Stewart w 1983 roku (Can J Physiol Pharmacol 1983: 61: 1444) ponownie wprowadził bazę buforową osocza pod nazwą „silna różnica jonowa” (SID). Baza buforowa została pierwotnie wprowadzona przez Singera i Hastingsa w 1948 roku (Medicine (Baltimore) 1948: 27: 223). Baza buforowa osocza, która jest praktycznie równa sumie anionów wodorowęglanowych i albuminianowych, może być zwiększona z powodu nadmiaru zasady lub z powodu zwiększonego stężenia albumin. Singer i Hastings nie uważali zmian w albuminie za zaburzenia kwasowo-zasadowe i dlatego używali nadmiaru zasady, tj. rzeczywistej zasady buforowej minus zasady buforowej przy prawidłowym pH i pCO2, jako miary nieoddechowych zaburzeń kwasowo-zasadowych. Stewart i jego następcy uważają jednak zmiany stężenia albuminy za zaburzenia kwasowo-zasadowe: u pacjenta z prawidłowym pH, pCO2 i nadmiarem zasad, ale ze zwiększoną zasadą buforową osocza z powodu zwiększonego stężenia albuminy w osoczu, rozpoznaje się zasadowicę metaboliczną (silnie jonową) (ponieważ zasada buforowa osocza jest zwiększona) w połączeniu z metaboliczną kwasicą hiperalbuminemiczną. Ekstrapolując na krew pełną, niedokrwistość i policytemia powinny reprezentować odpowiednio rodzaje alkalozy i kwasicy metabolicznej. Ujawnia to, że podejście Stewarta jest absurdalne i anachroniczne w tym sensie, że wzrost lub spadek jakiegokolwiek anionu jest interpretowany jako wskazujący na nadmiar lub deficyt konkretnego kwasu. Innymi słowy, powrót do archaicznych definicji kwasów i zasad jako tożsame z anionami i kationami. Stwierdzamy, że status kwasowo-zasadowy (status jonów wodorowych) krwi i płynu pozakomórkowego jest opisywany w kategoriach tętniczego pH, tętniczego pCO2 i pozakomórkowego nadmiaru zasad. Jest on mierzony za pomocą nowoczesnego analizatora pH i gazów we krwi. Stan elektrolitowy osocza to opis najważniejszych elektrolitów, zwykle mierzonych we krwi żylnej za pomocą dedykowanego analizatora elektrolitów, tj. Na+, Cl-, HCO3- i K+. Aniony albuminowe mają znaczący udział w anionach, ale ich wyliczenie wymaga pomiaru pH oprócz albumin i zwykle nie ma znaczenia. Stężenie wodorowęglanów może być stosowane jako parametr przesiewowy nieoddechowych zaburzeń kwasowo-zasadowych, gdy uwzględnione są zaburzenia oddechowe. Zaburzenie stanu jonów wodorowych automatycznie pociąga za sobą zaburzenie stanu elektrolitów, podczas gdy odwrotna sytuacja nie musi mieć miejsca.