Przed wprowadzeniem rurki NG należy zmierzyć jej długość od czubka nosa pacjenta, zapętlić wokół ucha, a następnie zejść w dół do około 1-2 cali poniżej wyrostka sutkowatego. Rurka jest następnie oznaczana na tym poziomie, aby upewnić się, że została wprowadzona wystarczająco daleko do żołądka pacjenta. Wiele dostępnych w handlu zgłębników żołądkowych i dwunastniczych ma kilka standardowych oznaczeń głębokości, na przykład 18″ (46 cm), 22″ (56 cm), 26″ (66 cm) i 30″ (76 cm) od końca dystalnego; zgłębniki do karmienia niemowląt często mają oznaczenia głębokości 1 cm. Końcówka plastikowej rurki jest smarowana (można zastosować miejscowy środek znieczulający, taki jak 2% żel ksylokainowy; dodatkowo przed wprowadzeniem można zastosować spray obkurczający naczynia nosowe i/lub znieczulający) i wprowadzana do jednej z przednich dziurek w nozdrzach pacjenta. Podanie dożylne midazolamu w dawce 2,0 mg znacznie zmniejsza stres pacjenta. Podczas przemieszczania się przez jamę nosową i w dół do gardła rurka powinna być skierowana prosto w kierunku pleców pacjenta. Kiedy rurka wchodzi do ustno-gardła i przesuwa się w dół po tylnej ścianie gardła, pacjent może zakrztusić się; w takiej sytuacji pacjent, jeśli jest przytomny i czujny, jest proszony o naśladowanie połykania lub otrzymuje trochę wody do popijania przez słomkę, a rurka jest nadal wprowadzana, kiedy pacjent połyka. Gdy rurka minie gardło i wejdzie do przełyku, można ją łatwo wprowadzić do żołądka. Następnie rurka musi zostać zabezpieczona na miejscu, aby zapobiec jej przemieszczaniu się. Istnieje kilka sposobów zabezpieczenia umieszczenia rurki NG. Jedną z metod i najmniej inwazyjną jest taśma. Taśma jest umieszczana i owijana wokół rurki NG na nosie pacjenta, aby zapobiec jej przemieszczaniu się.
Innym urządzeniem zabezpieczającym jest mostek nosowy lub urządzenie, które wchodzi do jednej nawy, wokół przegrody nosowej, a następnie do drugiej nawy, gdzie jest zabezpieczone w miejscu wokół rurki nosowo-żołądkowej. Istnieją dwa sposoby zakładania mostka. Jedna metoda, według Australian Journal of Otolaryngology, jest wykonywana przez lekarza w celu przeciągnięcia materiału przez otwór nosowy, a następnie zawiązuje się ją ze skróconymi końcami, aby zapobiec usunięciu rurki. Inną metodą jest urządzenie o nazwie Applied Medical Technology, lub AMT, mostek. Urządzenie to wykorzystuje magnes wprowadzony do obu otworów nosowych, który łączy się z przegrodą nosową, a następnie jest przeciągany na jedną stronę i wiązany. Technologia ta pozwala pielęgniarkom na bezpieczne zakładanie opasek. W kilku badaniach udowodniono, że stosowanie mostka nosowego zapobiega utracie umieszczenia NG, które dostarcza niezbędnych składników odżywczych lub odsysania. W badaniu przeprowadzonym w Wielkiej Brytanii w latach 2014-2017 ustalono, że 50% rurek do karmienia zabezpieczonych taśmą zostało przypadkowo utraconych. Zastosowanie zabezpieczenia mostkiem zmniejszyło odsetek utraconych NG z 53% do 9%.
Należy zachować dużą ostrożność, aby upewnić się, że rurka nie przeszła przez krtań do tchawicy i w dół do oskrzeli. Niezawodną metodą jest aspirowanie płynu z rurki za pomocą strzykawki. Płyn ten jest następnie badany za pomocą papierka pH (uwaga, nie papierka lakmusowego) w celu określenia kwasowości płynu. Jeśli pH wynosi 4 lub mniej, wówczas probówka znajduje się we właściwej pozycji. Jeśli nie jest to możliwe, wówczas prawidłową weryfikację położenia rurki uzyskuje się za pomocą zdjęcia rentgenowskiego klatki piersiowej/brzucha. Jest to najbardziej wiarygodny sposób zapewnienia prawidłowego umieszczenia rurki NG. Użycie zdjęcia rentgenowskiego klatki piersiowej w celu potwierdzenia pozycji jest oczekiwanym standardem w Wielkiej Brytanii, z kontrolą i potwierdzeniem przez dr/lekarza. Przyszłe techniki mogą obejmować pomiar stężenia enzymów, takich jak trypsyna, pepsyna i bilirubina, w celu potwierdzenia prawidłowego umieszczenia rurki NG. W miarę jak badanie enzymatyczne stanie się bardziej praktyczne, umożliwiając szybkie i tanie wykonywanie pomiarów przy łóżku chorego, technika ta może być stosowana w połączeniu z badaniem pH jako skuteczny, mniej szkodliwy zamiennik potwierdzenia za pomocą promieniowania rentgenowskiego. Jeśli zgłębnik ma pozostać na miejscu, zaleca się sprawdzanie położenia zgłębnika przed każdym karmieniem i co najmniej raz dziennie.
Do długotrwałego żywienia nadają się jedynie zgłębniki nosowo-żołądkowe o mniejszej średnicy (12 Fr lub mniej u dorosłych), aby uniknąć podrażnienia i erozji błony śluzowej nosa. Rurki te są często wyposażone w prowadnice ułatwiające wprowadzanie. Jeżeli żywienie jest wymagane przez dłuższy okres czasu, należy rozważyć inne opcje, takie jak umieszczenie rurki PEG.
Funkcjonowanie prawidłowo umieszczonej i używanej do ssania rurki NG jest utrzymywane przez płukanie. Można to zrobić przepłukując małe ilości soli fizjologicznej i powietrza za pomocą strzykawki lub przepłukując większe ilości soli fizjologicznej lub wody i powietrza, a następnie oceniając, czy powietrze krąży przez jedno światło rurki, do żołądka i na zewnątrz drugiego światła. Kiedy te dwie techniki płukania zostały porównane, ta druga okazała się bardziej skuteczna.