The Stanton Peele Addiction Website

Het ingewikkelde om aan mensen, zowel professionals als leken, over te brengen is dat zeggen dat iets verslavend is niet betekent dat je moet aantonen dat het een specifieke plek in de hersenen raakt. Verslaving werkt niet op die manier. Dat een activiteit iemands leven gaat beheersen en dat iemand in een positie verkeert waarin dat kan gebeuren, kan niet worden vertaald in eenvoudige neurale impulsen.

Verder lezen

Electronic Journal of Gambling Issues: eGambling , Issue 3:February, 2001
Available: http://www.camh.net/egambling/issue3/feature/index.html/

Stanton Peele, PhD, JD
Fellow, The Lindesmith Center – Drug Policy Foundation

Abstract

Nadat gokverslaving en probleemgokkers voortdurend en in toenemende mate in de belangstelling komen te staan als gevolg van het feit dat de staat voor zijn inkomsten afhankelijk is van gokken en van de marketing van gokervaringen door de overheid en de privésector, zijn de opvattingen over gokverslaving en -verslaving geëvolueerd. De ziekte model van alcoholisme en drugsverslaving, dat overheerst in de VS en Noord-Amerika, is over het algemeen op grote schaal aangenomen voor de doeleinden van het begrijpen en het aanpakken van gokproblemen. Dit model slaagt er echter niet in de meest fundamentele aspecten van dwangmatig drinken en drugsgebruik te verklaren, zodat het met gokken nauwelijks beter kan. Zo ontgroeien mensen regelmatig verslavingen, vaak zonder zichzelf ooit als verslaafde te bestempelen. Gokken biedt inderdaad een levendig en begrijpelijk voorbeeld van een ervaringsmodel van verslaving. Elementen van een verslavingsmodel die gokken helpt te verhelderen zijn de cyclus van opwinding en ontsnapping gevolgd door verlies en depressie, afhankelijkheid van magisch denken, het niet waarderen of oefenen van functionele probleemoplossing en manipulatieve gerichtheid op anderen.

Nieuwsbericht

Op 9 mei 2000 leverde de “Big Game”-loterij met zeven staten een prijs op van $366 miljoen. De winkans was 76 miljoen tegen 1. In de dagen ervoor werden de loterijverkooppunten overspoeld met mensen die voor honderden dollars aan loten kochten. Het weekend voordat de loterij werd gehouden, werden er 35 miljoen loten verkocht. Jaarlijks geven de Amerikanen 36 miljard dollar uit aan loterijen.

Inleiding Het doel en de ontwikkeling van de verslavingstheorie

In 1975 stelde ik in Love and Addiction (Peele & Brodsky, 1975/1991) een algemene verslavingstheorie voor: dat elke krachtige ervaring waarin mensen zichzelf kunnen verliezen, het object van een verslaving kan worden. Het resultaat van deze onderdompeling is verslechtering van de betrokkenheid van de persoon bij de rest van zijn of haar leven, waardoor de afhankelijkheid van de persoon van het verslavende object of de verslavende betrokkenheid toeneemt. Bepaalde mensen zijn veel vatbaarder voor het vormen van dergelijke verslavende betrokkenheid diegenen met ijle banden met andere activiteiten en relaties, en wier waarden asociale activiteiten niet uitsluiten.

Aanvankelijk dachten zowel wetenschappers als mensen die alcohol en drugs misbruikten dat de uitbreiding van het verslavingsconcept om dergelijke niet op middelen gebaseerde activiteiten op te nemen, het idee van verslaving verlaagde en minimaliseerde. Tegelijkertijd groeide de populariteit van het idee van niet-drugsverslavingen in de jaren tachtig en daarna. Deze trend werd gevoed door de groeiende beweringen van veel mensen die destructief gokten: ze waren even niet in staat om hun gewoonte te beheersen en leden net zoveel pijn en verlies in hun leven als degenen die zich destructief aan drugs en alcohol wijdden (en nogal wat van deze mensen deelden gok- en middelenverslavingen).

Sinds 1980 hebben opeenvolgende edities van het Diagnostic and Statistical Manual van de American Psychiatric Association compulsief (“pathologisch” genoemd) gokken erkend, hoewel de definities zijn blijven evolueren. Niettemin is het idee dat gokken een verslaving is voor velen moeilijk te aanvaarden; samen met de noties dat gokkers net als heroïnegebruikers aan ontwenning lijden en dat mensen die op een bepaald moment in hun leven overmatig gokken noodzakelijkerwijs getroffen zijn door een levenslange kwaal. In feite werpt gokken een licht op de fundamentele dynamiek van alle verslavingen: (1) verslaving is niet beperkt tot drugs- en alcoholgebruik, (2) spontane remissie van verslaving is aan de orde van de dag, (3) zelfs actieve “niet-herstelde” verslaafden vertonen aanzienlijke variabiliteit in hun gedrag, (4) fundamentele verslavende ervaringen en motivaties voor verslaving zijn gemakkelijk te zien in dwangmatig gokken, en (5) gokken helpt zelfs om de motivaties van drugs- en alcoholmisbruikers te verduidelijken.

In een poging om verslaving te begrijpen, vallen gokonderzoekers en theoretici vaak ten prooi aan de reductionistische denkfout die het theoretiseren over drugs en alcohol kenmerkt. Blaszczynski en McConaghy (1989), bijvoorbeeld, verwezen naar gegevens die aantonen dat er niet een specifiek soort pathologische gokker is, maar eerder dat gokproblemen zich voordoen langs een continuüm. Dit is een aanwijzing dat een ziektemodel van gokverslaving inadequaat is. Vervolgens noemden zij enkele voorlopige bevindingen van fysiologische verschillen die pathologische gokkers zouden kunnen karakteriseren als potentieel sterke ondersteuning voor het ziektemodel. Blaszczynski (2000), in dit tijdschrift, poneerde een typologie van pathologisch gokken, waaronder een type dat genetisch veroorzaakt en ongeneeslijk is.

De logica die dicteert dat een activiteit biologisch of genetisch van aard moet zijn om echt verslavend te zijn, is precies omgekeerd voor drugs, alcohol, en gokken. Als een model geen begin maakt met het verklaren van het gedrag in kwestie, dan zal elk aantal associaties met biologische mechanismen en metingen falen in het verschaffen van een verklaring (en, bij uitbreiding, een oplossing) voor het probleem. Wetenschap is gebouwd op nauwkeurige en voorspellende modellen, niet op laboratoriumoefeningen om bijvoorbeeld aan te tonen hoe geneesmiddelen neurochemische systemen beïnvloeden. Dit soort werk zal nooit de meest fundamentele elementen van verslaving verklaren; met name dat mensen die op een bepaalde tijd en plaats verslaafd zijn, ophouden verslaafd te zijn op een andere tijd en plaats (Klingemann et al., in press/2001; Peele, 1985/1998; 1990).

Gokken is verslavend; het is geen ziekte

Verslaving

Stellen dat gokken verslavend is maar geen medische ziekte, smeekt om definities van “verslaving” en “ziekte”. Het essentiële element van gokverslaving is dat mensen volledig opgaan in een activiteit en deze vervolgens op dwangmatige wijze nastreven, wat leidt tot uiterst negatieve levensresultaten. Deze mensen beschrijven vaak een gevoel van verlies van controle, waarin ze geloven dat ze niet in staat zijn om gokken te vermijden of te stoppen.

Het ziektemodel zoekt naar een onontkoombare biologische bron voor verslavingen; een of andere neurochemische aanpassing die compulsief gedrag verklaart. Bovendien stelt een ziektemodel dat deze neurochemische aanpassingen leiden tot meetbare tolerantie en ontwenning. Omdat wordt aangenomen dat de biologische systemen die aan de verslaving ten grondslag liggen onomkeerbaar zijn, omvat het ziektemodel het idee van een progressieve verslechtering van de gewoonte, die behandeling vereist om de verslaving te stoppen. Volgens het 12-stappen model van verslaving en therapie dat door de Anonieme Alcoholisten wordt gepresenteerd, vereist herstel van verslaving levenslange onthouding, erkenning van machteloosheid over de activiteit in kwestie, en onderwerping aan een hogere macht.

Sociaal psychologische (of sociaal cognitieve) modellen van verslaving (Orford, 1985/1995; Peele, 1985/1998) benadrukken in plaats daarvan sociale causaliteit, psychologische dynamiek, en de gedragsmatige definitie van verslaving die wordt gezien als een continuüm van gedrag. Alle elementen waarvan gezegd wordt dat ze verslaving definiëren, zoals dwangmatig nastreven van en gepreoccupeerd zijn met een stof of activiteit, en persoonlijke desorganisatie en wanhoop na het stoppen, zijn bekend door gedragsmatige, ervaringsgerichte en fenomenologische observatie en criteria. Dat wil zeggen, geen enkele fysiologische maat bepaalt de uitdrukking van een blijvende behoefte aan een stof. Veel post-operatieve patiënten, bijvoorbeeld, verlaten gemakkelijk grote narcotische regimes zonder merkbaar ongemak of het verlangen naar meer van een drug. Mijn ervaringsmodel in het bijzonder (Peele, 1985/1998) richt zich op het gevoel van de verslaafde over zichzelf, de verandering van de ervaring van de persoon door de stof of activiteit, en de manier waarop deze veranderde ervaring past in de rest van het leven van het individu.

Mijn ervaringsmodel, terwijl het een ziekteformulering verwerpt, creëert een alternatief model van verslavend gokken, een model dat de onbetwistbare realiteit erkent dat mensen hun leven opofferen aan gokken en dat ze beweren of geloven dat ze de drang om dit te doen niet kunnen weerstaan. Op bijeenkomsten van de Anonieme Gokkers getuigen gokverslaafden dat ze alles opofferen voor hun verslaving en beweren dat ze geen controle hebben over hun gewoonte, wat het bewijs levert van deze subjectieve en doorleefde realiteit. Aan de andere kant kunnen verklaringen voor deze verschijnselen op basis van ziektemodellen in twijfel worden getrokken en in veel gevallen zelfs expliciet worden weerlegd. Toch maken verslavingstheoretici en gokonderzoekers een fout door de echte verslavende kwaliteiten van gokken te verdisconteren, ook al bereikt gokken niet de status van medische ziekte. Terwijl ze de echt verslavende kwaliteiten van gokken buiten beschouwing laten, nemen ze vaak aan dat alcohol- en drugsverslavingen voldoen aan criteria voor een verslavende ziekte waaraan gokken niet voldoet.

Diagnostische studies van gokkers in vergelijking met middelenmisbruikers

Wedgeworth (1998) vond dat “patiënten die in behandeling komen niet voldoen aan de verslavende ziekte opvatting van gokgedrag” (p. 5). Hij interviewde (zowel direct als door onderzoek van autobiografieën gemaakt voor de behandeling) 12 patiënten die waren opgenomen in een privé klinisch behandelingscentrum en die gediagnosticeerd waren als pathologische gokkers. Wedgeworth ontdekte dat de patiënten niet voldeden aan de criteria van “dwangmatig” gokken. Hij stelde eerder vast dat individuen werden gediagnosticeerd voor praktische doeleinden, om te voldoen aan de criteria van de verzekeraar en hen tegelijkertijd in staat te stellen hun persoonlijke relaties te herstellen. Niettemin, in een geval uitvoerig beschreven, had de patiënt “al zijn bruggen verbrand” gescheiden van zijn vrouw, verloor zijn baan, en werd beschuldigd van verduistering (p. 10).

Patiënten die een ziekenhuisbehandeling voor verslaving krijgen voldoen vaak niet aan alle criteria voor verslaving, maar dit onderscheidt gokken niet van alcohol- en drugspatiënten. Al tientallen jaren blijkt uit onderzoek dat intakes in heroïnebehandelingscentra vaak verwaarloosbare (of soms geen) tekenen van opiaatgebruik aan het licht brengen, en dat particuliere drugs- en alcoholcentra gewoonlijk iedereen toelaten die zich voor een intake meldt om hun behandelingsrollen te vullen. In 1999 werd de oprichter van de American Society of Addiction Medicine, G. Douglas Talbott, aansprakelijk bevonden voor fraude, wanpraktijken en valse opsluiting wegens het dwingen van een arts tot behandeling die niet alcoholafhankelijk was (Peele, Bufe & Brodsky, 2000).

Orford, Morison, en Somers (1996) vergeleken probleemdrinkers met probleemgokkers. Orford et al. gebruikten een gehechtheidsschaal, waaruit bleek dat probleemdrinkers en gokkers even toegewijd waren aan hun gewoonten. De drinkers scoorden echter significant hoger op een schaal voor de ernst van de afhankelijkheid, die zowel psychologische als lichamelijke aspecten van de ontwenning omvatte. Voor Orford pleiten deze bevindingen voor een heroriëntering op subjectieve toestanden in plaats van op ontwenningsverschijnselen als indicatoren van verslaving. Orford’s opvatting dat verslaving het best begrepen kan worden vanuit een ervarings- en gedragsperspectief ligt dicht bij het standpunt dat ik inneem. Ik geloof echter dat symptomen van verslaving, waaronder ontwenning en tolerantie, eenvoudigweg gedragsmatige manifestaties zijn van dezelfde gehechtheid die Orford e.a. hebben gemeten (Peele, 1985/1998).

Er zijn redenen om niet aan te nemen dat terugtrekking en tolerantie afwezig zijn bij gokverslaving, of in ieder geval niet meer dan bij alcohol- en drugsverslaving. Wray en Dickerson (1981) beweerden dat gokkers zich vaak ontwennen, hoewel hun definitie van ontwenning als rusteloosheid en prikkelbaarheid in twijfel kan worden getrokken. Klassieke studies van ontwenning hebben echter aangetoond dat zelfs zware narcoticagebruikers uiterst variabele symptomen vertonen, die sterk onderhevig zijn aan suggestie en omgevingsmanipulatie (Light & Torrance, 1929). Bovendien ontdekte het recente WHO/NIH Cross-Cultural Applicability Research Project dat ontwenningsverschijnselen en andere alcoholafhankelijkheidssymptomen enorm varieerden van culturele locatie tot locatie (Schmidt, Room & collaborators, 1999, p. 454).

Dus de opvatting van Orford et al. dat afhankelijkheidssymptomen objectief bestaan en dat factoren zoals behandelingservaringen en sociaal leren niet bepalend zijn voor hun prevalentie, is niet goed onderbouwd (Peele, 2000). Orford en Keddie (1986) toonden inderdaad aan dat een subjectieve schaal van afhankelijkheid, vroegere behandeling en AA-ervaringen betere voorspellende modellen opleverden voor de resultaten van de behandeling van alcoholisme (vooral wat betreft het bereiken van gecontroleerd drinken) dan dezelfde ernst-van-afhankelijkheid maat die Orford e.a. gebruikten om gokken te onderscheiden van drankproblemen. In de DSM-IV (American Psychiatric Association, 1994) is de manifestatie van tolerantie en ontwenning niet essentieel voor een diagnose van afhankelijkheid.

Dus, hoewel ik veel sympathie heb voor de opvatting van Orford en zijn collega’s dat een essentieel element van verslaving de ervaring van gehechtheid is, vind ik het onderscheid dat zij maken tussen een op gehechtheid gebaseerde definitie van verslaving en manifestaties van ontwenning en tolerantie ongerechtvaardigd en onnodig.

Verspreiding, continuïteit, en zelf-identificatie van verslavende problemen

Als er een ziekte van alcoholisme bestaat, of van compulsief gokken, dan zouden sommige mensen een duidelijk verslavingssyndroom moeten vertonen. Toch blijkt regelmatig uit bevolkingsonderzoek (in tegenstelling tot klinische studies van individuen in behandeling) naar alcoholisme, drugsverslaving en gokverslaving dat verschillende mensen verschillende soorten problemen vertonen, en dat het aantal en de ernst van deze problemen eerder voorkomen op een continuüm dan dat ze verschillende profielen vormen van verslaafden en niet-verslaafden. Bovendien blijkt uit interviewstudies van algemene populaties drinkers (of van grote populaties klinische alcoholisten, zoals de Randstudies en Project MATCH) dat er een enorme beweging en variabiliteit is in de ernst van de problemen, zodat in de loop van de tijd (soms vrij korte perioden) de ernst van hun problemen verschuift, met inbegrip van aanzienlijke aantallen mensen die niet langer een diagnostisch probleem blijken te hebben (vgl. Dawson, 1996 en Peele, 1998, in het geval van alcohol; Shaffer, Hall & Vander Bilt, 1998, herzien in Hodgins, Wynn & Makarchuk, 1999, verstrekken soortgelijke gegevens voor gokkers).

Het is duidelijk dat sommige mensen gokproblemen hebben die erger zijn dan die van anderen. Een persoon kan een ongezonde gokgewoonte hebben die pathologisch genoemd kan worden zonder een volledig verslaafde (d.w.z. dwangmatige) gokker te zijn. Blaszczynski (2000) ging met dergelijke verschillen om door een driedelige typologie van gokkers te definiëren. Hij baseerde deze typen op een uitkomststudie (McConaghy, Blaszczynski & Frankova, 1991) waarin de drie groepen worden gekarakteriseerd door niet-abstinent herstel, abstinentie van gokken, en voortgezet pathologisch gokken. Blaszczynski stelde dat de eerste groep van probleemgokkers “normaal” zijn: mensen die met succes hun gokgewoonten verminderen en die anders normale persoonlijkheden hebben. De tweede groep “emotioneel gestoorde gokkers” hebben reeds bestaande persoonlijkheidsstoornissen waarop pathologisch gokken een reactie is. De derde en onherstelbare groep van gokkers die Blaszczynski niet labelt zijn zeer impulsief en worden verondersteld een sterke biologische component te hebben en een specifiek allel op de D2 receptor gen site (Comings, Rosenthal, Lesieur & Rugle, 1996).

Maar het Blaszczynski model vertoont dezelfde zwakke punten als andere dergelijke modellen met betrekking tot epidemiologische, typologische, en etiologische gegevens en theorie. In de eerste plaats lijkt het quichotisch en visionair om zich voor te stellen dat de resultaten van de behandeling van gokken één op één gerelateerd zullen zijn aan het type gokken. Zeker, de ernst van pathologisch gokken kan goed worden gerelateerd aan de waarschijnlijkheid van hervatting van niet-pathologisch gokken en van een succesvolle oplossing van een gokverslaving. Maar dat er verschillende demarcatiepunten van ernst zijn die wijzen op verschillende syndromen en bovendien dat deze zijn gerelateerd aan geheel verschillende oorzakelijke factoren, genetisch of anderszins, belemmert het soort geïntegreerde bio-psycho-sociale model dat Blaszczynski (2000) onderschrijft. En inderdaad, McConaghy, Blaszczynski en Frankova (1991) vonden in hun studie geen verschillende persoonlijkheidsverschillen die de behandelingsresultaten karakteriseerden. In plaats daarvan, kunnen al dergelijke pathologische gokkers worden begrepen als gebruikmakend van gokken als een reactie op één of andere combinatie van persoonlijke, situationele, en biologische kenmerken volgens een sociaal cognitief model.

Blaszczynski en zijn collega’s hebben zich geconcentreerd op de persoonlijkheidstrek van antisociale impulsiviteit als zijnde centraal in een sleuteltype van (men zou kunnen zeggen “echte”) gokverslaving. Dit syndroom omvat andere emotionele stoornissen (Blaszczynski, Steel & McConaghy, 1997; Steel & Blaszczynski, 1998). In dit onderzoek zijn de onderzochte gokkers niet in staat hun driften te beteugelen, negeren de gevolgen van hun daden voor anderen, gebruiken gokken als een antwoord op dysforie en emotionele problemen, en zijn vatbaar voor middelenmisbruik en criminaliteit. Deze individuen zijn manipulatief en offeren gemakkelijk persoonlijke relaties op aan hun driften, stelen of onttrekken geld van familie en vrienden en voeren campagnes van dubbelhartigheid.

Voor Blaszczynski (2000), is dit type gokverslaving genetisch bepaald door een gen waarvan beweerd wordt dat het alcoholisme en andere verslavingen veroorzaakt. Voor veel genetische onderzoekers is dit verband niet alleen onwaarschijnlijk, maar het is zelfs al weerlegd (Holden, 1994). Toch lijken veel van de door Blaszczynski e.a. (1997) vastgestelde kenmerken op die welke bij alcohol- en drugsmisbruikers worden aangetroffen, in het bijzonder antisociale impulsiviteit (Peele, 1989/1995). Evenzo vertonen drugs- en alcoholverslaafden vaak manipulatieve en vervreemde relaties. Zulke gelijkenissen in het leven van mensen die verslaafd zijn aan ongelijksoortige zaken wijzen op gemeenschappelijke verslavingspatronen en motivaties, met verschillende uitlokkende gebeurtenissen, sociale milieus, en persoonlijke voorkeuren die individuen naar het ene of het andere type verslavend object leiden. Tegelijkertijd wisselt een individu vaak af of vervangt hij of zij een van de vele verslavingen, waaronder problematisch drinken en gokken. Voor zulke individuen zijn het de ervaringsgelijkenissen in deze bezigheden die de activiteiten met elkaar verbinden.

De beweging van individuen van de ene groep of uitkomst naar de andere weerlegt Blaszczynski’s verschillende goktypes, vooral de ongeneeslijke genetisch gebaseerde variëteit. Het is niet omdat een persoon op een bepaald moment niet van een behandeling heeft geprofiteerd, dat hij of zij gedoemd is om voor altijd dwangmatig te gokken. Noch is de ernst van een gokprobleem een garantie voor het blijvende karakter ervan. In de 12-stappenmethode voor alcohol-, gok- en andere verslavingen wordt van het individu verlangd dat hij of zij toegeeft dat hij of zij werkelijk verslaafd is. Naar mijn mening is een dergelijke zelf-etikettering zelden nuttig. Bijvoorbeeld, wanneer enquêtes objectief dwangmatig gedrag in remissie meten (personen die in een levenslange prevalentie meting als verslaafd scoren, maar momenteel niet als zodanig scoren), zeggen veel van deze personen dat ze nooit een gok- of ander verslavend probleem hebben gehad.

Het niet onderkennen of althans niet behandelen van alcoholverslaving, gepaard gaande met remissie, komt vaker wel dan niet voor bij mensen die alcoholafhankelijk zijn geweest (Dawson, 1996). Evenzo onderzochten Hodgins et al. (1999) meer dan 1800 Canadezen en identificeerden 42 respondenten die een levenslang gokprobleem onthulden, maar die in het laatste jaar geen probleem hadden gehad. “Slechts 6 van de 42 in de doelsteekproef erkenden ooit een probleem met gokken te hebben ervaren …” (p. 93). Dit zou kunnen worden beschouwd als het aantonen van het klinische symptoom van ontkenning. Het kan echter een functionele houding zijn wanneer het mensen in staat stelt om een gok- of ander verslavend probleem achter zich te laten; misschien wel gemakkelijker dan wanneer zij zichzelf als verslaafden zouden identificeren.

De verslavingscyclus en de neiging tot verslaving

Sommige mensen hebben extreem destructieve gokervaringen en sommigen ontwikkelen chronische gokgewoonten en -problemen. Het individu verliest meer dan zij of hij van plan was, voelt zich slecht over de verliezen, probeert om ze terug te verdienen door te blijven gokken alleen om meer te verliezen, en goed geld volgt slecht. Hoewel het risico van gokken of het vooruitzicht van het winnen kan worden opwindend, de nasleep van het gokken verliezen zijn emotioneel deflating en leiden tot toenemende juridische, werk, en familie problemen. Op hetzelfde moment, toekomstige gokken verlicht de angst, depressie, verveling, en schuldgevoelens die in te stellen na het gokken ervaringen en verliezen. Op dit punt, kan het individu komen om te voelen dat hij of zij alleen leeft wanneer betrokken in het gokken ervaring.

De verslavende cyclus staat centraal in mijn ervaringsmodel van verslaving (Peele, 1985/1998), en wordt herhaaldelijk beschreven in het gokken literatuur (cf. Lesieur, 1984). Een kritiek element van de pathologische gokervaring is geld. Voor Orford et al. (1996, p. 47), begint de probleemcyclus met “negatieve gevoelens geassocieerd met gokverliezen” in combinatie met de “positieve ervaring van de persoon van de gokactiviteit zelf, een tekort aan geld en de behoefte om de omvang van het gokken geheim te houden” (p. 52). Het individu dat verloren is in deze cyclus vertrouwt op magische oplossingen zoals drugs- en alcoholmisbruikers doen om gewenste uitkomsten te produceren zonder functionele plannen te volgen om zijn of haar doelen te bereiken (Marlatt, 1999; Peele, 1982).

Hoewel Blaszczynski (2000) de diversiteit van pathologisch gokken benadrukte, identificeerde hij “elementen die relevant zijn voor alle gokkers, ongeacht hun subgroep.” Deze elementen omvatten de associatie van het gokken met “subjectieve opwinding, dissociatie, en verhoogde hartslag” vaak “beschreven als gelijkwaardig aan een drug-geïnduceerde ‘high’. “Een ander gemeenschappelijk element is de “neerwaartse spiraal van het gokken …. Wanneer gokkers verliezen, proberen ze hun verliezen terug te verdienen door verder te gokken … Ondanks het feit dat ze de realiteit erkennen dat gokken hen in financiële problemen heeft gebracht, geloven ze irrationeel dat gokken hun problemen zal oplossen.” De subjectieve allure van de verslaving en de zelfvoedende aard van het verslavende proces beschrijven de verslavende cyclus en de neiging tot magische oplossingen die centraal staan in de verslavingservaring.

Conclusies: Gokken en de samenleving

In tegenstelling tot illegaal drugsgebruik, dat de staat verbiedt, en alcohol, dat particulier wordt geproduceerd, heeft de staat een centrale rol in gokken, zowel bij het beheren van loterijen en andere gokgelegenheden, als bij het verlenen van vergunningen aan casino’s, racebanen, gokmachines, enz. Deze directe relatie tussen de staat en verslavend gokken tegenover de indirecte rol van de staat bij drugs- en alcoholverslaving heeft belangrijke implicaties. Ten eerste blijven de gokgelegenheden zich snel uitbreiden. Maar het derde element dat Blaszczynski (2000) heeft geïdentificeerd als centraal voor alle pathologisch gokken is dat de prevalentie “onlosmakelijk verbonden is met het aantal beschikbare gokgelegenheden”. Er is ook een speciale verleiding om te denken dat verslaving op dit gebied genetisch bepaald is, omdat dit de verantwoordelijkheid van overheden voor de incidentie van het probleem zou minimaliseren. Het moderne denken over drugsverslaving en alcoholisme moedigt deze reductieve kijk op gokverslaving aan. Het is echter ongegrond, niet nuttig voor het begrijpen en verbeteren van verslaving, en leidt (zoals het doet in het geval van gokken) tot disfunctioneel sociaal beleid.

American Psychiatric Association. (1994). Diagnostic and Statistical Manual of Mental Disorders (4e ed.). Washington, DC: American Psychiatric Association.

Blaszczynski, A. (2000, March). Paden naar pathologisch gokken: Identifying typologies. . Electronic Journal of Gambling Issues, #1 . Beschikbaar: <http://www.camh.net/egambling>.

Blaszczynski, A. & McConaghy, N. (1989). Het medische model van pathologisch gokken: Huidige tekortkomingen. Journal of Gambling Behavior, 5, 42-52.

Blaszczynski, A., Steel, Z. & McConaghy, N. (1997). Impulsiviteit bij pathologisch gokken: De antisociale impulsivist. Addiction, 92, 75 – 87.

Comings, D.E., Rosenthal, R.J., Lesieur, H.R. & Rugle, L. (1996). Een studie van het dopamine D2 receptor gen bij pathologisch gokken. Pharmacogenetics, 6, 223-234.

Dawson, D.A. (1996). Correlates of past-year status among treated and untreated persons with former alcohol dependence: Verenigde Staten, 1992. Alcoholism: Clinical and Experimental Research, 20, 771-779.

Hodgins, D.C., Wynne, H. & Makarchuk, K. (1999). Paden naar herstel van gokproblemen: Follow-up van een algemeen bevolkingsonderzoek. Journal of Gambling Studies, 15(2), 93-104.

Holden, C. (1994). Een waarschuwend genetisch verhaal: Het ontnuchterende verhaal van D2. Science, 264, 1696 – 1697.

Klingemann, H., Sobell, L., Barker, J., Bomqvist, J., Cloud, W., Ellinstad, T., Finfgeld, D., Granfield, R., Hodgins, D., Hunt, G., Junker, C., Moggie, F., Peele, S., Smart, R., Sobell, M. & Tucker, J. (in press/2001). Promoting Self-Change from Problem Substance Use: Praktische Implicaties voor Preventie, Beleid en Behandeling. Den Haag, NL: Kluwer.

Lesieur, H.R. (1984). De Jacht: Carrière van de dwangmatige gokker. Cambridge, MA: Schenkman.

Light, A.B. & Torrance, E.G. (1929). Opiate addiction VI: The effects of abrupt withdrawal followed by readministration of morphine in human addicts, with special reference to the composition of the blood, the circulation and the metabolism. Archives of Internal Medicine, 44, 1-16.

Marlatt, G.A. (1999). Alcohol, het magische elixir? In S. Peele & M. Grant (Eds.), Alcohol and Pleasure: A Health Perspective. (pp. 233-248). Philadelphia, PA: Brunner/Mazel.

McConaghy, N., Blaszczynski, A. & Frankova, A. (1991). Vergelijking van imaginale desensitisatie met andere gedragsbehandelingen van pathologisch gokken: Een twee tot negen jaar follow-up. British Journal of Psychiatry, 159, 390-393.

Orford, J. (1985/1995). Excessieve Eetlust: A Psychological View of Addictions. Chichester, UK: Wiley.

Orford, J. & Keddie, A. (1986). Onthouding of gecontroleerd drinken: A test of the dependence and persuasion hypothesis. British Journal of Addiction, 81, 495-504.

Orford, J., Morison, V. & Somers, M. (1996). Drinken en gokken: A comparison with implications for theories of addiction. Drug and Alcohol Review, 15, 47-56.

Peele, S. (1982). Love, sex, drugs, and other magical solutions to life. Journal of Psychoactive Drugs, 14, 125-131.

Peele, S. (1985/1998). De Betekenis van Verslaving: An Unconventional View. San Francisco, CA: Jossey-Bass.

Peele, S. (1989/1995). De ziekte van Amerika: Addiction Treatment Out of Control. San Francisco, CA: Jossey-Bass.

Peele, S. (1990). Verslaving als cultureel concept. Annals of the New York Academy of Sciences, 602, 205-220.

Peele, S. (1998, voorjaar). Tien radicale dingen die NIAAA-onderzoek laat zien over alcoholisme. Addictions Newsletter (American Psychological Association, Division 50), pp. 6, 17-19.

Peele, S. (2000). Wat verslaving wel en niet is: The impact of mistaken notions of addiction. Addiction Research, 8, 599-607.

Peele, S. & Brodsky, A. (1975/1991). Liefde en verslaving. Stanton Peel met Archie Brodsky. New York: Taplinger/Signet.

Peele, S., Bufe, C. & Brodsky, A. (2000). Resisting 12-step Coercion: How to Fight Forced Participation in AA, NA, or 12-step Treatment. Tucson, AZ: See Sharp Press.

Schmidt, L., Room, R. & medewerkers (1999). Cross-culturele toepasbaarheid in internationale classificaties en onderzoek naar alcoholverslaving. Journal of Studies on Alcohol, 60, 448-462.

Shaffer, H.J., Hall, M.N. & Vander Bilt, J. (1998). Estimating the Prevalence of Disordered Gambling Behavior in the United States and Canada: A Meta-Analysis. Boston: Harvard Medical School, Division on Addictions, Harvard Project on Gambling & Health.

Steel, Z. & Blaszczynski, A. (1998). Impulsiviteit, persoonlijkheidsstoornissen en de ernst van pathologisch gokken. Addiction, 93, 895-905.

Wedgeworth, R.L. (1998). De reïficatie van de “pathologische” gokker: Een analyse van de behandeling van gokken en de toepassing van het medische model op probleemgokken. Perspectives in Psychiatric Care, 34(2), 5-13.

Wray, I. & Dickerson, M. (1981). Stoppen met hoogfrequent gokken en “ontwenningsverschijnselen”. British Journal of Addiction, 76, 401-405.