klasa spektralna, w astronomii, klasyfikacja gwiazd według ich widma i jasności. W 1885 roku E. C. Pickering rozpoczął pierwszą szeroko zakrojoną próbę spektroskopowej klasyfikacji gwiazd. Praca ta zakończyła się publikacją Katalogu Henry’ego Drapera (1924), który zawiera listę klas spektralnych 255 000 gwiazd. Gwiazdy podzielone są na 7 klas oznaczonych literami O, B, A, F, G, K i M; najgorętsze gwiazdy (O i B) mają niebiesko-biały kolor, podczas gdy najchłodniejsze (M) są czerwone. Każda z klas literowych posiada poddziały oznaczone cyframi od 0 do 9. Tak więc B0 jest najgorętszą gwiazdą typu B, B5 jest w połowie drogi między typami B i A, a B9 jest tylko nieznacznie gorętsza od typu A. Tabela zatytułowana Spectral Classes for Main Sequence Stars podaje charakterystykę siedmiu głównych typów. Od tego czasu do siedmiu głównych grup dodano jeszcze cztery inne. R, N i S są klasami podobnymi do typów K i M, ale oznaczają nieco inne charakterystyki widmowe; W oznacza gwiazdę Wolfa-Rayeta, najgorętszy typ gwiazdy, która świeci stałym światłem. Zgodnie z systemem wprowadzonym przez W. W. Morgana i innych, do klasy spektralnej dodaje się cyfrę rzymską, aby określić jasność, czyli wewnętrzną intensywność gwiazdy. Jasny supergigant to Ia, słaby supergigant to Ib, jasny olbrzym to II, normalny olbrzym to III, subgigant to IV, a normalny karzeł lub gwiazda ciągu głównego to V. Na przykład Syriusz jest sklasyfikowany jako A1 V, biała gwiazda ciągu głównego. Betelgeuse, M2 Ia, jest jasnym czerwonym supergigantem. Zobacz również diagram Hertzsprunga-Russella.