I groaned as all the signs I had ignored collided like pieces of Tetris and sank deep into my gut.
To było sobotnie popołudnie i siedziałem w łóżku przeglądając Bumble. Byłem na tej rzekomo bardziej klasycznej wersji Tindera od około dwóch tygodni. Nie miałem nadziei na spotkanie kogoś znaczącego. Jako młodszy lekarz, rzadko kiedy zostaję w tym samym miejscu dłużej niż kilka lat i miałem się przeprowadzić w ciągu najbliższych kilku miesięcy – Bumble było po prostu moim sposobem na profilowanie społeczne. Facet dostał ode mnie „tak”, jeśli nie był butny i jawnie obleśny na swoim profilu.
Justin miał trzydzieści jeden lat i był profesjonalistą w korporacji. Tyle wywnioskowałam z jego opisu stanowiska jako „Dyrektor” oraz szarego garnituru i koszuli z kołnierzykiem, które nosił na swoim zdjęciu profilowym. Był biały z kręconymi czarnymi włosami i szarymi oczami za okularami w drucianych oprawkach. Gdyby szedł ulicą, prawdopodobnie nie spojrzałbym na niego, ale w jego profilu było napisane: „Podróżuję między Azją a Australią w związku z pracą. Urodziłem się w Kanadzie i mówię po francusku”. Nazwijcie mnie intelektualnym snobem, ale w aplikacji, w której większość facetów nie może sobie zawracać głowy wpisywaniem pełnych słów, profil, który zawierał pełne zdanie był odświeżającym „Jak się masz?” w morzu „Sup?”. Aw! Naprawdę podoba mi się ten! On potrafi pisać pełnymi zdaniami! Pomyślałam sobie. A poza tym, na pewno byłby interesujący, skoro tyle podróżował.
Przesunęłam palcem w prawo i wysłałam wiadomość, Cześć, w komunikatorze w aplikacji.
Witam. Miło mi cię poznać, odpisał. Opowiedz mi o sobie.
Uśmiechnęłam się. Pierwszy kontakt potwierdził moje uprzedzenia: Był elokwentny, albo tak elokwentny, jak tylko ktoś może się zdobyć na aplikacji randkowej. Wyglądał jak dżentelmen. Byłam pod wrażeniem.
Nazywaj mnie intelektualnym snobem, ale w aplikacji, gdzie większość facetów nie może się przejmować wpisywaniem pełnych słów, profil, który zawierał pełne zdanie był odświeżający.
Przez następne kilka godzin, pomiędzy moimi dwoma ładunkami prania i przygotowywaniem posiłków, pisaliśmy o weekendzie, naszych karierach i planach na przyszłość. On mówił mnie on miał magistra ekonomii od uniwersytetu w Kanada. Opowiedziałam mu o mojej pracy jako młodszy lekarz: Trenuję, by zostać psychiatrą – powiedziałem mu. Jest tak wiele rzeczy, których nie wiemy o mózgu.
Jego odpowiedź była krótka: Jesteś taką słodką dziewczyną.
Dobrze. Nie sądziłam, że regularne przebywanie o czwartej nad ranem z pacjentami poważnie uzależnionymi od narkotyków pozwala komukolwiek być słodkim. Robak irytacji wślizgnął się do mojej klatki piersiowej.
Skąd jesteś? zapytał.
Sydney.
To znaczy, kim jesteś?
Westchnęłam i wystukałam, jestem Wietnamką-Australijką.
Pojechałam do Wietnamu dwa lata temu. Bardzo podobała mi się kultura. Jesteś gai dep.
Nagle poczułem się zimny i nieruchomy. Spokojnie i z umiarem napisałem: Nie sądzisz, że powinieneś lubić dziewczyny za ich indywidualne zasługi?
Odłożyłam telefon, spięta. Moje pierwsze myśli o Justinie były błędne. Miał teraz bardzo wysokie noty za to, jak wkurzyć mnie najmniejszą ilością znaków w najkrótszym czasie. Zdecydowałam się opowiedzieć mu o mojej karierze, której poświęciłam osiem lat życia, tylko po to, żeby podsumować ją jako „słodką”. Wątpię, czy gdybym była białą kobietą lub białym mężczyzną, użyłby tego samego określenia.
Bycie słodką i potulną jest obrazem, który dominuje na temat azjatyckich kobiet w kulturze zachodniej. Wyszukiwanie w Google „Azjatki” spowoduje pojawienie się wielu artykułów z opiniami (głównie białych) mężczyzn, którzy mówią innym mężczyznom, aby umawiali się z Azjatkami ponad kobietami z innych ras, ponieważ jesteśmy bardziej miękcy i tradycyjni (Asian Woman Planet, Global Seducer, Love Compass). Mężczyźni ci podają pseudonaukowe wyjaśnienia tego obrazu, twierdząc, że mamy wyższy poziom estrogenu, co oznacza, że wyglądamy młodziej i jesteśmy mniejsi, a w rezultacie bardziej pożądani.
On był teraz bardzo wysoko punktowany za to, jak wkurzyć mnie najmniejszą liczbą znaków w najkrótszym czasie.
Odwrotna strona stereotypu potulnego Azjaty jest widoczna w migających reklamach randkowych, które zdobią strony tych artykułów: Wschodnioazjatyckie kobiety uśmiechają się demonstracyjnie do kamery, co stanowi sprzeczny przekaz, że Azjatki są obiektami hiperseksualnymi: egzotycznymi, erotycznymi, utowarowionymi. Ten fetysz jest szczególnie drażliwym tematem dla kobiet wietnamskich, który sięga czasów wojny w Wietnamie: nasze matki i babki były widoczne na Zachodzie jako prostytutki lub kochanki alianckich żołnierzy, co zostało sfabularyzowane w musicalu Miss Saigon. Stereotyp publicznie potulnej kobiety, która jest vixen w sypialni wzmacnia ideę, że wszystkie azjatyckie kobiety są tam dla białych mężczyzn konsumpcji.
Pamiętam będąc 12 i zakupy na Oxford Street z moją mamą. Przeszukiwałam sukienki w sklepie z odzieżą dyskontową. Moje nogi, nagie pod bawełnianą sukienką były zimne za każdym razem, gdy wentylator sklepu obracał się w moją stronę. Poczułam chorobliwie-słodki zapach piwa i spojrzałam w górę. Dwóch mężczyzn rasy kaukaskiej patrzyło prosto na mnie. Obaj mieli obcięte włosy i tatuaże na rękawach, które sięgały im do ramion. Niższy z nich miał przekrwione niebieskie oczy. „Ni hao ma,” mruknął do mnie. Wpatrywałam się w niego, ale nic nie powiedziałam. Wiedziałam, że jestem bezpieczna wewnątrz sklepu z jego kamerami bezpieczeństwa.
„Ładnie byś wyglądała w tej sukience,” powiedział wyższy, wskazując na żółtą sukienkę na stojaku.
„Ładnie byś wyglądała w bikini,” dodał ten niski. Potem swobodnie wyszły ze sklepu.
„Co one mówiły?” zapytała moja mama po wietnamsku, jej głos był ostrzejszy niż zwykle.
„Nic,” odpowiedziałam. „Byli po prostu obrzydliwi.”
Stereotyp publicznie potulnej kobiety, która jest vixen w sypialni wzmacnia ideę, że wszystkie Azjatki są tam dla konsumpcji białych mężczyzn.
Ku mojemu zaskoczeniu, Justin odpowiedział na moją ostatnią wiadomość Bumble około godziny później: Ja po prostu wolę Azjatki. Mają atrybuty, które lubię – są mniejsze, szczuplejsze. Po raz kolejny sprawił, że zrobiło mi się niedobrze. „Małe” i „szczupłe” dla azjatyckich fetyszystów mają pornograficzne konotacje: fantazja o małej azjatyckiej waginie, która jest lekkim ulepszeniem mitu „bocznej waginy” z XIX wieku.
Ale czy kobieta jakiejkolwiek rasy nie może być mała i szczupła? Odpisałam.
To tylko preferencje. Nie wiem, dlaczego to jest problem.
Może dlatego, że Justin był dobrze wykształcony i wydawał się elokwentny, cechy, które błędnie łączyłem z uczciwym myśleniem – to znaczy, że nie był rasistą ani seksistą, nadal próbowałem argumentować swoją sprawę, mimo że minęła już północ. Byłem zdeterminowany, aby ten biały człowiek zobaczył.
To jest obraźliwe, ponieważ jestem osobą, a ty masz preferencje dla mojej rasy, nie dla mnie. Nie jestem tylko tym azjatyckim stereotypem, który możesz wyciągnąć z internetu. Co więcej, użyłeś mojego języka nie znając konotacji kryjących się za tymi słowami.
Mówiłem 'gai dep’ do wielu kobiet i nikt nigdy nie powiedział o tym nic złego.
Może nikt nigdy nie powiedział o tym Justinowi, ale oto co mogę Ci powiedzieć, mój czytelniku, na ten temat: Gai dep oznacza „piękną dziewczynę”. Gai ogólnie oznacza „dziewczynę” lub „kobietę”, ale w języku wietnamskim znaczenie pochodzi z kontekstu. Gai samo w sobie ma konotacje z przemysłem seksualnym. W Wietnamie mężczyźni spotykali się z gai w barach, gdzie siadali im na kolanach i prowadzili z nimi słodkie rozmowy, nie wiedząc o tym swoim żonom w domu. Gai dep to także czułe określenie, którym mój dziadek nazywał swoje córki, bo zawsze były dla niego małymi dziewczynkami, skrót od con gai czyli „kobiece dziecko”. Wszystko to i jeszcze więcej, co było zbyt skomplikowane, aby wyjaśnić Justinowi przez aplikację randkową. Nie mogę nawet, napisałam.
Jest późno i nie chcę się o to kłócić całą noc, odpowiedział. Zgódźmy się nie zgadzać w tej sprawie i nie pozwólmy, aby to przeszkadzało w naszym związku.
Zablokowane.
Lieu Chi Nguyen jest wietnamsko-australijską pisarką z Zachodniego Sydney. Obecnie pracuje nad zbiorem opowiadań o duchach dla The Big Black Thing: Chapter. 3 (Sweatshop).
Artykuł jest częścią serii współpracy prowadzonej przez SBS Voices i Sweatshop: Western Sydney Literacy Movement, która poświęcona jest wzmacnianiu pozycji grup i osób ze środowisk zróżnicowanych kulturowo i językowo poprzez szkolenia i zatrudnienie w inicjatywach twórczego i krytycznego pisania. Sweatshop jest reżyserowany przez Michaela Mohammeda Ahmada.
The Swiping Game: What Is Yellow Fever? można obejrzeć na SBS On Demand. Jest on również dostępny w języku chińskim.
.