Przykłady opisu postaci: 7 lekcji ze słynnych książek

Przykłady opisu postaci od największych autorów dają nam przydatne lekcje, jak pisać postacie. Oto 7 szkiców postaci ze słynnych powieści, które pokazują, jak tworzyć fizyczne i emocjonalne opisy postaci:

Opisuj osobowości postaci za pomocą wyglądu

Dobre opisy postaci działają na wielu poziomach. Kiedy opisujesz wygląd postaci, pomyśl o tym, jak wygląd oświetla osobowość.

W nagrodzonej Bookerem powieści Margaret Atwood „The Blind Assassin”, na przykład, narratorka Iris rozpoczyna opowieść wspominając śmierć swojej siostry Laury. Atwood tworzy wyraźne poczucie niespokojnej osobowości Laury, opisując jej ubiór:

„Mogłam sobie wyobrazić gładki owal twarzy Laury, jej starannie upięty kok, sukienkę, którą miała na sobie: koszulę z małym zaokrąglonym kołnierzykiem, w stonowanym kolorze – granatowym, stalowoszarym lub zielonym jak szpitalny korytarz. Kolory pokutne – mniej jak coś, co sama postanowiła włożyć, niż jak coś, w czym została zamknięta”. (s. 4)

Opis Atwood jest szczegółowy w szczegółach i w opisie Atwood znajdują się wskazówki dotyczące depresyjnej natury Laury (kolory 'trzeźwe’ i 'pokutne’).

Wypełnij opisy postaci z punktów widzenia wielu postaci

Wielopłaszczyznowy opis postaci jest skuteczny, ponieważ zaczynamy widzieć, jak każda postać w opowiadaniu łączy się z innymi i je rozumie. To dodaje głębi i złożoności postaciom i ich relacjom.

Oto Virginia Woolf, opisująca przyjaciela męża pani Ramsay, Charlesa Tansleya, w To The Lighthouse:

’ spojrzała na niego. Był takim nędznym okazem, powiedziały dzieci, wszystkie garby i wgłębienia. Nie umiał grać w krykieta; poszturchiwał się; szamotał. Był sarkastycznym brutalem, powiedział Andrew. Wiedzieli, co lubił najbardziej – być na zawsze chodzenie w górę iw dół, w górę iw dół, z panem Ramsay, mówiąc, kto wygrał to, kto wygrał tamto …” (str. 11)

Woolf łączy zwięzły, jasny opis fizyczny („wszystkie garby i wgłębienia”) z tym, co dzieci widzą jako brak w Tansley. Opis fizyczny uzupełniony jest o jego wady (bycie złym w sporcie i jego maniery i sposób poruszania się). Woolf wzbogaca ogólne wrażenie Tansleya subiektywnym spojrzeniem Andrew, szkicując dodatkowe szczegóły za pomocą wielu perspektyw.

Użyj metafory do opisania postaci i unikaj abstrakcji, gdzie to możliwe

W nagrodzonej Bookerem książce Arundhati Roy „Bóg rzeczy małych”, jej bohaterka Estha wycofuje się do wewnątrz i przestaje mówić w następstwie traumatycznego wydarzenia. Użycie metafory przez Roy w tym przykładzie opisu postaci jest o wiele bardziej skuteczne niż gdyby miała powiedzieć „Estha był smutny”:

’Once the quietness arrived, it stayed and spread in Estha. Sięgnęła z jego głowy i objęła go w swoje bagniste ramiona… wysłała swoje ukradkowe, przyssane macki wzdłuż wnętrza jego czaszki, przeczesując gałązki i zagłębienia jego pamięci, wyrywając stare zdania, zrzucając je z czubka języka. (str. 11-12)

Opisując milczenie Esthy jako pasożytnicze, żywe stworzenie, Roy przekazuje stan psychiczny Esthy, unikając jednocześnie pustych abstrakcyjnych terminów.

Zapamiętaj wprowadzenie postaci

Wiktoriański autor Charles Dickens jest mistrzem charakteryzacji. Kiedy Dickens wprowadza postać, zazwyczaj daje czytelnikowi wiele szczegółów. Dickens włącza wygląd fizyczny obok tików i wad, aby postać pozostała z nami.

Tutaj Dickens opisuje chełpliwego, zadufanego w sobie pana Bounderby w Hard Times:

„Był bogatym człowiekiem: bankierem, kupcem, producentem i czym tam jeszcze. Był wielkim, głośnym człowiekiem, ze spojrzeniem i metalicznym śmiechem. Człowiek wykonany z grubego materiału, który wydawał się być rozciągnięty, aby zrobić z niego tak wiele… Człowiek, który zawsze ogłaszał, przez tę swoją mosiężną, mówiącą trąbkę głosu, swoją starą ignorancję i swoją starą biedę. Człowiek, który był tyranem pokory”. (s. 18)

Dickensa opis postaci jest godny zapamiętania z wielu powodów. Po pierwsze, buduje równoległe zdania zaczynające się od słów: „Człowiek…” Ten element powtórzenia wbija się w pamięć. Po drugie, Dickens przechodzi od niejasnego szczegółu opisu zawodu Bounderby’ego do szczegółów jego wyglądu i głosu, z powrotem do ogółu („A man who was the Bully of humility”). To sprawia, że wygląd postaci, manieryzmy i publiczna persona są żywe.

Opisuj postacie za pomocą akcji

Aby uniknąć eksplicytnych brył w opisie postaci, pokaż ich charaktery i backstories za pomocą akcji. Noblistka Toni Morrison robi dokładnie to na stronie otwierającej jej powieść, Jazz:

„Znam tę kobietę. Mieszkała kiedyś ze stadem ptaków na Lenox Avenue. Znam też jej męża. Zakochał się w osiemnastoletniej dziewczynie jedną z tych głębokich, upiornych miłości, które sprawiły, że był tak smutny i szczęśliwy, że zastrzelił ją tylko po to, by utrzymać to uczucie. Kiedy kobieta, która miała na imię Violet, poszła na pogrzeb, żeby zobaczyć dziewczynę i pociąć jej martwą twarz, rzucili ją na podłogę i wyrzucili z kościoła. Biegła więc przez cały ten śnieg, a kiedy wróciła do swojego mieszkania, wyjęła ptaki z klatek i wystawiła je za okna, żeby zamarzły lub poleciały, w tym papugę, która mówiła: „Kocham cię”. (s. 3)

Morrison otwierający opis postaci jest doskonały, ponieważ mówi nam wiele o przeszłości Violet. Pokazuje żal Violet za pomocą bardzo konkretnego wydarzenia (pogrzeb zamordowanej kochanki jej zdradzającego kochanka). Morrison nie mówi: „Violet oszalała z żalu, nawet do tego stopnia, że oszpeciła martwą dziewczynę, kiedy jej kochanek ją zdradził”. Zamiast tego, ona pokazuje Violet działając jej żal na bardzo pierwszej stronie.

Pokazać znaków poprzez to, co mówią (i pominąć)

Opisywanie znaków w rozmowie jest inny sposób, aby twoje postacie ożywają. Wielką zaletą dialogu jest to, że możesz zestawić to, co postacie mówią do siebie z ich ukrytymi, niewypowiedzianymi uczuciami. J.D. Salinger robi to w scenie między parą college’u Lane i Franny w jego noweli, Franny i Zooey:

„Nagle pochylił się do przodu, kładąc ręce na stole, jakby do tego, aby to coś wyprasować, na Boga, ale Franny odezwał się przed nim. 'Jestem dziś podły,’ powiedziała. 'Jestem po prostu daleko dziś,’ powiedziała. Patrzyła na Lane’a jak na nieznajomego, albo jak na plakat reklamujący markę linoleum w przejściu wagonu metra. (s. 19)

Salinger zmienia punkt ciężkości narracji w tym dialogu między obiema postaciami (widzimy pragnienia i frustracje obu bohaterów). Pokazując zarówno to, co Zooey i Lane mówią do siebie, jak i to, co trzymają w tajemnicy, tworzy wiarygodne poczucie, że obie mają prywatne wewnętrzne światy, które ich słowa nie zawsze mogą odpowiednio wyrazić.

Użyj porównania, aby podkreślić kluczowe różnice między postaciami

Wielu aspirujących autorów zmaga się z tym, aby każda postać była odrębna. Każda główna postać powinna mieć swój własny głos, wygląd, światopogląd i zestaw motywacji.

Jednym ze sposobów na wyróżnienie postaci jest ich porównanie. George Eliot wyraźnie rozróżnia dwie siostry, pobożny Dorothea i bardziej światowy, sól z ziemi charakter Celia w jej klasycznej powieści Middlemarch:

„wiejskiej opinii o nowych młodych dam, nawet wśród mieszkańców wsi, był ogólnie na korzyść Celia, jak jest tak sympatyczny i niewinny wygląd, podczas gdy duże oczy panny Brooke wydawało się, jak jej religii, zbyt niezwykłe i uderzające. Biedna Dorothea! W porównaniu z nią, niewinnie wyglądająca Celia była wiedzą i światową mądrością. (s. 9)

Ponieważ pobożna natura Dorothei jest kluczowa dla fabuły Eliota, folia jej „światowo mądrej” siostry bardziej zwraca naszą uwagę na tę ważną cechę charakteru.

Na zakończenie, prowadź dziennik opisów postaci skopiowanych z powieści, które uwielbiasz. Kiedy lubisz lub nie lubisz postaci, zapytaj dlaczego. Jak autor używa ich ubioru, słów i czynów, aby pokazać ich osobowość?

Jeśli potrzebujesz pomocy w tworzeniu szkiców postaci i uczynieniu swoich bohaterów żywymi, skorzystaj z sekcji 'Character’ w Now Novel’s idea finder now.

.