De afgelopen drie dagen hebben we veel regen gehad. Het heeft me ervan weerhouden om door te gaan met mijn tuinprojecten, en elke dag kwamen de hond en ik nat en vies thuis van de paardrijclub. Ik denk dat ik daardoor humeurig en nors ben geworden en mijn manieren en gedrag ben vergeten. Mijn man verwacht dat ik het respect dat ik hem verschuldigd ben niet vergeet.
Het begon in de bakkerij waar ik mijn slechte humeur afreageerde op de trage en onbekwame dienstmeid van de bakker. Buiten de bakkerij berispte mijn man mij en herinnerde mij er streng aan hoe ik mij diende te gedragen. Hij had daar een goede reden voor, want ik was stout geweest, maar ik was geïrriteerd en chagrijnig, dus in plaats van me te verontschuldigen en mijn houding aan te passen, gaf ik hem een brutaal antwoord. Op het moment dat ik dat gedaan had wist ik dat ik diep in de problemen zat. Ik wenste dat ik mijn mond had gehouden. Hoewel ik hem goed genoeg ken om te weten dat ik niet bang hoefde te zijn dat hij zijn kalmte zou verliezen en mij openlijk in het openbaar zou uitschelden of slaan, was de gezichtsuitdrukking van mijn echtgenoot voldoende om mij te doen huiveren en zenuwachtig mijn billen samen te knijpen. Hij zei me streng dat mijn houding onaanvaardbaar was en dat ik in de auto op hem moest gaan zitten wachten. Als we thuiskwamen zouden we een ernstig gesprek hebben over mijn gedrag.
Ik schaamde me en was bang, dus gehoorzaamde ik haastig. Sinds mijn kindertijd is het mijn gewoonte om, als ik de behoefte voel om nederige gehoorzaamheid te benadrukken, in een reflex een snelle buiging te maken voordat ik haastig en met gebogen hoofd naar de auto ga.
Mijn man moest nog een paar boodschappen doen in het winkelcentrum, dus ik moest ongeveer een half uur wachten voordat hij terugkwam. Dat is een lange tijd om alleen te zitten en na te denken over de nadelen van ondeugend zijn en overhaast spreken zonder eerst na te denken. Ik wist dat mijn man mij zou straffen. Ik kon het er niet mee oneens zijn dat mijn ondeugend gedrag straf rechtvaardigde en dat ik een flink pak slaag nodig had. Ik schaamde me, was bang en nerveus.
De sfeer tijdens de rit naar huis was onaangenaam, en hoewel we in het geheel niet spraken, bestond er geen twijfel over dat mijn man niet blij met me was en van plan was me een lesje te leren dat ik niet snel zou vergeten.
We kwamen thuis, brachten onze aankopen binnen en zodra we ze op tafel hadden gezet, eiste mijn man een verklaring voor mijn “ontoelaatbaar slechte gedrag”. Ik haat dit soort gesprekken. Ik was me ervan bewust dat ik me onaanvaardbaar had gedragen, maar toch, het maakt het uitleggen er niet gemakkelijker op als mijn gedrag nog voor ik het begin uit te leggen als “onaanvaardbaar slecht” wordt bestempeld. Vragen als: “Weet je niet dat je geacht wordt mensen op een beleefde en attente manier aan te spreken?” en “Waarom doe je dat niet?” maken dat ik me nog slechter voel. Ik weet dat de laatste vraag zal zijn: “Als je toegeeft dat je stout, brutaal en ongehoorzaam bent, kun je me dan misschien vertellen wat je nu verdient?” Natuurlijk weet ik het antwoord op de vraag en meestal heb ik het vanaf het begin geweten, maar het is beangstigend en gênant om te beantwoorden.
Ik heb deze onaangename situatie en dit gênante gesprek al vele malen meegemaakt en het is stressvol. Voor iemand die getuige is van de situatie zou het lijken alsof ik als een ondeugend schoolmeisje voor mijn man stond, maar zo voelt het niet voor mij. Ik voel me nooit een klein meisje, maar ik ben me er terdege van bewust dat ik een volwassene ben die nog veel moet leren over hoe ik me moet gedragen. Ik ben een volwassen vrouw die beter zou moeten weten dan zo ondeugend te zijn als ik ben geweest. Wat ik ook verkeerd heb gedaan, ik schaam me altijd heel erg als mijn man me moet corrigeren en berispen. Ik voel me schuldig en verdien straf.
De beschamende vragen en berispingen duren lang, het veroorzaakt veel emotioneel leed en maakt me meer aan het huilen uit schaamte dan uit angst voor de komende straf.
De ondervragingen, preken en berispingen duurden deze keer niet lang. Maar in ongenade naar de auto gestuurd worden en daar wachten had ook voor gezonde reflectie gezorgd met schuldgevoelens en schaamte tot gevolg. Het was bijna een opluchting toen ik de riem van het haakje aan de binnenkant van de bezemkastdeur moest gaan halen. Het feit dat mijn stoutheid en mijn falen om me te gedragen beschreven en uitgewerkt worden in beschamende details, raakt me emotioneel erg en ik ervaar het altijd als een diep onaangenaam deel van mijn straf. Het is zo emotioneel verontrustend en maakt me er beschamend bewust van dat ik een ondeugende en eigenzinnige vrouw ben. Het zorgt er ook voor dat ik een behoefte ervaar aan de eigenlijke straf. Het feit dat ik het verdien om stevig en grondig gestraft te worden wordt me duidelijk gemaakt en ik heb het niet alleen nodig als correctie en gedragsaanpassing maar ook als boetedoening die me van schuld kan verlossen. Ik ben al op dit punt, oprecht berouwvol. Er moet een strenge en tastbare bevrijding van straf zijn om verbeterd gedrag te verzekeren.
Ik haalde de riem uit de kast, gaf een nederig buiginkje toen ik hem aan mijn man overhandigde en ging toen gehoorzaam achter de stoel staan. Ik tilde mijn rok op zodat hij mijn slipje naar beneden kon trekken voordat ik de houding aannam dat ik over de leuning van de stoel moest buigen en me met mijn handen aan de zitting vast moest houden.
Ik wist niet hoeveel klappen ik zou krijgen. Hij blijft me altijd slaan tot hij besluit dat ik heb gekregen wat ik verdien. Behalve het aantal te verwachten slagen wist ik precies wat er zou gebeuren. Ik vreesde het, en met goede reden. Hij zou er niet over piekeren om mijn billen op te warmen met een paar klappen met zijn hand of lichte zweepslagen met de riem. Het is straf en elke mep is bedoeld om aanzienlijke pijn toe te brengen. Hij hanteert de riem krachtig van begin tot eind. Hij slaat gestaag en systematisch zonder zich ooit te laten beïnvloeden door mijn tranen of wanhopig gedraai en getrap.
Als ik tegenstribbel en te hysterisch kronkel legt hij zijn hand op mijn nek en houdt me vast. Maar de riem blijft op mijn blote billen werken, hoe dan ook. De eerste mep heeft een schokkend effect op me en het is de eerste van wat een nooit ophoudende regen van krachtige meppen lijkt te zijn, die hevige pijn veroorzaakt en diep in mijn vlees brandt. Snel bouwt de pijn zich op tot wat ondraaglijk lijkt en me tot wanhoop drijft. Ik huil en kronkel en schop ongeremd zonder me erom te bekommeren hoe kinderlijk en onwaardig ik me gedraag. Al die tijd denk ik naïef dat het niet erger kan worden, maar dat weerhoudt hem er niet van de riem voortdurend naar beneden te halen om de pijnlijke bles op mijn billen te vergroten.
De riem slaat overal op mijn billen, maar meestal concentreert hij zich op de vlezige onderste helft van mijn billen en op mijn bovenbenen. Dat gebied wordt altijd grondig afgeranseld, dus het brandt intens lang nadat de spanking is afgelopen. Het is ook pijnlijk en kloppend voor de dagen erna. Ik dacht dat de straf nooit zou eindigen en op sommige momenten tijdens de spanking gedroeg ik me hysterisch. Uiteindelijk was het voorbij en de riem stopte eindelijk met dansen op mijn blote billen.
Ik huilde nog steeds, en mijn billen waren gloeiend rood en deden pijn en klopten, maar het werd in ieder geval niet erger. Ik mocht mijn onderbroek van de vloer oprapen, die had ik tijdens het pak slaag uitgedaan, en daarna naar de badkamer gaan om me op te frissen. Het kostte me enige tijd om me te bedwingen en te stoppen met huilen, en de brandende pijn op mijn billen nam maar langzaam af. Ik was me er zeer van bewust dat ik grondig was gestraft voor mijn wangedrag en dat de pijn nog wel enige tijd zou aanhouden.
Emotioneel was ik er nu veel beter aan toe dan voorheen. Tijdens het pak slaag was de vreselijke pijn zo overweldigend dat alleen die mijn gedachten in beslag nam, maar daarna werd de emotionele uitwerking van het pak slaag overheersend en hoewel ik natuurlijk niet jubelde, was ik verre van moedeloos en in een lage stemming. Mijn gloeiend rode, pijnlijke en kloppende billen bezorgden mij groot ongemak en dat zou nog enige tijd aanhouden. Ik was gebukt gegaan onder schaamte en schuldgevoel omdat ik stout was geweest en nu was ik grondig gestraft zoals ik verdiende. De hevige pijn op mijn billen maakte me er zeer van bewust dat ik gestraft was, maar de vreselijke pijn die ik had doorstaan en waarvan ik nog steeds de nasleep ondervond, maakte me er ook van bewust dat ik de straf had gekregen die ik verdiende en nodig had. Ik had boete gedaan voor mijn wangedrag en kreeg nu een nieuwe start.
Dit was emotioneel bevredigend. De pijn was nog steeds intens en deed me jammeren. Het pak slaag, hoewel hoogst onaangenaam, was niet alleen het natuurlijke en rechtvaardige gevolg van mijn ondeugendheid, maar had ook een positieve invloed op mij. Het had me vrijgemaakt van schuldgevoel en het had me nederig gemaakt en me een betere vrouw gemaakt die niet snel mijn manieren zou vergeten en het respect dat ik niet alleen mijn echtgenoot maar ook andere mensen verschuldigd ben. Ik was er niet trots op dat ik me zo had misdragen dat ik het verdiende om een pak slaag te krijgen. Ik wenste dat ik de straf helemaal had kunnen vermijden. Maar ik erkende ten volle dat het pak slaag verdiend en nodig was geweest en een zeer positief effect zou hebben op mij en mijn houding en gedrag.
Mijn echtgenoot neemt zijn echtelijke plichten ernstig en zorgt er ook als tuchtmeester altijd voor dat hij zijn taak naar behoren vervult. Een klein pak slaag of een licht pak slaag is bij ons thuis niet aan de orde. Een pak slaag is altijd streng, en als het nodig is zeer streng. Het beschamend streng ondervragen en de les lezen vóór het pak slaag is ook een deel van de belangrijke nasleep. Mijn man slaat me altijd opnieuw, minstens een paar dagen lang. Mijn billen zijn zo pijnlijk dat er geen risico bestaat dat ik vergeet dat ik stout ben geweest en de straf krijg die ik verdiende.
Hoewel het op dit moment een opluchting zou zijn als mijn man me alleen maar mild zou slaan, zou ik me ongetwijfeld spoedig vreemd ontevreden en onvoldaan voelen. Bovendien zou ik me onzeker voelen als mijn man toegeeflijk en toegeeflijk was, zodat ik er niet langer op kon vertrouwen dat hij de onwrikbare autoriteit zou zijn die me in het gareel houdt en zorgt voor orde, stabiliteit en harmonie binnen veilige grenzen.
Exact hoe deze onzekerheid en dergelijke negatieve emoties me tot gedrag zouden aanzetten kan ik niet zeggen en ik hoop dat ik daar nooit achter zal komen. Ik ben er zeker van dat de slechte invloed op zowel mijn houding als mijn stemming snel duidelijk zou worden.
Het is een feit dat in het gareel worden gehouden, verantwoordelijk worden gehouden voor mijn wangedrag en consequent streng worden afgeranseld wanneer ik straf verdien, allemaal een zeer positieve invloed op mij hebben.
Het erkennen van de positieve effecten van het krijgen van mijn blote billen stevig en grondig afgeranseld wanneer ik mij misdraag, betekent ook dat de nasleep geen slechte emoties slechte stemming veroorzaakt. Het is waar dat het niet bepaald prettig is wanneer mijn billen pijnlijk zijn na een pak slaag en ik tenminste voor een paar dagen moet afzien van paardrijden, fietsen, voorzichtig moet zijn wanneer ik ga zitten en moet verwachten dat de smeulende pijn oplaait als ik me zonder voorzichtigheid beweeg, maar dit is alleen een lichamelijk en geen emotioneel ongemak. Mijn gedachten en emoties tijdens deze perioden weerspiegelen natuurlijk dat mijn zere billen mij er voortdurend aan herinneren dat ik een welverdiend pak slaag heb gekregen omdat ik stout ben geweest. Dan komt het vanzelf dat mijn gedachten gericht zijn op mijn wangedrag en de straf. Ik denk na over waarom en hoe ik me misdroeg, hoe dwaas kinderachtig ik me gedroeg, hoe mijn slechte gedrag het noodzakelijk maakte dat mijn man me discipline bijbracht, hoe ik me schaamde, enz. Maar waar al deze en vele andere gedachten op neerkomen is dit: De tevreden wetenschap dat ik gestraft ben zoals ik verdiende, toegenomen respect voor en vertrouwen in mijn man, dankbaarheid dat er goed voor mij gezorgd wordt en dat ik verantwoordelijk gehouden wordt voor mijn wangedrag en uiteindelijk een diep bevredigend gevoel van tevredenheid, veiligheid, harmonie en orde. De dagen waarop mijn pijnlijke billen me blijven herinneren aan mijn wangedrag en de pijnlijke gevolgen ervan, geven me de kans om zowel intellectueel als emotioneel na te denken over elk aspect van de straf en waarom ik die verdiende en wat ik van de pijnlijke ervaring moet leren. Het helpt me om volledig te begrijpen hoezeer ik het pak slaag verdiende en hoe heilzaam het voor me is dat mijn man niet aarzelt om me een stevige en grondige afranseling met blote billen te geven wanneer ik me misdraag en me niet gedraag, zodat hij tevreden over me kan zijn.