“Een schuldenaar mag de ene schuldeiser niet bevoordelen ten opzichte van de andere”, is een uitdrukking die vaak in faillissementen wordt gebruikt. Dit betekent dat een faillissementsaanvrager niet mag kiezen welke schuldeisers hij betaalt. Dit zou ertoe kunnen leiden dat de ene schuldeiser meer krijgt dan waar hij recht op heeft, ten koste van de andere. Het resultaat zou een bevoorrechte schuldbetaling zijn.
Niet als je goed thuis bent in de faillissementswetgeving, is het niet gemakkelijk te voorspellen hoeveel elke schuldeiser betaald zou moeten krijgen. De voorrangsregels geven de betalingsvolgorde van bepaalde categorieën schulden aan. Zo hebben door de rechtbank opgelegde alimentatiebetalingen en belastingen een hogere betalingsprioriteit dan creditcardschulden. Elk van de eerste verplichtingen zou volledig worden terugbetaald voordat de laatste iets zou ontvangen.
Hier is hoe het proces werkt.
Nadat de schuldenaar het officiële faillissementspapierwerk indient, beveelt de rechtbank alle incasso-activiteiten te stoppen (een volgorde die bekend staat als de “automatische verblijf”). Fondsen beschikbaar om eventuele schuldeisers te betalen, worden gehouden door de faillissementscurator-de door de rechtbank aangewezen ambtenaar belast met het toezicht op de zaak in de faillissementsboedel.
De curator zal het formulier Your Statement of Financial Affairs for Individuals Filing for Bankruptcy bekijken. Daarop moet de aanvrager bepaalde betalingen opgeven – die als preferente schuldbetalingen worden beschouwd – die vóór de faillissementsaanvraag zijn gedaan. Het gaat onder meer om betalingen aan:
- crediteuren drie maanden voor het aanvragen van het faillissement, en
- familie, vrienden en zakenpartners (insiders) één jaar voor het aanvragen van het faillissement.