Nu kijken we naar 2018: Terwijl het U.S. Census Bureau de exportgegevens van plastic afval voor 2018 heeft gepubliceerd, zal de USEPA de gegevens over plastic afval van 2018 pas in 2021 publiceren. Met behulp van de industrie en nieuwsberichten kan een schatting worden gemaakt van hoeveel gemeentelijk plastic afval in 2018 in de VS werd geproduceerd, verbrand, gerecycled en gestort. Hoewel het niet mogelijk is om een exacte voorspelling te maken van de ontbrekende gegevens, kan een solide technische schatting van materiaalstromen worden gemaakt.
In 2018 is de totale hoeveelheid plastic afval die in de VS is gegenereerd waarschijnlijk gestegen tot ongeveer 39,9 miljoen ton, op basis van een groeipercentage van 5%, wat gelijk is aan het jaarlijkse groeipercentage van de verkoop van gebotteld water in de VS. Uit gegevens van het U.S. Census Bureau blijkt dat de uitvoer van kunststofafval is gekrompen tot 1,19 miljoen ton, voornamelijk als gevolg van de invoerbeperkingen van China. De recyclingcapaciteit en -productie van kunststofafval in de VS zijn volgens de industrie en het nieuws niet meetbaar toegenomen. Een omvangrijke nieuwe polyethyleentereftalaat (PET) plastic flessenrecycler startte eind 2018 zijn activiteiten in Los Angeles. Maar volgens het NAPCOR PET Container Recycling Activity Report van 2016 sloten 7 van de 28 PET-recyclers hun deuren, waardoor 16,6% van de verwerkingscapaciteit in 2016 werd weggenomen. Op basis van de laatste recyclingrapporten van de kunststofindustrie bleef de binnenlandse recycling van de drie belangrijkste soorten plastic flessen (#1 PET, #2 HDPE en #3 PP) vlak tussen 2015 en 2017. Dat betekent dat de binnenlandse recycling van kunststofafval waarschijnlijk op ongeveer 0,88 miljoen ton is gebleven. De totale hoeveelheid plastic afval die in 2018 naar de verbranding ging, was waarschijnlijk minstens evenveel als in 2015. Terwijl twee verbrandingsinstallaties in die periode sloten, werden de resterende installaties gemeld om meer plastic afval te verbranden, waaronder ongeveer de helft van de recyclebare materialen van Philadelphia, zoals gemeld door The New York Times. In het uitgebreide overzicht van “Hoe recycling verandert in alle 50 staten”, meldt industrie nieuwsbron Waste Dive dat plastic dat wordt ingezameld voor recycling nu ook naar verbrandingsinstallaties wordt gestuurd in Connecticut, Florida en Wisconsin.
Als je het allemaal bij elkaar optelt, betekent dat dat de VS slechts ongeveer 2% van ons gemeentelijk plastic afval in onze binnenlandse faciliteiten heeft gerecycled en dat we in 2018 meer dan zes keer die hoeveelheid zijn blijven verbranden. De verhouding kan nog hoger zijn geweest, maar steden zijn terughoudend om het feit bekend te maken dat plastic naar verbranding wordt gestuurd in plaats van te recyclen.
Waarom wordt niet meer plastic afval gerecycled in de VS?
Productfabrikanten geven de voorkeur aan nieuw plastic omdat er een hogere materiaalkwaliteit en leveringszekerheid is tegen lagere kosten. Het gebruik van gerecycled plastic brengt verontreinigings- en leveringsrisico’s en hogere kosten met zich mee die fabrikanten willen vermijden, wat resulteert in een zwakke vraag naar gerecycled plastic.
De kosten van recycling omvatten veel vrachtwagens en chauffeurs om het wijdverspreide afval te verzamelen, arbeid en apparatuur om het afval te sorteren, en verwerkingsfaciliteiten om het materiaal te reinigen en te verwerken. De recyclingkosten stijgen door de krappe markt voor vrachtwagenchauffeurs en arbeidskrachten. Daartegenover staat dat goedkoop en overvloedig aardgas en een massale uitbreiding van de nieuwe kunststofproductie de prijzen van nieuwe kunststoffen doen dalen. Deze factoren werken tegen de belangrijkste premisse dat afvalplastic op een dag genoeg waarde zal hebben om het te recyclen in plaats van het weg te gooien of te vernietigen.
De economische realiteit van goedkope nieuwe plasticproductie en goedkope olie- en gasproductie maken mechanische en chemische recyclingprocessen economisch niet concurrerend en onpraktisch op commerciële schaal. Om de vertegenwoordiger van de chemische industrie nogmaals te citeren: “Er is een groot verschil tussen wat technisch recycleerbaar is en wat gerecycleerd wordt”. Zo was er eerder dit jaar een rapport over 10.000 pond ongewenst plastic tasafval dat in een pakhuis in Zuid-Illinois zat omdat niemand het wilde kopen om te recyclen.
Weliswaar hebben sommige bedrijven beloftes gedaan om vrijwillig meer gerecycled plastic in hun producten te verwerken, maar het is niet duidelijk dat de marktvraag significant toeneemt. In feite, in reactie op de wet van Californië die openbaarmaking van gerecyclede inhoud in drankflessen vereist, meldde Coca-Cola een daling van de gerecyclede inhoud in hun frisdrankflessen van 16% in 2017 tot 9% in 2018. Het bedrijf meldde ook dat ze nog steeds geen gerecycled plastic gebruiken in niet-koolzuurhoudende water-, thee-, sportdrank- en vruchtensapdrankflessen die in Californië worden verkocht.
Plasticrecycling zelf creëert ook plastic afval. In het laatste NAPCOR-rapport over de recycling van PET-drankflessen staat dat ongeveer 29,2% van de PET-drankflessen in de VS is ingezameld voor recycling. Maar als gevolg van vervuiling en procesverliezen wordt niet al dat materiaal daadwerkelijk verwerkt tot “schone vlokken” materiaal voor recycling. In feite wordt ongeveer een derde van het ingezamelde flessenmateriaal gestort of vernietigd door verbranding, waardoor slechts 20,9% van de ingezamelde flessen wordt omgezet in gerecycled materiaal.
Wat is er mis met het verbranden van plastic afval in de VS?
In de eerste plaats is verbranding geen materiaalterugwinning, maar materiaalvernietiging. Het plastic afval wordt verbrand tot CO2 en water en de opgewekte warmte wordt gebruikt om stoom te maken waarmee stroom wordt opgewekt. Hoewel de installaties “omzetting van afval in energie” worden genoemd, is hun voornaamste doel de vernietiging van materiaal en de vermindering van de hoeveelheid afval die naar stortplaatsen wordt gestuurd. Bij de verbranding van stedelijk afval blijft echter een aanzienlijke hoeveelheid toxische as met zware metalen achter – ongeveer 10% tot 15% van het oorspronkelijke afvalvolume – en die moet als gevaarlijk afval worden beheerd en verwijderd. Op één na alle 75 huisvuilverbrandingsinstallaties in de VS zijn gebouwd vóór 1997 en hebben ze maatregelen moeten nemen om de uitstoot van zware metalen, SOx en NOx in de lucht te beperken. De bezorgdheid over de gezondheidseffecten van de resterende giftige emissies en het vrachtverkeer heeft ertoe geleid dat sommige installaties zijn gesloten, zoals de verbrandingsoven in Detroit die de afgelopen jaren honderden keren de normen voor luchtverontreiniging heeft overschreden. Vanuit het oogpunt van de klimaatverandering is het verbranden van plastic geen slimme manier om energie te maken. Aangezien er in de eerste plaats een grote hoeveelheid energie werd gebruikt en koolstof werd uitgestoten om de plastic hars te maken, heeft de stroom die wordt opgewekt door plastic te verbranden een hogere koolstofvoetafdruk over de hele levenscyclus dan hernieuwbare energie of stroom die wordt opgewekt door verbranding van aardgas.
Wat zijn bewezen oplossingen om plasticvervuiling te verminderen?
Het geschatte percentage van 2% binnenlandse plasticrecycling in de VS in 2018 zou een wake-up call moeten zijn voor de valse belofte dat het bestaande vrijwillige, economisch gestuurde Amerikaanse recyclingsysteem een geloofwaardige oplossing is voor plasticvervuiling. Het is tijd om echte oplossingen voor plasticvervuiling te implementeren, met name de vermindering van plastic voor eenmalig gebruik in “on-the-go” -situaties die de grootste kans hebben om ons milieu te vervuilen.
Verboden voor plastic tasjes, rietjes en EPS-schuimverpakkingen: Veel plastic artikelen voor eenmalig gebruik zijn gemaakt van laagwaardig materiaal, waardoor ze op grote schaal verkrijgbaar zijn, maar economisch niet haalbaar zijn om in te zamelen en te recyclen. Als er herbruikbare alternatieven of betere materialen beschikbaar zijn, is de beste oplossing het uitbannen van het gebruik van deze artikelen. Plastic rietjes, plastic zakken en voedselverpakkingen van EPS-schuim vallen al snel in de categorie “beter om te elimineren”, zoals beschreven in de Ban 2.0-lijst.
Wetgevende maatregelen om de distributie van plastic zakken voor eenmalig gebruik aan banden te leggen, hebben wereldwijd geleid tot een afname van de vervuiling door plastic zakken:
-
Verenigd Koninkrijk en Ierland: Volgens een 25 jaar durend onderzoek van het Centrum voor milieu-, visserij- en aquacultuurwetenschappen van de Britse regering liggen er aanzienlijk minder plastic tassen op de zeebodem nadat Europese landen heffingen op tassen hadden ingevoerd. De studie was gebaseerd op 39 onafhankelijke wetenschappelijke onderzoeken naar de verspreiding en de overvloed van zwerfvuil op zee tussen 1992 en 2017.
-
Suffolk County, New York: Het aantal tassen dat werd aangetroffen dat kustlijnen vervuilde, daalde sterk in het eerste jaar nadat een tasjesheffing van 5 cent was ingevoerd.
-
Austin, Texas: de Austin Resource Recovery-studie wees uit dat de Single Use Bag Ordinance succesvol was in het verminderen van de hoeveelheid zwerfafval van plastic tassen in de stad. De Austin Parks Foundation meldde een vermindering van 90% van het zwerfvuil van plastic tassen in de eerste zes maanden nadat de verordening was aangenomen. (Austin en andere plaatselijke verordeningen inzake plastic tassen in Texas zijn sindsdien ongeldig verklaard als gevolg van een uitspraak van het Hooggerechtshof van Texas).
-
San Jose, Californië: Het zwerfvuil van plastic tassen is met 89% verminderd in het stormafvoersysteem, met 60% in de beken en rivieren, en met 59% in de straten van de stad, slechts 1 à 2 jaar nadat een verbod op plastic tassen voor eenmalig gebruik van kracht werd.
-
Washington, D.C.: De Washington Post meldde een daling van 30% van het aantal tassen dat bij opruimacties werd verzameld.
-
Folly Beach, South Carolina:
Gedreven door het motief om plasticvervuiling en de productie van plastic afval te verminderen, hebben meer dan 300 Amerikaanse steden en een paar staten verordeningen aangenomen inzake plastic tassen, rietjes en EPS-schuim. De National Coalition of Environmental Legislators (NCEL) meldt dat 34 staten nu meer dan 200 wetsvoorstellen overwegen om plasticvervuiling aan te pakken. Wetgevings toolkits voor gemeenschappen en staten om verordeningen op te stellen om plastic artikelen te beperken of te verbieden zijn ontwikkeld door Surfrider, Plastic Pollution Coalition en anderen.
Watervulstations en statiegeld op plastic drankflessen: De beste strategie om de vervuiling door plastic drankflessen terug te dringen, is het mensen gemakkelijk te maken minder wegwerpflessen te gebruiken en ervoor te zorgen dat er geen fles wordt achtergelaten.
Publieke watervulstations zijn de sleutel tot het verminderen van het gebruik van plastic waterflessen voor eenmalig gebruik. Steden en hun waterschappen profiteren van de installatie van watervulstations die naast een drinkfontein ook een vulfunctie bieden. Mensen krijgen de beschikking over gratis bronnen van drinkwater van hoge kwaliteit en er wordt minder plastic afval geproduceerd. Eastern Municipal Water District in Zuid-Californië heeft bijvoorbeeld bijna 120 vulstations voor waterflessen geïnstalleerd bij scholen en populaire gemeenschapsfaciliteiten.
Wetten inzake statiegeld op verpakkingen (ook wel bekend als bottle bills) vereisen dat statiegeld wordt geheven op drankverpakkingen op het verkooppunt en dat het statiegeld wordt terugbetaald wanneer de verpakking wordt ingeleverd. Net als bij het verbod op plastic zakken, is ook bij statiegeldwetten bewezen dat de vervuiling door plastic drankflessen wordt teruggedrongen. Volgens NCEL hebben tien staten en Guam een statiegeldsysteem voor drankverpakkingen.
Drankproducenten moeten statiegeldwetten voor verpakkingen steunen als ze hun beloften over gerecyclede inhoud serieus willen nakomen. Hoewel drankbedrijven en hun handelsverenigingen zich in het verleden hebben verzet tegen flessenwetten, hebben deskundigen op het gebied van plasticrecycling verklaard dat statiegeldwetten nodig zijn om voldoende gebruikte PET-flessen in te zamelen om de bedrijfsdoelstellingen voor gerecyclede inhoud te halen. Een industrie-expert analyseerde recyclingpercentages en stelt duidelijk in deze Amcor-podcast van 13 november 2018 dat vrijwillige en curbside-recycling niet voldoende PET-flesmateriaal zal verzamelen.
Het Container Recycling Institute biedt de Bottle Bill Toolkit om te helpen wetgeving te creëren.
Waar wachten we nog op?
Er is weer een halve kiepwagen aan Amerikaans plastic afval de oceaan ingegaan in de tien minuten die het kostte om dit artikel te lezen. Bewezen oplossingen die de Amerikaanse plasticvervuiling zullen verminderen bestaan en kunnen snel worden ingevoerd. Het succes van het verbod op plastic tasjes en van de statiegeldwetten voor plastic verpakkingen kan in het hele land worden doorgetrokken en worden uitgebreid naar andere, meest vervuilde plastic voorwerpen: EPS-schuim en andere plastic voedselverpakkingen, plastic rietjes, plastic flessendoppen, plastic deksels en plastic voedselverpakkingen.
Het is tijd om te accepteren wat de feiten ons vertellen: plastic recycling is geen serieuze of realistische oplossing om plastic vervuiling in de Verenigde Staten te verminderen.
____________________________________________________________________________________
Jan Dell, PE, is een onafhankelijk chemisch ingenieur en oprichter van The Last Beach Cleanup, een non-profitorganisatie die samenwerkt met aandeelhouders en milieugroepen aan initiatieven om plastic vervuiling te verminderen. Jan heeft in meer dan 40 landen samengewerkt met bedrijven in diverse sectoren om duurzame bedrijfs- en klimaatbestendigheidspraktijken in te voeren. Aangesteld door het Office of Science and Technology Policy van het Witte Huis, was Jan van 2010 tot 2014 lid van het Amerikaanse federale comité dat de 3e Nationale Klimaatbeoordeling leidde en in 2016-2017 de vicevoorzitter van het Amerikaanse federale adviescomité voor de Sustained National Climate Assessment.
Extrapolatie van gegevens van Jambeck, et al naar 2019 en gaat uit van een grote kiepwagencapaciteit van 28.000 pond.
Voor meer informatie, bezoek GAIA – The Global Alliance for Incinerator Alternatives.
Deel mee in onze wereldwijde Coalitie.