Deze soort is wijd verspreid over het noorden van Zuid-Amerika. Zijn verspreidingsgebied strekt zich uit over Brazilië, de Guianas, Suriname, Venezuela, Colombia, Ecuador en Peru. De sidderaal leeft in het rustige, traagstromende water van ossenboommeren, beken, poelen en overstroomde bossen van de Amazone en de Orinoco, bij voorkeur in zijkanalen maar ook verder landinwaarts.
Beide rivieren waarin deze vissen leven zijn onderhevig aan een natuurlijke schommeling van het water, aangedreven door neerslagpatronen, wat resulteert in twee verschillende seizoenen: nat en droog. De twee seizoenen brengen drastische veranderingen teweeg in de beschikbare habitat voor sidderalen.
Tijdens het regenseizoen zwellen de rivieren op, waardoor meren en vijvers weer met elkaar in verbinding komen te staan als de bossen overstromen. Jonge sidderalen verspreiden zich en breiden zich uit naar nieuwe gebieden. Als het water zich in het droge seizoen terugtrekt, raken grote groepen vissen geïsoleerd in de overblijvende poelen en kleinere stroompjes.
Het water in deze gebieden is arm aan zuurstof, maar sidderalen zijn speciaal aangepast om in deze omgeving te gedijen. Het zijn obligate luchtademers, wat betekent dat ze regelmatig aan de oppervlakte komen voor lucht. Hun bek is sterk gevasculariseerd met plooien die het oppervlak vergroten, waardoor ze lucht kunnen inademen in plaats van te proberen via de kieuwen in hun ademhalingsbehoeften te voorzien in warm, zuurstofarm water.
Tijdens het droge seizoen loopt de sidderaal ook een groter risico op roofdieren, zoals grote zoogdieren, die jagen van buiten de ondiepe wateren waar hij zich ophoudt. Omdat er weinig ruimte is om zich terug te trekken, is de vis vaak gedwongen zich te verdedigen.
Water geleidt elektriciteit efficiënt, waardoor een groot oppervlak ontstaat waarop de stroomstoot van de sidderaal kan worden toegediend. Dit betekent dat een elektrische puls die door het water wordt afgeleverd, niet zo pijnlijk kan zijn voor een groot roofdier als een die buiten het water wordt afgeleverd. In plaats daarvan kan een sidderaal uit het water springen en met zijn lichaam tegen een gedeeltelijk ondergedompeld roofdier glijden om de schok rechtstreeks toe te dienen. De aal geeft dan zijn elektrische pulsen af in toenemende voltages.