Czy hazard jest uzależnieniem jak uzależnienie od narkotyków i alkoholu? Developing Realistic and Useful Conceptions of Compulsive Gambling

Skomplikowaną rzeczą do przekazania ludziom profesjonalistom, jak również laikom jest to, że mówiąc coś jest uzależniające nie oznacza, że musisz pokazać, że trafia w konkretne miejsce w mózgu. Uzależnienie nie działa w ten sposób. Że działalność przychodzi zdominować swoje życie i że osoba jest w pozycji dla tego, aby się zdarzyć nie można przetłumaczyć na proste neuron impulsów.

Abstract

As compulsive gambling and problem gamblers attract continued and increasing attention due to state reliance on gambling for revenues and government and private marketing of the gambling experience conceptions of compulsive, or addictive, gambling have evolved. Model choroby alkoholizmu i uzależnienia od narkotyków, który dominuje w USA i Ameryce Północnej, został powszechnie przyjęty w celu zrozumienia i rozwiązania problemów związanych z hazardem. Jednak model ten nie potrafi wyjaśnić najbardziej podstawowych aspektów kompulsywnego picia i zażywania narkotyków, więc nie poradzi sobie lepiej z hazardem. Na przykład, ludzie regularnie wychodzą z uzależnień, często nigdy nie określając się jako uzależnieni. W rzeczy samej, hazard stanowi żywy i zrozumiały przykład doświadczalnego modelu uzależnienia. Elementy modelu uzależnienia, że hazard pomaga wyjaśnić to cykl ekscytacji i ucieczki, po którym następuje utrata i depresja, poleganie na magicznym myśleniu, brak wartości lub praktyki funkcjonalnego rozwiązywania problemów i manipulacyjnej orientacji wobec innych.

News Item

Na 9 maja 2000 siedem stanów „Big Game” loteria zapewniła nagrodę w wysokości 366 milionów dolarów. Szanse na wygraną wynosiły 76 milionów do 1. W dniach poprzedzających, punkty sprzedaży loterii zostały opanowane przez ludzi kupujących bilety warte setki dolarów. W weekend poprzedzający loterię, sprzedano 35 milionów losów. Rocznie Amerykanie wydają 36 miliardów dolarów na loterie.

Wprowadzenie Cel i rozwój teorii uzależnień

W 1975 roku, zaproponowałem ogólną teorię uzależnienia w Miłość i uzależnienie (Peele & Brodsky, 1975/1991): że każde potężne doświadczenie, w którym ludzie mogą stracić siebie może stać się przedmiotem uzależnienia. Wynikiem tego zanurzenia jest pogorszenie zaangażowania osoby w resztę życia, co zwiększa jej zależność od uzależniającego obiektu lub zaangażowania. Pewne osoby są znacznie bardziej podatne na tworzenie takich uzależniających zaangażowań, które mają słabe powiązania z innymi działaniami i związkami, i których wartości nie wykluczają działań antyspołecznych.

Początkowo zarówno naukowcy, jak i ludzie, którzy nadużywali alkoholu i narkotyków uważali, że rozszerzenie koncepcji uzależnienia w celu włączenia takich działań nie opartych na substancjach tanich i zminimalizowanych idei uzależnienia. W tym samym czasie, popularność idei uzależnień nie związanych z narkotykami wzrosła w latach 80. i później. Trend ten był napędzany przez rosnące roszczenia wielu ludzi, którzy hazard destrukcyjnie: były one równie niezdolne do kontrolowania ich nałogu i cierpiał tak samo dużo bólu i strat w ich życiu, jak tych destrukcyjnie oddanych narkotyków i alkoholu (i sporo z tych osób wspólne uzależnienia od hazardu i substancji).

Od 1980 roku, kolejne edycje Diagnostic and Statistical Manual of the American Psychiatric Association uznały kompulsywne (zwane „patologiczne”) hazard, choć definicje nadal ewoluować. Niemniej jednak, dla wielu, pomysł, że hazard obejmuje uzależnienie jest trudne do zaakceptowania, wraz z wyobrażeniami, że hazardziści przechodzą odstawienie jak użytkownicy heroiny i że ludzie, którzy grają nadmiernie w jednym punkcie w ich życiu są koniecznie dotkniętych chorobą całe życie. W rzeczywistości, hazard rzuca światło na podstawową dynamikę wszystkich uzależnień: (1) uzależnienie nie jest ograniczone do używania narkotyków i alkoholu, (2) spontaniczna remisja uzależnienia jest powszechna, (3) nawet aktywni „nienawróceni” uzależnieni wykazują znaczną zmienność w swoim zachowaniu, (4) podstawowe doświadczenia uzależniające i motywacje do uzależnienia są łatwo widoczne w kompulsywnym hazardzie, i (5) hazard pomaga nawet wyjaśnić motywacje osób nadużywających narkotyków i alkoholu.

W dążeniu do nadania sensu uzależnienia, badacze i teoretycy hazardu często padają ofiarą redukcjonistycznego błędu, który charakteryzuje teoretyzowanie o narkotykach i alkoholu. Blaszczynski i McConaghy (1989), na przykład, odnieśli się do danych pokazujących, że nie ma określonego rodzaju patologicznego hazardzisty, ale raczej, że problemy z hazardem występują wzdłuż kontinuum. Jest to wskazówka, że model choroby uzależnienia od hazardu jest nieadekwatny. Następnie przytoczyli pewne wstępne ustalenia dotyczące różnic fizjologicznych, które mogą charakteryzować patologicznych hazardzistów, jako potencjalnie silne wsparcie dla modelu choroby. Blaszczynski (2000), w tym czasopiśmie, posited typologii patologicznego hazardu, w tym jeden typ, który jest genetycznie spowodowane i nieuleczalne.

Logika, która dyktuje, że działalność musi być wykazane, aby być biologiczne lub genetyczne w swojej naturze, aby być rzeczywiście uzależniające jest dokładnie do tyłu dla narkotyków, alkoholu i hazardu. Jeśli model nie zaczyna wyjaśniać zachowanie, o którym mowa, a następnie dowolna liczba skojarzeń z biologicznych mechanizmów i pomiarów nie zapewni wyjaśnienie (i, przez rozszerzenie, rozwiązanie) do problemu. Nauka opiera się na dokładnych i przewidywalnych modelach, a nie na ćwiczeniach laboratoryjnych, które mają wykazać, na przykład, jak leki wpływają na systemy neurochemiczne. Żadna praca tego rodzaju nigdy nie wyjaśni najbardziej podstawowych elementów uzależnienia; w szczególności tego, że ludzie uzależnieni w pewnym czasie i miejscu przestają być uzależnieni w innym czasie i miejscu (Klingemann et al., in press/2001; Peele, 1985/1998; 1990).

Gambling jest uzależniający; nie jest chorobą

Definiowanie uzależnienia

Mówienie, że hazard jest uzależniający, ale nie jest chorobą medyczną, wymaga definicji „uzależnienia” i „choroby”. Istotnym elementem uzależnienia od hazardu jest to, że ludzie stają się całkowicie pochłonięci działalnością, a następnie realizują ją w sposób kompulsywny, co prowadzi do skrajnie negatywnych wyników życiowych. Osoby te często opisują poczucie utraty kontroli, w którym wierzą, że są niezdolne do uniknięcia lub zatrzymania hazardu.

Model choroby patrzy na nieuchronne biologiczne źródło dla uzależnień; niektóre neurochemiczne dostosowanie, które rachunki dla kompulsywnych zachowań. Ponadto, model choroby zakłada, że te neurochemiczne dostosowania prowadzą do mierzalnej tolerancji i wycofania. Ponieważ systemy biologiczne leżące u podstaw uzależnienia są uważane za nieodwracalne, model choroby zawiera ideę stopniowego pogarszania się nawyku, który wymaga leczenia w celu zatrzymania uzależnienia. Według 12-krokowego modelu uzależnienia i terapii przedstawionego przez Anonimowych Alkoholików, powrót do zdrowia z uzależnienia wymaga dożywotniej abstynencji, uznania bezsilności nad daną czynnością i poddania się wyższej sile.

Społeczno-psychologiczne (lub społeczno-poznawcze) modele uzależnienia (Orford, 1985/1995; Peele, 1985/1998) zamiast tego podkreślają społeczną przyczynowość, psychologiczną dynamikę i behawioralną definicję uzależnienia, które jest postrzegane jako kontinuum zachowań. Wszystkie elementy, o których mówi się, że definiują uzależnienie – kompulsywna pogoń za substancją lub zajęciem oraz osobista dezorganizacja i desperacja po zaprzestaniu – są znane dzięki behawioralnym, doświadczalnym i fenomenologicznym obserwacjom i kryteriom. Oznacza to, że żadna miara fizjologiczna nie definiuje wyrazu ciągłego zapotrzebowania na daną substancję. Wielu pacjentów pooperacyjnych, na przykład, łatwo porzuca duże dawki narkotyków bez zauważalnego dyskomfortu lub chęci zażycia większej ilości leku. W szczególności mój model doświadczeniowy (Peele, 1985/1998) koncentruje się na poczuciu osoby uzależnionej, modyfikacji jej doświadczenia przez substancję lub działanie oraz na sposobie, w jaki to zmodyfikowane doświadczenie pasuje do reszty życia jednostki.

Mój model doświadczalny, odrzucając formułę choroby, tworzy alternatywny model uzależnienia od hazardu, taki, który uznaje niezaprzeczalne realia, że ludzie poświęcają swoje życie hazardowi i że twierdzą lub wierzą, że nie mogą oprzeć się chęci zrobienia tego. Na spotkaniach Anonimowych Hazardzistów kompulsywni hazardziści potwierdzają, że poświęcają wszystko dla swojego uzależnienia i twierdzą, że nie mają kontroli nad swoim nałogiem, dostarczając dowodów na tę subiektywną i przeżywaną rzeczywistość. Z drugiej strony, wyjaśnienia modelu choroby dla tych zjawisk mogą być kwestionowane, a nawet, w wielu przypadkach, jednoznacznie obalone. Jednak teoretycy uzależnień i badacze hazardu popełniają błąd, dyskredytując prawdziwie uzależniające cechy hazardu, mimo że hazardowi nie udaje się osiągnąć statusu choroby medycznej. Pomijając prawdziwie uzależniające cechy hazardu, często zakładają, że uzależnienia od alkoholu i narkotyków spełniają kryteria choroby uzależniającej, których hazard nie spełnia.

Diagnostyczne badania hazardzistów w porównaniu z osobami nadużywającymi substancji

Wedgeworth (1998) stwierdził, że „pacjenci przychodzący na leczenie nie pasują do koncepcji choroby uzależniającej w odniesieniu do zachowań hazardowych” (str. 5). Przeprowadził wywiady (zarówno bezpośrednio, jak i poprzez badanie autobiografii stworzonych na potrzeby leczenia) z 12 pacjentami przyjętymi do prywatnego ośrodka leczenia zamkniętego, którzy zostali zdiagnozowani jako patologiczni hazardziści. Wedgeworth stwierdził, że pacjenci nie spełniali kryteriów „kompulsywnego” hazardu. Raczej stwierdził, że osoby zostały zdiagnozowane dla celów praktycznych, w celu spełnienia kryteriów ubezpieczyciela, jednocześnie pozwalając im na naprawę ich relacji osobistych. Niemniej jednak, w przypadku szeroko opisane, pacjent „spalił wszystkie swoje mosty” w separacji z żoną, stracił pracę, i stanął przed zarzutami defraudacji (str. 10).

Pacjenci, którzy otrzymują leczenie szpitalne dla uzależnienia często nie spełniają wszystkich kryteriów uzależnienia, ale to nie odróżnia hazardu od alkoholu i narkotyków pacjentów. Przez dziesięciolecia badania wykazały, że przyjęcia do ośrodków leczenia heroiny często ujawniają znikome (lub czasami żadne) oznaki zażywania opiatów, a prywatne ośrodki leczenia uzależnień od narkotyków i alkoholu powszechnie przyjmują każdego, kto pojawi się na przyjęciu, aby wypełnić swoje listy pacjentów. W 1999 roku założyciel Amerykańskiego Towarzystwa Medycyny Uzależnień, G. Douglas Talbott, został uznany za odpowiedzialnego za oszustwo, nadużycie i fałszywe uwięzienie za zmuszanie lekarza do leczenia, który nie był uzależniony od alkoholu (Peele, Bufe & Brodsky, 2000).

Orford, Morison, i Somers (1996) porównali problemowych pijaków z problemowymi hazardzistami. Orford i in. zastosowali skalę przywiązania, która wykazała, że osoby pijące problemowo i hazardziści byli równie oddani swoim nawykom. Jednakże osoby pijące uzyskały znacznie wyższe wyniki w skali ciężkości uzależnienia, obejmującej zarówno psychologiczne, jak i fizyczne komponenty odstawienia. Dla Orforda, wyniki te wymagają ponownego skupienia się raczej na stanach subiektywnych niż na objawach odstawienia jako wskaźnikach uzależnienia. Pogląd Orforda, że uzależnienie najlepiej jest rozumieć z perspektywy doświadczeniowej i behawioralnej, jest bliski mojemu stanowisku. Uważam jednak, że objawy uzależnienia, w tym odstawienie i tolerancja, są po prostu behawioralnymi przejawami tego samego przywiązania, które Orford i in. mierzyli (Peele, 1985/1998).

Istnieją powody, aby nie przyjąć, że wycofanie i tolerancja są nieobecne w uzależnieniu od hazardu, a przynajmniej nie bardziej niż w uzależnieniach od alkoholu i narkotyków. Wray i Dickerson (1981) twierdzili, że hazardziści często manifestują wycofanie, chociaż ich definicja wycofania jako niepokoju i drażliwości może być kwestionowana. Jednakże klasyczne badania nad odstawieniem narkotyków wykazały, że nawet ciężcy użytkownicy narkotyków przejawiają niezwykle zmienne objawy, które w dużym stopniu podlegają sugestii i manipulacji środowiskowej (Light & Torrance, 1929). Co więcej, ostatni projekt badawczy WHO/NIH Cross-Cultural Applicability Research Project wykazał, że objawy odstawienia i inne objawy uzależnienia od alkoholu różniły się ogromnie w zależności od miejsca kulturowego (Schmidt, Room & collaborators, 1999, s. 454).

Tak więc pogląd Orforda et al., że objawy uzależnienia istnieją obiektywnie i że czynniki takie jak doświadczenia związane z leczeniem i społeczne uczenie się nie determinują ich rozpowszechnienia, nie jest dobrze uzasadniony (Peele, 2000). Rzeczywiście, Orford i Keddie (1986) wykazali, że subiektywna skala uzależnienia, wcześniejsze leczenie i doświadczenia z AA dały lepsze modele predykcyjne wyników leczenia alkoholizmu (zwłaszcza w odniesieniu do osiągnięcia picia kontrolowanego) niż ta sama miara ciężkości uzależnienia, którą Orford i in. zastosowali w celu odróżnienia problemów z hazardem od problemów z piciem. W DSM-IV (American Psychiatric Association, 1994), przejawy tolerancji i wycofania nie są niezbędne do rozpoznania uzależnienia.

Tak więc, podczas gdy pozostaję bardzo przychylny poglądowi Orforda i jego kolegów, że istotnym elementem uzależnienia jest doświadczenie przywiązania; uważam, że rozróżnienie, jakie wprowadzają między definicją uzależnienia opartą na przywiązaniu a przejawami wycofania i tolerancji jest nieuzasadnione i niepotrzebne.

Dystrybucja, ciągłość i samoidentyfikacja problemów uzależnieniowych

Jeśli istnieje choroba alkoholizmu lub kompulsywnego hazardu, niektórzy ludzie powinni przejawiać odrębny zespół uzależnienia. Jednak badania populacyjne (w przeciwieństwie do badań klinicznych osób w leczeniu) alkoholizmu, narkomanii i kompulsywnego hazardu regularnie ujawniają, że różni ludzie wykazują różne rodzaje problemów, a liczba i nasilenie tych problemów występują na kontinuum, a nie tworzą odrębne profile uzależnionych i nieuzależnionych. Co więcej, badania wywiadów w ogólnych populacjach osób pijących (lub w dużych populacjach klinicznych alkoholików, jak badania Rand i Project MATCH) wykazują ogromny ruch i zmienność w nasileniu problemów, tak że w czasie (czasem dość krótkim), nasilenie ich problemów zmienia się, włączając w to znaczną liczbę osób, u których nie stwierdza się już diagnozowalnego problemu (por. Dawson, 1996 i Peele, 1998, w przypadku alkoholu; Shaffer, Hall & Vander Bilt, 1998, przejrzane w Hodgins, Wynn & Makarchuk, 1999, dostarczają podobnych danych dla hazardzistów).

Oczywiście, niektórzy ludzie problemy z hazardem są gorsze niż inni. Osoba może mieć niezdrowy nawyk hazardu, który można nazwać patologicznym, nie będąc w pełni uzależnionym (tj. kompulsywnym) hazardzistą. Blaszczynski (2000) zajął się takimi różnicami definiując trzyczęściową typologię hazardzistów. Oparł te typy na badaniu wynikowym (McConaghy, Blaszczynski & Frankova, 1991), w którym trzy grupy charakteryzują się brakiem powrotu do zdrowia, abstynencją od hazardu i kontynuacją patologicznego hazardu. Blaszczynski założył, że pierwsza grupa problemowych hazardzistów są „normalne”: ludzie, którzy z powodzeniem zmniejszyć swoje nawyki hazardowe i którzy poza tym mają normalne osobowości. Druga grupa „emocjonalnie zaburzonych hazardzistów” ma wcześniej istniejące zaburzenia osobowości, na które patologiczny hazard jest odpowiedzią. Trzecia i nieodwracalne grupa hazardzistów, których Blaszczynski nie etykietuje są bardzo impulsywne i są hipotezą, że mają silny składnik biologiczny i specyficzny allel w miejscu receptora D2 genu (Comings, Rosenthal, Lesieur & Rugle, 1996).

Ale model Blaszczynski pokazuje te same słabości, jak inne takie modele w odniesieniu do epidemiologicznych, typologicznych i etiologicznych danych i teorii. Po pierwsze, wydaje się quixotyczne i wizjonerskie, aby wyobrazić sobie, że wyniki leczenia hazardu będą związane na zasadzie jeden do jednego z typami hazardu. Z pewnością nasilenie patologicznego hazardu może być związane z prawdopodobieństwem wznowienia niepatologicznego hazardu oraz z pomyślnym rozwiązaniem problemu uzależnienia od hazardu. Ale, że istnieją odrębne punkty demarkacyjne ciężkości, które wskazują na różne syndromy, a ponadto, że są one związane z całkowicie odrębnych czynników przyczynowych, genetyczne lub w inny sposób przeczy rodzaju zintegrowanego bio-psycho-społecznego modelu Blaszczynski (2000) popiera. I rzeczywiście, McConaghy, Blaszczynski i Frankova (1991) nie znaleźli wyraźnych różnic osobowościowych, które charakteryzowałyby wyniki leczenia w ich badaniu. Raczej wszyscy tacy patologiczni hazardziści mogą być rozumiani jako używający hazardu w odpowiedzi na jakąś kombinację osobistych, sytuacyjnych i biologicznych cech zgodnie ze społecznym modelem poznawczym.

Blaszczynski i jego koledzy skupili się na cechach osobowości antyspołecznej impulsywności jako centralnej dla kluczowego typu (można powiedzieć „prawdziwego”) uzależnienia od hazardu. Zespół ten obejmuje inne zaburzenia emocjonalne (Blaszczynski, Steel & McConaghy, 1997; Steel & Blaszczynski, 1998). W tym badaniu, hazardziści badani są niezdolni do ograniczenia swoich popędów, lekceważą konsekwencje swoich działań na innych, używają hazardu jako odpowiedzi na dysforię i problemy emocjonalne, i są predysponowani do nadużywania substancji i przestępczości. Osoby te są manipulacyjne i łatwo poświęcają relacje osobiste dla swoich popędów, kradnąc lub przekierowując pieniądze od rodziny i przyjaciół oraz prowadząc kampanie oszustwa.

Dla Blaszczynskiego (2000), ten rodzaj uzależnienia od hazardu jest genetycznie uwarunkowany przez gen, który rzekomo powoduje alkoholizm i inne uzależnienia. Dla wielu badaczy genetyki, związek ten jest nie tylko mało prawdopodobny, ale został już obalony (Holden, 1994). Jednak wiele cech zidentyfikowanych przez Blaszczynski et al. (1997) przypomina te, które można znaleźć u osób nadużywających alkoholu i narkotyków, zwłaszcza antyspołeczną impulsywność (Peele, 1989/1995). Podobnie, osoby nadużywające narkotyków i alkoholicy często demonstrują manipulacyjne i wyobcowane relacje. Takie podobieństwa w życiu osób uzależnionych od różnych nałogów wskazują na wspólne wzorce uzależnień i motywacje, przy czym różne wydarzenia wyzwalające, środowiska społeczne i osobiste upodobania prowadzą jednostki do takiego czy innego rodzaju obiektu uzależnienia. Jednocześnie, dana osoba często zmienia lub zastępuje różne uzależnienia, w tym problemowe picie i hazard. Dla takich osób, to doświadczalne podobieństwa w tych zaangażowaniach, które łączą działania.

Ruch jednostek z jednej grupy lub wynik do innego obala Blaszczynski odrębnych typów hazardu zwłaszcza nieuleczalne genetycznie oparte odmiany. Tylko dlatego, że osoba nie udało się skorzystać z leczenia w jednym punkcie nie oznacza, że on lub ona jest skazany na hazard kompulsywnie zawsze. Również nasilenie problemu z hazardem nie jest gwarancją jego trwałości. W 12-stopniowym podejściu do alkoholu, hazardu i innych uzależnień wymaga się, aby osoba przyznała, że jest rzeczywiście uzależniona. Moim zdaniem takie samookreślenie rzadko jest pomocne. Na przykład, kiedy ankiety obiektywnie mierzą zachowania kompulsywne w remisji (badani, którzy w pomiarze rozpowszechnienia przez całe życie punktują jako uzależnieni, ale obecnie nie punktują jako tacy), wiele takich osób mówi, że nigdy nie miało problemu z hazardem lub innym uzależnieniem.

Zaniechanie identyfikacji lub przynajmniej leczenia uzależnienia od alkoholu, któremu towarzyszy remisja, jest bardziej powszechne niż nie w przypadku osób, które były uzależnione od alkoholu (Dawson, 1996). Podobnie, Hodgins et al. (1999) przebadali ponad 1800 Kanadyjczyków i zidentyfikowali 42 respondentów, którzy ujawnili problem z hazardem w ciągu całego życia, ale nie mieli problemu w ciągu ostatniego roku. „Tylko 6 z 42 w próbie docelowej przyznało, że kiedykolwiek doświadczyło problemu z hazardem …” (p. 93). Można to uznać za demonstrację klinicznego symptomu zaprzeczania. Jednak może to być funkcjonalna postawa, gdy pozwala ludziom zostawić za sobą problem z hazardem lub innym uzależnieniem; być może łatwiej niż gdyby identyfikowali się jako uzależnieni.

Cykl uzależnienia i skłonność do uzależnienia

Niektórzy ludzie mają niezwykle destrukcyjne doświadczenia z hazardem, a niektórzy rozwijają chroniczne nawyki i problemy z hazardem. Osoba traci więcej niż ona lub on zamierzał, czuje się źle z powodu strat, próbuje odzyskać je poprzez kontynuowanie gry tylko stracić więcej, a dobry pieniądz idzie za złym. Nawet jeśli ryzyko związane z hazardem lub perspektywa wygranej mogą być ekscytujące, następstwa przegranych w grach hazardowych są emocjonalnie dezorientujące i stwarzają coraz większe problemy prawne, zawodowe i rodzinne. W tym samym czasie, przyszły hazard łagodzi niepokój, depresję, nudę i poczucie winy, które pojawiają się po doświadczeniach i stratach związanych z hazardem. W tym momencie, jednostka może dojść do poczucia, że żyje tylko wtedy, gdy jest zaangażowana w hazard.

Cykl uzależnienia jest centralnym elementem mojego doświadczalnego modelu uzależnienia (Peele, 1985/1998) i jest wielokrotnie opisywany w literaturze dotyczącej hazardu (por. Lesieur, 1984). Jednym z krytycznych elementów doświadczenia patologicznego hazardu są pieniądze. Dla Orford et al. (1996, str. 47), cykl problemowy zaczyna się od „negatywnych uczuć związanych z przegranymi w grach hazardowych” w połączeniu z „pozytywnym doświadczeniem osoby związanym z samą aktywnością hazardową, brakiem pieniędzy i potrzebą utrzymania zakresu hazardu w tajemnicy” (str. 52). Osoba, która jest zagubiona w tym cyklu opiera się na magicznych rozwiązaniach, tak jak osoby nadużywające narkotyków i alkoholu, aby uzyskać pożądane wyniki, bez przestrzegania funkcjonalnych planów, aby osiągnąć swoje cele (Marlatt, 1999; Peele, 1982).

Although Blaszczynski (2000) podkreślił różnorodność patologicznego hazardu, zidentyfikował „elementy istotne dla wszystkich hazardzistów, niezależnie od ich podgrupy.” Elementy te obejmują skojarzenie hazardu z „subiektywnym podnieceniem, dysocjacją i zwiększoną częstością akcji serca” często „opisywaną jako odpowiednik 'haju’ wywołanego narkotykami. ” Innym wspólnym elementem jest „spirala hazardu w dół …. Kiedy hazardziści przegrywają, próbują odzyskać straty poprzez dalsze ściganie … Pomimo uznania rzeczywistości, że hazard doprowadził ich do problemów finansowych, irracjonalnie wierzą, że hazard rozwiąże ich problemy.” Subiektywny powab uzależnienia i samonakarmianie charakter procesu uzależnienia opisać cykl uzależnienia i predyspozycje do magicznych rozwiązań centralnych do doświadczenia addiction.

Conclusions: Gambling and Society

W przeciwieństwie do nielegalnego używania narkotyków, które państwo zakazuje, i alkoholu, który jest produkowany prywatnie, państwo ma główną rolę w hazardzie zarówno administrowanie loteriami i innymi miejscami hazardu, i licencjonowanie kasyn, torów wyścigowych, maszyn hazardowych, itp. Ten bezpośredni związek między państwem a uzależniającym hazardem w porównaniu z pośrednią rolą państwa w uzależnieniu od narkotyków i większości alkoholu ma krytyczne implikacje. Po pierwsze, miejsca hazardu nadal szybko się rozwijają. Jednak trzecim elementem, który Blaszczynski (2000) zidentyfikował jako centralny dla wszystkich patologicznych gier hazardowych jest to, że rozpowszechnienie „jest nierozerwalnie związane z liczbą dostępnych punktów sprzedaży gier hazardowych”. Istnieje również szczególna pokusa, aby sądzić, że uzależnienie w tym obszarze jest uwarunkowane genetycznie, ponieważ zminimalizowałoby to odpowiedzialność rządów za występowanie problemu. Współczesne myślenie o narkomanii i alkoholizmie zachęca do takiego redukcyjnego spojrzenia na uzależnienie od hazardu. Jest ono jednak bezpodstawne, nieprzydatne do zrozumienia i łagodzenia uzależnień i prowadzi (jak to ma miejsce w przypadku hazardu) do dysfunkcjonalnej polityki społecznej.

American Psychiatric Association. (1994). Diagnostic and Statistical Manual of Mental Disorders (4th ed.). Washington, DC: American Psychiatric Association.

Blaszczynski, A. (2000, marzec). Ścieżki prowadzące do patologicznego hazardu: Identyfikacja typologii. . Electronic Journal of Gambling Issues, #1 . Dostępne: <http://www.camh.net/egambling>.

Blaszczynski, A. & McConaghy, N. (1989). Medyczny model patologicznego hazardu: Aktualne niedociągnięcia. Journal of Gambling Behavior, 5, 42-52.

Blaszczynski, A., Steel, Z. & McConaghy, N. (1997). Impulsywność w patologicznym hazardzie: The antisocial impulsivist. Addiction, 92, 75 – 87.

Comings, D.E., Rosenthal, R.J., Lesieur, H.R. & Rugle, L. (1996). A study of the dopamine D2 receptor gene in pathological gambling. Pharmacogenetics, 6, 223-234.

Dawson, D.A. (1996). Correlates of past-year status among treated and untreated persons with former alcohol dependence: Stany Zjednoczone, 1992. Alcoholism: Clinical and Experimental Research, 20, 771-779.

Hodgins, D.C., Wynne, H. & Makarchuk, K. (1999). Pathways to recovery from gambling problems: Follow-up from a general population survey. Journal of Gambling Studies, 15(2), 93-104.

Holden, C. (1994). Ostrzegawcza opowieść genetyczna: The sobering story of D2. Science, 264, 1696 – 1697.

Klingemann, H., Sobell, L., Barker, J., Bomqvist, J., Cloud, W., Ellinstad, T., Finfgeld, D., Granfield, R., Hodgins, D., Hunt, G., Junker, C., Moggie, F., Peele, S., Smart, R., Sobell, M. & Tucker, J. (in press/2001). Promowanie samodzielnej zmiany w zakresie problemowego używania substancji: Praktyczne implikacje dla profilaktyki, polityki i leczenia. The Hague, NL: Kluwer.

Lesieur, H.R. (1984). The Chase: Kariera kompulsywnego hazardzisty. Cambridge, MA: Schenkman.

Light, A.B. & Torrance, E.G. (1929). Uzależnienie od opiatów VI: skutki gwałtownego wycofania, po którym następuje ponowne podanie morfiny u ludzi uzależnionych, ze szczególnym uwzględnieniem składu krwi, krążenia i metabolizmu. Archives of Internal Medicine, 44, 1-16.

Marlatt, G.A. (1999). Alkohol, magiczny eliksir? W S. Peele & M. Grant (Eds.), Alkohol i przyjemności: A Health Perspective. (pp. 233-248). Philadelphia, PA: Brunner/Mazel.

McConaghy, N., Blaszczynski, A. & Frankova, A. (1991). Porównanie desensytyzacji wyobrażeniowej z innymi behawioralnymi metodami leczenia patologicznego hazardu: A two to nine year follow-up. British Journal of Psychiatry, 159, 390-393.

Orford, J. (1985/1995). Excessive Appetites: A Psychological View of Addictions. Chichester, Wielka Brytania: Wiley.

Orford, J. & Keddie, A. (1986). Abstynencja czy picie kontrolowane: Test hipotezy uzależnienia i perswazji. British Journal of Addiction, 81, 495-504.

Orford, J., Morison, V. & Somers, M. (1996). Picie i hazard: Porównanie z implikacjami dla teorii uzależnień. Drug and Alcohol Review, 15, 47-56.

Peele, S. (1982). Miłość, seks, narkotyki i inne magiczne rozwiązania dla życia. Journal of Psychoactive Drugs, 14, 125-131.

Peele, S. (1985/1998). The Meaning of Addiction: An Unconventional View. San Francisco, CA: Jossey-Bass.

Peele, S. (1989/1995). Diseasing of America: Leczenie uzależnień poza kontrolą. San Francisco, CA: Jossey-Bass.

Peele, S. (1990). Uzależnienie jako pojęcie kulturowe. Annals of the New York Academy of Sciences, 602, 205-220.

Peele, S. (1998, Spring). Dziesięć radykalnych rzeczy, które badania NIAAA pokazują na temat alkoholizmu. Addictions Newsletter (American Psychological Association, Division 50), s. 6, 17-19.

Peele, S. (2000). Czym uzależnienie jest, a czym nie jest: Wpływ błędnych wyobrażeń na temat uzależnienia. Addiction Research, 8, 599-607.

Peele, S. & Brodsky, A. (1975/1991). Miłość i uzależnienie. Stanton Peel z Archie Brodsky. New York: Taplinger/Signet.

Peele, S., Bufe, C. & Brodsky, A. (2000). Resisting 12-step Coercion: How to Fight Forced Participation in AA, NA, or 12-step Treatment. Tucson, AZ: See Sharp Press.

Schmidt, L., Room, R. & współpracownicy (1999). Cross-cultural applicability in international classifications and research in alcohol dependence. Journal of Studies on Alcohol, 60, 448-462.

Shaffer, H.J., Hall, M.N. & Vander Bilt, J. (1998). Estimating the Prevalence of Disordered Gambling Behavior in the United States and Canada: A Meta-Analysis. Boston: Harvard Medical School, Division on Addictions, Harvard Project on Gambling & Health.

Steel, Z. & Blaszczynski, A. (1998). Impulsywność, zaburzenia osobowości i nasilenie patologicznego hazardu. Addiction, 93, 895-905.

Wedgeworth, R.L. (1998). Reifikacja „patologicznego” hazardzisty: Analiza leczenia hazardu i zastosowania modelu medycznego do hazardu problemowego. Perspectives in Psychiatric Care, 34(2), 5-13.

Wray, I. & Dickerson, M. (1981). Zaprzestanie uprawiania hazardu o wysokiej częstotliwości i „objawy odstawienia”. British Journal of Addiction, 76, 401-405.

The Stanton Peele Addiction Website