Een statische lijn is een koord dat aan het ene uiteinde aan het vliegtuig is bevestigd en aan het andere uiteinde aan de bovenkant van de “D-Bag” van de springer (deployment bag, waarin de baldakijn (kap) is verpakt). De val van de parachutist uit het vliegtuig zorgt ervoor dat de statische lijn strak komt te staan, dit trekt dan de D-Bag uit de container op de rug van de springer. De statische lijn en D-Bag blijven bij het vliegtuig als de springer het vliegtuig verlaat, en wordt terug in het vliegtuig getrokken door de dispatcher. Nu vrij van zijn D-Bag, wordt de baldakijn (luifel) toegestaan om op te blazen als de springer blijft vallen. Effectief, de springer sleept de parachute achter zich aan, waardoor de opwaartse wind de baldakijn (luifel) open duwt en opblaast. De baldakijn (luifel) moet opblazen en de springer binnen 4 seconden ondersteunen. In het onwaarschijnlijke geval van een storing, wordt de studenten geleerd hoe de hoofd baldakijn (luifel) weg te snijden en de reserve parachute uit te werpen. Het doel van de statische lijn progressie is om studenten te trainen om de juiste, stabiele lichaamshouding te handhaven bij het verlaten van het vliegtuig, en om te leren hoe de baldakijn (luifel) te ontplooien via het pilot parachute mechanisme.
Zoals hierboven vermeld moet de parachutist een stabiele lichaamshouding aannemen en handhaven tijdens de ontplooiing om de kans op een parachutestoring te minimaliseren. Deze methode van parachuteren wordt vaak gebruikt op verschillende manieren:
- Trainen van leerling parachutisten, bijvoorbeeld in het Ram Air Progression System
- BASE-jumpen
- Militaire parachutisten springen van zeer lage hoogten 400 ft (120 m)
Statisch lijnspringen brengt een risico op letsel met zich mee dat, volgens een studie, verdubbelt wanneer het wordt uitgevoerd in de strijd.
Voor het trainen van studenten in civiele operaties, kunnen modificaties aan bestaande statische lijn apparatuur worden gemaakt om operaties te vereenvoudigen. Een dergelijke wijziging is om de inzetzak aan de parachute te bevestigen in plaats van de statische lijn, die ook enige wijziging vereist om de statische lijn los te maken, meestal een klittenbandsluiting. Hierdoor blijft er veel minder materiaal “in de wind” achter het vliegtuig nadat de springer is vertrokken. Dit is geen probleem voor grotere vrachtvliegtuigen gebruikt in militaire springoperaties, maar vormt een groot probleem voor kleinere vliegtuigen gebruikt in civiele operaties. Deze wijziging resulteert ook in een iets langzamere opening, die de openingsschok verzacht ten koste van de hoogte, een kleine zorg voor springers die op 2,800 ft (850 m).