Robert E. Lee dla wielu ludzi symbolizował to, co najlepsze na Południu. Po wojnie został ułaskawiony za zdradę przez prezydenta Johnsona.
Bitwy, które spowodowały utratę tak wielu istnień ludzkich podczas wojny secesyjnej, były wynikiem decyzji podjętych przez dowódców wojskowych Północy i Południa. Kim byli ci ludzie? Dlaczego zarządzili takie rodzaje ataków, które charakteryzowały tę wojnę? Jak mogli wykonywać rozkazy, które w wielu przypadkach wydawały się czystym samobójstwem? Wielu z przeciwstawnych oficerów było w rzeczywistości przyjaciółmi, którzy byli kolegami z klasy w West Point i walczyli po swoich stronach w wojnie amerykańsko-meksykańskiej w 1848 roku.
Robert E. Lee otrzymał propozycję objęcia stanowiska naczelnego dowódcy Armii Unii od prezydenta Lincolna, zanim Wirginia odłączyła się od Stanów Zjednoczonych. Lee urodził się w jednej z najbardziej prominentnych rodzin Południa i był synem bohatera wojny rewolucyjnej. Jego żona była wnuczką Marthy Washington.
Lee nie popierał ani niewolnictwa, ani secesji, ale wstąpił do armii konfederackiej z obowiązku wobec Wirginii, której nie chciał zhańbić. Chociaż był niekwestionowanym przywódcą wojskowym Południa, nie powierzono mu dowództwa nad całą armią konfederacką, dopóki wynik wojny nie został już przesądzony. Był genialnym strategiem wojskowym, nieustannie przechytrzając i pokonując przeciwników z armiami znacznie większymi niż jego własna.
Stonewall Jackson został zabity przez własne oddziały podczas bitwy. Major, który rozkazał atak, zmarł kilka lat później, jego rodzina twierdzi, że z powodu winy.
Thomas „Stonewall” Jackson był intensywnie religijnym człowiekiem. Były nauczyciel w Virginia Military Institute, wierzył, że południowa sprawa jest święta. W bitwie był całkowicie nieustraszony. Doprowadzał oddziały do punktu całkowitego wyczerpania, pozornie nieczuły na ich trud i cierpienie.
Po tym, jak Jackson wygrał pięć bitew w ciągu jednego miesiąca, otoczyła go aura niezwyciężoności. Trwała ona aż do jego śmierci, wiosną 1863 roku, podczas jednego z jego najbardziej dramatycznych zwycięstw, bitwy pod Chancellorsville.
Unia miała wybitnych oficerów, ale przez pierwsze trzy lata wojny Armia Unii miała pięciu różnych dowódców. Gdy Lincoln zaczynał się niecierpliwić z powodu ostrożności lub nieugiętości każdego z nich, zastępował go. Po prostu nie wygrywali oni decydujących bitew, których Lincoln potrzebował. Ulysses S. Grant został wybrany jako generał, który mógł dokończyć dzieło. Walczył on w wojnie amerykańsko-meksykańskiej i wygrał bitwy pod Fort Henry i Fort Donelson w Tennessee zimą 1862 roku. Grant dowodził również wojskami Unii podczas kluczowego zwycięstwa pod Vicksburgiem.
Za swoją strategię w tych bitwach zyskał przydomek „Bezwarunkowego Poddania” Granta. Po tym jak został głównodowodzącym armii Unii, wytrwale ścigał Lee. Grant walczył z Lee środek za środek i nadal posuwał się naprzód, nawet gdy liczba ofiar w Unii rosła i pomimo wielkiej krytyki za te straty.
Generał Sherman, pokazany tutaj podczas kampanii w Atlancie, jest niesławny za swoją taktykę podczas Marszu do Morza. Jego ludzie plądrowali i niszczyli cywilne domy i firmy w całym regionie.
Najbardziej zaufany oficer Granta, William Tecumseh Sherman, walczył z Grantem wcześniej w wojnie. Zadaniem Shermana było zdobycie Atlanty, działanie, które było kluczową częścią strategii Lincolna mającej na celu zakończenie wojny.
Sherman był nerwowym, gadatliwym mistrzem strategii, który rozumiał, jak trudno będzie wygrać wojnę. Czuł, że Północ będzie musiała bardzo utrudnić życie cywilom na Południu, aby osłabić determinację armii Konfederacji. Jego bezwzględne i niszczycielskie jazdy przez Południe – najpierw do Atlanty, potem do morza w Savannah, a w końcu przez Południową Karolinę, są jego spuścizną.
.