Om redenen die te dom zijn om uit te leggen, bezit ik een 7000 dollar wegende lange-arm quiltmachine van 2,5 meter lang. Nee, ik ben geen quiltster. Ik ben geen quilter op dezelfde manier dat ik geen giraffe ben. Dat wil zeggen: op alle mogelijke manieren.
Laten we zeggen dat ik dacht dat ik een longarm-quiltmachine van 7.000 dollar kon gebruiken om X voor mijn bedrijf te doen, waarbij X niets te maken heeft met het maken van quilts. Maar toen de machine eenmaal was aangekomen en met veel persoonlijke inspanning in elkaar was gezet, toen – verrassing! – hij kon X niet doen. Hij kon heel mooi quilten, ja, dat kon hij inderdaad. Maar ik had hem nodig om X te doen. En daar was hij niet voor ontworpen. Had ik al gezegd dat ik geen quiltster ben?
En zo stond de gloednieuwe longarm-quiltmachine van $7.000 in mijn atelier met een gewicht van 400 pond me te bespotten. Hij fluisterde me dingen in de oren als: “Er zijn fouten gemaakt” en “Ja, je kont ziet er dik uit in die broek”. Later, in mijn dromen, hief hij zijn naaiarm van 17 inch op en zwaaide met zijn 360-graden-naald uit de vrije hand naar me, terwijl hij riep: “Zevenduizend dollar van het geld van je investeerders! Bwah-ha-ha!”
En zo werd het noodzakelijk om het te doden.
Vrienden, wie van ons heeft niet geprobeerd om zich te ontdoen van een 400-pond $ 7.000 longarm quiltmachine? U weet toch wel hoe moeilijk dat is.
Hier zijn de dingen die ik heb geprobeerd, in chronologische volgorde:
- Verkopen op Ebay voor $5.000 plus verzendkosten.
- Verkopen op Ebay voor $4.000 met gratis verzending.
- Het op Ebay veilen voor wat de hel iemand zou betalen.
- Pleidend met de mensen die mijn Ebay veilingen volgden om me te vertellen waarom ze niet zouden bieden. Ik kreeg eindelijk een antwoord: mijn machine is een merkloze machine. Iedereen wil een Gammill merk. Nou, Gammill kan een ei gaan zuigen.
- Terugsturen naar de fabrikant. Hun gelach steekt nog steeds. Anderhalf jaar lang heb ik het genegeerd. Het ging niet weg.
- Het te koop aanbieden op elk online quiltforum op deze planeet.
- Invloedrijke longarm quiltdames mailen – ja, er zijn invloedrijke longarm quiltdames, heel veel zelfs – om advies te vragen. Het plaatsen van advertenties in verschillende quilttijdschriften en nieuwsbrieven (ik heb mijn eigen wettig betaalmiddel afgestaan! De machine is aan het winnen.)
- Glanzende full-color reclamekaarten laten drukken om uit te delen op de jaarlijkse Machine Quilters’ Expositie, die toevallig in mijn stad wordt gehouden. Vorig jaar kreeg ik eigenlijk drie levende mensen naar mijn studio te komen en naar de quilter te kijken. Een van hen zou vast wel werken! Was mijn optimisme niet vreemd?
- In wanhoop, doneer ik het aan het New England Quilt Museum in Lowell, Massachusetts. Ze konden er lessen mee geven of ze konden ze veilen of doen wat musea ook doen met gratis quiltmachines van $7.000. Geen dobbelstenen.
- In wanhoop, doneren aan de textielopleiding van de Rhode Island School of Design. Sommige van hun studenten zouden het kunnen gebruiken om ergens een revolutie te ontketenen.
Toen ik vorig jaar uit mijn atelier vertrok, hielp mijn broer Jon me de quilter uit elkaar te halen en in twee enorme houten kratten te verpakken. De quilter, die onraad voelde, beet Jon in zijn duim, wat resulteerde in wat bloedvergieten en slecht karma (zie documentaire foto).
Ik zei tegen de aardige jongeman die na mij de studio betrok dat ik binnen afzienbare tijd van de twee enorme kratten af zou zijn, en of ik ze even in de studio kon laten staan. Ik loog moedig, en omdat hij een aardige jongeman is geloofde hij me en stemde toe. In het jaar daarna heb ik hem in de stad gezien, en hij is niet meer zo aardig geworden. De quilter doet dat met je.
Dezer dagen is mijn 10 voet lange, 400 pond wegende, 7.000 dollar kostende longarm-quiltmachine een splinter van nijdigheid in mijn brein. Sinds ik hem aan de aardige jongeman heb gegeven, hoef ik er niet meer naar om te kijken, maar soms steekt hij toch zijn naalden in mijn hoofd. Dan stapelen de spijtgevoelens zich op: Ik had dat verdomde ding nooit moeten kopen. Ik had het nooit op de aardige jongeman mogen afschuiven. Ik had nooit met die jongen moeten slapen in het eerste jaar van de universiteit. Enzovoort.
Mijn broer heeft een plan. We huren een vrachtwagen, rijden met de quilter naar Boston en nemen hem mee op de veerboot naar Provincetown. Halverwege de veerboottocht kieperen we de longarm-quiltmachine van $7.000 en een gewicht van 400 kilo sierlijk in de baai van Cape Cod. We komen aan in Provincetown en nemen een feestelijk drankje.
Andere ideeën?