Among children with ear infections following tympanostomy tube placement, infections associated with methicillin-resistant Staphylococcus aureus (MRSA) did not result in worse outcomes than those caused by other pathogens, a single-center study showed.
Ale chociaż dzieci z otorbioną MRSA częściej wymagały doustnych lub dożylnych antybiotyków (dostarczanych przez obwodowo wprowadzony cewnik centralny), nie było różnic w oparciu o organizm zakażający w potrzebie dalszej operacji (około 56% w każdej grupie), według Briana Wiatraka, MD, z Children’s Hospital of Alabama w Birmingham, i współpracowników.
A także, żadne dzieci nie wymagały hospitalizacji w celu leczenia infekcji skóry lub tkanek miękkich, lub rozwinęły się komplikacje zapalenia ucha środkowego, w tym zakrzepica zatoki esicy, paraliż twarzy, lub zapalenie opon mózgowych, naukowcy zgłosili w grudniowym wydaniu Archives of Otolaryngology — Head & Neck Surgery.
Punkty działania
- Otorbiel gronkowca złocistego opornego na metycylinę (MRSA) po założeniu rurki do ucha nie miała gorszych wyników niż otorbiel bez MRSA w jednoośrodkowym, retrospektywnym badaniu.
- Więcej pacjentów w grupie MRSA wymagało doustnego lub pozajelitowego, w przeciwieństwie do miejscowego, leczenia antybiotykami.
„Te ustalenia powinny ułatwić właściwą opiekę nad otorbaczem MRSA po założeniu rurki tympanostomijnej i pomóc w zmniejszeniu niepokoju rodziców związanego z rozpoznaniem otorbacza MRSA w porównaniu z otorbaczem bez MRSA”, napisali autorzy.
Otorrhea jest najczęstszym powikłaniem związanym z założeniem rurki tympanostomijnej. Od lat 90. ubiegłego wieku wzrasta liczba zakażeń ucha związanych z MRSA.
Aby sprawdzić, czy zakażenia MRSA są poważniejsze niż inne typy, Wiatrak i współpracownicy dokonali retrospektywnego przeglądu dokumentacji dzieci leczonych w ich ośrodku z powodu otorrhea po założeniu rurki w latach 2003-2008.
Badaniem objęto 1079 pacjentów (średnia wieku 4 lata); 15,8% z nich miało zakażenie MRSA. Do porównania wyników badacze wybrali grupę kontrolną 170 dzieci z otorrhea non-MRSA dopasowaną wiekowo do dzieci z zakażeniem MRSA.
W grupie kontrolnej najczęstszymi patogenami były Pseudomonas aeruginosa (24,8%), S. aureus wrażliwy na metycylinę (16%), Streptococcus pneumoniae (9,9%) i Haemophilus influenzae (8.5%).
Więcej leczenia zachowawczego — irygacja octem/wodą plus antybiotyk miejscowy — działało częściej u pacjentów z infekcjami innymi niż MRSA (66% versus 36,3%, P<0,001).
Więcej procent pacjentów z infekcją MRSA wymagało dodania antybiotyków doustnych (40,7% versus 24,8%) oraz antybiotyków dożylnych (11,1% versus 3,6%). Obie różnice były istotne przy P<0,001.
Nie było różnicy w odsetku dzieci, które wymagały mniejszej lub większej operacji (P=0,35), co „potwierdza bezpieczeństwo tendencji do dopasowania agresywności leczenia do ciężkości infekcji, a nie traktowania bardziej agresywnie w oparciu o konkretny patogen (MRSA)”, według Wiatraka i współpracowników.
„Wierzymy, że nasz wybór konkretnego antybiotyku na podstawie wyników hodowli i skrupulatne przestrzeganie praktyk kontroli zakażeń pomaga zmniejszyć ryzyko rozwoju nowych lekooporności”, napisali.
Zauważyli oni, że leczenie otorbielakowatości MRSA uległo znacznym zmianom w ciągu ostatnich 10 lat.
„Wielu z pierwszych pacjentów z potwierdzoną hodowlą MRSA otorrhea było hospitalizowanych na dwutygodniowy kurs antybiotyków pozajelitowych i było bardziej prawdopodobne, że zostaną poddani mastoidektomii, jeśli rozwinęło się u nich przewlekłe zakażenie błony śluzowej ucha środkowego lub tkanki ziarninowej”, napisali badacze.
Leczenie łagodnych do umiarkowanych zakażeń stało się mniej agresywne, ale nie mniej skuteczne, dodali.
Autorzy uznali pewne ograniczenia badania, w tym retrospektywny projekt, pewne różnice w medycznym i chirurgicznym leczeniu otorrhea wśród czterech otolaryngologów dziecięcych, którzy leczyli wszystkich pacjentów, oraz możliwą tendencyjność wyboru w grupie kontrolnej.
Autorzy poinformowali, że nie mieli konfliktu interesów.
.