Ranking Bad Religion’s 18 Albums

Dit album was het makkelijkst te rangschikken als het slechtste, omdat het waarschijnlijk een van de enige albums is waar bijna elke Bad Religion fan het over eens is dat het het slechtste album is, zelfs de band zelf negeert het grotendeels, en behandelt het als een zwart schaap. Voor hun tweede album waren BR hun geluid nog aan het uitproberen en daarom besloten ze om een variatie van new-wave/prog-rock uit te proberen, door willekeurige effecten, synths en verschillende andere instrumentatie in de mix te gebruiken. Het eindresultaat is vrij mager en het is dan ook de enige plaat van hen die ik slechts een handvol keer heb beluisterd omdat het geduld vergt om er doorheen te geraken. Diehard fans zijn de enigen die deze plaat echt een kans hebben gegeven, terwijl de meeste anderen zwaar teleurgesteld zijn omdat hij uitkwam vlak na het veelgeprezen en heel anders klinkende How Could Hell Be Any Worse? Opmerkelijk is dat dit het enige album is waarop bassist Jay Bentley ontbreekt.

Aanbevolen Tracks: Billy Gnosis, Losing Generation, and You Give Up

No Substance (1998)

De naam van dit album is ongeveer zo perfect als het maar kan om de inhoud te beschrijven van wat het album biedt. Hoewel de plaat een meer persoonlijke reis in het leven van Greg Graffin maakt, laat het eindproduct de luisteraar achter met een verlangen naar meer, zoals betere hooks, productie en over het algemeen betere songwriting. Het album riekt naar misleiding, alles komt net een beetje verkeerd over en, als een plaat dat kan, het eindresultaat geeft een altijd-zo licht vuil gevoel – misschien als teken van waar de muziek heen ging in het midden van de jaren ’90 of als een poging om een nieuw publiek te bereiken. Dit is één van de drie albums waarop mede-oprichter en songschrijver Brett Gurewitz ontbreekt. Misschien had zijn aanwezigheid kunnen helpen om deze plaat in een betere richting te sturen. Met bijna 42 minuten is dit het op één na langste BR album, wat aantoont dat kwantiteit niet opweegt tegen kwaliteit.

Aanbevolen nummers: Hear It, In So Many Ways, en The Biggest Killer in American History

The New America (2000)

Het 3e en laatste album dat werd uitgebracht zonder oprichter Brett Gurewitz, Dit album (Proceeding No Substance) is een lichte verbetering ten opzichte van het vorige, maar is nog steeds een lege huls van waartoe Bad Religion in staat is. Net als de albumhoes, komt de plaat een beetje goedkoop en glansloos over, misschien was dit malaise van de lange jaren op een major label (die eindigde na dit album), maar hoe dan ook, dit was zeker een smet in BR’s catalogus waar ze gelukkig in staat waren om rond te komen op hun volgende albums.

Aanbevolen Tracks: You’ve Got a Chance, There Will Be a Way, and Let it Burn

The Dissent of Man (2010)

Het is moeilijk te zeggen wat er mis ging op deze plaat, maar met de langste speelduur van alle BR-albums (net geen 43 minuten) lijkt het erop dat er te veel ideeën naar de studio zijn gebracht en de wens om ze allemaal uit te brengen in plaats van hun energie te concentreren op de beste selecties. Dit lange project resulteert in een opeenstapeling van potentieel interessante richtingen die uiteindelijk plat liggen, met het overgrote deel van de plaat (in wezen alles behalve de eerste 3 nummers) die bijna volledig vergeetbaar zijn. Tekstueel is dit ook een van de slechtste inspanningen van BR, met een paar tracks die bijna krengerig overkomen in hun uitvoering. De percussie klinkt goed, maar dat is niet veel voor een troostprijs.

Aanbevolen Tracks: Resist Stance, The Day the Earth Stalled, en Only Rain

Christmas Songs (2013)

Sommige mensen zullen dit album misschien niet opnemen in BR’s studioalbum-discografie, maar ik wel. Het lijkt misschien gek om een album met kerstcovers (en 1 Bad Religion-nummer) hoger te rangschikken dan enkele van hun originele albums, maar dat komt gedeeltelijk door het vreemde feit dat dit album überhaupt is gemaakt. BR is niet een band waarvan je zou denken dat ze een coverplaat zouden maken en als ze dat toch zouden doen, zou je zeker denken dat ze kerstnummers met een christelijk thema zouden kiezen, maar hier zijn we dan. Het verbazingwekkende aan deze plaat is dat het helemaal niet klinkt alsof ze dit in een opwelling hebben gedaan, maar dat ze er juist veel werk in hebben gestoken, waardoor de covers een hoognodige frisse wind en energie krijgen.

Aanbevolen tracks: O Come All Ye Faithful, O Come, O Come, Emmanuel, en Hark! The Herald Angels Sing

Recipe For Hate (1993)

Eén ding kan ik dit album niet kwalijk nemen en dat is zijn originaliteit – het valt echt op in de BR-catalogus, Maar tegelijkertijd voelt het ook aan als een stap in de verkeerde richting, met een voorkeur voor een langzamer tempo in vergelijking met de meeste van hun nummers en met een enigszins bluesy rock in het geheel – zelfs met af en toe een steelgitaar lead. Als je van muziek in een trager tempo houdt, dan is dit misschien het album voor jou, maar in vergelijking met de rest van hun discografie, valt dit album op, maar meestal om de verkeerde redenen, terwijl het toch een paar unieke juweeltjes bevat.

Aanbevolen nummers: Don’t Pray On Me, Skyscraper, and American Jesus

Age of Unreason

Dit is het eerste album in bijna 20 jaar zonder langjarige leden Greg Hetson (gitaar) en Brooks Wackerman (drums). Hoewel deze 2 verantwoordelijk zijn voor veel van wat BR heeft kunnen bereiken in de tijd dat ze bij de band waren, was ik toch benieuwd wat nieuw bloed zou kunnen toevoegen aan het al behoorlijk gevestigde geluid van BR. Jammer genoeg, hoewel dit album zonder twijfel goed is, ontbreekt het aan echt opzienbarende nummers en heeft het niet echt een eigen geluid, maar leent het eerder ideeën en geluiden van veel van hun vorige platen: “Do The Paranoid Style” en “Faces of Grief” hebben een zwaardere, meer crunchy stijl die op New Maps of Hell gepast zou hebben. “Lose Your Head”, “Candidate”, en “Big Black Dog” zouden een thuis gevonden kunnen hebben op The New America, terwijl “My Sanity” klinkt als een outtake van Recipe For Hate. De rest van de nummers zijn vergelijkbaar met veel van hun songs van na 2002, maar missen evenveel urgentie en technische bekwaamheid, vooral op het gebied van de percussie die niet in staat was om Wackerman’s vorige capaciteiten te evenaren. Over het geheel genomen is het een prima album, maar wel eentje die zijn eigen stem mist en waarschijnlijk niet veel nieuwe fans zal opleveren.

Aanbevolen nummers: Chaos From Within, End of History, and Old Regime

How Could Hell Be Any Worse? (1982)

Het album waar het allemaal mee begon en, zo stel ik me voor, het kroonjuweel van de BR-albums voor veel fans. Bij het rangschikken van deze platen waren deze (en de plaat eronder) het moeilijkst te rangschikken. Hoe rangschik je zo’n genrebepalend album en nog belangrijker, waar plaats je het belang van een album ten opzichte van de groei die de band op latere albums heeft laten zien? Persoonlijk denk ik dat een band beloond moet worden voor de manier waarop ze zich hebben weten te verbeteren (in alle verschillende immateriële aspecten) en Bad Religion heeft zichzelf bewezen als een band van groei… en dat is de reden waarom deze plaat op de eerste plaats staat. Het is een geweldige en vreemde plaat, donkerder dan al hun andere platen en vol jeugdige, apocalyptische energie – een beeld van een band die zijn hele toekomst nog voor zich heeft. Zouden ze doorgaan op een donkerder pad van meer goth of metal stijl of de richting inslaan waarvan we nu weten dat ze die zijn ingeslagen? Het was moeilijk te zeggen op dat moment.

Aanbevolen Tracks: Fuck Armageddon…This is Hell, White Trash (2nd Generation), and Doing Time

Suffer (1988)

Ondanks dat deze plaat in het midden van de ranglijst staat, beschouw ik het nog steeds als misschien wel de belangrijkste plaat voor Bad Religion. Na het ongeluk met Into the Unknown had de band het ook voor altijd kunnen opgeven, maar net zoals de film Terminator na T2: Judgement Day, bleek Suffer een hergroepering voor de band en het album dat, meer dan welk ander album dan ook, het geluid van BR voor de komende decennia heeft bepaald. Het is minder donker dan HCHBAW? en het productieniveau is gestegen, evenals het songschrijf- en speelvermogen van de band, dus het voldoet aan de eisen die de meesten verwachten van de groei van een band. De grootste kanttekening is dat zonder deze plaat, er een potentiële kans is dat het geluid van melodieuze punk in de jaren 1990 een heel andere richting had kunnen uitgaan.

Aanbevolen Tracks: Give You Nothing, Forbidden Beat, and Suffer

Against the Grain (1990)

Het was moeilijk om dit album boven Suffer te rangschikken, maar ik bleef mezelf maar afvragen – ‘als Against The Grain eerst was uitgekomen, zou er dan enige twijfel zijn dat het een beter album is’? Ik denk dat het duidelijk is. Het bevat dezelfde geweldige elementen die van Suffer een klassieker maken, zoals extreem goed geschreven songs, uitzonderlijke teksten en de enthousiaste zang van een jonge Graffin, maar het is verheven door de sterkere focus op songstructuur en de duidelijke verbetering van het muzikantschap dat voortkomt uit jaren van samen opnemen en live optredens spelen. Alleen al “Unacceptable” laat zien dat de band niet van plan was het rustiger aan te doen of hun energieke greep op de tijdgeest van 1990 op te geven.

Aanbevolen Tracks: Turn Off the Light, Anesthesia, and Unacceptable

True North (2013)

Dit album is een collectieve knipoog naar de Bad Religion van het verleden, De leden van de band gaven zelf toe dat ze de energie wilden terugwinnen die hun vroegere platen doordrenkte en ik moet zeggen, het is ze gelukt. Omdat de plaat aanspraak maakt op jongere jaren, wordt hij een beetje naar beneden gehaald in de rangschikking voor het gebrek aan originaliteit, maar met dat gezegd, de plaat valt nog steeds op door fans een nostalgische rondleiding te geven van hoe hun late jaren ’80 platen zouden geklonken hebben met de technologie en het budget van vandaag. Je moet echt je hoed afnemen voor een band die al zo lang bestaat als BR, om in staat te zijn de vitaliteit terug te brengen die door hun vroege releases gierde. Bijzondere hoogtepunten van het album zijn “Dharma and the Bomb” dat een interessant nieuw geluid voor de band biedt en “Nothing To Dismay” dat klinkt alsof het zo van No Control had kunnen komen.

Aanbevolen tracks: Nothing To Dismay, True North, and Dharma and the Bomb

New Maps of Hell (2007)

Als ik deze albums had gerangschikt voordat ik ze opnieuw had beluisterd, had ik deze waarschijnlijk een slechtere plaats gegeven, Maar toen ik er opnieuw naar luisterde, na het een tijdje in de kast te hebben gezet, realiseerde ik me wat een fantastisch en werkelijk uniek Bad Religion-album dit is. De band omarmt enkele van de zwaarste stijlen uit hun carrière – een stijl waarvan ik denk dat ze die niet hadden kunnen waarmaken zonder het deskundige drumwerk van Brooks Wackerman. Het album zet niet alleen de vervorming van zang en instrumentatie een paar tandjes hoger, maar het heeft ook een onderliggende toon van woede, waardoor het een niveau van kritisch belang krijgt dat niet geëvenaard wordt (tenminste niet op dezelfde manier) als andere albums. Deze plaat krijgt een iets betere rang omdat hij het aandurft om een kans te wagen en iets nieuws te proberen, zelfs na al die jaren.

Aanbevolen Tracks: New Dark Ages, Dearly Beloved, en Requiem for Dissent

Generator (1992)

Met slechts 11 nummers heeft Generator de kortste tracklist van alle BR-platen. Generator is ook uniek in die zin dat de kwaliteit van het album als geheel minder wordt afgeleid van het geheel en in plaats daarvan opvalt door hoe verbluffend goed de individuele nummers op de plaat zijn (met name de nummers geschreven door Brett Gurewitz). “Heaving Is Falling” en “Atomic Garden” zijn niet alleen de twee beste nummers op de plaat, maar zijn twee van BR’s beste nummers aller tijden – de kwaliteit van deze nummers zijn in staat om de algehele kracht van Generator aanzienlijk te verhogen en is de reden waarom dit album zo hoog scoort als het doet. Dit album vindt de band ook rond hun hoogtepunt van lyrische vasthoudendheid – opvallende lijnen die je eerder in een poëzieboek zou verwachten dan in je standaard punkalbum.

Aanbevolen tracks: Heaven Is Falling, Atomic Garden, and Two Babies in the Dark

The Gray Race (1996)

The Gray Race moet wel het meest ondergewaardeerde album van BR zijn – zelfs bij het opnieuwzelfs bij het herbeluisteren van hun discografie kwam ik steeds weer terug bij deze plaat omdat ik me niet kon herinneren dat hij zo verbijsterend goed was. The Gray Race is veruit het beste album waar Brett Gurewitz niet op voorkomt en ik kan me alleen maar voorstellen dat zijn verdwijning Graffin in staat stelde om wat dingen uit te proberen waar Gurewitz het eerder niet mee eens was (maar dit is puur speculatief). De plaat wordt misschien door velen overgeslagen omdat het moeilijk is om de beste song(s) aan te wijzen, maar dat is alleen maar omdat het zo’n perfect werk levert door een volledig compleet album te zijn. Vanuit het oogpunt van de som der delen zou ik zeggen dat dit in vele opzichten de beste plaat is die BR ooit heeft gemaakt. Dit is misschien niet louter toeval en in plaats daarvan een resultaat van het hebben van slechts één hoofd songwriter in Dr. Graffin.

Aanbevolen Tracks: Pity the Dead, Cease, and Ten in 2010

Stranger Than Fiction (1994)

Stranger Than Fiction markeerde Bad Religion’s eerste uitstapje naar een major label en, op hun beurt, hun introductie tot een groter meer mainstream publiek. De overstap naar een major label stelde gelukkig niet teleur (in het begin) en misschien zorgde de druk van een potentiële grotere markt er zelfs voor dat de band naar hogere plafonds streefde – hoe dan ook, deze plaat markeert de band op een van hun meest complete niveaus, waarbij ze alle cilinders raken en heel weinig dingen bieden om te bekritiseren. In feite, één van de enige dingen die ik echt negatief kan zeggen over deze plaat is de regel “life is the crummiest book I ever read – there isn’t a hook” uit het nummer “Stranger Than Fiction”, elke keer als ik die regel hoor, krimp ik visueel ineen, heel lichtjes. Ook hou ik van Tim Armstrong, maar zijn opname in het nummer “Television” laat zien dat hij gewoon niet werkt met het geluid van Bad Religion. Leuk feitje: het is de enige albumhoes met de band op de voorkant.

Aanbevolen Tracks: Inner Logic, 21st Century (Digital Boy), and Incomplete

The Process of Belief (2002)

De terugkeer van verloren zoon Brett Gurewitz en nieuwe drummer Brooks Wackerman brachten een broodnodige reboot naar de band na het ruige 1998-2000 tijdperk van platen. Vanaf het moment dat de plaat begint, wordt de luisteraar verwelkomd met een explosie van levendigheid waar alles precies goed klinkt. Graffin klinkt fris en opgewonden op zijn zang, Wackerman’s drumwerk is een perfecte begeleiding, altijd in staat om een nummer aan te vullen en het beter te maken. Met Gurewitz die terug bij de band kwam, hadden ze nu 3 gitaristen om mee te werken en ze gebruikten de gelegenheid om een extreem gelaagde plaat te maken, terwijl ze toch de punk roots behielden waar ze bekend om staan. Als er een ’tweede komst’ is voor Bad Religion, dan is deze plaat daar zeker de voorbode van en heeft hij geholpen om te herstellen waarom de band zo geliefd was in de eerste plaats. Het hele album heeft zo’n groot gevoel dat het echt onderscheidt door een aanzienlijke focus.

Aanbevolen Tracks: Epiphany, Kyoto Now!, and Evangeline

No Control (1989)

Zoveel lofbetuigingen als je naar Suffer kunt gooien, ik denk dat de pure genialiteit van No Control zijn prestaties opmerkelijk overschaduwt. Het neemt alles wat goed was aan Suffer en verbetert het nog steeds. De teksten zijn aangrijpender, de muzikaliteit verbetert merkbaar, vooral op “I Want To Conquer The World” waar de intro solo, tot op vandaag, me nog steeds versteld doet staan door zijn grootsheid. Dit is een gepassioneerd album op de rand van het einde van de jaren ’80 dat perfect alles lijkt te omvatten wat er op dat moment gebeurde en het algemene gevoel van veel verstoten Amerikanen.

Aanbevolen tracks: I Want to Conquer the World, You, and No Control

The Empire Strikes First (2004)

Hoe heeft dit album dan mijn toplijst gehaald terwijl er zoveel geweldige platen zijn om uit te kiezen om de beste te zijn? Het kwam er uiteindelijk op neer naar welke plaat ik het liefst luisterde – en dat was meestal The Empire Strikes First. Het album lijkt gewoon in elke stemming te passen waarin ik verkeer, of past zich er in ieder geval aan aan. Wat heeft dit album te bieden? Ik denk dat het vanuit muzikaal oogpunt de band op hun absolute hoogtepunt vangt, geen enkele andere BR-plaat maakt zoveel gebruik van de voordelen van drie gitaristen als deze. De percussie is helemaal perfect met prachtige, ingewikkelde drum fills samen met de beste productie die ik ooit op drums heb gehoord – dat klopt, dit is mijn absolute favoriete album aller tijden vanuit een drum standpunt, ik kan er gewoon geen enkele fout in vinden. Wat valt er nog meer te zeggen? De “Overture” intro is uniek en helpt het gigantische geluid van de plaat neer te zetten. Er is een rap-sectie van Sage Francis op “Let Them Eat War” waarvan ik denk dat geen enkele fan van BR zou verwachten of zou denken dat het goed zou uitpakken… maar toch is het zo. De teksten zijn intelligent en zo on-point als elk BR album, zowel politiek als religieus kritisch. Ik kan gewoon geen fouten vinden op deze plaat, zelfs de bonus tracks zouden enkele van de beste nummers op andere albums zijn.

Aanbevolen Tracks: Los Angeles is Burning, Let Them Eat War, en Beyond Electric Dreams