Kot

Udomowienie

Chociaż pochodzenie kota domowego jest ukryte w starożytności, badania z udziałem mitochondrialnego DNA (mtDNA) sugerują, że istniały dwie linie Felis catus. Jedna linia (F. silvestris silvestris) pojawiła się w Azji Mniejszej prawdopodobnie już 6.400 lat temu i rozprzestrzeniła się na północ i zachód Europy. Druga linia pojawiła się w Egipcie pomiędzy 6 400 a 1 000 lat temu, po czym rozprzestrzeniła się w całym basenie Morza Śródziemnego (prawdopodobnie poprzez wprowadzenie przez człowieka) wzdłuż ścieżek, które pokrywały się ze szlakami handlowymi tego regionu. Koty z obu linii nadal rozmnażały się z afrykańskim żbikiem (F. silvestris lybica) podczas ich odpowiednich przemieszczeń.

Najwcześniejsze znane związki między kotami i ludźmi sięgają prawdopodobnie początków rolnictwa na Bliskim Wschodzie, około 9 500 lat temu. Kot szkielet towarzyszący, że z człowieka datowane na ten czas został odkryty w południowej części Cypru. Choć niektóre źródła zauważają, że znalezisko to sugeruje, iż koty przeszły pewien stopień udomowienia w tym miejscu, inne źródła (powołując się na dowody, że genom kota nie różnił się aż tak bardzo od genomu żbika afrykańskiego w tym okresie) twierdzą, że koty mogły udomowić się same, decydując się na życie w zmienionych przez człowieka krajobrazach. Skamieniałości znalezione w Chinach około 5 300 lat temu wykazały, że koty podobne wielkością do współczesnych kotów domowych żywiły się małymi zwierzętami żywiącymi się ziarnem, takimi jak gryzonie, oraz prochem w środowisku rolniczym. Chociaż badania sugerują, że koty te były w rzeczywistości kotami lamparcimi (Prionailurus bengalensis), które zostały zastąpione przez współczesne koty domowe (F. catus) przed 3000 r. p.n.e., odkrycie to sugeruje, że ludzie pozwalali kotom polować na myszy i inne gryzonie, które zagrażały magazynom zboża, i być może karmili koty lub pozwalali im spożywać resztki jedzenia.

Although the cat was proclaimed a sacred animal in Egypt in the 5th and 6th dynasties (c. 2465-c. 2150 bce), it had not necessarily been domesticesticated at that time. Jest prawdopodobne, że starożytni Egipcjanie związali się z kotem, ponieważ zdawali sobie sprawę z jego wartości w ochronie spichlerzy przed gryzoniami. Ich sympatia i szacunek dla tego drapieżnika doprowadziły do rozwoju religijnych kultów kotów i ich świątyń. Nie ma żadnych autentycznych zapisów o udomowieniu wcześniej niż 1500 p.n.e., jednak.

Koty były od dawna znane innym kulturom. Płytki ścienne na Krecie datowane na 1600 p.n.e. przedstawiają polujące koty. Dowody pochodzące ze sztuki i literatury wskazują, że kot był obecny w Grecji od V wieku p.n.e., a płytki z wizerunkiem kota pojawiały się w Chinach od 500 roku p.n.e. W Indiach koty zostały wspomniane w pismach sanskryckich około 100 lat p.n.e., natomiast Arabowie i Japończycy poznali kota dopiero około 600 roku. Najwcześniejsze wzmianki o kotach w Wielkiej Brytanii pochodzą z około 936 roku, kiedy to Howel Dda, książę południowo-centralnej Walii, uchwalił prawa dotyczące ich ochrony.

Mimo że wszystkie koty mają podobny wygląd, trudno jest prześledzić rodowód poszczególnych ras. Od tabbylike oznaczenia pojawiają się w rysunkach i mumie starożytnych egipskich kotów, obecne tabby mogą być potomkami świętych kotów Egiptu. Abisyńczyk również przypomina obrazy i posągi kotów egipskich. Pers, którego umaszczenie jest często takie samo jak u ras mieszanych (choć długość włosów i budowa ciała są charakterystyczne), był prawdopodobnie w różnych okresach krzyżowany z innymi rasami. Pozbawiony ogona kot Manx, podobnie jak bezwłosy kot Sphynx i kędzierzawy Devon Rex, jest mutacją. Rodowód kotów perskich i syjamskich może różnić się od rodowodu innych ras domowych, stanowiąc udomowienie dzikiego kota azjatyckiego. W rzeczywistości nic nie wiadomo o rodowodzie typów syjamskich i nie istnieje żaden żyjący gatunek kota azjatyckiego, który mógłby służyć jako przodek.