To be a Black Armenian Woman
Door Carene Rose Mekertichyan
Dit stuk is geschreven voor Kooyrigs #BlackLivesMatter Series
To be a Black Armenian woman is to be the legacy of two failed genocides.
De Armeense genocide is voor mij geen verre historische gebeurtenis, want ik ben de directe afstammeling van overlevenden. Mijn Tatiks vader Garegin Aslanyan werd geboren in de regio Van. Hij werd samen met zijn broer door Turkse soldaten in een rivier gejaagd en overleefde door zich aan de staart van een os vast te houden om veilig aan de overkant te komen. Hij zag zijn broer nooit meer terug en verloor uiteindelijk zijn hele familie. Hij werd in een weeshuis geplaatst, net als de moeder van mijn Papik, Ashken Mayasyan. Hoewel ik met mijn Armeense cultuur verbonden ben door eten en muziek, is het dit generatietrauma en de ontkenning ervan die mijn onverbrekelijke band met mijn voorouders bindt. Ik heb brieven geschreven aan kiezers, ik heb marsen bijgewoond en ik heb de eerste Armeense genocidewake in de geschiedenis van Dartmouth College georganiseerd.
Ik ben opgegroeid in Los Angeles en heb altijd geworsteld met het gevoel dat ik niet Armeens genoeg ben. Hoewel ik enkele basiswoorden kan begrijpen, spreek ik geen Armeens en ben ik nooit naar een Armeense school geweest. Ik werd me voor het eerst bewust van het unieke van mijn gemengde identiteit tijdens een typische bijeenkomst in het appartement van mijn Tatik en Papik, toen ik ongeveer vijf jaar oud was. Mijn Armeense neef zei: “Al heb je maar één druppeltje zwart, de mensen, zoals op je school, zullen je alleen als zwart zien.” Hij was nog maar een kind en wist wat hij op zijn Armeense school had geleerd, maar dat was mijn kennismaking met de “één-druppel-regel”. Ik herinner me dat ik met mijn ouders in de hand door de Glendale Galleria liep en Armeniërs naar ons zag staren en fluisteren.
Mijn moeder is zwart en groeide op aan de zuidkant van Chicago. Ik bezocht mijn familie in Chicago vaak en woonde het grootste deel van mijn tienerjaren in een voorstadje in de buurt. Sommige van mijn familieleden maakten grapjes over mijn achternaam, waar ik trots op was, en noemden me speels “McKetchup”. Mijn lichte huidskleur zorgde er ook voor dat ik van alles werd genoemd, van “geel” tot “regenboogkleurig”. Hoewel deze speelse bijnamen me anders maakten, voelde ik me nog steeds volledig geaccepteerd door de zwarte gemeenschap; een gevoel dat ik bij de Armeense gemeenschap denk ik nooit zal hebben. De maatschappij ziet me als zwart. Ik ben onterecht aangehouden door de politie, gevolgd in winkels, aangeduid als een “boze zwarte vrouw”, verteld dat ik geen “echte” Amerikaan was, “willekeurig” opzij getrokken bijna elke keer dat ik op een luchthaven ben, en heb talloze microagressies ervaren.
Ik woonde mijn eerste Black Lives Matter-protest bij op de universiteit voor Michael Brown. In de jaren daarna hebben we talloze Black Lives verloren aan rechtshandhaving en lynchpartijen. Ik vraag iedereen die zich nu organiseert: “Waar was je? Waarom ben je nu hier? Hoe ga je door met het ontmantelen van systemische blanke suprematie nadat het niet langer instagrammable en trendy is?” Als vrouw met een lichte huidskleur en een gemengd ras, ben ik me bewust van mijn voorrecht. Hoewel zwarte mensen met een lichte huidskleur door de politie zijn vermoord (zoals Korynn Gaines), hebben wij minder kans om met fysiek geweld te worden geconfronteerd. Het is onze taak om de stemmen van onze donkere broeders, zusters en niet-binaire vrienden te verheffen en te centreren. Het is onze verantwoordelijkheid om onze lichamen op het spel te zetten om de kwetsbaardere leden van onze gemeenschap te beschermen. Ik gebruik mijn vermogen om met gemak door bepaalde ruimtes te bewegen in mijn voordeel in de discussies die ik heb met bondgenoten en de verschillende theatergezelschappen en organisaties waar ik mee werk. Mijn doel is om de beweging zo goed mogelijk te bevorderen, terwijl ik de ruimte erken die ik inneem als zwarte Armeense vrouw.
Mijn vader en zijn familie groeiden op in Jerevan onder de Sovjet-Unie en ze emigreerden naar Los Angeles in 1991. De Verenigde Staten, een natie gebouwd door zwarte slaven op gestolen inheems land, heeft mijn Armeense familie in feite vrijheden en kansen gegeven die ze zich in Jerevan nooit hadden kunnen voorstellen, zeker niet in die tijd. Ik herinner me de dag dat mijn vader staatsburger werd. Ik zat in de eerste klas en zwaaide trots met mijn Amerikaanse vlag. Hoewel dit waar is, dringt systematisch racisme nog steeds door in elk deel van dit land, van massale opsluiting tot het opvallende sterftecijfer van zwangere zwarte vrouwen. Het negeren van deze ongelijkheden door Armeniërs die er prat op gaan dat onze gemeenschap “selfmade” is, is inherent racistisch en voedt de gebrekkige “trek jezelf op aan je laarzen” mentaliteit die door zoveel immigrantengemeenschappen wordt verheerlijkt. ARMENIËRS PROFITEREN NOG STEEDS VAN BLANKE SUPREMATIE. Ik weet dat dit voor velen moeilijk te begrijpen is, maar het is waar.
Mijn erkenning van mijn multiraciale identiteit is geen keuze om mijn nabijheid tot blankheid te omarmen; ik erken zowel mijn zwarte als Armeense identiteit omdat het ontkennen van een van beide de strijd en overleving van al mijn voorouders uitwist. De vrouw die ik vandaag ben, is onverbloemd zwart én een trotse Armeense. Mijn bestaan is een radicale daad.