Vraag Vince Gill en Amy Grant wat een huwelijk geweldig maakt, en hun antwoorden komen eruit tuimelen, geen greintje tijd voor reflectie nodig: “Je kunt gemakkelijk samen lachen.” “En elkaar vertrouwen.” “En veel tijd met elkaar doorbrengen.” “En veel plezier in bed!” “Ja! Een fantastisch seksleven!” En zo gaat het maar door…
Deze twee zijn geen viooltjes als het over de liefde gaat. Gill, 52, een gerenommeerde singer-songwriter/gitarist en een icoon van de country muziek (hij werd opgenomen in de Hall of Fame in 2007), en Grant – op 49, de best verkopende artiest in de hedendaagse christelijke muziek – staan op het punt om 10 vreugdevolle jaren van het huwelijk te vieren. En hoewel ze zielsverwanten lijken te zijn, vielen de dingen niet zomaar op hun plaats, zoals in een verhalenboek: Elk van hen was eerder getrouwd geweest en moest door de woelige wateren van een scheiding navigeren. Elk van hen had kinderen van een vorige echtgenoot, en ze ontdekten dat het samenvoegen van de families heel wat voeten in de aarde had. En dan was er nog de maalstroom van slechte publiciteit rond hun verbintenis en de vermeende ongepastheden, waardoor zelfs Amy’s religieuze geloof in twijfel werd getrokken. Er moesten moeilijke keuzes gemaakt worden in naam van de liefde, en de gevolgen van die keuzes bleven niet uit. En het verhaal ontvouwt zich nog steeds.
Huwelijk, zuidelijke stijl
Het is moeilijk voor te stellen dat megasterren als Gill en Grant een ontspannen leven zonder haast leiden, maar in feite is dat precies wat ze hebben ontworpen. Hun huis, gelegen aan een doodlopende weg in Nashville, is niet het blitse landhuis dat je zou verwachten van een royalty uit de muziekindustrie. Het is smaakvol en ingetogen en ademt de sfeer van een ouderwets landhuis. Bloemen omzomen het gazon, de geur van kamperfoelie doordrenkt de lucht, en een half dozijn schommelstoelen staan op de royale veranda, samen met een staart kwispelende hond genaamd Chester. Het huis is een terugkeer naar een ander tijdperk, een tijd voor IM-ing en afspraakjes, toen romantiek bloeide onder het genot van ijsthee en het luisteren naar een country ballad. Het is een duidelijk en doelgericht toevluchtsoord voor Gill en Grant, die hier ook werken, muziek schrijven en opnemen in hun net voltooide thuisstudio.
“Twee avonden geleden zat ik buiten op de veranda te schommelen,” zegt Grant. “Vince kwam gewoon en plofte neer, en we praatten over de dag. Hij is nooit gehaast, in een gesprek of met een kus. En dat is echt, echt zeldzaam.”
Terwijl ze praat, leunt Gill dichter naar Grant toe; hij lijkt iets toe te voegen te hebben. Maar ze is nog niet klaar, dus hij houdt zijn gedachte vast tot ze klaar is.
“Ik denk dat de kwaliteit van onze relatie – de romantiek erin – aan hem ligt,” vervolgt ze. “Ik denk dat een vrouw alle ideeën en mentale beelden kan hebben. Ze kan een echte planner zijn en een motivator. Maar uiteindelijk denk ik dat een vrouw het best tot haar recht komt als ze reageert op een man. Je kunt een man niet romantisch maken. Je kunt hem niet dwingen rustiger aan te doen als hij dat niet wil.”
Gill glimlacht, haalt zijn schouders op.
“Ik ben gewoon dankbaar,” zegt hij. Na tien jaar huwelijk verlangt hij er nog steeds naar om bij haar in de buurt te zijn en geeft hij toe dat hij zich stuurloos voelt als ze uit elkaar zijn en buiten de stad concerten geven. “We praten meerdere keren per dag,” zegt Gill. “Dat wil ik ook. Ik merk dat ik ga, ik wil haar niet te veel bellen, anders denkt ze dat ik gek ben. Maar dan voel ik me het veiligst, als ik met haar praat.”
Er is een merkbaar en natuurlijk gemak over dit partnerschap, met Gill’s gelijke kiel die de toon zet. Maar zoals alle koppels, hebben ze hun momenten: “Hij is snel opvliegend,” zegt Grant, “en ik ben zo koppig als de dag lang is. Door onze vroege levens zijn we gaan inzien dat je de keuzes maakt die je maakt, en als die mislukken, dan leer je nieuwe keuzes te maken. Iemand die een zwaar ongeluk heeft gehad, zal heel consciëntieus zijn om niet te hard door een geel licht te rijden. Je leert zoveel goede lessen als je een mislukt huwelijk hebt meegemaakt. Als we op ons 21e en 24e waren getrouwd, was het heel anders gelopen.”
Volgende: Lees hoe Amy en Vince elkaar ontmoetten (terwijl ze allebei in andere huwelijken zaten)
De lange (rommelige) weg achter de rug
Grant en Gill zijn geschoold door de complicaties van de liefde. Toen hun wegen elkaar in 1993 kruisten, waren beiden getrouwd (Gill met countryzangeres Janis Oliver; Grant met de christelijke muzikant Gary Chapman) en hadden kinderen. Ze ontmoetten elkaar tijdens een opname voor Gill’s kerst TV special, waar Grant een gastrol in had. “De band daar, dat was zeldzaam,” vertelde Gill aan Larry King in 2003. “Het hangen was gemakkelijk. Het gesprek was makkelijk.” De kerstshows werden een jaarlijkse samenwerking, en het decor voor een groeiende vriendschap. “November kwam eraan en ik zei: Hé, we doen die kerstshow weer,” vertelde Grant aan King. “In mijn gedachten, rechtvaardigde ik het: Hij kan mijn vriend zijn.”
Hoewel ze altijd hebben volgehouden dat er geen sprake was van ontrouw (tijdens Gill’s scheiding waren hij en Grant naar verluidt bereid om beëdigde verklaringen te ondertekenen waarin dat werd gezegd), was er geen sprake van het verbergen van hun emotionele band, zowel onstage als offstage. Roddelcolumnisten merkten het op, net als hun beider echtgenoten. Gill’s ex-vrouw, Janis, vertelde haar zus naar verluidt dat ze de hechte vriendschap die hij met Grant sloot aanvankelijk tolereerde. Maar, zei Janis, toen ze een handgeschreven briefje van Grant vond met de tekst, “Ik hou van je…Amy,” in de golftas van haar man, vroeg ze Gill tevergeefs om zijn banden met Grant te verbreken.
In 1997, scheidden de Gills. “Er was nooit een magisch plan – ‘Ik ga dit doen, en een paar jaar later, ga jij dit doen,'” vertelde Gill aan King. “Ik scheidde, en zei: ‘Nou, ik denk dat ze waarschijnlijk blijft. Dat dacht ik echt.”
Grant, die van Gill’s scheiding hoorde door erover te lezen in de krant, zat midden in haar eigen huwelijksproblemen. “Grant zei tegen King: “De echte pijn is dat je probeert om de goede weg te nemen. “Maar als je zo’n gemakkelijke verstandhouding hebt met een andere persoon, wat het echt doet, is het benadrukken waar je niet zo’n gemakkelijke verstandhouding hebt.”
Ze en Chapman probeerden huwelijkstherapie, maar begonnen in 1998 met scheidingsbemiddeling. Grant verhuisde vervolgens uit het ouderlijk huis en vroeg begin 1999 echtscheiding aan, het huwelijk eindigde officieel in juni. In die tijd werd Chapman geciteerd als zou hij “letterlijk, op zijn knieën, gesmeekt hebben om niet te vertrekken”. In een van haar eigen interviews in die tijd, zei Grant dat een raadsman haar vertelde: “God heeft het huwelijk voor mensen gemaakt. Hij heeft mensen niet gemaakt voor het huwelijk. Hij heeft het instituut niet geschapen zodat Hij er mensen in kon stoppen. Hij heeft dit voorzien zodat mensen ten volle van elkaar kunnen genieten.”
Maar Gill en Grant waren niet zomaar beroemdheden die van partner ruilden zoals beroemdheden zo vaak doen. Gill stond net zo bekend om zijn goede-jongens imago als om zijn gitaarkunsten. En Grant was de meest prominente christelijke entertainer van haar generatie. Het is dan ook geen verrassing dat haar scheiding veel van haar fans van streek bracht, die de huwelijksgeloften beschouwden als een geestelijk verbond dat niet verbroken mocht worden.
Christelijke commentatoren discussieerden over de vraag of een artiest als Grant, die anderen beïnvloedde in Christus’ naam (en daar financieel van profiteerde), aan een bijzonder hoge morele standaard moest worden gehouden. Sommige christelijke radiostations stopten met het draaien van Grant’s muziek; zij hield zich destijds stil over het onderwerp en weigerde zich in de strijd te mengen.
Dagelijks spreekt zij bedachtzaam en gelijkmatig over de mediavuurstorm die in die dagen om haar heen wervelde. Grant herinnert zich dat zij zich meer zorgen maakte over de onschendbaarheid van het huwelijk, toen de experts zich erover bogen. “Ik bedoel dit niet op een luchthartige manier, maar ik maakte me zo weinig zorgen over wat iemand die ik nooit zou ontmoeten in een tijdschrift schreef,” zegt ze. “Ik had het gevoel dat ik met een auto drie middenbermen omver was gereden en probeerde uit te zoeken of mijn kinderen – of wij allemaal – nog wel een polsslag hadden. Ik kon me niet voorstellen dat ik zonder Vince door het leven zou gaan. Mensen horen zeggen: ‘Ik heb gehoord dat ze je platen niet meer draaien’. Ik moest erop vertrouwen dat uiteindelijk alles goed zou komen.”
In feite doorstond hun beider carrière de kritiek. In het jaar van haar scheiding, ging Grant op een succesvolle concerttournee. Enkele maanden nadat haar scheiding was afgerond, werden zij en Gill samen in het openbaar gezien, als een stel. En iets minder dan een jaar later, in maart 2000, trouwden ze in een sprookjesachtige ceremonie op een heuvel en begonnen ze aan hun “lang en gelukkig leven”.
Natuurlijk reisden ze niet alleen. Er waren vier kinderen op sleeptouw – Gill’s dochter, Jenny, toen 17; en Grant’s drie kinderen, Matthew, Millie, en Sarah, die varieerden in leeftijd van 12 tot 7. “Het was een lange weg om je weer als een familie te voelen,” zegt Grant. “De ouders hebben een keuze gemaakt, maar geen van de kinderen heeft de keuze gemaakt. En waar het ook gaat eindigen, je komt er niet snel. Je moet mensen gewoon hun ruimte geven.”
Volgende: Lees meer over de huwelijksregels van Amy en Vince
Het samenvoegen van de twee families was een moeizaam en soms pijnlijk proces. “Er zijn veel kantelpunten geweest, met veel woorden en veel emoties,” zegt Grant. Als het echtpaar naar details wordt gevraagd, zwijgt het. Gill: “Toen ik door mijn scheiding ging, stonden er bepaalde dingen in bepaalde tijdschriften die ik verafschuwde omdat mijn kind er zo uitzag. Dus als ouder is er een kant van je die een muur bouwt en zegt: ‘Je kunt vragen wat je wilt, maar je krijgt niets van die dingen’. Zelfs ondanks de uitdagingen hebben Gill en Grant het verleden nooit uit het oog verloren. “Het enige wat we nooit hebben geprobeerd te doen is te zeggen dat het leven voor ons begon op het moment dat we ‘ja’ zeiden”, zegt Grant. “Een heleboel leven was daarvóór gegaan, en het was de moeite waard om, op zijn tijd, op een gezonde manier te integreren.”
Gill en Grant’s dochter, Corrina, nu 8, werd een jaar na hun huwelijk geboren. (Zij en Sarah wonen momenteel bij Grant en Gill; de drie oudsten wonen nu op zichzelf). “Een grote zegen voor ons,” zegt Gill. “Plotseling hadden we allemaal iets gemeen. En we wisten het niet op dat moment, maar het zorgde echt voor een gevoel van lijm.”
Ondertussen heeft het verstrijken van de tijd, gewoon en simpel, geholpen om de dubbele breuken van echtscheiding en publieke kastijding te helen. “Van tijd tot tijd komt het nog steeds ter sprake en wil je zeggen: ‘Kom op, we hebben dit bij het grof vuil gezet,'” zegt Gill. “Maar we doen het gewoon af op een manier die respectvol is.” Hij herinnert zich een dag dat een man hem aansprak in een gitaarwinkel. “Ik had hem nog nooit ontmoet,” zegt Gill. “En hij zei: ‘Ik ben je een excuus schuldig. Toen jij en Amy trouwden, heb ik mijn kinderen verteld dat je fout zat. En nu lig ik in een scheiding.” Op dat moment was Gill blij dat hij nooit had uitgehaald naar de vingerzwaaiers. “Niet alle christenen voelen en handelen en doen dingen precies hetzelfde,” zegt hij. “
Huwelijk, versie 2.0
Nu, zegt het stel, put hun geluk sterk uit de lessen die ze hebben geleerd van jeugdige misstappen en uit de begindagen van hun verbintenis.
“Er bestaat niet zoiets als wegrijden naar de zonsondergang,” zegt Grant. “Je komt in een tweede huwelijk en je denkt: Oh man, sommige van die rare dynamieken, die waren gewoon ik, en ik heb ze gewoon meegesleept naar de toekomst!” Lachend voegt ze er hartelijk aan toe: “Ik had niet zo hard moeten zijn voor dat eerste hoofdstuk!”
Ze herinnert zich de keer dat haar neiging om achter op schema te lopen ervoor zorgde dat ze allebei te laat kwamen voor een afspraak. “We stapten in de auto,” zegt ze, giechelend bij de herinnering eraan, “en Vince zei: ‘Ik voel veel empathie voor je eerste man.'” Grant zegt ook over Gill: “Ik ben blij dat ik de tweede vrouw ben. Ik weet niet hoe het de eerste keer was, maar voor het grootste deel is hij nu heel geduldig en eerlijk. Ze stelt zijn geduld van tijd tot tijd op de proef, geeft Grant toe. Halverwege een reis naar Afrika afgelopen zomer met het hele gezin, “waren we in dit kleine, twee-kamer, rieten dak, en ik was echt trots op hem, omdat hij nooit zijn geduld verloor of mompelde onder zijn adem of een van de dingen die mannen doen. En ik opende de deuren tussen onze kamer en de kamer waar Jenny en Millie waren. Ik was daar waarschijnlijk 10 minuten geweest en ik zei, ‘Jenny, je vader is zo geduldig geweest,’ en zodra ik ‘geduldig’ zei, hoorde ik hem zeggen, ‘AMY!!!’ Ik had het badwater laten lopen en de hele vloer van de kamer, onze koffers, het was allemaal doorweekt. En de deur sloeg dicht en Jenny zei: ‘Ik hoop niet dat mijn vader tegen je moeder schreeuwt. En Millie zei, ‘Ik heb je vader nog nooit tegen mijn moeder horen schreeuwen. Wat interessant is. Ik doe veel dingen die makkelijk zijn om tegen te schreeuwen!”
In feite, Grant’s voorliefde voor het laten van apparaten aan – strijkijzers, kachels, kranen – heeft haar een bijnaam thuis opgeleverd: “Absentminded Professor,” zegt Gill, lachend. “Ik volg haar gewoon door het huis met de brandblusser om de vlammen te doven.”
Maar het paar heeft ook geleerd hoe ze hun relatieproblemen kunnen omzetten in persoonlijke grondregels voor een sterk en respectvol huwelijk. Deze richtlijnen klinken misschien eenvoudig, maar Grant en Gill geven toe dat het een uitdaging kan zijn om ze na te leven.
- Weten wanneer je niet praat. Communicatie is weliswaar de hoeksteen van een goed huwelijk, maar het is ook belangrijk om te weten wanneer je niet moet praten. “Toen we pas getrouwd waren, kregen we het ergens niet over”, herinnert Gill zich. “Ik kon zien dat ze zich klaarmaakte om zich op mij te storten. Ik zei: ‘Wacht even. Als je even de tijd neemt en stil bent, zeg je misschien geen dingen waar je spijt van krijgt. Als jij dingen gaat zeggen, dan ga ik dingen zeggen. En dat bleek een goed patroon voor ons te zijn. Nu, als we opzij gaan, laten we wat tijd voorbij gaan. En dan kun je aanvallen zonder dat je boosheid doorkomt. Een goede metgezel zijn gaat meer over wat je niet zegt dan wat je wel zegt.”
Volgende: Lees waarom Vince vindt dat “gelijk hebben” niet zo belangrijk is als aardig en vergevingsgezind zijn
Maar wees er wel klaar voor om een probleem aan te wijzen.
Grant heeft dezelfde “je helpt me nooit in huis!”-klachten gehad als veel andere echtgenotes. Die van haar komen meestal naar boven tijdens de feestdagen, wanneer zij en Gill tientallen familieleden ontvangen en, merkt Grant op, “Ik heb die traditie van mijn grootmoeder en mijn moeder om alle tafels gedekt te hebben, alles met een tafelkleed, en je trekt je beste wat dan ook uit. Dat is zuidelijk. En er waren een aantal jaren dat ik behoorlijk met een bijl aan het malen was omdat Vince naar een balspel zat te kijken. Ik kon gewoon niet geloven dat ik hier al die dingen aan het doen was en hij zat daar maar te zitten! Ik was dan echt van slag. En als ik met hem probeerde te praten, was ik helemaal snippy en ‘Hmpf!’ En hij zei, ‘Als je het me gewoon vraagt, doe ik het. En ik zei: ‘Maar ik wil het je niet hoeven vragen. Ik wil dat je merkt wat ik aan het doen ben en gewoon inspringt. Het kostte me een paar jaar om te beseffen wat hij bedoelde. Ik heb zoveel counseling gehad en Vince ook, en ik denk dat je op een gegeven moment moet beseffen, deze angst die ik voel is echt, maar ik moet leren om te zeggen, ‘Hé, wil je me helpen deze tafels op te zetten?’ in plaats van een grote kop stoom op te bouwen.”
Stap van je zeepkist af. “Ik denk dat de meeste mensen meer bezig zijn met gelijk hebben dan met aardig of vergevingsgezind zijn,” zegt Gill. “Naarmate ik ouder word, geef ik er minder om of ik gelijk heb. Er is nooit meer die wrijving van: ‘Nou, mijn punt is, wat ik zeg is goed en wat jij zegt is fout.'” Dit stelt Grant in staat om haar eigen verdediging te laten zakken. “Het mooie van iemand echt aardig vinden is dat ik met hem wil opschieten,” zegt ze. “Meestal kun je aan een discussie merken dat het voor beide mensen niet even belangrijk is. Als je geneigd bent om vrede tussen jullie te hebben, is het oké om te zeggen: ‘Dit is belangrijker voor jou dan voor mij.'” Zelfs als je niet echt blij bent met hoe de dingen uitpakken. Neem bijvoorbeeld de leren banken die Gill wilde kopen voor zijn kantoor aan huis. Hij had zijn keuze gemaakt, maar zonder het hem te vertellen, veranderde Grant zijn bestelling en koos voor een lichtere kleur. “We hebben ze gewoon gehouden,” zegt hij, erkennend dat het haar duidelijk veel meer uitmaakte dan hem. “En later zei ze: ‘Schat, ik denk dat die van jou er beter uit zou hebben gezien.’
Kick the kindness up a notch. Grant herinnert zich een moment, een paar jaar na hun huwelijk, toen ze een seminar op gevorderd niveau over dit onderwerp kreeg en haar houding veranderde. Het gebeurde tijdens een fietsuitstapje, een poging tot “paartijd” die snel bergafwaarts ging. In de jaren daarvoor had het paar meestal samen gegolfd. (Gill is een bedreven speler; hij heeft zelfs een putting green in hun tuin aangelegd.) Maar dat jaar stortte Grant zich op een nieuwe passie: fietsen. “Hij vond het niet echt leuk,” zegt Grant. “Maar ik zei: ‘Ga alsjeblieft met me mee,’ en hij ging.”
Probleem was, hij was een beetje traag.
“Ik vergat dat wanneer je voor het eerst begint, het echt vermoeiend is om op een fiets te rijden,” zegt Grant. “Ik zat achter hem en ik riep naar hem: ‘Kun je niet sneller?’
Toen ging ze hem voorbij. Of, zoals Gill mopperde, “Je liet me in het stof achter!” Grant begraaft haar gezicht in haar handen.
Ze vallen beiden dubbel van het lachen.
Hoe is het afgelopen? Gill trok zijn fiets naast die van zijn vrouw. Zoals Grant het zich herinnert, zei Gill: “Hoe zou je het vinden als ik afsloeg en zei: ‘Ik zie je bij de volgende tee? Gekalmeerd dacht Grant nog eens na over haar motivatie die dag. “Wat was mijn uiteindelijke doel daar?” zegt ze. “Ik deed alsof ik iets met hem wilde gaan doen, maar eigenlijk wilde ik trainen… en ik heb op de harde manier een goede les geleerd.”
Volgende: Eén ding hebben Amy en Vince gemeen – de wens om anderen te helpen
Keeping the faith
Deze filosofie gaat verder dan hoe Grant en Gill met elkaar omgaan. Ze zijn toegewijd om terug te geven: Grant’s notie van “niet werken” (ze heeft een pauze genomen van optredens na het uitbrengen van She Colors My Day afgelopen mei) is eigenlijk een schema vol met benefietconcerten, fondsenwervende optredens, ziekenhuisvleugels inwijdingen, salutes aan helden, en non-profit kickoffs. Gill, ondertussen, is voorzitter van zijn eigen uitgebreide rooster van humanitaire inspanningen. (Het bekendst is het jaarlijkse Vinny Pro-Celebrity Invitational golftoernooi, waarmee junior golfprogramma’s in Tennessee worden gesteund en dat ook geld geeft aan een groot aantal goede doelen). Tussen hen beiden hebben ze zieke kinderen, gewonde veteranen, buitengewone vrouwen, MS-lijders, gemeenschapsactivisten, geesteszieken, Afrikanen in armoede, en een groeiende lijst van hulporganisaties die rekenen op de roem van het paar om het bewustzijn te vergroten.
Een paar dagen na dit interview, in feite, zal Grant een gigantische tuinverkoop organiseren op een nabijgelegen universiteitsparkeerplaats, met tientallen vrijwilligers en scores van gedoneerde items (veel uit Grant’s eigen kast), allemaal om geld in te zamelen voor twee lokale goede doelen. “Alles wat Vince en ik doen, is voortgekomen uit relaties,” zegt ze. “Je kent iemand, en dan, ‘Oh jeetje, haar man is gediagnosticeerd met wat? Natuurlijk kom ik helpen om daar geld voor in te zamelen.’ Het leven draait om investeren in mensen. En dan slaat de tragedie toe, en het trekt je samen, en dan herinvesteer je, en het is een constante cyclus.”
Gill knikt instemmend. “Ik was niet van plan om de gever van alle dingen te zijn,” zegt hij. “Het is gewoon, mensen vragen. En wij zeggen meer ja.”
Een sterke spirituele onderstroom loopt onder hun drang om anderen te helpen, maar Grant kiest haar woorden zorgvuldig als ze het daarover heeft. Ze realiseert zich dat zij een van de gezichten is die de verkoopbare christelijke industrie vertegenwoordigen, maar ze heeft moeite met bepaalde elementen van die industrie. “Het moeilijkste is, als gelovige, om te zien hoe het christendom in een hokje wordt gestopt van een soort heb-je-de-memo over hoe-je-moet-stemmen ding,” zegt ze. “Ik ben iemand die zich spiritueel zeer levendig voelt, en gebed is een integraal onderdeel van mijn dagelijks leven, samen met biecht, aanbidding – al die dingen. Maar ik zie hoe dat allemaal gekwantificeerd is, en er een karikatuur van gemaakt is, en ik wil niet bijdragen aan een culturele ervaring die mensen afschrikt.”
Gill noemt zichzelf “een beginneling van het christendom.” “Ik ben niet opgegroeid in de kerk zoals Amy dat deed,” zegt hij. “Dit is niet om te zeggen ‘Joepie, ik!’ Maar omdat ik niet alle regels in mijn hoofd gedrild heb en zo, heb ik het gevoel dat ik het vanuit een eerlijke plaats doe en mijn leven ten dienste stel van mensen, haar optil, vriendelijk en medelevend ben.”
Daar is het weer: het woord “vriendelijkheid”. Gill overweegt het en zegt: “Een belangrijke reden waarom onze relatie zo goed is, is dat het begint met respect en vriendelijkheid. Als je die twee dingen op de eerste plaats hebt, dan is de rest makkelijk.” Grant kijkt haar man aan, alsof hij deze zegening overweegt, en glimlacht.