Terwijl ik dit schrijf, draag ik een spijkerbroek over naadloos, tagless hipster-stijl ondergoed. Gisteren droeg ik een trui met een zoom tot halverwege mijn dij over een strakke zwarte broek en, alweer, ondergoed dat mijn kont bedekt. Ik draag geen strings. Niet naar het werk, niet op afspraakjes, niet onder mijn magerste skinny jeans. Na herhaalde pogingen tijdens mijn tienerjaren om de sensatie van een strook stof over mijn wangen te omarmen, dacht ik: Naar de hel ermee.
Ik heb niet de indruk dat mijn beleid progressief of feministisch of Sticking It To The Man of zoiets is. Het is gewoon dat strings het ergste zijn en ik ben verbijsterd over hoe mensen ze regelmatig dragen. Ik ben net zo verbaasd dat mensen verbaasd zijn dat ik dat ook niet doe. Nadat ik in de puberteit kwam, kreeg ik het in mijn hoofd dat de overgang van veelkleurige Hanes katoenen bikinislipjes naar dunne Victoria’s Secret stringetjes – het liefst met strassteentjes – net zo goed een teken van volwassen worden was als je menstruatie krijgen, of een jongen die kritiek heeft op je zoentechniek in de garage van iemands ouders tijdens een huisfeest. (Nee? Ligt dat aan mij?)
Maar na ontelbare uren goedkoop kant intiem te hebben laten worden met mijn anus, realiseerde ik me dat ik, in tegenstelling tot menstruatie, geen string meer hoefde te dragen. Jaren later ontdekte ik de kracht van hormonen om mijn maandelijkse cyclus onder controle te houden, maar strings zijn nog steeds veel makkelijker te vermijden. Je koopt of draagt ze gewoon niet. Er was geen moment waarop ik mijn stringcollectie verbrandde en de stijl voor eeuwig afzwoer. Ik begon ze gewoon steeds minder te dragen tot ik ze helemaal niet meer droeg. Dit is wat er mis is met strings:
Ze zitten niet lekker. Ze wurmen zich tussen je billen, ze draaien, of ze worden in de loop van de dag naar één kant getrokken. Ze dwingen je om je terug te trekken in de badkamer om je aan te passen, of om op de loer te liggen in de gang totdat je denkt dat er niemand aankomt en dan je hand in je broek steekt om naar het beledigende deel te vissen totdat een voorbijganger met raar stille schoenen voorbijzweeft en een oogje dichtknijpt. Ben je echt klaar voor een volledig scala van activiteiten terwijl je een string draagt? Zoals rennen om de metro te halen, of radslagen maken om iemands aandacht te trekken? Nee, dat ben je niet, want dan krijg je een wedgie. Voor mensen die me verzekeren dat hun string comfortabel zit, dat is geweldig en ik ben zo blij voor je, stop nu alsjeblieft met het ontkrachten van mijn doorleefde ervaring, want dit is het.
Thongs spelen niet leuk met inlegkruisjes of maandverband. Mijn hormonale spiraaltje betekent veel lichtere menstruaties, en op dagen dat ik alleen maar spotting heb, gooi ik liever een inlegkruisje over mijn ondergoed dan dat ik een tampon inbreng – en inlegkruisjes zijn breder dan teenslips. Je kunt de randen van het inlegkruisje altijd over de randen van de string vouwen… zolang je het niet erg vindt dat het inlegkruisje verschuift, aan je huid plakt en je er anders aan herinnert dat je rondloopt met een prop papier en houtcellulose tussen je benen geklemd. En als je kiest voor de pads die ontworpen zijn voor strings, geweldig, nu kun je genieten van zowel stof als een pad tussen je wangen geklemd.
Thongs kunnen leiden tot infecties en huidtags. Als de stofstrips van strings van achter naar voren bewegen, kunnen ze darmbacteriën van je anale gebied naar je vulva overbrengen. Hallo, vaginale infectie. Dan zijn er nog skin tags, kleine gezwellen die door kleding kunnen ontstaan en vervolgens kunnen irriteren: zoals ob-gyn Shieva Ghofrany aan de Huffington Post vertelde, “Ik zal soms midden in een borstklopje zitten en een patiënt vragen: ‘Dus je draagt vaak strings?’ … En dat komt door de skin tags, kleine ‘hoopjes’ zacht weefsel die ontstaan doordat de huid steeds op dezelfde plek wordt geschuurd.” De rand van mijn string is niet de plek waar ik gewreven wil worden.
“Maar hoe zit het dan met zichtbare inlegkruisjes?” vraag je, je oogballen uitpuilend van woede. Ik vermijd nog steeds VPL’s – ik ben geen monster – maar het is niet zo moeilijk! Er zijn twee manieren om dit te doen:
1. Naadloos ondergoed. Naadloos, tagless, rauw gesneden ondergoed is een wonder van moderne pantytechniek. Hipster, bikini, jongensshort, ‘wangster’, maakt niet uit, geef het me, ik draag het, zolang het maar geen string is. Terwijl jij in de stapels ondergoed van Victoria’s Secret van $26,50 graaft naar de schattigste stringetjes om tussen je billen te stoppen, ga ik op jacht naar die volledig bedekkende, niet opdringerige goedheid.
2. Lange tops (of losse rokken en jurken). Lange shirts, truien en jasjes zijn je vrienden, net als uitlopende/losse jurken en rokken. Draag je oma’s mooiste slipje, combineer het met een A-lijn rok of dij-afkledend open vest, en ga over je wedgie-free dag.
Fijn, wees een comfort-liefhebbende crone, zou je kunnen zeggen. Maar je draagt echt niet eens strings op afspraakjes? Ik vroeg de persoon die me het vaakst zonder kleren heeft gezien wanneer ik voor het laatst een string droeg. Zijn antwoord: “Huh. Hmm. Lang geleden. Ik kan het me niet herinneren. Niet echt jouw ding.” Dus daar heb je het. Het antwoord is nee. Ik vind dat als je de lat laag legt en je partners verwachten verstandig ondergoed als je stript, in het zeldzame geval dat je ervoor kiest om iets ~seXXXy~ te dragen, hun waardering exponentieel hoger is dan de moeite die je erin steekt. (De theorie van de lage verwachtingen kan ook verklaren waarom diezelfde man zo dankbaar was toen ik vorige week een avond mac ‘n’ cheese voor ons maakte).
En ik kan je verzekeren dat als ik het aan heb, dat “iets ~seXXXy~” nog steeds geen string zal zijn.
Volg Hayley op Twitter.