Telepatia

Ocena | Biopsychologia | Porównawcza | Poznawcza | Rozwojowa | Językowa | Różnice indywidualne | Osobowość | Filozoficzna | Społeczna |
Metody | Statystyka | Kliniczna | Edukacyjna | Przemysłowa | Zawodowa | Psychologia Świata |

Psychologia poznawcza:Attention – Decision making -Learning – Judgement -Memory – Motivation – Perception – Reasoning -Thinking -Cognitive processesCognition -OutlineIndex

Telepatia (z greckiego τηλε, tele, „odległy”; i πάθεια, patheia, „uczucie”) jest deklarowaną zdolnością ludzi i innych stworzeń do przekazywania informacji z jednego umysłu do drugiego, bez użycia dodatkowych narzędzi, takich jak mowa czy język ciała. Uważana za formę postrzegania pozazmysłowego lub anomalnego poznania, telepatia jest często łączona z różnymi zjawiskami paranormalnymi, takimi jak prekognicja, jasnowidzenie i empatia.

Przez lata przeprowadzono wiele eksperymentów naukowych dotyczących telepatii, jednak żaden pozytywny wynik nie oparł się kontroli. Pozytywne wyniki zawsze były wynikiem wadliwej metodologii, statystycznie błędnych wniosków, lub po prostu nie mogły być powtórzone przez niezależnych badaczy.

Większość społeczności naukowej uważa, że twierdzenia o zjawiskach związanych z telepatią stanowią pseudonaukę.

Wczesne badania

Zachodnie naukowe badania telepatii są ogólnie uznane za rozpoczęte wraz z początkowym programem lub badaniami Towarzystwa Badań Psychicznych. Szczytem ich wczesnych badań był raport opublikowany w 1886 roku jako dwutomowe dzieło Phantasms of the Living. To właśnie w tej pracy wprowadzono termin „telepatia”, zastępując nim wcześniejszy termin „transfer myśli”. Chociaż większość początkowych badań polegała w dużej mierze na zbieraniu anegdotycznych relacji z dalszymi badaniami, przeprowadzono również eksperymenty z niektórymi z tych, którzy twierdzili, że posiadają zdolności telepatyczne. Jednakże ich protokoły eksperymentalne nie były zbyt surowe jak na dzisiejsze standardy.

W 1917 roku psycholog John E. Coover z Uniwersytetu Stanforda przeprowadził serię testów telepatii obejmujących nadawanie/odgadywanie kart do gry. Jego uczestnicy byli w stanie odgadnąć tożsamość kart z ogólnym prawdopodobieństwem 160 do 1; jednak Coover nie uznał wyników za wystarczająco znaczące, aby zgłosić to jako wynik pozytywny.

Najbardziej znanymi wczesnymi eksperymentami telepatycznymi były te prowadzone przez J. B. Rhine i jego współpracowników z Duke University, rozpoczęte w 1927 roku przy użyciu charakterystycznych Kart ESP Karla Zenera (patrz też Karty Zenera). Eksperymenty te obejmowały bardziej rygorystyczne i systematyczne protokoły eksperymentalne niż te z XIX wieku, wykorzystywały raczej „przeciętnych” uczestników niż tych, którzy twierdzili, że mają wyjątkowe zdolności, a także wykorzystywały nowe osiągnięcia w dziedzinie statystyki do oceny wyników. Wyniki tych i innych eksperymentów zostały opublikowane przez Rhine’a w jego popularnej książce Extra Sensory Perception, która spopularyzowała termin „ESP”.

Inną wpływową książką o telepatii w swoim czasie było Mental Radio, opublikowane w 1930 roku przez nagrodzonego Pulitzerem autora Uptona Sinclaira (z przedmową Alberta Einsteina). Sinclair opisuje w niej widoczną zdolność swojej żony do odtwarzania szkiców wykonanych przez siebie i innych, nawet gdy dzieliło ich kilka mil, w pozornie nieformalnych eksperymentach, które przypominają niektóre z tych, które były używane przez badaczy zdalnego widzenia w późniejszych czasach. Zauważyli w swojej książce, że wyniki mogą być również wyjaśnione przez bardziej ogólne jasnowidzenie, i przeprowadzili kilka eksperymentów, których wyniki sugerowały, że w rzeczywistości żaden nadawca nie był potrzebny, a niektóre rysunki mogły być odtworzone prekognitywnie.

Do lat sześćdziesiątych wielu parapsychologów stało się niezadowolonych z eksperymentów wymuszonego wyboru J. B. Rhine’a, częściowo z powodu znudzenia uczestników testów po wielu powtórzeniach monotonnego zgadywania kart, a częściowo z powodu zaobserwowanego „efektu spadku”, gdzie dokładność zgadywania kart spadała z czasem dla danego uczestnika, co niektórzy parapsychologowie przypisywali temu znudzeniu.

Niektórzy parapsycholodzy zwrócili się do formatów eksperymentalnych wolnej odpowiedzi, gdzie cel nie był ograniczony do małego skończonego z góry ustalonego zestawu odpowiedzi (np. karty Zenera), ale raczej może to być dowolny rodzaj obrazu, rysunku, fotografii, klipu filmowego, utworu muzycznego itp.

W wyniku badań spontanicznych doświadczeń psi, które donosiły, że ponad połowa z nich miała miejsce w stanie snu, badacze Montaque Ullman i Stanley Krippner z Maimonides Medical Center w Brooklynie, Nowy Jork, podjęli serię eksperymentów w celu przetestowania telepatii w stanie snu. Uczestnik będący „odbiorcą” w dźwiękoszczelnym, elektronicznie ekranowanym pomieszczeniu był monitorowany podczas snu pod kątem wzorców EEG i szybkich ruchów gałek ocznych (REM) wskazujących na stan snu. Nadawca” w innym pomieszczeniu próbowałby następnie wysłać obraz, losowo wybrany z puli obrazów, do odbiornika poprzez skupienie się na obrazie podczas wykrytych stanów sennych. Pod koniec każdego okresu REM, odbiorca był budzony i proszony o opisanie swojego snu z tego okresu. Naukowcy twierdzą, że zebrane dane sugerują, że czasami wysyłany obraz był włączany w jakiś sposób do treści snów odbiorcy.

Godne uwagi eksperymenty

Poniżej znajduje się lista niektórych godnych uwagi eksperymentów wykonanych na telepatii w historii współczesnej. Wiele eksperymentów na telepatii nie osiąga rozgłosu z powodu niejednoznacznych wyników. To znaczy, nie udaje im się potwierdzić hipotezy, że telepatia istnieje.

Eksperymenty z kartą Zenera

Daty przeprowadzenia: 1930’s

Filozofia eksperymentu: Tworzy się talię kart Zenera, która składa się z pięciu kart, każda o pięciu różnych symbolach. Talię tasuje się, a ewentualnego medium prosi się o odgadnięcie tożsamości każdej karty, gdy jest ona losowana i oglądana przez nadawcę. W tym eksperymencie zakłada się, że telepatia jest słaba i oczekuje się od niej jedynie niewielkiego odchylenia w kierunku poprawnych odpowiedzi.

Projekt eksperymentu: J. B. Rhine, eksperymentator, siedział naprzeciwko stołu z osobą badaną. Tasował talię kart Zenera i wyciągał karty po jednej na raz. Dla każdej karty patrzył na nią i prosił medium o odgadnięcie jej tożsamości poprzez czytanie w jego umyśle. Wskaźnik trafień powyżej 20% był uznawany za dowód telepatii. Dodatkowo, Rhine twierdził, że współczynnik trafień znacznie poniżej 20% był również dowodem telepatii. Były one rzekomo spowodowane przez obiekt, który nie lubił go, który celowo zgadywał błędnie, aby mu zaszkodzić.

Wyniki: Rhine twierdził, że znalazł wielu badanych, którzy wykonali znacznie powyżej szansy i użył tego jako dowodu na telepatię. Odnotował również kilka osób, które osiągnęły wyniki znacznie poniżej szansy, co również zostało wykorzystane jako dowód na telepatię. Zauważył jednak, że ten eksperyment nie mógł odpowiednio odróżnić telepatii od jasnowidzenia.

Krytyka:

Użycie negatywnych wyników jako dowodów: Zgodnie z prawami prawdopodobieństwa, oczekuje się, że w dużej grupie badanych, niektórzy będą mieli wyniki znacznie powyżej szansy, a niektórzy będą mieli wyniki znacznie poniżej szansy. W próbce stu badanych, około 5 wykaże 95% istotności bycia ponad przypadkiem, i około 5 wykaże 95% istotności bycia pod przypadkiem. Rhine nie wziął tego pod uwagę i założył, że te skrajne wyniki zawsze wskazują na telepatę.

Możliwość oszukiwania: Rhine został oskarżony przez sceptyków o zbyt luźną kontrolę we wczesnych eksperymentach, pozwalając badanym na oszukiwanie w jakiś sposób (chociaż nigdy nie został oskarżony o oszukiwanie samego siebie). Na przykład, karty używane we wczesnych eksperymentach były częściowo przezroczyste, pozwalając badanym zorientować się w obrazie poprzez skupienie się na tylnej stronie karty. Kiedy jego fenomenalne obiekty zostały ponownie przetestowane w bardziej rygorystycznych warunkach lub pod obserwacją magika, powróciły do wyników, które nie były znacząco powyżej szansy.

Założenia statystyczne: Podczas gdy każda pojedyncza karta w talii kart Zenera ma 20% szans na bycie każdym z symboli, w miarę jak karty są losowane, prawdopodobieństwa ulegają zmianie. Jeśli osoba badana zgadywałaby w sposób całkowicie losowy, oczekiwany współczynnik trafienia nadal wynosiłby 20%, ale psychologia to zmienia. W szczególności, ludzie są mało prawdopodobne, aby odgadnąć ten sam symbol dwa razy z rzędu, co łączy się z efektem posiadania talii, która powoduje, że zmiany symboli są częstsze niż oczekiwane 80%, aby zwiększyć prawdopodobieństwo trafienia do około 25%.

Eksperymenty Soal-Goldney

Daty przeprowadzenia: 1941-1943

Filozofia eksperymentu: Możliwy psychik jest proszony o odgadnięcie obrazu na kartach oglądanych przez nadawcę. Odpowiedzi są również porównywane z kartami znajdującymi się jedno lub dwa miejsca przed i po aktualnej karcie, sprawdzając efekty przesunięcia czasowego. W tym eksperymencie zakłada się, że telepatia jest słaba i oczekuje się jedynie niewielkiego odchylenia w kierunku poprawnych odpowiedzi.

Projekt eksperymentu: Eksperymentator i nadawca siedzą w jednym pokoju, który sąsiaduje z innym pokojem, w którym siedzi odbiorca (ewentualny medium). Drzwi są pozostawione uchylone, co pozwala na komunikację słuchową, ale nie daje odbiorcy linii wzroku do eksperymentatora lub nadawcy. Pięć kart z wizerunkami słonia, żyrafy, lwa, pelikana i zebry zostaje potasowanych, a następnie umieszczonych w pudełku, do którego dostęp ma nadawca, ale które nie może być oglądane przez eksperymentatora ani żadnych obserwatorów. Eksperymentator i nadawca są oddzieleni ekranem, który ma mały kwadratowy otwór w nim.

Eksperymentator skonsultowałby listę losowych cyfr od 1 do 5 dla każdej próby, a następnie przytrzymałby kartę z tym numerem wydrukowanym na niej do otworu w ekranie, pozwalając nadawcy ją zobaczyć. Nadawca wybierał kartę w swoim pudełku odpowiadającą tej cyfrze (karta najbardziej oddalona w lewo to 1, a kolejne wznosiły się w prawo), a następnie próbował mentalnie przesłać ten obraz do odbiorcy. Po kilku chwilach eksperymentator wołał do odbiorcy i prosił o odgadnięcie. Zgadywanie jest rejestrowane, a na końcu przebiegu (zazwyczaj 50 zgadywania), nadawca ujawnia swoje karty, a zgadywania są zamieniane na odpowiadające im liczby.

Zgadywania są porównywane z losowymi cyframi dla każdej próby i przeprowadzana jest analiza statystyczna. Zakłada się, że każde znaczące, pozytywne odchylenie od przypadku jest spowodowane telepatią. Jest to następnie powtarzane przez porównanie zgadywania z losowymi cyframi o jedno i dwa miejsca przed i za tą próbą.

Wyniki: W pierwszym eksperymencie Soal nie szukał efektów przesunięcia i nie znalazł żadnych badanych, którzy wykazywali lepszy od szansy współczynnik trafienia. Kiedy kolega poradził mu, aby sprawdził efekty przesunięcia, ponownie sprawdził dane i znalazł dwóch badanych, którzy uzyskali znacząco lepsze wyniki niż prawdopodobieństwo w przewidywaniu karty, która zostanie wybrana po tej, którą mieli odgadnąć. Soal następnie zaprojektował nowy eksperyment, który zadeklarował efekty wyparcia jako część testowanych danych, zgodnie z procedurą naukową.

W wielu posiedzeniach w drugim eksperymencie, odbiorca wykonał znacznie powyżej szansy. W jednym posiedzeniu, szanse przeciwko przypadkowi tych wyników zostały obliczone na 1035 do 1. Wyniki były tak uderzające, że niektórzy sceptycy natychmiast oskarżył Soal oszustwa bez żadnych dowodów.

Krytyka: Krytyka tych wyników była bardzo skoncentrowana i twierdziła po prostu, że Soal sfałszował swoje dane w celu zwiększenia współczynnika trafień. Poniżej przedstawiono dowody na poparcie tego twierdzenia:

• Soal twierdził, że opracował swoje listy numerów celów losowo, ale nikt nigdy nie mógł zobaczyć, jak to zrobił.
• Na jednym posiedzeniu nadawca oskarżył Soala o zmianę 1 na 4 i 5 na arkuszu celów.
• W 1973 roku Scott i Haskell przetestowali te twierdzenia, badając listę celów i listę domysłów. Teoretyzowali, że gdyby oskarżenia były prawdziwe, znaleźliby:
  • Nadmiar 4’s i 5’s na liście celów
  • Nadmiar 1’s na liście celów
  • Nadmiar trafień na 4’s, i 5’s
  • Względny nadmiar trafień na 1’s
• Wszystko to zostało znalezione w danych dla posiedzenia, na którym miało miejsce oskarżenie, jak również dwóch innych posiedzeń z różnymi nadawcami.
• Listy celów użyte przez Soala zostały później dopasowane komputerowo do ciągów cyfr znalezionych w tabelach dziennika, z wyjątkiem tego, że listy celów często miały 4 lub 5, gdzie tabele dziennika miały 1.

Notatki:

• Dzięki sile dowodów na oszustwo w tym eksperymencie, powszechnie uważa się dziś, że Soal rzeczywiście zmienił swoje dane.
• Ten eksperyment został zaproponowany przez Alana Turinga, gdy zapytano go, dlaczego wierzy w telepatię, mówiąc, że to ją udowodniło. Był on najwyraźniej nieświadomy znaczących dowodów oszustwa w tym eksperymencie.

Próby Randi Challenge

(Główny artykuł: Randi challenge)

Daty uruchomienia: 1964 do chwili obecnej

Eksperymentalna filozofia: Wyzwanie zaoferowało $1,000,000 nagrody dla każdego wnioskodawcy, który może empirycznie udowodnić zdolności paranormalne. Wiara jest, że jeśli te istnieją w niektórych ludzi, będą one przyjść do przodu, udowodnić, i żądać pieniędzy. Zauważ, że wyzwanie pozwala na dużą różnorodność zdolności paranormalnych poza telepatią, aby być twierdził.

Eksperymentalny Projekt: Każde indywidualne roszczenie generalnie ma inny eksperyment zaprojektowany dla niego, który jest uzgodniony zarówno przez wnioskodawcę jak i James Randi Educational Foundation jako odpowiedni test. Pełna lista wnioskodawców i eksperymentów zaprojektowanych dla nich może być znaleziona tutaj.

Wyniki: Do dnia dzisiejszego, żaden wnioskodawca nie przeszedł wstępnych testów wyzwania.

Krytyka: Ponieważ JREF ma interes pieniężny w nie wypłacaniu miliona dolarów, wielu krytyków twierdzi, że mogą być niesprawiedliwe w swoich osądach. Jednakże JREF wskazuje, że pieniądze obecnie istnieją w formie obligacji od Goldman Sachs i są specjalnie utrzymywane dla wyzwania. Nie jest więc dostępny dla nich ani dla nikogo innego, więc nie byliby w gorszej sytuacji finansowej, gdyby pieniądze zostały wypłacone.

Eksperymenty Ganzfelda

(Główny artykuł: Ganzfeld)

Daty uruchomienia: 1974 do chwili obecnej

Filozofia eksperymentu: Możliwy psychik jest umieszczany w stanie deprywacji sensorycznej, w nadziei, że to ułatwi mu odbieranie i zauważanie przychodzących sygnałów telepatycznych. W tym eksperymencie zakłada się, że telepatia jest słaba i oczekuje się jedynie niewielkiego odchylenia w kierunku poprawnych odpowiedzi.

Projekt eksperymentu: Odbiorca (możliwy psychik, który jest testowany) jest umieszczony w dźwiękoszczelnym pomieszczeniu i siedzi wygodnie w fotelu. Nosi słuchawki, które odtwarzają ciągły biały szum lub szum różowy. Na oczach umieszcza się połówki piłeczek pingpongowych, a na twarz pada czerwone światło. Warunki te są zaprojektowane tak, aby wywołać u odbiorcy stan podobny do przebywania w komorze deprywacji sensorycznej.

Nadawca siedzi w innym dźwiękoszczelnym pomieszczeniu i ma przypisany jeden z czterech potencjalnych celów, wybranych losowo. Zazwyczaj celami tymi są zdjęcia lub klipy wideo. Nadawca próbuje telepatycznie „wysłać” informacje o celu do odbiorcy. Odbiorca jest zazwyczaj proszony o mówienie w trakcie procesu wysyłania, a jego głos jest przekazywany do nadawcy i eksperymentatora. Ma to na celu pomóc nadawcy w określeniu, czy jego metoda „wysyłania” informacji o celu działa i w razie potrzeby skorygować ją. Przerwy mogą być robione, a proces wysyłania może być powtarzany wielokrotnie.

Po zakończeniu procesu wysyłania, eksperymentator usuwa odbiorcę z izolacji. Następnie odbiorcy pokazuje się cztery potencjalne cele i prosi się go o wybranie tego, który według niego widział nadawca. Aby uniknąć potencjalnych czynników zakłócających, eksperymentator powinien nie wiedzieć, który cel został wybrany, dopóki odbiorca nie dokona wyboru, a wiele zestawów zdjęć lub filmów powinno być użytych w celu uniknięcia wskazówek manipulacyjnych (dowodów, takich jak smugi na zdjęciu, że zdjęcie było obsługiwane przez nadawcę).

Statystyczna analiza liczby poprawnych odgadnięć jest wykonywana, a każde znaczące odchylenie od przypadku jest przypisywane telepatii przy użyciu założenia psi. Zauważ, że niektórzy eksperymentatorzy mogą również przypisać telepatii współczynnik trafień znacznie poniżej szansy, przypisując go negatywnemu nastawieniu nadawcy do telepatii.

Wyniki: Wiele meta-analiz przeprowadzonych na wielu eksperymentach Ganzfelda twierdzi, że współczynnik trafień wynosi pomiędzy 30% a 40%, co jest znacznie wyższe niż 25% oczekiwane przez przypadek. Następnie używają założenia psi, aby twierdzić, że jest to dowód na telepatię.

Krytyka:

Isolacja – Nie wszystkie badania wykorzystywały dźwiękoszczelne pomieszczenia, więc jest możliwe, że kiedy odtwarzano filmy, eksperymentator (lub nawet odbiorca) mógł je słyszeć, a później dać mimowolne wskazówki odbiorcy podczas procesu selekcji.

Obsługa wskazówek – Tylko 36% przeprowadzonych badań wykorzystywało duplikaty obrazów lub filmów, więc obsługa wskazówek na obrazach lub degradacja filmów mogła wystąpić podczas procesu wysyłania.

Randomizacja – Kiedy badani są proszeni o wybór spośród różnych wyborów, istnieje nieodłączna tendencja do niewybierania pierwszego wyboru, który jest im pokazywany. Jeśli kolejność, w której pokazywane są wybory jest losowa za każdym razem, ta tendencyjność będzie uśredniona. Jednakże często nie było to robione w eksperymentach Ganzfelda.

Założenie psi – Założenie, że każde statystyczne odchylenie od przypadku jest dowodem na telepatię jest wysoce kontrowersyjne i często porównywane do argumentu Boga luk. Ściśle mówiąc, odchylenie od przypadku jest tylko dowodem, że albo było to rzadkie, statystycznie mało prawdopodobne zdarzenie, które zdarzyło się przez przypadek, albo coś spowodowało odchylenie od przypadku. Flaws w the eksperymentalny projekt być pospolity przyczyna to, i więc the założenie że ono musieć telepathy być fallacious. Nie wyklucza to jednak, że może to być telepatia.

Nauki nieklasyczne

W poszukiwaniu naukowej podstawy dla telepatii, niektórzy zwolennicy psi spojrzeli na aspekty teorii kwantowej jako możliwe wyjaśnienie telepatii. Ogólnie rzecz biorąc, teoretycy psi poczynili zarówno ogólne, jak i specyficzne analogie pomiędzy „nieakceptowanymi niewiadomymi” religii i parapsychologii, a „akceptowanymi niewiadomymi” w naukach kwantowych.

Jednakże fizycy twierdzą, że efekty mechaniki kwantowej odnoszą się tylko do obiektów w skalach poniżej nanometra, a ponieważ wszystkie fizyczne składniki umysłu są znacznie większe niż to, te efekty kwantowe muszą być zaniedbywalne. Jednak prawdziwa definicja tego, co jest „pomijalne”, jest być może niejasna (zob. Kwantowy umysł). Niektórzy fizycy, tacy jak Nick Herbert , zastanawiali się, czy efekty mechaniki kwantowej pozwoliłyby na takie formy komunikacji, w tym telepatię, które nie byłyby zależne od „klasycznych” mechanizmów, takich jak promieniowanie elektromagnetyczne. Przeprowadzono eksperymenty (przez naukowców takich jak Gao Shen z Instytutu Fizyki Kwantowej w Pekinie, Chiny) w celu zbadania, czy kwantowe splątania mogą być zweryfikowane pomiędzy ludzkimi umysłami. Takie eksperymenty zazwyczaj obejmują monitorowanie synchronicznych wzorców EEG pomiędzy dwoma hipotetycznie „splątanymi” umysłami. Jak dotąd nie ujawniono żadnych rozstrzygających dowodów.

Telepatia wspomagana technologicznie

Niektórzy naukowcy i intelektualiści, czasami nazywani przez siebie lub przez innych „transhumanistami”, wierzą, że telepatia wspomagana technologicznie, zwana „techlepatią”, będzie nieuniknioną przyszłością ludzkości. Kevin Warwick z Uniwersytetu w Reading (Anglia) jest jednym z czołowych zwolenników tego poglądu i wszystkie swoje ostatnie badania w dziedzinie cybernetyki oparł na opracowaniu praktycznych, bezpiecznych urządzeń do bezpośredniego łączenia ludzkich systemów nerwowych z komputerami i ze sobą nawzajem. Uważa on, że telepatia wspomagana technologią stanie się w przyszłości jedyną lub przynajmniej podstawową formą komunikacji międzyludzkiej. Twierdzi, że powinno się to stać za pomocą zasady doboru naturalnego, który przewiduje, że zmusi prawie wszystkich do korzystania z technologii z powodów ekonomicznych i społecznych, gdy stanie się ona dostępna dla wszystkich.

Telepatia w fikcji

Telepatia jest powszechnie używana przez superbohaterów i superzłoczyńców, i postaci w wielu powieściach science fiction, itp. Do godnych uwagi telepatów należą Lwaxana Troi ze Star Trek: Następne pokolenie; Lyta Alexander, Alfred Bester i reszta Psi Korpusu z Babylon 5; Dr. Wendy Smith z seaQuest DSV; oraz Jean Grey, Charles Xavier i Emma Frost z X-Men.

Mechanizmy telepatii w fikcji różnią się znacznie. Niektórzy fikcyjni telepaci są ograniczeni do odbierania tylko myśli, które są celowo wysyłane przez innych telepatów, lub nawet do odbierania myśli od konkretnej innej osoby. Na przykład w powieści Roberta A. Heinleina Czas na gwiazdy z 1956 roku, niektóre pary bliźniąt są w stanie wysyłać do siebie telepatyczne wiadomości. Niektórzy telepaci potrafią czytać myśli tylko tych, których dotykają. Na przeciwległym krańcu spektrum, niektóre telepatyczne postacie nieustannie wyczuwają myśli osób znajdujących się w ich otoczeniu i mogą kontrolować tę zdolność tylko z trudem lub wcale. W takich przypadkach, telepatia jest często przedstawiana jako mieszane błogosławieństwo lub przekleństwo.

Niektórzy fikcyjni telepaci posiadają zdolności kontroli umysłu, które mogą obejmować „wpychanie” myśli, uczuć lub halucynacyjnych wizji do umysłu innej osoby, lub całkowite przejęcie umysłu i ciała innej osoby (podobne do duchowego opętania). Postacie z tą umiejętnością mogą, ale nie muszą, posiadać również zdolność czytania w myślach. Sztuczka Jedi jest prawdopodobnie najbardziej znanym przykładem telepatycznej kontroli umysłu. W filmach z serii X-Men występuje kilka form kontroli umysłu, wykonywanych przez mutantów Charlesa Xaviera i Jasona Strykera. Inne przykłady to Robert 'Pusher’ Modell z The X-Files i ojciec Charliego z Firestarter, który używa zdolności kontroli umysłu zwanej „the push.”

Notes

• Evolving Towards Telepathy – artykuł na temat potencjału technologicznie obdarzonej telepatii, lub „techlepatii”
• California Institute of Technology badanie z użyciem implantowanych elektrod w ventrolateral prefrontal cortex (vPF),
• artykuł PDF w Nature Neuroscience na temat „Spatial selectivity in human ventrolateral prefrontal cortex”
• Quantum Physicist Nick Herbert Ponders Instantaneous Communication
• Primary Quantum Model of Telepathy
• Komunikacja: Telepatia – duchowe spojrzenie
• Eksperyment Soal-Goldney – krytyczna ocena eksperymentu Soal-Goldney, który twierdził, że udowodnił istnienie telepatii
• Strona domowa mentalisty i mindreadera Yaniva Deautscha
• Synchronizacja fal mózgowych – artykuł i wideo spekulujące, że badanie synchronizacji fal mózgowych może otworzyć nową gałąź badań dla Telepatii.

.