Istnieją dwa główne rodzaje zaburzeń słuchu: odbiorczy i przewodzeniowy. Odbiorczy ubytek słuchu jest częstym zaburzeniem, które w ponad 95% przypadków wynika z uszkodzenia ucha wewnętrznego; dlatego też zaburzenia słuchu typu ślimakowego są rzadkie i nie można ich odróżnić od ubytków czuciowych jedynie na podstawie objawów klinicznych. Jednostronny ubytek słuchu pociąga za sobą wiele problemów ze słuchem w ciągu całego życia dotkniętych nim pacjentów. Głuchota przewodzeniowa ma w większości przypadków łatwą do ustalenia etiologię. Natomiast jednostronny odbiorczy ubytek słuchu wymaga bardziej wyrafinowanych i rozległych badań. Etiologia asymetrycznego odbiorczego ubytku słuchu może być trudna do ustalenia. Ponieważ za ubytek słuchu może być odpowiedzialnych wiele różnych procesów patologicznych, podczas wstępnej oceny stosuje się wiele testów diagnostycznych, w tym audiometrię tonalną, badanie odruchów akustycznych, badania obrazowe, badania serologiczne oraz badanie odpowiedzi słuchowej pnia mózgu. Najczęstszymi przyczynami jednostronnego odbiorczego ubytku słuchu są: nagła głuchota, choroba Menière’a i guzy kąta móżdżkowo-przyśrodkowego. Wczesne rozpoznanie nerwiaka akustycznego lub innych zmian w obrębie otworu słuchowego wewnętrznego lub kąta móżdżkowo-pontynowego wymaga szczególnej uwagi. Pacjent z nerwiakiem akustycznym może zgłosić się do otologa z różnymi objawami klinicznymi. Klasycznie są to: ślimakowy niedosłuch odbiorczy, zmniejszona odpowiedź przedsionkowa w testach kalorycznych i patologiczna odpowiedź pnia mózgu. Rezonans magnetyczny oferuje większą specyficzność niż tomografia komputerowa. Terapia jednostronnego odbiorczego ubytku słuchu obejmuje próby leczenia znanych przyczyn w sposób medyczny lub chirurgiczny.