Sen. Lyman Trumbull (R-IL)
Podczas wojny secesyjnej Republikanie w 37 Kongresie zdołali przeforsować na Kapitolu dwa ważne akty prawne, które pomogły uwolnić pewne typy konfederackich niewolników. Te akty „konfiskaty” zostały jednak w większości zapomniane, ponieważ ich wpływ na walkę o zniesienie niewolnictwa został przytłoczony przez politykę emancypacyjną Lincolna. Niemniej jednak akty te pozostawały w mocy przez całą wojnę i prawdopodobnie przyczyniły się do podjęcia przez Lincolna kluczowej decyzji o emancypacji niewolników dekretem wojskowym od 1 stycznia 1863 roku.
Pierwszy Akt Konfiskaty (6 sierpnia 1861 roku) nie był wyraźnym statutem wolnościowym, ale upoważniał urzędników armii Unii do zajęcia niewolników zatrudnionych przez armię Konfederacji. Czwarta sekcja statutu brzmiała:
„Że kiedykolwiek w przyszłości, podczas obecnego powstania przeciwko rządowi Stanów Zjednoczonych, jakakolwiek osoba, która twierdzi, że jest utrzymywana do pracy lub służby zgodnie z prawem jakiegokolwiek stanu, będzie wymagana lub dopuszczona przez osobę, której taka praca lub usługa jest uważana za należną, lub przez prawowitego agenta takiej osoby, do podjęcia broni przeciwko Stanom Zjednoczonym, lub będzie wymagana lub dopuszczona przez osobę, której taka praca lub usługa jest uważana za należną, lub jego prawowitego przedstawiciela do pracy lub zatrudnienia w jakimkolwiek forcie, stoczni marynarki wojennej, doku, zbrojowni, na statku, w okrętach lub w jakiejkolwiek innej służbie wojskowej lub morskiej, wbrew rządowi i prawowitej władzy Stanów Zjednoczonych, wówczas i w każdym takim przypadku osoba, której taka praca lub służba jest należna, traci swoje roszczenie do takiej pracy, bez względu na jakiekolwiek przeciwne prawo Stanu lub Stanów Zjednoczonych. I kiedykolwiek potem osoba roszcząca sobie prawo do takiej pracy lub służby będzie starała się wyegzekwować swoje roszczenie, pełną i wystarczającą odpowiedzią na takie roszczenie będzie stwierdzenie, że osoba, której pracy lub służby się domaga, była zatrudniona we wrogiej służbie przeciwko rządowi Stanów Zjednoczonych, wbrew postanowieniom niniejszego aktu.”
Ale chociaż Pierwszy Akt Konfiskaty nie był wyraźnym statutem wolnościowym, nie próbując zdefiniować statusu prawnego „utraconych” niewolników, ani nie zajmując się w pełni obawami tak zwanych kontraband, niemniej jednak miał efekt zwiększenia rozprzestrzeniania się wolności prawie natychmiast z powodu instrukcji sekretarza wojny Simona Camerona (8 sierpnia, 1861), które nakazywały oficerom armii przyjmować i chronić uciekinierów zarówno od nielojalnych, jak i lojalnych panów, sugerując, że był to jedyny praktyczny sposób postępowania i że Kongres musiałby ostatecznie znaleźć sposób na zapewnienie „sprawiedliwego odszkodowania dla lojalnych panów.”
Instrukcje Camerona nie były jednak jednolicie przestrzegane, a wielu oficerów Unii nadal odsyłało zbiegłych niewolników lub odmawiało im ochrony. Przez następne kilka miesięcy sytuacja ta prowokowała powtarzające się starcia między republikańskimi politykami a niektórymi generałami Unii o to, czego wymagało prawo, a czego konieczność wojskowa. Do godnej uwagi wymiany zdań doszło między sekretarzem stanu Williamem Sewardem a generałem George’em B. McClellanem w grudniu 1861 roku. Argumenty takie jak te sprowokowały Kongres do debaty i uchwalenia Drugiej Ustawy Konfiskacyjnej (17 lipca 1862 roku), która wykraczała daleko poza pierwszą ustawę, uznając konfiskatę za karę za zdradę i określając konfederackich niewolników jako „jeńców wojennych”, którzy mieli być „na zawsze wolni”. Kongres rozszerzył również swoją politykę konfiskaty na wszystkich niewolników zatrudnionych przez nielojalnych panów – nie tylko tych zatrudnionych przez rebelianckie armie i marynarki. Kluczową częścią statutu dotyczącą emancypacji była sekcja 9:
„Że wszyscy niewolnicy osób, które w przyszłości będą zaangażowane w rebelię przeciwko rządowi Stanów Zjednoczonych, lub którzy w jakikolwiek sposób będą udzielać im pomocy lub pocieszenia, uciekając od takich osób i schronią się w obrębie linii armii; oraz wszyscy niewolnicy schwytani przez takie osoby lub przez nie opuszczeni, którzy znajdą się pod kontrolą rządu Stanów Zjednoczonych; a także wszyscy niewolnicy takiej osoby, którzy znajdą się w jakimkolwiek miejscu zajętym przez siły rebeliantów, a następnie zajętym przez siły Stanów Zjednoczonych, zostaną uznani za jeńców wojennych i będą na zawsze wolni od swojej niewoli i nie będą już więcej przetrzymywani jako niewolnicy.”
Abraham Lincoln podpisał nową ustawę konfiskacyjną w czwartek 17 lipca 1862 roku, ale zrobił to niechętnie, przekonany, że jest ona zarówno niekonstytucyjna, jak i niepraktyczna. Na początku tego samego tygodnia przygotował przesłanie do weta, ale po negocjacjach w ostatniej chwili prezydentowi i Kongresowi udało się uniknąć dramatycznej konfrontacji. Mimo to prezydent Lincoln opatrzył swoją wiadomość o wecie swoim podpisem (coś, co dziś nazywa się prezydenckim podpisem) i przystąpił do realizacji planów zastąpienia kongresowej konfiskaty własną polityką emancypacyjną, przedstawioną w pierwszej wersji swojemu gabinetowi we wtorek 22 lipca 1862 r.
Kongresowa polityka konfiskaty miała wielu „autorów” i wywoływała liczne spory w debatach Izby i Senatu. Żadna postać nie była jednak ważniejsza dla rozwoju tej polityki niż senator Lyman Trumbull, republikanin z Illinois, który przewodniczył senackiej komisji sądowniczej. W tych okolicznościach można by go również uznać za „Wielkiego Emancypatora” z Illinois. Debaty kongresowe na temat konfiskaty można przeglądać i przeszukiwać online dzięki „A Century of Lawmaking”, ogromnej kolekcji dokumentów kongresowych udostępnionych dzięki uprzejmości Biblioteki Kongresu.