Termin ten pojawia się po raz pierwszy w tekstach klasycznych jako Ἀλβίων Albíōn lub Ἀλουΐων Alouíōn (w pismach Ptolemeusza w języku greckim), a później jako Albion w dokumentach łacińskich. Historycznie, termin ten odnosi się do Wielkiej Brytanii jako całości i jest ostatecznie oparty na indoeuropejskim korzeniu oznaczającym „biały”. Później był używany przez gaelickich użytkowników języka w formie Alba (dative Albainn, genitive Albann, obecnie przestarzałe) jako nazwa nadana byłemu królestwu Piktów, które w momencie pierwszego użycia w tym znaczeniu (około czasów króla Causantín mac Áeda (Constantine II, 943-952)) rozszerzyło się. Region Breadalbane (Bràghad Albann, górna część „Alby”) również bierze od niego swoją nazwę.
Jak czas mijał to królestwo włączone innych do południowych terytoriów. W okresie Wysokiego Średniowiecza zostało ono przekształcone w łacinę jako „Albania” (nie jest jasne, czy ostatecznie może mieć ten sam etymon, co współczesna Albania). To ostatnie słowo było używane głównie przez pisarzy celto-łacińskich, a najbardziej znane przez Geoffrey’a z Monmouth. To właśnie to słowo przeszło do Middle English jako Albany, choć bardzo rzadko było używane w odniesieniu do Królestwa Szkocji, a raczej do fikcyjnego Księstwa Albany. To właśnie od tego ostatniego Albany, stolica amerykańskiego stanu Nowy Jork, i Albany w Zachodniej Australii biorą swoje nazwy.
Jawi się również w anglicyzowanej formie literackiej Albyn, jak w Byron’s Childe Harold:
And wild and high the 'Cameron’s gathering’ rose,The war-note of Lochiel, which Albyn’s hills Have heard, and heard, too, have her Saxon foes