Het volgende is een uittreksel uit How to Write Your Best Story van Philip Martin. Het lijkt misschien een simplistische vraag, maar ik moet Steven Spielberg gelijk geven toen hij zei: “Mensen zijn vergeten hoe ze een verhaal moeten vertellen.” Dus ik hoop dat u niet te trots zult zijn om uzelf eraan te herinneren waar het bij storytelling om gaat.
Een schrijver, zei Isaac Bashevis Singer, is in wezen een verhalenverteller. Maar wat is een verhaal?
Volgens Randall Jarrell is een verhaal in de eerste plaats een aaneenschakeling van gebeurtenissen die op de ene plaats begint en op een andere eindigt “zonder enige wezenlijke onderbreking.”
Mark Twain was het daarmee eens. Zijn eerste schrijfregel was “dat een verhaal iets moet bereiken en ergens moet aankomen.”
Dus, een verhaal gaat ergens heen. Het volgt, met opzet, een of meer personages door een reeks gebeurtenissen. Aan het eind komt het op een bepaalde bestemming aan, en vervult het de reden waarom het verteld is.
Als de reeks gebeurtenissen tamelijk neutraal en rechttoe rechtaan is, zouden we het een verhaal kunnen noemen. Een verhaal is misschien niet meer dan een opeenvolging van dingen die zijn gebeurd, de een na de ander.
Ik deed dit. Toen deed ik dit. Toen gebeurde dit.
Als een verhaal in feite is wat er gebeurde, brengt een verhaal het naar een hoger niveau. Het schept een structuur om veel meer betekenis te zoeken en vast te houden.
Verhaal leidt tot betekenis
Wanneer een verhaal vorm krijgt, hebben we die reeks gebeurtenissen genomen en er betekenis aan gegeven. Wat was belangrijk genoeg om er een verhaal van te maken… en om anderen erover te vertellen?
Het verhaal is de manier – lang, lang geleden – waarop we de verwarrende stroom van allerlei dingen die gebeuren, hebben leren begrijpen. Een verhaal is een fundamentele manier waarop de mens informatie ordent en opslaat.
Dit doen we ongeacht of die betekenis op zichzelf al bestond of niet. Hoe dan ook, wij geven er vorm aan, door onze selectie van elementen die gekozen gebeurtenissen met elkaar verbinden tot een verhaal. We verlangen naar betekenis, en zullen waarschijnlijk proberen die te creëren waar en wanneer we maar kunnen.
Volgens Ursula K. Le Guin, die schrijft in De taal van de nacht, “is het verhaal – van Repelsteeltje tot Oorlog en Vrede – een van de basisgereedschappen die door de geest van de mens zijn uitgevonden, met als doel begrip te verwerven.”
Op de vraag hoe je intelligentie bij jonge mensen kunt ontwikkelen, zou Albert Einstein hebben gezegd: “Lees sprookjes. Lees dan meer sprookjes.”
Laten we eens nader bekijken wat het betekent om voorbij het narratieve te stijgen naar het rijk van het verhaal.
Voorbij het narratieve en voorbij het plot
De magie van het verhaal ligt in wat er gebeurt tijdens die stroom van voorwaarts bewegende narratieve gebeurtenissen. Een verteller, zei Jarrell in zijn Book of Stories, “schrijft getallen op een schoolbord, trekt er een streep onder en telt ze op tot hun ware maar onvermoede som.”
Die onvermoede som is de speciale wiskunde van het verhaal. Verhalen geven betekenis aan woorden en gebeurtenissen. Het verbindt ons ook op een heel eenvoudige manier, als luisteraar en verteller.
Zoals Ursula K. Le Guin opmerkte in haar boek met adviezen voor schrijvers, Steering the Craft, is plot niet hetzelfde als verhaal. “plot is slechts één manier om een verhaal te vertellen, door de gebeurtenissen strak met elkaar te verbinden, meestal via causale ketens. Plot is een prachtig apparaat. Maar het is niet superieur aan verhaal, en zelfs niet nodig om het.”
In plaats daarvan, wijst ze erop, kan verhaal vloeien uit slechts een personage of twee, een gesprek, een situatie.
De misplaatste focus van veel schrijvers op plot kan de meest fundamentele rol van verhaal over het hoofd zien: om ons te verrukken en ons erin te trekken. We zouden een verhaal kunnen vergelijken met een heerlijke maaltijd. Het succes zit hem vooral in de ideeën over smaken, specerijen en kruiden, het bakken en stoven, de presentatie van wonderlijke dingen. Het gaat ook om het pure genot van de aanwezigen die een tijdlang elkaars gezelschap delen, met de maaltijd als bindende factor. De precieze volgorde van de gerechten doet er veel minder toe.
Verhalen verbinden gebeurtenissen en creëren betekenis; ze verbinden mensen ook met elkaar.
“Verhalen maken gemeenschap; geven het gevoel ergens bij te horen,” schreef romanschrijver Leslie Marmon Silko.
Less Is More
Een verhaal is een selectieve partij informatie. Het selecteert details, rangschikt ze, misschien verfraait het ze. Bijvoorbeeld, bij het beschrijven van een personage, zijn veel schrijvers het erover eens dat een minder gedetailleerde beschrijving vaak rijker is aan de verbeelding. Ik ken verhalenvertellers in spe, die de fout hebben dat ze te veel vertellen. Je krijgt het zinkend gevoel, als ze in hun verhaal beginnen, dat je de hele ervaring met hen gaat herbeleven, klap na klap.
Beleef niet de hele gebeurtenis opnieuw. Als schrijver of verteller van verhalen is het uw taak om alleen die details te selecteren die nodig zijn om het verhaal goed te maken. Iemand zei eens dat een verveelde persoon een persoon is die je eenzaamheid ontneemt, zonder je gezelschap te bieden. Een slechte verteller doet hetzelfde.
Je wilt communiceren met je publiek: Dit is het beste van wat er is gebeurd. Ik heb uit mijn zak met verteltrucs de beste manier gekozen om dit verhaal te vertellen om u het meest te plezieren. Let goed op! De details die ik kies zullen belangrijk zijn. Toch zal ik ruimte laten voor uw verbeelding, beste luisteraar of lezer, om in het spel te komen.
Maar: Spin Out Certain Threads
Het is het tegenovergestelde van vereenvoudigen. Versier! Kies een paar decoratieve draden om er een sprankelender web van te maken. Het is het tegenovergestelde element van de neiging van het verhaal om zich te concentreren of te vereenvoudigen. Er is ook een puur genot in de kunst van het verhaal, de tong van de eigenzinnigheid, de gave van het babbelen op een betoverende, charmante manier.
Zoals Joyce Carol Oates schreef: “Verhalen vertellen wordt gevormd door twee tegengestelde, maar elkaar aanvullende impulsen – een in de richting van beknoptheid, compactheid, kunstig weglaten; de andere in de richting van uitbreiding, versterking, verrijking.”
De oudste kunst
Verhalen vertellen is waarschijnlijk de oudste kunst, en misschien nog steeds de meest krachtige. Beheersing van de magie ervan heeft diverse auteurs als Mark Twain, Isaac Bashevis Singer, Eudora Welty en Neil Gaiman tot groot succes gekatapulteerd. Zij delen de kennis over hoe je een verhaal vertelt dat ons stevig in zijn zijdezachte, sterke web houdt.
We weten allemaal dat in zijn eenvoudigste vorm, het vertellen van een verhaal uit drie dingen bestaat: begin, midden en eind. Helaas biedt dit weinig tastbare hulp. Ja, je begint. Je gaat verder. En dan rond je het af.
Maar hoe kun je het beter doen?
Mijn advies in dit boek gaat in op aspecten die ruwweg overeenkomen met elk van de drie hoofdonderdelen van een verhaal. De tips en technieken die je hier vindt, zullen niet al je problemen oplossen. Maar als het goed is, geeft dit kleine boek je een aantal vrij specifieke, implementeerbare manieren om je fictie te verbeteren.
Wil je verder lezen? Klik hier om How to Write Your Best Story te bestellen.