Jajo owodniowe było ewolucyjnym wynalazkiem, który pozwolił pierwszym gadom skolonizować suchy ląd ponad 300 milionów lat temu. Ryby i płazy muszą składać jaja w wodzie i dlatego nie mogą żyć z dala od wody. Ale dzięki jaju owodniowemu, gady mogą składać jaja prawie wszędzie na suchym lądzie.
Jajo owodniowe gadów i ptaków jest otoczone twardą zewnętrzną skorupą, która chroni jajo przed drapieżnikami, patogenami, uszkodzeniami i wysychaniem. Tlen przechodzi przez maleńkie pory w skorupie, więc embrion nie dusi się. Wewnątrz skorupki znajdują się cztery woreczki. Pierwszy worek wewnątrz muszli to kosmówka, która przenosi tlen z muszli do zarodka i dwutlenek węgla z zarodka do muszli. Wewnątrz kosmówki znajduje się owodnia, błona, od której pochodzi nazwa jaja owodniowego. Owodnia chroni zarodek przed wyschnięciem, jest więc niezbędna do życia na lądzie. Trzeci worek, omocznia, przechowuje odpady z embrionu, a także łączy się z kosmówką, tworząc błonę omoczniową, która przenosi tlen i dwutlenek węgla do i z embrionu, podobnie jak płuca. Czwarta membrana, woreczek żółtkowy, utrzymuje i trawi odżywcze żółtko dla rozwijającego się zarodka.
Razem, skorupa i błony tworzą bezpieczne środowisko wodne, w którym embrion może rozwinąć się z kilku komórek do zwierzęcia z oczami i uszami, mózgiem i sercem. Ponieważ gady, ptaki i ssaki mają owodnię, nazywa się je amniotami.
Platfus kaczodzioby i niektóre inne ssaki również składają jaja. Ale większość ssaków rozwinęła jaja owodniowe, które rozwijają się wewnątrz łona matki, lub macicy, i dlatego nie mają skorupy. U ludzi i innych ssaków kosmówka łączy się z wyściółką macicy matki, tworząc organ zwany łożyskiem. Łożysko transportuje tlen i dwutlenek węgla do i z embrionu oraz dostarcza składniki odżywcze z krwi matki.