Desvenlafaxinesuccinaat (DVS) is een van de verschillende serotonine-noradrenalineheropnameremmers (SNRI’s). Andere zijn venlafaxinehydrochloride, milnacipran, en duloxetine. Desvenlafaxine is door de Amerikaanse Food and Drug Administration (FDA) goedgekeurd voor de behandeling van depressieve stoornis (MDD) op basis van een aantal gerandomiseerde, placebogecontroleerde klinische onderzoeken. In klinische studies is de werkzaamheid van het DVS in doses variërend van 50 tot 400 mg/dag onderzocht voor de behandeling van MDD bij volwassen poliklinische patiënten. De effecten van DVS 50 mg/dag zijn in dergelijke klinische trials duidelijk onderscheiden van die van placebo wat betreft de vermindering van MDD-symptomen. Er werden geen extra therapeutische voordelen gevonden bij doses > 50 mg/dag. De aanbevolen dosering van DVS varieert van 50 tot 100 mg. Desvenlafaxine is momenteel de derde SNRI die door de FDA voor deze indicatie is goedgekeurd. Voorlopig bewijs suggereert ook het klinisch nut van DVS bij de behandeling van vasomotorische symptomen van de menopauze, angstsymptomen, en pijnlijke lichamelijke symptomen. De gewijzigde farmacokinetische en farmacodynamische profielen van DVS onderscheiden dit geneesmiddel van het oorspronkelijke product, venlafaxine. Belangrijke punten van verschil met venlafaxine zijn de eenmaal daagse dosering en het bereiken van steady-state plasmaconcentraties binnen 4 tot 5 dagen. Samenvattend blijkt uit de huidige gegevens dat DVS een bewezen werkzaamheid heeft, een aanvaardbaar veiligheids- en verdraagbaarheidsprofiel, een gemakkelijke dosering en een minimale invloed op het cytochroom P450-enzymsysteem. Een kleiner risico op farmacokinetische interacties met geneesmiddelen is een potentieel voordeel ten opzichte van andere selectieve serotonine noradrenaline heropnameremmers. Desvenlafaxinesuccinaat heeft zijn werkzaamheid bij de behandeling van MDD aangetoond, maar de variabele werkzaamheid, zoals aangetoond in afzonderlijke studies, de beperkte langetermijngegevens en de verschillende risico-batenverhouding in vergelijking met vroegere antidepressiva, betekenen dat verder onderzoek van dit geneesmiddel noodzakelijk is.