Het gebeurt vaak in de kliniek waar ik werk. Het gebeurde gisteren, in feite. We revalideren veel atleten en een behoorlijk actieve volwassen bevolking, dus het is logisch. Voor hen zijn wij de autoriteiten over de manier waarop het lichaam werkt.
Ze vertrouwen ons, velen meer dan hun eigen coaches of dokters, dus ik begrijp het. Het probleem is dat ik elke keer dat het gebeurt, niet precies weet wat ik moet zeggen.
“Dus, wat vinden jullie van CrossFit?”
Wat ze zoeken is onze mening over het grote debat: is CrossFit gevaarlijk? Maar het antwoord wordt steeds ingewikkelder. Ga ik in op de problemen die het certificeringsproces met zich meebrengt en die veel verder reiken dan CrossFit? Wijs ik erop dat door de aard van het affiliate model de kwaliteit van de instructie sterk kan verschillen tussen de boxen? Hoe zit het met de niet-games CrossFit wedstrijden die georganiseerd worden door mensen met een weekend certificaat en geen achtergrond in programmering of basis fysiologie? Moet ik het hebben over de specifieke risico’s die dat met zich meebrengt?
Het probleem met dit onderwerp is dat veel van degenen die een antwoord zoeken niet de technische achtergrond hebben om het te begrijpen als het gegeven wordt. Gelukkig hebben jullie dat probleem niet. Ik denk dat we het er allemaal over eens zijn dat onvoorzichtigheid letsel veroorzaakt. Het maakt niet uit of je op het veld of in de gewichthefkamer bent. Wat ik hoop dat jullie het er ook mee eens zijn, is dat ondanks deze simpele waarheid er een paar aspecten van de CrossFit cultuur zijn die behoorlijk gevaarlijk kunnen zijn als ze niet gecontroleerd worden.
The No Pain, No Gain Mentality
Deze mentaliteit is nauwelijks uniek voor de CrossFit gemeenschap, maar het is iets dat lijkt te overheersen in de meer extreme trainingsmassa’s: powerlifters, adventure racers, CrossFit atleten, en dergelijke. Er zijn talrijke studies die aantonen dat intensiteit de belangrijkste variabele is om aanpassingen aan de oefeningen teweeg te brengen. Ik ben helemaal voor het trainen als een wilde. Dat is niet wat ik bedoel. In tegenstelling tot wat algemeen gebruikelijk is, zijn hard trainen en trainen door pijn twee totaal verschillende dingen.
Een paar jaar geleden was ik op een cursus voor bijscholing en ik ontmoette een trainer die een brace om haar knie droeg. Niet zo’n Rehband-kniebandage, maar zo’n Donjoy ACL-retraite-preventiemaatje van $1.200 dollar. Telkens als ik iemand zie met een brace zoals die van haar, gaan mijn fysio-nerd belletjes af en wil ik alles weten over wat er gebeurd is, hoe het gebeurd is, en wat er gedaan is om het te verhelpen.
Deze specifieke vrouw had niet echt een verhaal. Het was een “overbelasting” blessure. Maar ze was trots op hoe ze zich er nooit door liet tegenhouden. Ze werkte er gewoon doorheen. Zelfs toen ze enkele maanden later haar rotator cuff scheurde, bleef ze gewoon trainen. In haar gedachten klonk ze stoer. Ze dacht dat ze het toonbeeld van doorzettingsvermogen was.
De waarheid? Ze was dwaas en kortzichtig. Haar houding over trainen door pijn heen had haar twee chirurgische ledematen opgeleverd van wat waarschijnlijk volledig te voorkomen blessures waren.
ACL-scheuren zijn meestal het gevolg van systematisch weefselmisbruik in combinatie met onvoorspelbare live-play gebeurtenissen. Niemand zou ooit geopereerd moeten worden alleen door training. Niemand. Slechte vorm en slechte bewegingspatronen leiden tot blessures. Als je geen atleet bent en niet aan wedstrijden meedoet, is er gewoon geen reden voor je om geblesseerd te raken – nooit.
Laat me dat nog een keer herhalen om te benadrukken hoe belangrijk het is: Als je geblesseerd raakt van trainen, train je verkeerd. Als je de hele tijd pijn hebt en de enige optie die je “coach” je kan geven is om er doorheen te drukken, is het misschien tijd om een second opinion te zoeken.
Pijn is een belangrijke indicator en iets waar je jezelf vertrouwd mee moet maken. U moet het verschil weten tussen de pijn van spier-, zenuw- en cardiorespiratoire vermoeidheid, en het type scherpe, stekende pijn dat duidt op gewrichtsschade. Simpelweg je pijn negeren is geen optie. Het kan me niet schelen wat er op je domme t-shirt staat.
Als je dezelfde soort pijn in dezelfde gewrichten hebt tijdens dezelfde bewegingen, dan is dat omdat je iets verkeerd doet. Ermee bezig zijn zal alleen maar je slechte bewegingspatronen versterken en verder bijdragen aan de problemen die je hebt. Stop met wat je aan het doen bent en pak het probleem aan. Het maakt me niet uit hoeveel minuten je nog moet AMRAP-en. Je lichaam is je prioriteit, niet je score.
Prioriteit geven aan persoonlijke records boven juiste vorm
Een van de dingen die mensen aantrekt tot sporten als CrossFit, powerlifting en Olympisch tillen is dat je leert hoe je zware gewichten rondgooit. Mensen programma’s laten maken rond zwaar belaste, universele bewegingspatronen is fantastisch. Coachen om die vijf extra kilo’s te pakken ondanks het feit dat de atleet nauwelijks de heupmobiliteit heeft om een lichaamsgewicht squat tot diepte te doen?
Er is een enorm verschil tussen het slijpen van de laatste rep van een zware werkset en het simpelweg gebruiken van een volledig verkeerde vorm om een bepaalde beweging uit te voeren. Pressing uit een overhead lift, bijvoorbeeld, zou nooit moeten worden toegestaan. Het gaat er niet om dat je je aan willekeurige regels houdt. Het gaat erom dat je erkent dat je schouder zich niet in een stabiele perspositie bevindt aan de top van een snatch en dat proberen te persen vanuit die positie een ravage zal aanrichten aan het gewricht.
Hetzelfde principe geldt voor een jerk, maar om een iets andere reden. Het doel van een ruk is om een gewicht boven het hoofd te tillen dat te zwaar is om zonder meer te drukken. Dat wist je al toen je begon, dus waarom zou je, als je de techniek gemist hebt die je zwakke punten in het persen omzeilt, proberen om het eruit te persen? Zie je hoe ongelooflijk dom dat is?
Vchten voor je positie is levensgevaarlijk. Falen is gratis. Ik heb veel meer mensen naar de klote zien gaan omdat ze weigerden de lat te laten vallen, dan mensen die weten hoe je een borgtocht moet betalen. Het cultiveren van een cultuur die weigert op te geven en vecht voor elke lift is onzorgvuldig en gevaarlijk.
Het najagen van persoonlijke records is een van de grote vreugdes van het tillen. Ik heb geen kritiek op een aanpak die grote aantallen en gestage progressie vooropstelt. Maar als je besluit dat het nummer belangrijker is dan al het andere, zul je niet vooruit komen. Je zult gewond raken. Het gevaarlijkste aspect van extreme fitness is dat mensen grote aantallen en geavanceerde bewegingen najagen zonder enig respect voor het proces of de mechanica om ze te bereiken. De juiste vorm is van het grootste belang en gestage vooruitgang met betrekking tot de vorm is de naam van het spel.
De kunst van het compromis
Dat gezegd hebbende, zo nu en dan is het aanvaardbaar om je techniek een klein beetje te compromitteren. Wat?
Ja. Ik heb mezelf net rechtstreeks tegengesproken. Luister eens naar me. Er zijn genoeg dingen die hooggeplaatste gewichtheffers doen die ik niet zou aanraden voor de dagelijkse training. Dan Green en het Chinese olympische gewichthefteam zijn helemaal weg van knieën bij een squat, bijvoorbeeld. Ik zou dit nooit aanraden als een algemene benadering van squatten. In de handen van een ervaren gewichtheffer kan deze techniek je echter helpen je cijfers omhoog te krikken.
Hetzelfde geldt voor het laten rondgaan van je schouders bij het deadliften of het gebruik van een rugboog die een kat in verwarring zou brengen bij het bankdrukken. Dit zijn allemaal legitieme manieren om je cijfers te verhogen. Het probleem is atleten die pas drie maanden serieus trainen te leren dezelfde technieken te gebruiken en de stang bij elke lift aan te vallen, terwijl ze nog maar net het idee van stabilisatie van de middellijn hebben begrepen.
Ik hou van de back-to-basics trends in het huidige fitness klimaat. Lichaamsgewicht is geweldig en barbells zijn nog beter vanuit een strikt, functioneel krachtperspectief. De wereld laten zien dat dit spul voor iedereen is en door iedereen kan worden gedaan, is ook positief, zolang het met zorg wordt gedaan. Ik denk dat er veel goede dingen te zeggen zijn over CrossFit, en met een beetje meer aandacht voor deze problemen, kan het alleen maar beter worden.