An all-female band to grupa muzyczna w popularnych gatunkach muzycznych, takich jak rock, blues, jazz i gatunki pokrewne, która składa się wyłącznie z kobiet muzyków. Jest to odmienne od grupy dziewcząt, w którym kobiety członkowie są wyłącznie wokalistami, choć ta terminologia nie jest powszechnie przestrzegane. Podczas gdy wszystkie zespoły męskie są powszechne w wielu zespołów rockowych i pop, wszystkie zespoły żeńskie są mniej powszechne.
Grupa dziewcząt jest aktem muzycznym z udziałem kilku piosenkarek, które zazwyczaj harmonizują ich wokale razem. Termin „girl group” jest również używany w węższym sensie w krajach anglojęzycznych w celu określenia fali amerykańskich kobiet pop muzyki grup śpiewaczych, które rozkwitły w późnych latach 50. i początku lat 60. między upadkiem wczesnego rock and roll i British Invasion, z których wiele było pod wpływem stylu doo-wop. All-female zespoły są czasami nazywane również girl groups.
1930s-1960sEdit
W epoce jazzu i podczas 1930s, all-kobiece zespoły, takie jak The Blue Belles, the Parisian Redheads (później Bricktops), Lil-Hardin’s All-Girl Band, The Ingenues, The Harlem Playgirls, Phil Spitalny’s Musical Sweethearts i „Helen Lewis and Her All-Girl Jazz Syncopators” były popularne. Ina Ray Hutton prowadziła dziewczęcy zespół „Melodears” w latach 1934-1939. Eunice Westmoreland, pod pseudonimem Rita Rio, prowadziła żeński zespół występujący w NBC Radio oraz dla Vitaphone i RKO. Ivy Benson’s „All Girls Band” w 1943 roku była zespołem tanecznym BBC i koncertowała aż do lat 80-tych. Polska grupa Filipinki powstała w 1959 roku.
Grupy złożone wyłącznie z kobiet zaczęły powstawać wraz z nadejściem rock and rolla. Wśród najwcześniejszych all-kobiecych zespołów rockowych, które zostały podpisane do wytwórni płytowej były Goldie & the Gingerbreads, do Atlantic Records w 1964 roku, The Pleasure Seekers z Suzi Quatro do Hideout Records w 1964 roku i Mercury Records w 1968 roku, Istnieje również zespół utworzony z 4 dziewczyn z Indonezji, Dara Puspita utworzony w 1964 roku. The Feminine Complex do Athena Records w 1968 roku, a Fanny (który był pionierem dźwięku żeńskiego zespołu we wczesnych i średnich latach 70-tych) w 1969 roku, kiedy Mo Ostin podpisał je do Warner Bros. Records. Były też inne, takie jak The Liverbirds (1962-1967), Ace of Cups (1967), The Heart Beats (1968), i Ariel (1968-1970).
1970s-1980sEdit
W 1971 Fanny stał się pierwszym all-female zespół dotrzeć do Hot 100’s top 40, z „Charity Ball” szczytowania na nr 40. W 1975 roku, kanadyjski duet sióstr, Kate i Anna McGarrigle, nagrał pierwszy z serii albumów. The Runaways były zespołem hard rockowym, który odniósł sukces komercyjny, wydając swój pierwszy album w 1976 roku: członkinie zespołu Joan Jett, Cherie Currie i Lita Ford rozpoczęły karierę solową. Lata 80-te po raz pierwszy przyniosły długo oczekiwany sukces na listach przebojów zespołom złożonym wyłącznie z kobiet i zespołom rockowym z kobiecym wokalem. Na liście przebojów Billboard Hot 100-końcówka roku 1982 Joan Jett’s I Love Rock 'n’ Roll na nr 3 i Go-Go’s We Got the Beat na nr 25 wysłał wiadomość do wielu szefów branży, że kobiety, które mogą grać może przynieść w money.
PunkEdit
W Wielkiej Brytanii pojawienie się punka w późnych latach 70. wraz z jego etosem „każdy może to zrobić” doprowadziło do znaczącego wkładu kobiet. W przeciwieństwie do muzyki rockowej i scen heavy metalowych lat 70-tych, które były zdominowane przez mężczyzn, anarchiczny, kontrkulturowy sposób myślenia sceny punkowej w połowie i pod koniec lat 70-tych zachęcał kobiety do uczestnictwa. „Na tym polegało piękno punka” – powiedziała później Chrissie Hynde – „dyskryminacja nie istniała na tej scenie”. To uczestnictwo odegrało rolę w historycznym rozwoju muzyki punk, zwłaszcza w USA i Wielkiej Brytanii w tym czasie, i nadal wpływa i umożliwia przyszłym pokoleniom.
Historyk rocka Helen Reddington stwierdza, że popularny obraz młodych punkowych kobiet muzyków jako skupionych na aspektach modowych sceny (pończochy fishnet, kolczaste blond włosy, itp.) był stereotypowy. Stwierdza ona, że wiele, jeśli nie większość kobiet punków była bardziej zainteresowana ideologią i społeczno-politycznymi implikacjami, niż modą. Historyk muzyki Caroline Coon twierdzi, że przed punkiem, kobiety w muzyce rockowej były praktycznie niewidoczne; w przeciwieństwie do punka, twierdzi ona, że „można by napisać całą historię muzyki punk nie wspominając w ogóle o żadnych męskich zespołach – i myślę, że wiele osób uznałoby to za bardzo zaskakujące”. Johnny Rotten napisał, że „Podczas ery Pistolsów, kobiety były tam, grając z mężczyznami, biorąc nas na równi … To nie była walka, ale zgodność. Kobiety były zaangażowane w zespołach takich jak The Slits, The Raincoats, Mo-dettes, Dolly Mixture i The Innocents.
Inni nie zgadzają się z pojęciem równego uznania, jak gitarzysta Viv Albertine, który stwierdził, że „mężczyźni A&R, bramkarze, miksery dźwięku, nikt nie traktował nas poważnie…. Więc nie, nie mieliśmy żadnego szacunku gdziekolwiek byliśmy. Ludzie po prostu nie chcieli nas w pobliżu.” Antyestablishmentowa postawa punka otworzyła przestrzeń dla kobiet, które były traktowane jak outsiderki w branży zdominowanej przez mężczyzn. Kim Gordon z Sonic Youth stwierdza: „Myślę, że kobiety są naturalnymi anarchistkami, ponieważ zawsze działasz w męskich ramach.”
Heavy metalEdit
Kobiecy zespół heavy metalowy Girlschool, pochodzący z południowego Londynu, powstał w 1978 roku z popiołów Painted Lady. Choć nieco udane w Wielkiej Brytanii, stały się bardziej znane na początku lat 80-tych. Jedna z oryginalnych członkiń zespołu, Kathy Valentine, odeszła, by dołączyć do żeńskiego zespołu The Go-Go’s, zmieniając gitarę na bas. Wśród wczesnych nagrań Girlschool znalazła się EP-ka zatytułowana „The St. Valentines Day Massacre”, którą nagrali z kolegami z wytwórni Bronze, Motörhead, pod nazwą Headgirl. W 1974 roku, The Deadly Nightshade, zespół rock/country, został podpisany przez Phantom.
Lata 1990-2000Edit
W latach 90. magazyny muzyczne zaczęły postrzegać muzyków płci żeńskiej bardziej poważnie, umieszczając Bonnie Raitt i Tinę Weymouth na swoich okładkach. Podczas gdy The Go-Go’s i The Bangles, oba ze sceny klubowej Los Angeles, były pierwszymi w pełni kobiecymi zespołami rockowymi, które odniosły trwały sukces, indywidualni muzycy utorowali drogę dla przemysłu, aby szukać zespołów, w których grały kobiety.
W latach 90-tych, zespoły takie jak Hole, Babes in Toyland, Super Heroines, The Lovedolls i L7 stały się popularne, demonstrując na scenie i w wywiadach, pewny siebie i „złe” nastawienie czasami, zawsze chętny do zakwestionowania założeń o tym, jak żeński zespół powinien się zachowywać. Courtney Love opisała pozostałe kobiety w Hole jako używające bardziej „księżycowego punktu widzenia” w swoich rolach muzyków. W latach 90-tych, punkowy, kierowany przez kobiety gatunek Riot Grrrl był związany z takimi zespołami jak Bratmobile i Bikini Kill.