Fans werden aangetrokken door Mike Tyson vanwege zijn meedogenloze stijl van vechten. De kiekeboe-stijl, gecombineerd met zijn reflexen en kracht, maakten van hem iets om je over te verbazen.
Hij zag er niet uit als de traditionele vechters. Tyson droeg geen chique gewaad naar de ring, of zelfs sokken en ondergoed, wat dat betreft. Omdat hij die dingen niet had, voelde hij zich barbaarser, maar dat is niet de reden waarom hij niet tot de top 10 boksers aller tijden wordt gerekend.
Het is gewoon dat de volgende 10 beter waren…
Top 10 Zwaargewichten
1. Muhammad Ali
2. Joe Louis
Als je boksfans zou vragen welk gevecht ze het liefst willen zien, zou het grootste deel van die fans waarschijnlijk zeggen Muhammad Ali vs. Mike Tyson.
Ze willen Ali zien vechten omdat de meeste boksfans Muhammad Ali beschouwen als de beste bokser aller tijden. Hij versloeg de dreigende Sonny Liston, schokte het bokspubliek, en later in zijn carrière versloeg hij de onverslaanbare George Foreman. Tenzij je Joe Louis op nummer 1 hebt staan, staat Ali bovenaan je lijst.
3. Lennox Lewis
4. Rocky Marciano
Ik heb Lennox Lewis op nummer 3 aller tijden staan, omdat hij tijdens zijn carrière elke vechter versloeg die iets waard was. Hij maakte de divisie schoon, inclusief een knock-out over Tyson.
Rocky Marciano staat vierde op mijn lijst, omdat hij de enige kampioen is die zijn titel nooit verloor. Je kunt vraagtekens zetten bij het talent tijdens zijn carrière, maar uiteindelijk kon niemand hem stoppen in 49 gevechten uit zijn carrière.
5. George Foreman
6. Joe Frazier
Tot Ali hem versloeg, werd George Foreman beschouwd als onverslaanbaar. Ik denk dat hij in het eerste deel van zijn carrière genoeg heeft gedaan om deze lijst te halen, maar het tweede deel van zijn carrière plaatst hem in de top vijf.
Joe Frazier verloor slechts van twee vechters, Muhammad Ali en George Foreman, nr.1 en nr.5 op mijn lijst van vechters aller tijden – niet slecht als je het mij vraagt. Joe vocht in een tijd dat de zwaargewicht divisie op zijn best was. Het derde gevecht tegen Ali is de meest brute vertoning van het boksen.
7. Larry Holmes
8. Jack Dempsey
Ik weet dat sommigen van jullie denken: “Mike Tyson versloeg Holmes,” en dat is waar. Maar hij versloeg hem niet in zijn beste tijd; hij versloeg een Larry Holmes die twee jaar met pensioen was. Niet de Holmes die 48 opeenvolgende gevechten won.
Jack Dempsey staat op de achtste plaats in de lijst, en in sommige meningen zou hij hoger moeten staan. Een van de meest dominante die de sport ooit heeft gezien, hij kon boksen of toe-to-toe slaan.
9. Sonny Liston
10. Jack Johnson
Sonny Liston werd geacht even onverslaanbaar te zijn als Marciano. Veel bokshistorici geloven dat als Marciano was gebleven om tegen hem te vechten, dat zijn eerste verliespartij van zijn carrière zou zijn geweest. Als Muhammad Ali Liston niet had verslagen, zou niemand dat in die tijd doen.
Jack Johnson wordt beschouwd als een van de beste ooit, en op sommige andere lijsten staat hij hoger dan op de mijne. De reden dat Johnson en Dempsey lager op mijn lijst staan heeft alles te maken met het tijdperk. Ze hadden hoger kunnen staan als hun tijdperk anders was geweest. Net als alle andere sporten, werden boksers beter naarmate de tijd vorderde.
The Career of Iron Mike Tyson
Tyson ontplofte op de bokswereld. Er was niet veel film over Tyson omdat hij korte metten maakte met zijn tegenstanders. Hij zou de jongste zwaargewicht kampioen in de geschiedenis van het boksen worden, en het record van een andere Cus D’Amato vechter passeren.
De basis was gelegd voor Tyson om de grootste aller tijden te worden. Zelfs Muhammad Ali, die altijd verkondigde de grootste te zijn, geloofde dat Tyson uiteindelijk beter zou zijn dan iedereen die ooit bokshandschoenen had aangetrokken.
Tyson was ongeslagen, en ongetest, omdat hij alleen tegen ervaren boksers vocht. Ik verwijt Tyson niet dat hij geen concurrentie had. Ik wijs er alleen op dat er geen herkenbare vechter was in zijn eerste 15 gevechten. Hij ging vanaf dit punt verder zonder Cus D’Amato, die op 4 november 1985 overleed.
Tyson zou in 1986 nog tegen twee vechter vechten voordat hij op 17-0 zijn eerste bekende tegenstander zou ontmoeten. Jesse Ferguson was nog steeds een groentje, maar veel sterker dan de eerder gevochten no-names. Hij zou nog drie middelmatige mededingers bevechten, en dat was inclusief Trevor Berbick die bruut werd knock-out geslagen voor het zwaargewicht kampioenschap.
In 1987 waren de wielen nog niet van de wagen gevallen, maar het schrijven stond aan de wand. Tyson was gefocust gebleven onder Jim Jacobs en zijn trainer Kevin Rooney. Tyson had zijn training nog niet opgegeven, hoewel hij al had gezien wat kampioen zijn betekende. Nintendo had Mike Tyson’s Punch-Out uitgebracht. Mike versloeg alle vier de middelmatige kanshebbers.
Tyson had één ding nodig in 1988-tegenstanders. Larry Holmes kwam uit zijn twee jaar durende pensioen om het op te nemen tegen Mike Tyson. Hij poetste een gemakkelijke tegenstander weg in Tony Tubbs, gewoon een andere mid-level tegenstander. Micheal Spinx werd aangekondigd als twee ongeslagen kampioenen. Voor Spinx, kwamen veel van die overwinningen uit de licht-zwaargewicht divisie. Tyson vernietigde hem snel.
1988 was het einde van Bill Cayton en Kevin Rooney, dat was het einde van zijn stabiliteit. Niets bleef over van de Cus D’Amato school van vechten. Er was een nieuwe manier op komst, Don King’s manier. Mike Tyson was de enige in zijn kamp die de D’Amato manier kende. Mike was niet alleen, maar zijn groene trainingsploeg was geen hulp.
In 1989, was Tyson niet meer de vechter die hij was geweest. Hij sloeg Frank Bruno knock-out zoals van hem verwacht werd. Iedereen die keek kon zien dat Tyson meer klappen kreeg dan hij had gekregen. Voor de eerste keer in Tyson’s hele carrière, zag hij er verslagen uit. Ik denk dat zelfs Tyson zelf zag hoe de scrappy Bruno er een gevecht van maakte.
Omdat hij direct na Carl “The Truth” Williams kwam, vergaten de fans het vorige gevecht waar Tyson werd gepakt door een aantal harde stoten tegen Bruno. De vechters waren het echter niet vergeten, en het was gewoon een kwestie van wie hem zou pakken. Evander Holyfield zat Tyson op de hielen, en Foreman had al meerdere malen om een gevecht gevraagd.
Veel fans, en ook Tyson zelf, noemen dit het einde. Het einde was echter toen hij Cayton en Rooney ontsloeg. Er was enkel de juiste persoon nodig om voordeel te halen uit Tyson, die op dit ogenblik vertrouwde op zijn kracht en niet langer zijn ongelooflijke verdediging gebruikte. Hij verborg zijn gezicht achter zijn handschoenen, en probeerde dan zijn tegenstander te vangen. Er was geen sprake meer van kiekeboe verdediging, en stoten in aantallen. Hij probeerde de man te pakken met die ene grote stoot.
Buster Douglas had net zijn moeder verloren. In veel opzichten was Douglas niet beter dan de middenklasse vechters die Tyson had verslagen. Toen zijn moeder stierf, wilde hij het voor haar. Hij was niet bang voor wat er in de ring zou kunnen gebeuren, want wat het ook zou worden, het zou niet zo’n pijn doen als je moeder verliezen. Dus in veel opzichten, had Douglas niets te verliezen. De middelen om Tyson te verslaan waren er. Buster had een van de beste kunnen zijn als hij zich had ingezet. Dit was het verkeerde gevecht voor Tyson.
Tyson probeerde die ene grote stoot te landen. Hij ving Buster zelfs met een late stoot, waardoor hij op de grond viel. Er is een lijst van vechters die niet opstonden, maar met een lange tel van de scheidsrechter, deed Buster dat wel. Douglas kwam van die vloer af en vocht beter dan hij had gedaan, dat hij op de scorekaart stond. Tyson wist toen hij opstond dat het voorbij was. In de 10e ronde was het KO en zo was Tyson’s carrière.
Mar. 18 — Donovan Ruddock, Las Vegas, TKO 7
Juni 28 — Donovan Ruddock, Las Vegas, W 12
Donovan ‘Razor’ Ruddock was een andere mid-level, Buster Douglas type vechter, nog iemand die zichzelf nooit toepaste. Mike wilde bewijzen dat Buster geluk had, maar in twee ruwe gevechten bewees hij het tegendeel. Hij was niet meer dezelfde door Atlas/Rooney getrainde vechter. Hij zou ook in de gevangenis belanden wegens verkrachting, waardoor hij vier cruciale jaren in zijn carrière verloor.
Aug. 19 — Peter McNeeley, Las Vegas, W DSQ 1
Dec. 16 — Buster Mathis, Jr., Philadelphia, KO 3
Traag aan het terugwerken. Geen competitie.
Hij versloeg een veel mindere Bruno dan hij eerder had gevochten. Tyson vertoonde nog steeds geen tekenen van zijn oude zelf. Maar de slagkracht van een slagman is het laatste wat weg moet. Ja, ze noemden Tyson weer een kampioen, maar iedereen wist dat hij tegen niemand had gevochten.
Holyfield versloeg Tyson zonder oorbijten. Alleen een paar kopstoten van Evander en een betere bokser dan Tyson. Ik denk niet dat Mike Holyfield zou hebben verslagen in 1990. Als Tyson Douglas had verslagen, was Holyfield zijn volgende tegenstander. Toen ik het gevecht inging dacht ik dat Evander verder over zijn hoogtepunt heen was dan Tyson. De trilogie met Riddick Bowe, en dan hartproblemen, het leek gewoon dat Evander het einde naderde.
Juni 28 — Evander Holyfield, Las Vegas, L DQ 3
(Voor WBA Zwaargewicht Titel)
Tyson realiseerde zich dat het tweede gevecht net zo zou worden als het eerste, en hij werd een lafaard. Dit ruïneerde zijn carrière die sinds 1988 een gestage neergang kende. Het oor bijten incident werd net zo groot als zijn vuisten waren geweest in de late jaren ’80.
Hij mag van geluk spreken dat hij ooit nog mocht vechten vanaf dit punt.
Jan. 16 — Francois Botha, Las Vegas, KO 5
Oct. 23 — Orlin Norris, Las Vegas, NC 1
Twee nietsnutten. Maar hij moest nemen wat hij kon krijgen op dit punt.
Op dit punt, blijft hij zichzelf voor schut zetten. De No Contest met Golota had een verliespartij kunnen zijn.
Oct. 13 — Brian Nielsen, Kopenhagen, Denemarken, TKO 7
Hij vecht niet veel, en hij ruïneert zijn nalatenschap als hij dat doet. Hij had het geld nodig, en mensen zullen altijd betalen om de krachtpatsers te zien.
Juni 8 — Lennox Lewis, Memphis, Tennessee, KO door 8 *RECAP*
(Voor WBC en IBF zwaargewicht titel)
De ene vechter probeerde zijn erfenis op te vijzelen (Lewis), terwijl de ander (Tyson), vocht om de zijne te herwinnen. Dit was het ene gevecht dat Mike’s carrière kon doen keren en het verloren respect terugbrengen. Dit zou zijn laatste kans zijn om alle glorie uit het verleden terug te winnen. Lennox had dit gevecht nodig om zijn erfenis te vestigen, en het vernietigen van wat er over was van Tyson zou precies dat doen.
2003-2005
Feb. 22, 2003 — Clifford Etienne, Memphis, Tennessee, KO 1
July 30, 2004 — Danny Williams, Louisville, KY, KO door 4 *RECAP*
June 11, 2005 — Kevin McBride, Washington, DC, TKO door 6 *RECAP*
(Scheidsrechter Joe Cortez stopt het gevecht als Tyson niet naar buiten komt voor Ronde 7. Tyson kondigt zijn pensioen aan na het gevecht.)
Mike Tyson is geen top 10 zwaargewicht. Hij doodde de vechters die hij verondersteld was te verslaan, maar als hij tegen een andere elite vechter vocht, verloor hij altijd. Ik heb het niet over de B-klasse vechters waar hij een gordel van afpakte. Ik heb het over het handjevol goede boksers die hij vocht gedurende zijn carrière.