The Cure

1973-1979: Formacja i wczesne lataEdit

Założyciele The Cure byli szkolnymi przyjaciółmi w Notre Dame Middle School w Crawley, West Sussex. Po raz pierwszy wystąpili publicznie na pokazie na koniec roku w kwietniu 1973 jako członkowie jednorazowego szkolnego zespołu o nazwie Obelisk. Tamten zespół składał się z Roberta Smitha na fortepianie, Michaela „Micka” Dempseya na gitarze, Laurence’a „Lola” Tolhurst na perkusji, Marc Ceccagno na gitarze prowadzącej i Alan Hill na gitarze basowej. W styczniu 1976 roku, podczas nauki w St Wilfrid’s Comprehensive School, Ceccagno założył 5-częściowy zespół rockowy ze Smithem na gitarze i Dempseyem na basie, wraz z dwoma innymi przyjaciółmi ze szkoły. Nazwali się Malice, a próby z utworami Davida Bowiego, Jimiego Hendrixa i Alexa Harveya odbywały się w miejscowym kościele. Do końca kwietnia 1976 roku Ceccagno i pozostali dwaj szkolni przyjaciele odeszli, a do zespołu dołączyli Tolhurst (perkusja), Martin Creasy (wokal) i Porl Thompson (gitara). W tym składzie Malice zagrał wszystkie trzy jedyne udokumentowane występy na żywo w grudniu 1976 roku. W styczniu 1977 roku, po odejściu Martina Creasy’ego i pod coraz większym wpływem pojawiającego się punk rocka, pozostali członkowie Malice stali się znani jako Easy Cure – po piosence napisanej przez Tolhursta.

Po wygraniu konkursu talentów, Easy Cure podpisał kontrakt nagraniowy z niemiecką wytwórnią Ariola-Hansa 18 maja 1977 roku. We wrześniu 1977, Peter O’Toole (nie spokrewniony z aktorem), który był wokalistą grupy przez kilka miesięcy, opuścił grupę, aby zamieszkać w kibucu w Izraelu. Zarówno Malice jak i Easy Cure przesłuchali w tym samym miesiącu kilku wokalistów, zanim rolę tę przejął Smith. Nowy czteroosobowy zespół w składzie Dempsey, Smith, Thompson i Tolhurst nagrał swoje pierwsze studyjne sesje demo jako Easy Cure dla Hansy w SAV Studios w Londynie między październikiem a listopadem 1977 roku. Żadne z nich nie zostało wydane.

Zespół kontynuował regularne występy w okolicach Crawley (włączając w to The Rocket, St Edward’s, i Queen’s Square w szczególności) przez cały 1977 i 1978 rok. 19 lutego 1978 roku w The Rocket po raz pierwszy dołączył do nich zespół supportujący z Horley o nazwie Lockjaw, z basistą Simonem Gallupem. Hansa, niezadowolona z demówek grupy, nie chciała wydać „Killing an Arab”. Wytwórnia zasugerowała zespołowi, aby zamiast tego spróbował wersji coverów. Zespół odmówił, a do marca 1978 roku kontrakt Easy Cure z wytwórnią został rozwiązany. Smith wspominał później: „Byliśmy bardzo młodzi. Oni po prostu myśleli, że mogą zrobić z nas grupę dla nastolatków. Chcieli, abyśmy wykonywali covery, a my zawsze odmawialiśmy.”

22 kwietnia 1978 roku Easy Cure zagrali swój ostatni koncert w Montefiore Institute Hall (w dzielnicy Three Bridges w Crawley), zanim gitarzysta Porl Thompson został usunięty ze składu, ponieważ jego styl gry na gitarze prowadzącej był sprzeczny z rosnącymi preferencjami Smitha do minimalistycznego pisania piosenek. Smith wkrótce zmienił nazwę pozostałego trio na „The Cure”. Jeszcze w tym samym miesiącu zespół nagrał swoje pierwsze sesje jako trio w Chestnut Studios w Sussex, produkując taśmę demo, która trafiła do kilkunastu największych wytwórni płytowych. Demo trafiło do Chrisa Parry’ego z Polydor Records, który podpisał kontrakt z The Cure w swojej nowo powstałej wytwórni Fiction – dystrybuowanej przez Polydor – we wrześniu 1978 roku. The Cure wydali swój debiutancki singiel ”Killing an Arab” w grudniu 1978 roku w wytwórni Small Wonder, jako przerywnik do czasu, aż Fiction sfinalizuje umowy dystrybucyjne z Polydor. „Killing an Arab” zdobył zarówno uznanie jak i kontrowersje: podczas gdy prowokacyjny tytuł singla doprowadził do oskarżeń o rasizm, piosenka jest w rzeczywistości oparta na powieści francuskiego egzystencjalisty Alberta Camusa „The Stranger”. Zespół umieścił naklejkę zaprzeczającą rasistowskim konotacjom na reedycji singla w 1979 roku nakładem Fiction. Wczesny artykuł NME na temat zespołu napisał, że The Cure „są jak powiew świeżego podmiejskiego powietrza na przesiąkniętym smogiem obwodzie pubowo-klubowym stolicy”, i zauważył: „Z sesją Johna Peela i bardziej rozległymi londyńskimi koncertami w ich najbliższym planie, pozostaje zobaczyć, czy Cure może zachować swoją orzeźwiającą radość życia.”

The Cure wydali swój debiutancki album Three Imaginary Boys w maju 1979 roku. Ze względu na brak doświadczenia zespołu w studiu, Parry i inżynier Mike Hedges przejęli kontrolę nad nagraniem. Zespół, a zwłaszcza Smith, byli niezadowoleni z albumu; w wywiadzie z 1987 roku przyznał: „wiele z tego było bardzo powierzchowne – nawet mi się to wtedy nie podobało. Padały słowa krytyki, że jest bardzo lekki, a ja uważałem, że są one uzasadnione. Nawet kiedy już to zrobiliśmy, chciałem zrobić coś, co moim zdaniem miało w sobie więcej treści”. Drugi singiel zespołu, „Boys Don’t Cry”, został wydany w czerwcu. Następnie The Cure wyruszyli jako zespół supportujący trasę promocyjną Siouxsie and the Banshees „Join Hands” po Anglii, Irlandii Północnej, Szkocji i Walii między sierpniem a październikiem. W trakcie trasy Smith pełnił podwójną służbę każdego wieczoru, występując z The Cure oraz jako gitarzysta Banshees, kiedy John McKay opuścił grupę w Aberdeen. To muzyczne doświadczenie wywarło na niego silny wpływ: „Na scenie tej pierwszej nocy z Banshees byłem zdumiony tym, jak potężnie czułem się grając ten rodzaj muzyki. To było tak różne od tego, co robiliśmy z The Cure. Wcześniej chciałem, żebyśmy byli jak Buzzcocks czy Elvis Costello; punkowi Beatlesi. Bycie Banshee naprawdę zmieniło moje podejście do tego, co robiłem.”

Trzeci singiel The Cure, „Jumping Someone Else’s Train”, został wydany na początku października 1979 roku. Wkrótce potem, Dempsey został usunięty z zespołu z powodu chłodnego przyjęcia materiału, który Smith napisał na nadchodzący album. Dempsey dołączył do Associates, podczas gdy Simon Gallup (bas) i Matthieu Hartley (klawisze) z Magspies dołączyli do Cure. The Associates koncertowali jako support The Cure i The Passions podczas trasy Future Pastimes Tour po Anglii w listopadzie i grudniu – wszystkie trzy zespoły były w składzie Fiction Records – z nowym składem Cure wykonującym już kilka nowych utworów na projektowany drugi album. W międzyczasie spin-off zespół składający się z Smith, Tolhurst, Dempsey, Gallup, Hartley i Thompson, z backing wokale z asortymentu rodziny i przyjaciół i wokal główny dostarczony przez ich lokalnego listonosza Frankie Bell, wydał 7-calowy singiel w grudniu pod nazwą Cult Hero.

1980-1982: Wczesna faza gotyckaEdit

Problemy z odtwarzaniem tego pliku? Zobacz pomoc multimediów.

Z powodu braku kreatywnej kontroli zespołu nad pierwszym albumem, Smith wywarł większy wpływ na nagranie drugiego albumu The Cure, Seventeen Seconds, który współprodukował z Mikiem Hedgesem. Album został wydany w 1980 roku i osiągnął numer 20 na brytyjskich listach przebojów. Singiel z albumu, „A Forest”, stał się pierwszym przebojem zespołu w Wielkiej Brytanii, osiągając numer 31 na liście przebojów. Album był odejściem od dotychczasowego brzmienia The Cure, Hedges opisał go jako „morose, atmospheric, bardzo różny od Three Imaginary Boys”. W swojej recenzji Seventeen Seconds NME powiedział: „Dla tak młodej grupy jak The Cure, wydaje się niesamowite, że w tak krótkim czasie pokonali tak wiele terytorium.” W tym samym czasie, Smith był naciskany odnośnie koncepcji rzekomego „anty-wizerunku”. Smith powiedział prasie, że ma dość skojarzeń z anty-wizerunkiem, które niektórzy uważali za „misternie maskujące ich prostotę”, stwierdzając: „Musieliśmy uciec od tego anty-wizerunku, którego w ogóle nie stworzyliśmy. I wyglądało na to, że staramy się być bardziej mroczni. Po prostu nie lubiliśmy standardowego rocka. Cała ta sprawa naprawdę wymknęła się spod kontroli”. W tym samym roku Three Imaginary Boys zostało przepakowane na rynek amerykański jako Boys Don’t Cry, z nową oprawą graficzną i zmienioną listą utworów. The Cure wyruszyli w swoją pierwszą światową trasę koncertową promującą oba wydawnictwa. Pod koniec trasy Matthieu Hartley opuścił zespół. Hartley powiedział: „Zdałem sobie sprawę, że grupa zmierzała w kierunku samobójczej, ponurej muzyki – rodzaju rzeczy, które mnie w ogóle nie interesowały.”

Zespół ponownie zebrał się z Hedgesem, aby wyprodukować swój trzeci album, Faith (1981), który kontynuował ponury nastrój obecny na Seventeen Seconds. Album osiągnął 14 miejsce na brytyjskiej liście przebojów. Do kaset z Faith dołączona była instrumentalna ścieżka dźwiękowa do Carnage Visors, animowanego filmu wyświetlanego zamiast występu otwierającego trasę koncertową zespołu w 1981 roku. Pod koniec 1981 roku The Cure wydali nie-albumowy singiel „Charlotte Sometimes”. Do tego momentu ponury nastrój muzyki miał głęboki wpływ na postawę zespołu, który „utknął w upiornej rutynie”. Czasami Smith był tak zaabsorbowany postacią, którą prezentował na scenie, że na koniec wychodził zalany łzami.

W 1982 roku The Cure nagrali i wydali Pornography, trzeci i ostatni album „opresyjnie zniechęconego” tria, który ugruntował status The Cure jako dostarczycieli wschodzącego gatunku rocka gotyckiego. Smith powiedział, że podczas nagrywania „Pornography” był „pod wpływem silnego stresu psychicznego”. Ale nie miało to nic wspólnego z grupą, tylko z tym, jaki byłem, z moim wiekiem i innymi rzeczami. Myślę, że najgorszy okres przeżyłem w okolicach Pornography. Patrząc wstecz i poznając opinie innych ludzi na temat tego, co się działo, byłem wtedy dość potwornym typem osoby”. Gallup opisał ten album mówiąc: „Nihilizm wziął górę. Śpiewaliśmy 'It doesn’t matter if we all die’ i to jest dokładnie to, co myśleliśmy w tamtym czasie.” Parry był zaniepokojony tym, że album nie miał przebojowej piosenki do odtwarzania w radiu i polecił Smithowi i producentowi Philowi Thornalleyowi dopracowanie utworu „The Hanging Garden” do wydania jako singiel. Pomimo obaw związanych z niekomercyjnym brzmieniem albumu, Pornography stał się pierwszym albumem zespołu w UK Top 10, plasując się na ósmej pozycji.

Po wydaniu Pornography nastąpiła trasa koncertowa Fourteen Explicit Moments, podczas której zespół ostatecznie porzucił anty-image angle i po raz pierwszy przyjął swój charakterystyczny wygląd wielkich, rozwianych włosów i rozmazanej szminki na twarzy. W trakcie trasy doszło również do serii incydentów, które skłoniły Simona Gallupa do opuszczenia The Cure po zakończeniu trasy. Gallup i Smith nie rozmawiali ze sobą przez osiemnaście miesięcy po jego odejściu. W listopadzie 1982 roku Smith ponownie dołączył do Siouxsie and the Banshees jako ich główny gitarzysta. Następnie stał się pełnoprawnym członkiem zespołu i pojawił się na koncertowym wideo i albumie Nocturne. Następnie nagrał z nimi album Hyæna, ale opuścił grupę dwa tygodnie przed jego wydaniem w czerwcu 1984 roku, aby skupić się na The Cure.

1983-1988: Sukces komercyjnyEdit

Problemy z odtwarzaniem tego pliku? Zobacz pomoc multimediów.

Z odejściem Gallupa z the Cure i pracą Smitha z Siouxsie and the Banshees, rozeszły się plotki, że the Cure się rozpadło. W grudniu 1982 roku Smith powiedział Melody Maker: „Czy The Cure już naprawdę istnieją? Sam zastanawiałem się nad tym pytaniem i doszedłem do punktu, w którym nie mam ochoty na ponowną pracę w tym formacie”. Dodał też: „Cokolwiek się stanie, to już nie będę ja, Laurence i Simon razem. Wiem o tym.”

Parry był zaniepokojony stanem czołowego zespołu swojej wytwórni i stał się przekonany, że rozwiązaniem jest dla The Cure wymyślenie na nowo swojego stylu muzycznego. Parry’emu udało się przekonać Smitha i Tolhursta do tego pomysłu; Parry powiedział: „To spodobało się Robertowi, ponieważ i tak chciał zniszczyć The Cure”. Z Tolhurstem grającym teraz na klawiszach zamiast na perkusji, duet wydał singiel „Let’s Go to Bed” pod koniec 1982 roku. Podczas gdy Smith napisał ten singiel jako „głupią” popową piosenkę dla prasy, stał się on małym hitem w Wielkiej Brytanii, osiągając numer 44 na liście przebojów, ale wszedł do Top 20 w Australii i Nowej Zelandii. Po niej w 1983 roku pojawiły się dwa kolejne udane utwory: oparty na syntezatorach „The Walk” (numer 12) i „The Love Cats”, który stał się pierwszym brytyjskim hitem Top 10, osiągając numer 7. Te single i ich strony B zostały zebrane na kompilacji Japanese Whispers, która została wydana w grudniu 1983 roku.

Smith w 1985 roku

W 1984 roku The Cure wydali The Top, ogólnie psychodeliczny album, na którym Smith grał na większości instrumentów z wyjątkiem perkusji (grał Andy Anderson) i saksofonu (grał Porl Thompson). Album stał się hitem Top 10 w Wielkiej Brytanii i był ich pierwszym studyjnym albumem, który przebił się przez Billboard 200 w USA, osiągając numer 180. Melody Maker chwalił album jako „psychodelię, która nie może być datowana”, jednocześnie zastanawiając się, „Nie spotkałem jeszcze nikogo, kto mógłby mi powiedzieć, dlaczego The Cure mają teraz hity wszech czasów”. The Cure wyruszyli w światową trasę Top Tour z Thompsonem, Andersonem i producentem i basistą Philem Thornalleyem na pokładzie. Wydany pod koniec 1984 roku, pierwszy koncertowy album The Cure, Concert, składał się z występów z tej trasy. Pod koniec trasy Anderson został zwolniony za zniszczenie pokoju hotelowego i został zastąpiony przez Borisa Williamsa. Thornalley również odszedł z powodu stresu związanego z trasą koncertową. Gary Biddles, roadie Cure’a, pośredniczył w ponownym spotkaniu Smitha z byłym basistą Simonem Gallupem, który grał w zespole Fools Dance. Wkrótce po pogodzeniu się, Smith poprosił Gallupa o ponowne dołączenie do zespołu. Smith był zachwycony powrotem Gallupa i oświadczył Melody Maker, „To znowu grupa.”

W 1985 roku, nowy skład Smitha, Tolhursta, Gallupa, Thompsona i Williamsa wydał The Head on the Door, album, który zdołał połączyć optymistyczne i pesymistyczne aspekty muzyki zespołu, pomiędzy którymi wcześniej się przemieszczali. The Head on the Door osiągnął numer 7 w Wielkiej Brytanii i był pierwszym wejściem zespołu do amerykańskiego Top 75 z numerem 59. Sukces ten był częściowo spowodowany międzynarodowym wpływem dwóch singli z płyty, „In Between Days” i „Close to Me”. Po wydaniu albumu i światowej trasie koncertowej, zespół wydał w 1986 roku kompilację singli Standing on a Beach w trzech formatach (każdy z inną listą utworów i specyficzną nazwą). Kompilacja ta dotarła do Top 50 w USA i doczekała się reedycji trzech wcześniejszych singli: „Boys Don’t Cry” (w nowej formie), „Let’s Go to Bed” i, później, „Charlotte Sometimes”. Do tego wydawnictwa dołączona była płyta VHS i LaserDisc zatytułowana Staring at the Sea, na której znalazły się teledyski do każdego utworu z kompilacji. The Cure odbyli trasę koncertową, aby wesprzeć kompilację i wydali VHS z koncertem na żywo, nakręconym na południu Francji, zatytułowanym The Cure in Orange. W tym czasie The Cure stali się bardzo popularnym zespołem w Europie (szczególnie we Francji, Niemczech i krajach Beneluksu) i coraz bardziej popularnym w USA.

W 1987 roku, The Cure wydał muzycznie eklektyczny podwójny LP Kiss Me, Kiss Me, Kiss Me, który osiągnął numer sześć w Wielkiej Brytanii, Top 10 w kilku krajach i był pierwszym wejściem zespołu do US Top 40 z numerem 35 (gdzie został certyfikowany platyną), odzwierciedlając rosnącą popularność zespołu w głównym nurcie. Trzeci singiel z albumu, „Just Like Heaven”, był najbardziej udanym singlem zespołu w Stanach Zjednoczonych, będąc pierwszym, który wszedł na listę Billboard Top 40. Z albumu ukazały się jeszcze trzy inne single. Po wydaniu albumu, zespół zatrudnił klawiszowca Psychedelic Furs Rogera O’Donnella i z powodzeniem koncertował jako sekstet, ale podczas europejskiej części trasy, spożywanie alkoholu przez Lola Tolhursta zaczęło zakłócać jego zdolność do występów.

1989-1993: Disintegration i światowa gwiazdaEdit

Problemy z odtwarzaniem tych plików? Zobacz pomoc multimediów.

W 1989 roku The Cure wydali album Disintegration, który był chwalony przez krytyków i stał się ich najwyżej notowanym albumem do tej pory, wchodząc na numer trzy w Wielkiej Brytanii i zawierając trzy single z Top 30 w Wielkiej Brytanii i Niemczech: „Lullaby”, „Lovesong” i „Pictures of You”. Disintegration dotarł również do dwunastego miejsca na amerykańskiej liście przebojów. Pierwszy singiel w USA, „Fascination Street”, osiągnął numer jeden na amerykańskiej liście przebojów Modern Rock, ale szybko został przyćmiony przez trzeci singiel, „Lovesong”, który osiągnął numer dwa na amerykańskiej liście przebojów pop (jedyny singiel Cure, który dotarł do Top 10 w USA). Do 1992 roku, Disintegration sprzedał się w ponad trzech milionach egzemplarzy na całym świecie.

Podczas sesji Disintegration, zespół postawił Smithowi ultimatum, że albo Tolhurst będzie musiał opuścić zespół, albo oni. W lutym 1989 roku odejście Tolhursta stało się oficjalne i zostało ogłoszone w prasie, co spowodowało, że O’Donnell stał się pełnoprawnym członkiem zespołu i pozostawił Smitha jako jedynego pozostałego członka-założyciela The Cure. Smith przypisał zwolnienie Tolhursta niezdolności do wysiłku i problemom z alkoholem, podsumowując: „On nie nadążał za wszystkim. Stał się szkodliwy dla wszystkiego, co robiliśmy.” Ponieważ Tolhurst wciąż był na liście płac podczas nagrywania Disintegration, jest on wymieniony w notkach do albumu jako grający na „innym instrumencie” (sic) i jest wymieniony jako współautor każdej piosenki; jednakże, od tego czasu zostało ujawnione, że podczas gdy Tolhurst miał swój wkład w utwór „Homesick”, jego wkład w resztę albumu był minimalny z powodu jego alkoholizmu. Następnie The Cure wyruszyli w udaną trasę koncertową, podczas której zespół zagrał na stadionach w Stanach Zjednoczonych. W dniu 6 września 1989 roku, The Cure wykonał „Just Like Heaven” na 1989 MTV Video Music Awards w Universal Amphitheatre w Los Angeles.

W maju 1990 roku, O’Donnell odszedł i został zastąpiony przez technika gitary zespołu, Perry Bamonte. W listopadzie tego roku, The Cure wydał kolekcję remiksów o nazwie Mixed Up. Jeden nowy utwór z tej kolekcji, „Never Enough”, został wydany jako singiel. W 1991 roku The Cure otrzymali nagrodę Brit Award dla najlepszej brytyjskiej grupy. W tym samym roku, Tolhurst złożył pozew przeciwko Smithowi i Fiction Records w 1991 roku o wypłatę tantiem i twierdził, że on i Smith są współwłaścicielami nazwy „the Cure”; wyrok został wydany we wrześniu 1994 roku na korzyść Smitha. W ramach wytchnienia od sprawy sądowej, zespół powrócił do studia aby nagrać swój kolejny album. Wish (1992) osiągnął numer jeden w Wielkiej Brytanii i numer dwa w Stanach Zjednoczonych i przyniósł międzynarodowe hity „High” i „Friday I’m in Love”. Album został również nominowany do nagrody Grammy w kategorii Najlepszy Album Muzyki Alternatywnej w 1993 roku. Jesienią 1993 roku zespół wydał dwa albumy koncertowe, Show i Paris, zawierające nagrania z koncertów podczas światowej trasy Wish.

Między wydaniem Wish a rozpoczęciem sesji do kolejnego albumu studyjnego The Cure, skład zespołu ponownie się zmienił. Thompson opuścił zespół, by grać z Robertem Plantem i Jimmym Page’em z Led Zeppelin, Bamonte przejął rolę głównego gitarzysty, a O’Donnell powrócił do gry na klawiszach. Boris Williams również opuścił zespół i został zastąpiony przez Jasona Coopera (wcześniej z My Life Story).

1994-1998: TransitionEdit

W 1994 roku zespół skomponował oryginalną piosenkę „Burn” do ścieżki dźwiękowej do filmu The Crow, która trafiła na numer 1 na liście przebojów albumów Billboard 200.

Sesje do nowego albumu rozpoczęły się w 1994 roku z obecnymi tylko Smithem i Bamonte; do pary dołączyli później Gallup (który wracał do zdrowia po problemach fizycznych) i klawiszowiec O’Donnell, który został poproszony o ponowne dołączenie do zespołu pod koniec 1994 roku. Cooper również uczestniczył w nagrywaniu albumu.

Wild Mood Swings, ostatecznie wydany w 1996 roku, był słabo przyjęty w porównaniu z poprzednimi albumami i oznaczał koniec komercyjnego szczytu zespołu. Na początku 1996 roku, The Cure grał festiwale w Ameryce Południowej, a następnie światowej trasy koncertowej w celu wspierania albumu. W 1997 roku zespół wydał Galore, album kompilacyjny zawierający wszystkie single The Cure wydane w latach 1987-1997, a także nowy singiel „Wrong Number”, w którym wystąpił wieloletni gitarzysta Davida Bowie, Reeves Gabrels.

W 1998 roku The Cure dodali utwór „More Than This” do ścieżki dźwiękowej do filmu The X-Files, jak również cover „World in My Eyes” do albumu For the Masses, będącego hołdem dla Depeche Mode.

Problemy z odtwarzaniem tego pliku? Zobacz pomoc multimediów.

1999-2005: Trylogia i zmiany w składzieEdit

Został im tylko jeden album w kontrakcie płytowym i z komercyjnym odzewem na Wild Mood Swings i kompilację Galore, który nie był zadowalający, Smith po raz kolejny uznał, że koniec The Cure może być bliski i dlatego chciał stworzyć album, który odzwierciedlałby poważniejszą stronę zespołu. Nominowany do nagrody Grammy album Bloodflowers został wydany w 2000 roku, po tym jak był opóźniany od 1998 roku. Według Smitha, album ten był trzecią częścią trylogii, wraz z Pornography i Disintegration. Zespół wyruszył również w dziewięciomiesięczną trasę Dream Tour, która obejmowała 20 koncertów w Stanach Zjednoczonych. W 2001 roku The Cure opuścili Fiction i wydali album Greatest Hits oraz DVD, na którym znalazły się teledyski do wielu klasycznych utworów The Cure. Zespół wydał The Cure: Trilogy jako podwójny koncertowy album wideo, na dwóch dwuwarstwowych płytach DVD-9, a później na pojedynczej płycie Blu-ray. Dokumentuje on koncerty The Trilogy, podczas których trzy albumy, Pornography, Disintegration i Bloodflowers, były grane na żywo w całości jeden po drugim każdego wieczoru, a utwory były grane w kolejności, w jakiej pojawiły się na albumach. Trilogy została nagrana w dwie kolejne noce, 11-12 listopada 2002 roku, w Tempodrom Arena w Berlinie.

The Cure na koncercie w 2004 roku. Od lewej do prawej: Robert Smith, Jason Cooper i Simon Gallup

W 2003 roku The Cure podpisali kontrakt z Geffen Records. W 2004 roku, wydali nowy czteropłytowy zestaw pudełkowy na Fiction Records zatytułowany Join the Dots: B-Sides & Rarities, 1978-2001 (The Fiction Years). Album osiągnął szczyt na pozycji 106 na liście Billboard 200 albums chart. W 2004 roku zespół wydał swój dwunasty album, The Cure, nakładem wytwórni Geffen. Album zadebiutował w pierwszej dziesiątce po obu stronach Atlantyku w lipcu 2004 roku. Aby promować ten album, zespół wystąpił w maju na Coachella Valley Music and Arts Festival. Od 24 lipca do 29 sierpnia The Cure przewodniczyli trasie koncertowej Curiosa po Ameryce Północnej, która została sformatowana jako objazdowy festiwal i na której wystąpili między innymi Interpol, The Rapture, Mogwai, Muse i Thursday. Chociaż frekwencja była niższa niż oczekiwano, Curiosa była jednym z bardziej udanych amerykańskich letnich festiwali 2004 roku. W tym samym roku zespół został uhonorowany nagrodą MTV Icon w specjalnym programie telewizyjnym prezentowanym przez Marilyn Manson.W maju 2005 roku O’Donnell i Bamonte zostali zwolnieni z zespołu. O’Donnell twierdzi, że Smith poinformował go, że redukuje zespół do trzyosobowego składu. Wcześniej O’Donnell powiedział, że o nadchodzących datach trasy koncertowej zespołu dowiedział się dopiero z fanowskiej strony internetowej i dodał: „To było smutne dowiedzieć się po prawie dwudziestu latach w taki sposób, w jaki się dowiedziałem, ale wtedy powinienem był oczekiwać nie mniej i nie więcej.” Pozostali członkowie zespołu-Smith, Gallup i Cooper wystąpili kilka razy jako trio, zanim Porl Thompson powrócił do składu The Cure na ich letnią trasę koncertową w 2005 roku. W lipcu 2005 roku zespół wykonał set na paryskim koncercie z serii koncertów dobroczynnych Live 8.

2006-2015: 4:13 Dream and ReflectionsEdit

The Cure rozpoczęli pisanie i nagrywanie materiału na swój trzynasty album w 2006 roku. The Cure przełożyli swoją jesienną trasę North American 4Tour w sierpniu 2007 roku, aby kontynuować pracę nad albumem, przekładając daty na wiosnę 2008 roku. Grupa wydała cztery single i EP-kę – „The Only One”, „Freakshow”, „Sleep When I’m Dead”, „The Perfect Boy” i Hypnagogic States – odpowiednio 13. dnia każdego miesiąca lub w jego pobliżu, w miesiącach poprzedzających wydanie albumu. Wydany w październiku 2008 roku 4:13 Dream okazał się komercyjną porażką w Wielkiej Brytanii w porównaniu do poprzednich albumów, utrzymując się na listach przebojów tylko przez dwa tygodnie i nie osiągając wyższego miejsca niż 33. W lutym 2009 roku The Cure otrzymali nagrodę 2009 Shockwaves NME Award for Godlike Genius.

Robert Smith występujący na Roskilde Festival w 2012 roku

O’Donnell oficjalnie dołączył do The Cure w 2011 roku, zanim zespół wystąpił na festiwalu Vivid Sydney w Australii. Koncert ten był pierwszym z serii koncertów Reflections, w ramach której zespół wykonał swoje pierwsze trzy albumy w całości. Zespół zagrał siedem dodatkowych koncertów Reflections w 2011 roku, jeden w Londynie, trzy w Nowym Jorku i trzy w Los Angeles. W dniu 27 września, The Cure został ogłoszony jako nominowany do indukcji 2012 do Rock and Roll Hall of Fame.

W NME’s artykuł okładki na marzec 2012, The Cure ogłosił, że będzie headlining serii letnich festiwali muzycznych w całej Europie, w tym Leeds / Reading Festival. 1 maja Porl Thompson, obecnie znana jako Pearl Thompson, ogłosiła, że opuściła szeregi The Cure. 26 maja The Cure wyruszyli w 19-dniową letnią trasę festiwalową po Europie, rozpoczynającą się na Pinkpop Festival, gdzie na gitarze dołączył do nich były współpracownik The Cure/COGASM, Reeves Gabrels. Tego samego dnia ogłoszono, że Gabrels będzie występował w trakcie trasy, ale w tym momencie nie był jeszcze pełnoprawnym członkiem zespołu. Kilka tygodni do trasy, zespół zaprosił Gabrelsa, aby stał się członkiem, a on zaakceptował.

The Cure złożył hołd Paulowi McCartneyowi na albumie zatytułowanym The Art of McCartney, który został wydany 18 listopada 2014 roku. The Cure pokrył utwór Beatlesów „Hello, Goodbye”, który zawierał gościnne wokale i instrumenty klawiszowe od syna Paula, Jamesa McCartneya. Teledysk zespołu i Jamesa wykonującego piosenkę został wydany 9 września 2014 roku sfilmowany w Brighton Electric Studio w Brighton. Robert Smith wykonał również cover utworu McCartneya „C Moon” na bonusowym dysku albumu. Latem 2015 roku utwór Disintegration „Plainsong” pojawił się w humorystycznym momencie w filmie Ant-Man, ale nie pojawił się na ścieżce dźwiękowej filmu.

2017-obecnie: 40th anniversaryEdit

W czerwcu 2018 roku The Cure headlined 25. doroczny Meltdown Festival w Londynie. Smith wybrał również lineup festiwalu, który zawierał kilka z jego osobistych ulubionych artystów, w tym Nine Inch Nails, My Bloody Valentine, Deftones, Placebo, Manic Street Preachers i Kristin Hersh, między innymi. 7 lipca 2018 roku Cure wystąpił z koncertem z okazji 40-lecia w Hyde Parku w ramach serii koncertów British Summer Time. Na Record Store Day 2018, The Cure wydali zremasterowaną, deluxe edycję Mixed Up, wraz z sequelem zatytułowanym Torn Down zawierającym 16 nowych remiksów, wszystkie stworzone przez Roberta Smitha.

W wywiadzie z 30 marca 2019 roku dla Rolling Stone, Smith skomentował następny album zespołu, mówiąc: „Po raz pierwszy od 20 lat weszliśmy do studia – faktycznie weszliśmy do studia, w którym oni (Queen) zrobili 'Bohemian Rhapsody’. Piosenki mają po 10, 12 minut długości. Nagraliśmy 19 piosenek. Więc nie mam pojęcia co teraz zrobić… Skończymy to zanim zaczniemy latem, i będzie miksowane przez całe lato. A potem data premiery, nie wiem, październik? Halloween! No dalej!” W wywiadzie opublikowanym 5 lipca w NME, zauważył, że zespół będzie ponownie nagrywał 3 lub 4 utwory w sierpniu 2019 roku, ale „Czuję intencję, że to będzie wydanie w 2019 roku i byłbym niezwykle rozgoryczony, gdyby tak się nie stało.” Jednak rok minął bez wydania.

W 2019 roku The Cure wyruszył w 23-dniową letnią trasę koncertową, składającą się głównie z występów na festiwalach wraz z czterema datami w Sydney w Australii. Ostatni koncert w Sydney w dniu 30 maja był transmitowany na żywo. Zespół wystąpił na Austin City Limits Music Festival w październiku 2019 roku. Później w tym samym miesiącu zespół wydał 40 Live: CURÆTION-25 + Anniversary, zestaw pudełek Blu-ray, DVD i CD zawierający ich występy Meltdown i Hyde Park z 2018 roku w całości.

.