Systematyka: Opisany pierwotnie jako Testudo Subrubra przez Pierre’a Josepha Bonnatere’a w 1789 roku, który nie wyznaczył okazu typu ani miejsca występowania. Schmidt (1953) ograniczył typ miejsca występowania do „okolic Filadelfii.” Rodzaj Kinosternon został po raz pierwszy użyty dla tego gatunku przez Bella (1825), odnosząc się do niego jako K. pennsylvanicum. Nazwa ta była używana przez kilku autorów w literaturze z Wirginii (Hay, 1902; Dunn, 1915a; Wetmore i Harper, 1917), ale kolejni autorzy poszli za Stejnegerem i Barbourem (1917), którzy rozpoznali tylko K. subrubrum. Istnieją trzy uznane podgatunki: K. s. subrubrum (Bonnatere), K. s. hippocrepis (Gray) i K. s. steindachneri (Siebenrock). Iverson (1977a) oraz Conant i Collins (1991) zilustrowali zasięgi tych ras. Tylko podgatunek nominatywny występuje w Wirginii. Iverson (1991, Herpetol. Monog. 5: 1-27) oraz Iverson et al. (2013, Mol. Phylogenet. Evol. 69: 929-939) są najnowszymi recenzentami tego rodzaju.
Opis: Mały żółw słodkowodny osiągający maksymalną długość karapaksu (CL) 125 mm (4,9 cala) (Iverson, 1977a). W Wirginii, znane maksymalne CL wynosi 123 mm, maksymalna długość plastronu (PL) wynosi 108,5 mm, a maksymalna masa ciała wynosi 263 g.
Morfologia: Karapaks owalny, na ogół gładki bez zachodzących na siebie łusek, a czasem spłaszczony grzbietowo; słaby stęp środkowy może być obecny u niektórych osobników; brzeżki 11/11, pojedyncza mała szyjka, opłucna 4/4, a kręgów 5; 1. kręg trójkątny i nie styka się z 2. brzeżkiem; wysokość 10. brzeżka zwykle dwukrotnie większa niż pozostałych; mostek składa się tylko z łusek pachowych i pachwinowych; plastron 82-94% CL; łuska piersiowa o trójkątnym kształcie; szerokość tylnego płata plastronu >50% szerokości karapaksu; 2 zawiasy plastronu umożliwiają znaczny ruch przednich i tylnych płatów; 11 łusek plastronu, w tym pojedyncza trójkątna łuska skrzelowa; wcięcie pośrodku na tylnym końcu plastronu zwykle obecne. Dolna szczęka zwykle ma ostro zakrzywiony dziób.
Kolory i wzór: Karapaks brązowy, oliwkowy, żółtawy lub czarny i zwykle bez wzoru; brzuszna powierzchnia marginesów żółtawa do brązowej; mostek brązowy; plastron brązowy lub żółty z czarnymi lub brązowymi smugami; skóra brązowa do szarej, ale czasem czarna; kończyny zwykle bez wzoru; żółtawe do białych oznaczeń na głowie wysoce zmienne zwykle cętkowane po bokach i na grzbiecie, ale może również tworzyć nieregularny pas, który nie rozciąga się do czubka pyska; powierzchnie tomialne górnej i dolnej szczęki żółte do czarnych.
Dymorfizm płciowy: Dorosłe samce średnio 93,7 ± 7,2 mm CL (78,2-108,5, n = 100), 82,2 ± 7,3 mm PL (63,8-101,9, n = 100), i 157,3 ± 29,8 g masy ciała (88-206, n = 93). Dorosłe samice miały średnio 92,8 ± 8,4 mm CL (75,7-123,0, n = 98), 84,8 ± 10,9 mm PL (65,5-107,8, n = 98) i 164,7 ± 32,0 g masy ciała (100-263, n = 87). Wskaźnik dymorfizmu płciowego wynosił -0,01. Samce mają większe głowy, głębsze tylne wcięcia plastronowe, dłuższe ogony z otworem kloacznym wystającym poza tylny brzeg karapaksu (odległość przedkloaczna wynosiła 8-15 mm, średnio = 11,6 ± 1,9, n = 20), a za kolanem i udem znajduje się plama uniesionych łusek. Samice mają krótkie ogony z otworem odbytowym u nasady ogona lub w jego pobliżu (odległość przedkloaczna wynosiła 0-5 mm, średnia = 1,2 ± 1,7, n = 17) i nie mają łatek uniesionych łusek. Obie płcie mają ogony zakończone kręgosłupem.
Nauki: Karapaks wylęgów ma 3 niewyraźne stępki, a on sam i skóra są czarne. Każdy margines ma pomarańczową plamę. Plastron jest czerwonawy z nieregularnym czarnym rysunkiem, który może pokrywać prawie całą powierzchnię lub być wąski z czarnymi liniami wzdłuż szwów plastronowych. Czarna głowa ma jasne paski lub jest cętkowana. Pysk jest tępy. Wylęgarnie miały 21,1-24,1 mm CL (ave. = 22,6 ± 0,8, n = 27) i 17,0-20,0 mm PL (ave. = 19,0 ± 0,8, n = 27), i ważyły 2,3-3,4 g (ave. = 2,8 ± 0,3, n = 24).
Gatunek mylący: Sternotherus odoratus ma mniejszy plastron ze zmienną ilością białej skóry odsłoniętej między łuskami, kwadratową łuskę piersiową i tylną szerokość płata plastralnego Kinosternon baurii w Virginii zwykle ma 2 wyraźne żółtawe pasy po każdej stronie głowy, które rozciągają się do czubka pyska, a czasami 3 jasne pasy karapakialne.
Zmienność geograficzna: Nie ma dostrzegalnego zróżnicowania geograficznego w wielkości ciała i scutellation w Wirginii. Badania zmienności geograficznej na całym obszarze występowania K. subrubrum nie zostały opublikowane. Trzy podgatunki (i K. baurii, jak obecnie rozpoznano) różnią się wielkością plastronu, procentowym występowaniem pasków na głowie, względną długością szwu międzybrzusznego i kształtem łuski nosowej (Ernst i in., 1974; Iverson, 1977a).
Biologia: Kinosternon subrubrum zajmuje szeroką gamę siedlisk wodnych, w tym stawy, jeziora, strumienie, bagna, słodkowodne i słonawe bagna, rowy i obszary bagniste. Unikają dużych, głębokich zbiorników wodnych i szybko płynącej wody. Preferowane siedlisko jest płytkie, wolno płynącej wody, z roślinnością wodną lub wynurzoną i miękkim podłożu organicznym. Ten żółw jest często postrzegane na lądzie, zwłaszcza po burzach deszczowych. Mud Turtles może spędzić znaczną część roku na lądzie i często zimują w płytkich nor (Gibbons, 1983). Wetmore i Harper (1917) znaleźli żółwia błotnego 25 marca w pobliżu Alexandria, Virginia, który przezimował w norze o głębokości 24 cm w zaroślach greenbrier (Smilax spp.). Na dnie żółwia znajdowała się pasta błotna, a z powodu odwodnienia skóry żółw był w stanie całkowicie zamknąć swoje ciało w skorupie (po ponownym nawodnieniu nie był w stanie tego zrobić). Niektóre osobniki zimują pod wodą w miękkim podłożu lub w norach piżmaków. Zwykle sezon aktywności w Wirginii trwa od marca do listopada, ale osobniki mogą być aktywne w ciepłe dni w miesiącach zimowych.
Southeastern Mud Turtles są wszystkożerne. Części raków i nasiona lilii wodnej (Nymphaea odorata) i czarnej gumy (Nyssa sylvatica) zostały znalezione w okazach Virginia. Mahmoud (1968) odnotował owady, skorupiaki, mięczaki, płazy, padlinę i roślinność wodną dla żółwi błotnych z Mississippi. Ernst i Barbour (1972) zauważył, że małe żółwie błotne, Procyon lotor), wrony (Corvus spp.), orły (Haliaeetus leucocephalus), i ludzi (Wetmore i Harper, 1917; Clark, 1982). Juveniles są zjadane przez duże ryby, Hog-nosed Snakes (Heterodon platirhinos), Nothern Cottonmouths (Agkistrodon piscivorus), i wrony (Ernst i Barbour, 1972). Jaja są zjadane przez szopy, skunksy (Mephitis), łasice (Mustek spp.), oposy (Didelphis virginiana), i Eastern Kingsnakes (Lampropeltis getula) (Richmond, 1945b; Ernst i Barbour, 1972; Knight i Loraine, 1986).
Mating występuje w połowie marca do maja (Ernst i Barbour, 1972). I obserwowane godów w Henrico County na 4 kwietnia 1982. Zaloty i zachowanie godowe jest podobne do tego opisanego w relacji Sternotherus odoratus. Gniazdowanie obserwowano między 31 marca a 22 czerwca (Richmond, 1945b; Gotte, 1988). Odnotowałem jaja jajowate u samic w okresie od 19 marca do 8 czerwca. Richmond (1945b) opisał budowę gniazda w następujący sposób: (1) samica wypróbowuje kilka miejsc, zanim wybierze odpowiednie; (2) kopie najpierw przednimi łapami, wyrzucając brud na zewnątrz na boki – aż do ukrycia; (3) następnie odwraca się i dokańcza gniazdo tylnymi łapami, pozostaje w jamie do złożenia jaj z widoczną tylko głową i przykrywa jaja w jamie ziemią; i wreszcie (4) wyrównuje i drapie wokół miejsca, ale podejmuje tylko niewielki wysiłek, aby ukryć gniazdo. Zanotowane gniazdo Richmond miało głębokość 7,6-12,7 cm pod kątem 30°. Większość lęgów odbywa się podczas lub po burzy (Richmond, 1945b; Gotte, 1988). Samice często składają jaja pod rozkładającą się roślinnością, pod deskami i na otwartej ziemi (Ernst i Barbour, 1972; Gotte, 1988). Rozmiar w dojrzałości zmierzono między 70 a 80 mm CL (Gibbons, 1983). W Wirginii, żeńskie żółwie błotne położyć jeden, dwa, lub więcej clutches w sezonie. Gibbons (1983) podał, że samice z Karoliny Południowej składają do czterech jaj. Wielkość jaj w Wirginii wynosiła 2-5 jaj (średnia = 3,5 ± 1,1, n = 13), w porównaniu z 1-8 (średnia = 2,6 ± 1,0) z całego obszaru występowania (Gibbons, 1983) i 1-6 (średnia = 3,2 ± 1,0) w populacji z Karoliny Południowej (Frazer i in., 1991). Richmond (1945b) podał, że w 14 gniazdach w hrabstwie New Kent znaleziono jaja o wielkości 2-5 (średnia = 3,4), a C.H. Ernst (pers. comm.) odnotował 2-4 jaja (średnia = 3,0) w sześciu gniazdach znalezionych w hrabstwach Fairfax i Prince William. Jaja w populacjach z Wirginii miały średnio 26,0 ± 1,6 x 16,1 ±1,0 mm wielkości (długość 25,1-29,0, szerokość 13,8-18,2, n = 30) i 4,2 ± 0,7 g masy (3,3- 5,8, n = 29). Laboratoryjny czas inkubacji wynosił 87-104 dni (ave. = 92,4 ± 5,8, n = 8), a wylęg nastąpił między 23 sierpnia a 16 października. Lęgi w Karolinie Południowej zimują w gnieździe i wylęgają się głównie w marcu do maja (Gibbons, 1983). Pięć piskląt znaleziono w trzech gniazdach wyoranych 1 kwietnia 1942 roku w hrabstwie New Kent (N. D. Richmond, pers. comm.). Istnieją pewne wskazówki, że jaja złożone jesienią nie rozpoczynają rozwoju embrionalnego aż do wiosny (= diapauza embrionalna), ponieważ jaja zebrane i zakonserwowane w dniach 26 grudnia 1952-3 stycznia 1953 w New Kent County nie rozpoczęły widocznego rozwoju. Jednak nie wszystkie jaja i pisklęta zimują, jako że dziko złapane pisklęta zostały znalezione 23 sierpnia i 8 października.
Ekologia populacji K. subrubrum nie była badana w Wirginii. Żółwie błotne są obfite w bagna i płytkie stawy w południowo-wschodniej Wirginii, ale rzadkie w jeziorach Piedmont. W Południowej Karolinie, Gibbons (1983) szacuje, że nie było 224-556 żółwie błotne w 10-hektarowej zatoce Carolina w ciągu 10 lat i że znaczna emigracja z stawu do lądowych nory wystąpił podczas suszy. Gibbons (1983, 1987) podał również, że wskaźniki wzrostu dorosłych osobników Trachemys scripta były wyższe, a wyższy procent populacji samic był aktywny reprodukcyjnie każdego roku.
Południowo-wschodnie żółwie błotne są spacerowiczami po dnie, spędzając większość swojego aktywnego czasu w wodzie na dnie. Znaczna, ale nieznana część ich rocznego okresu aktywności jest lądowa. Rzadko się kąpią. Południowo-wschodnie żółwie błotne są zaciekłe, gdy zostaną złapane, a wiele z nich będzie próbowało gryźć, powodując drobne rany od zakrzywionego dzioba.
Uwagi: Inne wspólne nazwy w Wirginii to „box terrapins” (byli mieszkańcy Hog Island, Northampton Co.; Brady, 1925), wspólny żółw błotny (np., Conant, 1945; Hoffman, 1949b; Carroll, 1950), i skillpot (Hay, 1902).
Mitchell i McAvoy (1990) pobrali próbki od sześciu osobników w naturalnych populacjach w Wirginii w poszukiwaniu patogennych bakterii Salmonella. Nie stwierdzono obecności żadnej z nich. Należy zbadać pokrewieństwo systematyczne między Kinosternon subrubrum i K. baurii, ponieważ często trudno jest rozdzielić te dwa gatunki morfologicznie. Próba użyta w niniejszym opisie pochodziła z okazów spoza obszarów znanych z występowania domniemanych populacji K. baurii. Dodatkowe komentarze znajdują się w opisie K. baurii.
Ochrona i zarządzanie: Gatunek ten wydaje się być bezpieczny w Wirginii, ale utrata siedlisk na terenach podmokłych może zagrozić lokalnym populacjom. Informacje na temat wielkości populacji, demografii wybranych populacji w różnych siedliskach i ekologii ruchu lądowego są niezbędne do identyfikacji wrażliwych faz w jego historii życia. Aktywne zarządzanie musi obejmować utrzymanie płytkich terenów podmokłych, w tym bagien i zatok Carolina, oraz związanych z nimi siedlisk lądowych. Niezbędna jest lądowa strefa buforowa wokół siedlisk wodnych o szerokości co najmniej 150 m, aby zapewnić przetrwanie lokalnych populacji (V. J. Burke, pers. comm.).