Mandenkist: Na het faillissement van Longaberger staat het bizarre hoofdkantoor van het bedrijf weer te koop

In 1997 had de oprichter van de Longaberger Company, Dave Longaberger, een ontmoeting met architecten om het ontwerp van het nieuwe hoofdkantoor van zijn bedrijf te bespreken. Hij liep de kamer uit en kwam terug zwaaiend met een middelgrote marktmand aan de hengsels. Longaberger zette de mand – zijn favoriet van alle manden die zijn bedrijf maakte – op de vergadertafel en zei: “Dit is wat ik wil. Als jij het niet kunt, vind ik wel iemand die het wel kan.”

Iedereen die wel eens op State Route 16 in Newark, Ohio, heeft gereden, weet dat Longaberger zijn zin heeft gekregen. Eind 1997 namen 500 werknemers van de Longaberger Company hun intrek in hun nieuwe hoofdkantoor van 30 miljoen dollar – een exacte replica van de populaire mand, 160 keer groter dan de inspiratiebron.

• 

• 

• 

• 

• 

De titel van Longaberger’s memoires is Longaberger: Een Amerikaans succesverhaal, en een tijdje was dat ook zo. Eind 2000 telde het bedrijf meer dan 8.000 werknemers en kon het bogen op een omzet van 1 miljard dollar. Kort daarna begon de verkoop echter terug te lopen en in 2015 – in een poging om overeind te blijven – zette het bedrijf zijn beroemde mandengebouw te koop.

Na jaren op de markt te hebben gestaan, werd het direct herkenbare gebouw in december 2017 gekocht door Steve Coon, een ontwikkelaar uit Ohio. Het gebouw staat opnieuw te koop-dit keer voor een niet nader genoemde prijs. De mand van 9.000 ton wordt op de markt gebracht als een “eersteklas locatie voor een hoofdkantoor, een boetiekhotel, appartementen, een congrescentrum, een sociale club of een gemeenschappelijke werkruimte.”

Enorme handgrepen en een geweldige glazen lift

“Ik dacht dat als Walt Disney een imperium rond een muis kon bouwen, het Longaberger-huiskantoorgebouw op een mand kon lijken,” schrijft Longaberger in zijn memoires. “Telkens als ik erover sprak, keken de mensen me aan alsof ik gek was.”

De 180.000 vierkante meter grote, zeven verdiepingen tellende mand heeft een atrium van 30.000 vierkante meter met een glazen plafond. De 150 ton zware handgrepen van de korf, waarvan de bouw achttien maanden in beslag nam, bevatten een speciaal verwarmingselement om te voorkomen dat er in de winter ijsvorming optreedt en mogelijk door het dak naar beneden stort. Aan elke lange zijde van het gebouw zijn twee 25 meter brede, goudkleurige markeringen bevestigd die een gewicht van 725 kilo wegen.

Het interieur, dat in opmerkelijk goede staat verkeert, is conventioneler dan je op grond van de grillige buitenkant zou verwachten. Hoewel de afmetingen van verdieping tot verdieping verschillen (het is breder aan de bovenkant, zoals een mand zou zijn), is het effect geleidelijk genoeg dat je bijna vergeet dat je in een enorme mand zit – totdat je omhoog kijkt door het atrium en een glimp opvangt van die handgrepen.

Er zijn nog meer subtiele knipoogjes naar het sterproduct van het bedrijf verspreid over het hele gebouw, waaronder een mandgeweven wandbekleding in de directiekamer van Longaberger, golvende kasten en informatieborden met “geweven” messing plaatjes. Door het mandgeweven stucontwerp kon het gebouw maximaal 84 ramen hebben.

“De architecten stelden voor om een reusachtige mand ‘schil’ rond een traditioneel gebouw te plaatsen,” schrijft Longaberger. “Telkens als ze het over een compromis hadden, wees ik naar de mand en zei: dit is wat ik wil!”

Het kersenhoutwerk en de sierstrips zijn afkomstig van een nabijgelegen golfbaan die eigendom is van Longaberger. Naast privékantoren, open werkruimtes en vergaderzalen omvat het gebouw een auditorium met 141 plaatsen, 25 ondergrondse parkeerplaatsen, een fitnesscentrum, medische faciliteiten, een cafetaria, verschillende keukens en meerdere liften.

Toen de Longaberger Company de mand in 2016 ontruimde, hadden ze minder dan 75 voltijdse werknemers. Misschien is het deze langzame glijbaan richting faillissement waardoor het gebouw vreemd verstoken van leven aanvoelt zoals het er nu bij staat. Door het gebloemde behang, de kistige televisietoestellen en de verouderde computerapparatuur lijkt het alsof het kort na de bouw in de late jaren ’90 daadwerkelijk werd verlaten. In feite zijn er maar weinig aanwijzingen dat het ooit bewoond is geweest, laat staan bijna 20 jaar lang.

• 

• 

• 

• 

• 

De droom van een marketeer

“Het waren niet alleen de architecten die tegen de bouw waarschuwden,” schrijft Longaberger. “Iedereen was ertegen, ook buurtbewoners, bankiers en zelfs werknemers. Ze waren ervan overtuigd dat ik te ver was gegaan.”

Als je eind jaren ’90 een huisvrouw uit het Midwesten was – of er een kende – is de kans groot dat je in aanraking bent gekomen met een mand van Longaberger. Het bedrijf, zoals Avon of Mary Kay, gebruikte een multi-level marketing structuur om zijn producten te verkopen. Ongeveer 45.000 onafhankelijke distributeurs, zogenaamde Home Consultants, verkochten de Longaberger-producten rechtstreeks aan klanten, meestal door thuis feestjes te organiseren voor familie en vrienden.

Tijdens het hoogtepunt van de populariteit van het bedrijf, zetten 15 tot 20 tourbussen per dag Longaberger-fans af in Newark om het hoofdkantoor en de nabijgelegen productiefaciliteiten te bezichtigen. “De mensen konden zich niet voorstellen waarom buitenstaanders ooit een plek in de rimboe zouden willen bezoeken,” schrijft Longaberger. “Voor de goede orde, ons mandvormige gebouw verkoopt producten. Het is de droom van een marketeer en een publicist.”

De manden, die ooit voor honderden dollars werden verkocht, werden gezien als verzamelobjecten. Maar net als Beanie Babies en zo veel andere rages voor (en na) hen, zal hun waarde waarschijnlijk nooit meer terugkeren.

“Ik kan je niet eens vertellen hoeveel manden ik bezit,” zegt Laurie Stanbro, de NAI Ohio River Corridor-makelaar die me rondleidt door het gebouw. “Nu heb ik, net als vele anderen, de manden alleen nog als herinnering aan het Longaberger-verhaal.”

Nadat het bedrijf Longaberger het schip de rug toekeerde, was ook het zeer specifieke gebouw moeilijk te verkopen: het dreigde in beslag te worden genomen en de toekomst was onzeker. De droom van de marketeer was veranderd in de nachtmerrie van een makelaar – of op zijn minst een unieke uitdaging.

Stanbro is echter optimistisch over de vooruitzichten van het gebouw. “Je kunt zien dat er hier zoveel potentieel is voor meerdere doeleinden, een boetiekhotel, een koel kantoor, winkelruimte of appartementen”, zegt ze, terwijl ze door de lobby gebaart.

One-of-a-kind

In december 2017 kocht Coon het gebouw voor $ 1,2 miljoen, plus meer dan $ 800.000 aan achterstallige belastingen die nog verschuldigd waren door de Longaberger Company – aanzienlijk minder dan de oorspronkelijke vraagprijs van $ 7,5 miljoen. Het gebouw is momenteel beschikbaar voor verkoop of lease, en Coon staat te popelen om de toekomstige eigenaar (s) te helpen de ruimte te transformeren.

“Mensen hebben geen idee hoe mooi het interieur van de mand is, totdat je het daadwerkelijk ervaart,” zegt Stanbro. “Er is geen ander gebouw zoals dit in de wereld.”

Fred Ernest, de directeur van Economische Ontwikkeling voor Newark, helpt Coon met de lokale bezienswaardigheid. “De technologie is de afgelopen 20 jaar sterk veranderd en de mand moet zeker worden aangepast en een goede schoonmaakbeurt krijgen”, zegt Ernest. “Het staat op 21 hectare grond, maar het zou ook veel kosten om het gebouw te slopen.”

Newark is een slaperige, landelijke voorstad, maar ligt slechts 30 minuten ten oosten van Columbus, de hoofdstad en dichtstbevolkte stad van de staat. Amazon opende onlangs een fulfillment center in de buurt en Facebook heeft plannen om een enorm datacenter te openen. “De mand zou een verscheidenheid aan toepassingen kunnen bieden voor de millennial arbeidskrachten,” zegt Ernest.

“De mand zou een verscheidenheid aan toepassingen kunnen bieden voor de duizendjarige beroepsbevolking.”

Fans van vernieuwende architectuur kunnen echter voorzichtig ademhalen, want Coon – die onlangs de Heritage Ohio’s Preservation Hero Award heeft ontvangen – heeft een passie voor het restaureren van historische structuren. Hij is momenteel bezig om het gebouw op te nemen in het National Register of Historic Places. Hoewel het 19 jaar oude gebouw naar historische maatstaven jong is, zou het door zijn unieke architectuur in aanmerking moeten komen voor een aantal beschermingsmaatregelen en – wat misschien nog belangrijker is voor een potentiële koper – belastingvoordelen.

“Geloof het of niet, het is historisch,” vertelde Coon aan de Canton Repository. “Het is de enige mand ter wereld.”

De man achter de mand

Dave Longaberger maakte zijn middelbare school pas op zijn 21e af. Hoewel hij zichzelf beschreef als “de minst kansrijke om te slagen”, opende hij een kruidenierszaak en restaurant in Dresden, Ohio en verkocht hij manden die door zijn vader waren gemaakt. “In 1973 leek het maken van manden niet zo’n slim idee voor een startend bedrijf,” schrijft Longaberger. “Handgemaakte manden waren relikwieën.”

Ook voordat hij architecten overtuigde om zijn oversized mand te bouwen, was Longaberger eraan gewend om voor gek te worden uitgemaakt. Hij was ook de eerste om toe te geven dat zijn managementstijl onorthodox was.

“Werk moet voor vijfentwintig procent leuk zijn, zeg ik tegen iedereen”, schrijft hij. Als voorstander van goed uitgeruste werknemers moedigde hij zijn werknemers sterk aan om het werk niet later dan 17.00 uur te verlaten: “Ik jaag mensen bijna het gebouw uit tegen sluitingstijd.”

Een grillig hoofdkantoor was al lang een droom van Longaberger, maar in zijn gedachten was dat nog maar het begin. Hij zag ook zijn verkoopadviseurs op pad gaan in mandvormige bestelwagens, een hoogbouwhotel in de vorm van een mand in de vorm van een mand en een dansgroep in Rockette-stijl, genaamd The Basketeers.

“Geloof me, ik heb genoeg fouten gemaakt”, schrijft Longaberger. “Ik deed dingen op mijn manier, wat veel mensen onconventioneel vonden. Maar het was mijn eigen stijl, wat je ‘buiten de lijntjes denken’ zou kunnen noemen.”

• 

• 

• 

• 

• 

Omstreeks dezelfde tijd dat zijn grandioze droom werkelijkheid werd, werd bij Longaberger kanker geconstateerd. Hij bracht minder dan twee jaar door in zijn directiekamer op de zevende verdieping. Toen hij in 1999 overleed, woonden 8.000 mensen zijn tweedaagse herdenkingsdienst bij.

De twee dochters van Longaberger, Tami en Rachel, namen onmiddellijk de teugels in handen en een tijdlang bleef het bedrijf floreren. Maar zonder de charismatische oprichter – in combinatie met een economische neergang en een veranderende smaak voor woninginrichting – kwam het bedrijf uiteindelijk tot stilstand. Op 4 mei 2018 stopte de Longaberger Company volledig met zijn activiteiten.

Voordat hij stierf, sprak Longaberger optimisme uit over de toekomst van zijn bedrijf en had hij geen spijt van hoe hij zijn leven had geleefd. “Natuurlijk zou ik langer willen leven,” schrijft hij. Maar als ik denk aan wat we hebben bereikt, kijk ik ernaar en zeg ik: “Ik ben zo dankbaar dat ik kan zeggen dat ik een verschil heb gemaakt in het leven van andere mensen en een beetje heb achtergelaten.”

Zijn bedrijf mag er dan niet meer zijn, maar het is voor iedereen die ooit een blik heeft geworpen op zijn enorme mandengebouw duidelijk dat Longaberger meer dan “een beetje” heeft achtergelaten. Of hij het nu bedoelde of niet, zijn onorthodoxe hoofdkwartier is een passend monument voor de Amerikaanse Droom – onwaarschijnlijk, grillig en een beetje ruw rond de randen, maar altijd hoopvol. Zijn nalatenschap voor het denken buiten de doos – of beter gezegd, in de mand – is onlosmakelijk verbonden met zijn gebouw, wat de toekomst ervan ook moge brengen.