The Observer

Wie is de echte Slim Shady?

Net als Eminems vorige werk is zijn negende studioalbum “Revival” kolossaal, met 19 tracks die meer dan een uur en 15 minuten duren. Hij is nog steeds dezelfde Slim Shady op sommige tracks, spuugt belachelijke punchlines, vertelt verhalen die hem betrekken als een moordenaar en praat over zijn relatie met zijn dochter. Hij laat ook een enorme vaardigheid zien op tracks als “Offended.” Maar tussen de scheuren zit een andere Eminem, de volwassen 45-jarige die politiek is en niet langer speelt met popsterren, maar ze laat zingen op zijn album. De twee persona’s creëren een onsamenhangende, soms schokkende rollercoaster van een album, waardoor luisteraars zich afvragen wie Eminem nu is.

“Revival” heeft meer tracks met features dan welk vorig album dan ook, maar niet met veel. Acht van de 19 tracks op “Revival” hebben een featuring, nipt voor The Slim Shady EP, die artiesten op zeven van de 20 tracks featured. In “Revival” werkt Eminem samen met Beyoncé, Phresher, Ed Sheeran, Alicia Keys, X Ambassadors, Skylar Grey, Kehlani en Pink. Dit indrukwekkende maar vreemde rooster duwt Eminem’s eigen niche van rap in de richting van popmuziek, iets wat hij vroeger verachtte. Elk nummer lijkt aangepast aan de unieke vaardigheden en persoonlijkheid van de hoofdrolspeler, en hoewel dat lijkt op goed muziek schrijven, is het effect vreemd. Elke feature voelt gewoon als een onpersoonlijke toevoeging aan een Eminem vers, en soms voelen ze zelfs als het vocale punt van het nummer, wat niet het geval zou moeten zijn.

Het meest schokkende deel van het album voor mij was het proberen te begrijpen waar Eminem stond. Hij komt uit, geweren laaiend, op het politieke front met tracks als “Untouchable,” dat zich richt op raciale ongelijkheid, maar voelt als iemand die maanden oud nieuws leest, en “Like Home,” dat recht op Donald Trump mikt.

Toen, niet veel nummers later, krijgen we “Offended” en “Heat” rug aan rug. “Heat” verpest meteen het album voor mij met teksten als: “Grab you by the (Meow!), hope it’s not a problem, in fact/ About the only thing I agree on with Donald is that/ So when I put this palm on your cat/ Don’t snap, it’s supposed to get grabbed/ Why do you think they call it a snatch?”

Eminem heeft in een interview met Vulture commentaar gegeven op deze discrepantie: “Mensen die mijn muziek kennen, kunnen zien wanneer ik een grapje maak en wanneer ik eerlijk ben over een onderwerp.” Maar zijn publiek is veranderd sinds zijn debuut in de vroege jaren 2000, dus ik denk dat hij het aantal mensen dat het echt goed vindt dat hij springt tussen het oproepen van raciale ongelijkheid en het maken van verkrachtingsgrappen op hetzelfde album verkeerd heeft ingeschat.

We hebben een volwassen Eminem te zien gekregen op confessionele tracks zoals “Walk on Water”, “River”, “Bad Husband” en de allerbeste nummers op het album: “Castle” en “Arose.” Vooral voor een artiest die zoveel heeft meegemaakt, zijn bekentenissen de nummers waarin Eminem zich het beste voelt: rauw, eerlijk en onverbloemd (zelfs als ze op hemzelf gericht zijn). Ze voelen ook passend voor zijn plaats in de muziek van vandaag als 45-jarige vader.

De meer speelse, lichtere nummers als “Framed” en “Remind Me” passen in het album als herinneringen aan zijn eerdere geluiden, en misschien passen zelfs de geluiden van “Heat” en “Offended” als herinneringen aan Eminem’s niet-politiek-correcte verleden.

Totaal voelt “Revival” rommelig, alsof Eminem zelf niet weet waar hij staat, half in het verleden, half in het heden. Als hij van plan is om zijn rapcarrière voort te zetten, moet Eminem duidelijk bepalen waar hij staat en wie hij nu is, niet wie hij vroeger was.