Chet Baker werd geboren als Chesney Henry Baker, Jr., op 23 december 1929. Chet’s vader, Chesney Henry Baker, Sr. had ook muzikaal talent als gitarist. Hij speelde semiprofessioneel in een country en western band. Chet’s moeder, Vera, was een achttienjarig boerenmeisje dat Chet, Sr., ontmoette toen hij speelde op een plaatselijk dansfeest in Yale Oklahoma.
De eerste tien jaar van Chet’s leven werd doorgebracht in Oklahoma. Zijn moeder nam hem mee naar alle lokale talentenjachten die hij nooit won. Hij zong ook regelmatig in de kerk.
In 1940 verhuisde het gezin naar Glendale, Californië, omdat Chets vader in Oklahoma te weinig werk had. Toen Chet dertien was bracht zijn vader een trombone mee naar huis. De trombone bleek niet zo goed te werken omdat Chet zo klein was in vergelijking met de trombone. Chet, Sr. deed de trombone weg en verving hem door een trompet.
Het duurde niet lang of hij speelde in de schoolband. Na schooltijd ging hij naar de bowlingbaan om kegels op te halen en weer terug te zetten. Dit was voordat de automatische pinsettingsmachines werden gebruikt. Hij verdiende goede fooien omdat hij er zo snel in was.
In 1946 tekenden Chets vader en moeder papieren zodat hij dienst kon nemen in het leger. Hij bevond zich al snel in Berlijn, Duitsland. Daarna was hij net zo snel lid van de 298e Army Band. Na een jaar werd hij uit het leger ontslagen en keerde terug naar Los Angeles. Hij schreef zich in voor een cursus muziektheorie aan het El Camino College. Hij voltooide een jaar.
Opnieuw meldde Chet zich aan bij het leger en trad in dienst bij de Presidio Army Band in San Francisco. Hij speelde de hele dag in de band, en ging dan ’s avonds slapen. Hij stond op om 1 uur ’s morgens en ging spelen tot 6 uur ’s morgens. Dan racete hij op tijd terug voor reveille, speelde in de band en ging weer slapen. Hij deed dit ongeveer een jaar tot hij werd overgeplaatst naar Ft. Huachuca in de Arizona woestijn. Ook al kon hij in de band spelen, het leven weg van Los Angeles trok Chet niet aan. Na een paar maanden ging Chet AWOL. Hij was ongeveer een week weg en besloot toen dat het beter zou zijn om terug te keren. Nadat hij zich had gemeld bij de militaire autoriteiten werd hij onderworpen aan een reeks psychiatrische testen in een militair ziekenhuis en ongeschikt verklaard voor militaire dienst. Hij kreeg eervol ontslag.
Eén van de vroegste opnamen waarop Chet te horen is, is van een opname van een optreden in de “Trade Winds Club” op 24 maart 1952. Chet speelde waar en wanneer hij maar kon…
Het was rond deze tijd dat hij het beroemde telegram ontving van Dick Bock, hoofd van World Pacific Records, dat “Bird” die middag om drie uur een auditie hield voor een trompettist in de “Tiffany Club”. Elke trompettist in Los Angeles was er. Iemand moet Charlie hebben laten weten dat Chet in de club was aangekomen, want hij vroeg persoonlijk of Chet Baker naar de microfoon wilde komen. Gelukkig noemde “Bird” een paar nummers die Chet kende. Halverwege de auditie stopte “Bird” de band en kondigde aan dat de auditie voorbij was en dat Chet was aangenomen. Hij was 22 jaar oud. Hij ging spelen met Charlie Parker aan de westkust en ook een korte tournee door Canada.
In de zomer van 1952 vormde Gerry Mulligan een kwartet. Chet en Gerry hadden op verschillende optredens in Los Angeles gespeeld, dus het was geen verrassing toen hij Chet inhuurde als lid van zijn band. Het duurde ongeveer een jaar totdat Mulligan een straf van 90 dagen moest uitzitten. Helaas zijn Chet en Gerry nooit meer als kwartet bij elkaar gekomen. Chet bleef in de Haig spelen met o.a. Stan Getz.
World Pacific Records kwam al snel langs en tekende een contract voor Chet. Chet vormde al snel zijn eigen kwartet met Russ Freeman, Red Mitchell, en Bobby White, op zijn allereerste opname voor World Pacific. Chet en de band trokken onmiddellijk de aandacht van critici en jazzliefhebbers overal. Hij won of eindigde in de top vijf van de Downbeat en Metronome jazz polls gedurende de volgende jaren. De band ging uit elkaar in de zomer van 1955. Een band bij elkaar houden is niet gemakkelijk. Er waren conflicten over geld en andere zaken.
Op 1 maart 1955 tekende Chet een contract met GRAVIS PRODUCTIONS, INC. die een film zouden produceren voor COLUMBIA PICTURES CORPORATION De film getiteld “Hell’s Horizon” met John Ireland in de hoofdrol. Het was een oorlogsfilm en Chet zou de rol spelen van een kanonnier “JOCKEY. “Werkdagen besloegen twee weken – 8, 9, 10, 14, 15, 16, 17 en 18 maart 1955. De studio was onder de indruk van Chet’s optreden en hij kreeg een 7-jarig contract aangeboden door Columbia. Zonder aarzelen sloeg Chet het aanbod af. Zijn reden – “Ik hou er niet van om de hele dag uren te staan om een paar minuten film te schieten. Alles wat ik wil doen is spelen – dat is alles.
Zeven maanden later vertrok hij voor een tournee van zeven maanden door Europa. Hij werd vergezeld door pianist Dick Twardzik, bassist Jimmy Bond en drummer Peter Littman. De band werd slechts een paar keer opgenomen als gevolg van de vroegtijdige dood van pianist Dick Twardzik op 21 oktober 1955.
De schok van het verlies van Dick en het moeten doorgaan met de tournee bracht Chet in de positie andere muzikanten te moeten inhuren. Er waren vele top musici blij om met Chet te spelen. Hun rangen bestonden uit muzikanten als Lars Gullen, Bobby Jaspar Jacques Pelzer, Benoit Quersin en anderen.
Chet Baker Quintet “You Don’t Know What Love Is” Rome, januari 1956
Chet Baker (tp, vocals) Jean-Louis Chautemps (ts) waarschijnlijk Francy Boland (p) Eddie de Haas (b) Charles Saudrais (dm).
Zijn verblijf in Europa duurde tot april 1956 toen hij weer in de Verenigde Staten aankwam Hij formeerde onmiddellijk een andere groep, tekende een nieuw contract bij World Pacific en ging weer aan de slag met opnemen. Chet bleef prijzen winnen, in 1957,58 en 59 had hij prijzen ontvangen van de Playboy All Star Jazz Polls.
Chet werd gepresenteerd met een van de Playboy awards op de Tonight TV Show, N.Y.C., eind 1956, dit optreden werd uitgebracht op het album “The 2 Trumpet Geniuses Of The 50’s”
Snel experimenteerde Chet met dezelfde drug die Dick had gedood. Dit leidde tot het begin van zijn problemen met drugs en de wet in de vroege jaren. Na verschillende drugsvangsten en een straf van vier maanden op Riker’s Island, waarvan hij er twee uitzat wegens goed gedrag, besloot Chet terug te keren naar Europa, waar hij zich meer gewaardeerd voelde als artiest.
In de herfst van 1959 vond Chet zichzelf aan het werk in Italië. Concerten en clubafspraken hielden hem bezig. In februari 1960 ontmoette hij zijn toekomstige vrouw Carol Jackson, een Engels fotomodel. Slechts een paar maanden later, in de zomer van ’60, nam Chet een overdosis en werd in Lucca gearresteerd, samen met de dokters die hem van drank hadden voorzien. In april 1961 werd Chet veroordeeld tot 16 maanden gevangenisstraf, maar hij kwam in december vrij. Hij vond werk in studio’s en films in Italië en bleef daar tot 1964, toen hij in Duitsland werd opgepakt en gedeporteerd.
Chet Baker, TV Show, Torino, Italië 1959
Chet Baker (Voice, Trompet) Lars Gullin (Sax) Glauco Masetti (Bas) Romano Mussolini (Piano) Franco Cerri (Gitaar) Jimmy Pratt (Drums)
Chet baker’s optreden in de italiaanse film “Urlatori alla sbarra” 1960
Chet Baker Optreden in “Tromba Fredda” 1963
Tijdens zijn tijd in Italië, Chet maakte een film in 1963 geregisseerd door de Italiaanse filmmaker Enzo Nasso. De film heette Tromba Fredda
In maart 1964 kwam Chet weer in de Verenigde Staten aan, nadat hij uit Berlijn, Duitsland was uitgezet wegens een soortgelijk vergrijp. Met geen geld op zak moest hij een lift naar New York City krijgen van de politie die op het vliegveld was om hem op te halen. De dingen waren heel anders na bijna vijf jaar afwezigheid in Europa. De jazzscene was erg veranderd. De Britse invasie was begonnen en iedereen was nu geïnteresseerd in rockmuziek. Jazz moest op de achtergrond blijven.
Het was in deze tijd dat hij in handen viel van een gewetenloze manager en zijn problemen begonnen opnieuw.
Binnen zes weken had hij Carol en hun zoontje Dean, geboren in Engeland op 25 december 1962, laten ophalen. Achttien maanden later stond hij, letterlijk, op straat met Carol, Dean en een nieuwe baby, Paul, geboren in New York City op 11 september 1965. Zijn “manager” had hem financieel alles ontnomen en wilde niet eens de deur of de telefoon beantwoorden.
Chet produceerde verschillende opnamen die van hem waren, maar later werd ontdekt dat ze illegaal waren geproduceerd op het Prestige Label.
Het was toen dat Chet zo weinig mogelijk spullen in de gehuurde stationwagen pakte en door het land naar Californië reed, naar het huis van zijn moeder. Ook hier duurde het niet lang voordat hij een contract tekende bij World Pacific en weer platen opnam. Chet speelde met de Mariachi Band Jammer genoeg nam hij niet de muziek op die hij graag speelde. Het stelde hem wel in staat om zijn jonge gezin een tijdje te onderhouden.
Hij merkte dat hij de stad uit ging voor optredens. Hij zou liever in de stad hebben gewerkt, maar het werk was er gewoon niet. Een reis naar Colorado in het vroege voorjaar van 1966 bracht hem naar Phil Urso, wederom een van zijn favoriete muzikanten. De opname van deze club date is beschikbaar als “Live at Gaetano’s” op het CCB label.
Het ergste moest nog komen. Op de dag dat zijn derde kind, Melissa, werd geboren op 22 juli 1966, werd Chet overvallen in Sausalito California. De club date was al twee weken. Het was zijn laatste nacht in de club. Hij was net betaald en maakte zich klaar om naar huis te gaan. Op korte afstand van de club werd hij overvallen door vijf jonge kerels. Hij kon zijn geld houden, maar ze sloegen hem hard en braken al zijn tanden. De volgende ochtend kwam Carol thuis met de nieuwe baby en kort daarna kreeg ze een telefoontje van Chet om uit te leggen wat er met hem gebeurd was. Hij was op het busstation in San Francisco aan het wachten om op de bus naar huis te stappen.
Na twee jaar in de bijstand te hebben gezeten en opnieuw te hebben geleerd zijn instrument te bespelen, was Chet klaar om de sprong in het openbaar te wagen. In het begin zat hij gewoon hier en daar in kleine coffeeshops en dergelijke. Elke keer dat hij speelde kreeg hij een beetje meer vertrouwen. In 1968 speelde hij in de Melody Room in Hollywood. Het ging steeds beter. Hij tekende een contract bij Verve in 1970, verscheen op het album “Blood, Chet and Tears”
In 1973 tijdens het spelen van een optreden met Dizzy Gillespie, raakten ze aan de praat over dingen. Dizzy bood aan Chet te helpen geboekt te worden in de Half Note in New York. Dizzy was goed bevriend met de eigenaars en pleegde meteen een telefoontje. Al snel ging Chet voor het eerst in acht jaar naar New York.
Zijn spel was nog steeds niet sterk, maar hoe meer hij speelde, hoe sterker het werd. Na zijn twee weken durende optreden in de Half Note ging het wat langzamer. Hij werkte hier en daar en kon zich redelijk bezighouden, maar het geld was er niet op regelmatige basis. In november 1974 nam hij een album op met Paul Desmond voor CTI Records. Kort daarna vond op 24 november de reünie met Gerry Mulligan in Carnegie Hall plaats. CTI Records was erbij om het bomvolle evenement op te nemen.
Na Carnegie Hall zocht Chet rond naar een club waar hij op regelmatige basis kon werken. Moeilijk te vinden, maar hij wist zich binnen te praten in Strykers Pub in New York. Hij begon in het weekend, maar werkte al snel elke avond, behalve zondag en maandag. De club begon elke avond vol te lopen. De zaken gingen goed. “Strykers’ duurde enkele maanden. In diezelfde tijd speelde hij ook in de Village Vanguard en Village Gate.
In juli 1975 vertrok Chet naar Italië. Het was zijn eerste keer terug in het land waar hij zo van hield. Het was dertien jaar geleden. Hij werkte voortdurend reizend door heel Europa. Hij ontving verschillende onderscheidingen onderweg gedurende het midden van de 70’s en 80’s. Veel van zijn Europese opnames werden zonder zijn medeweten gemaakt en hij werd nooit betaald.
Chet Baker Live In Holland 1975
Het reizen was zwaar voor hem en zeer vermoeiend. Hij slaagde erin om elke paar maanden terug te keren naar New York, maar hoe hij ook probeerde om genoeg werk te vinden in de Verenigde Staten om de rekeningen te betalen, het mocht niet zo zijn. De aanbiedingen zouden komen en hij zou weer terug naar Europa gaan.
Terug thuis in 1977, nam hij op voor A&M Records en Artists House. Natuurlijk had hij altijd boekingen om terug te gaan naar Europa. Zijn tijd thuis was beperkt als hij geen werk kon vinden in de Verenigde Staten. Hij keek elke keer als hij terug naar huis ging of hij langer kon blijven, maar de mogelijkheden waren er gewoon niet. Dan kwam dat onvermijdelijke telefoontje dat hem uitnodigde om nog eerder te vertrekken vanwege een boeking.
Chet speelde in heel Europa, veel van zijn live concerten werden uitgebracht op de Enja, Philology en Steeplechase labels.
Chet Baker interview over drugs en jazz, 1980
Interviev in het Italiaans ondertiteld in het Engels
“AN EVENING WITH CHET BAKER” (aka “LIVE AT LE DREHER 1980”)
Chet Baker met een kwintet live gefilmd in Parijs in Le Dreher op 29 februari, 1980
In 1982 keerde Chet terug naar zijn geboortestad Yale, Oklahoma, op bezoek bij familie Chet landde een optreden in Tulsa, Oklahoma, en speelde in de “Nine of Cups Club” het werd opgenomen door de clubeigenaren en uitgebracht op het Fantasy records label, getiteld “Out Of Nowhere”
Chet Baker & Stan Getz: Live In Stockholm 1983
Chet Baker (trompet) Stan Getz (tenorsax) Jim McNeely (piano) George Mraz (bas) Victor Lewis (drums), Stockholm, Zweden, Sodra Theater, 18 feb 1983.
Chet Baker (trompet) Sal Nistico (tenorsax) Lorne Lofsky (gitaar) Chris Connors (bas) Art Frank (drums) Renaissance II, Buffalo, NY, 11 november 1984
In 1984, toen Chet weer op bezoek was bij familie in Oklahoma, landde hij een optreden aan de oostkust, in Buffalo, New York, spelend met Sal Nistico en Lorne Lofsky in de “Renaissance II Club” het werd live uitgezonden door een van de lokale radiostations, en de masteropname werd overgedragen aan de nalatenschap nadat Chet was overleden, het werd uitgebracht op het landgoed label, eerst als “Live in Buffalo” en daarna “Live at the Renaissance II”
Chet Baker Quintet
Chet Baker (trompet) Fred Raulston (vibes) Floyd Darling (piano) Kirby Stuart (bas) Paul Guerrero (drums) Martha Burks (vocals)Dallas, TX, 13 januari 1985
Chet Baker Candy
Een video-opname uit 1985 laat de legendarische jazztrompettist Chet Baker horen samen met Michel Graillier en Red Mitchell op piano en Jean-Louis Rassinfosse op bas. Bevat ook een interview met Baker. Stockholm, Zweden, 30 juni 1985
Chet Baker Trio With Van Morrison “Live at Ronnie Scott’s”
Chet Baker (trompet) Michel Graillier (piano) Ricardo Del Fra (bas) Van Morrison (vocals -9) Ronnie Scott’s Club, Londen, Engeland, 24 november, 1986
Chet Baker “Let’s Get Lost” Documentaire Film
Chet Baker (trompet) Frank Strazzeri (piano) Nicola Stilo (gitaar -12) John Leftwich (bas) Ralph Penland (drums -1/5)Hollywood, CA Parijs, Frankrijk, januari-mei, 1987
Chet Baker Quartet “Live In Tokyo”
Chet Baker (trompet) Harold Danko (piano) Hein Van De Geijn (bas) John Engels (drums) Hitomi Kinen Kodo, Tokyo, Japan, 14 juni 1987.
Chet Baker Laatste Interview
Chet Baker, Alain Jean-Marie, Michel Grailler, Nicolas Stilo, Georges Brown, Jean Bardy, Amsterdam, 31 december 1987
Chet Baker “Live In Stuttgart 1988”
Chet Baker (tp, vocals) Nicola Stilo (fl,g) Walther Schomocker (b) Vincent Seno (dm), “Theaterhaus”, Stuttgart, Duitsland, 17 april 1988
Chet Baker The Final Days
“Warning this footage contains images from the investigation of his death”
Interviews met : Russ Freeman, William Claxton, Chet Baker, Evert Hekkema, Rob van Bavel, Jacques Pelzer, Philippe Catherine, etc.
Chet bracht het grootste deel van zijn laatste 15 jaar door met heen en weer reizen tussen Europa en de Verenigde Staten. Dit was zijn levensstijl. Dit is wat hij graag deed. Chet stierf om ongeveer 3 uur ’s nachts op vrijdag 13 mei 1988, nadat hij “naar verluidt” uit zijn hotelraam was gevallen in Amsterdam, Holland. Hij werd 58 jaar oud. Chet werd te ruste gelegd naast zijn vader op de Inglewood Park Cemetery, Inglewood, California op 21 mei 1988.
Chet Baker Biografie