- I’ll Be Gone in the Dark, een 6-delige HBO-documentaireserie gebaseerd op Michelle McNamara’s gelijknamige boek, gaat zondag 28 juni in première.
- De serie volgt McNamara’s zoektocht naar de serieverkrachter en -moordenaar die ze de Golden State Killer noemde, actief van 1974 tot 1986.
- Zoals regisseur Liz Garbus (Lost Girls) en McNamara’s weduwe Patton Oswalt uitleggen, portretteert de show McNamara’s verterende obsessie, en de gebeurtenissen die voorafgingen aan haar dood in april 2016.
We weten wie de Golden State Killer is omdat Michelle McNamara hem heeft genoemd. De waargebeurde misdaadauteur I’ll Be Gone in the Dark van HBO vertelt in zes afleveringen over haar missie om de man te vinden die in de jaren zeventig en tachtig verschillende Californische steden terroriseerde met 13 moorden en zo’n 50 verkrachtingen door huisinvallen. McNamara’s obsessieve nieuwsgierigheid, onderzoekstalent en talent om het vertrouwen te winnen van rechercheurs die op hun hoede waren, hielpen om een onderzoek nieuw leven in te blazen dat uiteindelijk werd opengebroken door middel van genetische genealogietechnieken – de arrestatie van Joseph James DeAngelo bijna precies twee jaar na McNamara’s dood in 2016.
Meerdere factoren belemmerden de zoektocht. Het huiveringwekkende vermogen van de man om huizen van mensen in en uit te gaan, grotendeels onopgemerkt in de dagen lang voor Nest cams, bijvoorbeeld. De slechte communicatie tussen de wetshandhavers van verschillende Californische steden werd mogelijk gemaakt door een cultuur die seksueel geweld niet behandelde als de ernstige, levensveranderende misdaad die het is. Zijn gebrek aan een galvaniserende moniker zoals “de Zodiac Killer” hielp ook om het mysterie decennialang onder de radar te houden; eerst bekend als de East Area Rapist en later de Original Night Stalker, gaf McNamara de man die voorheen bekend stond als EAR-ONS een nieuwe naam die opdook in krantenkoppen, en in het 2013 Los Angeles magazine artikel dat McNamara een boek deal opleverde.
McNamara was halverwege het schrijven van I’ll Be Gone in the Dark toen ze stierf. Werkend vanuit duizenden bestanden op haar harde schijf, werd het voltooid door haar onderzoeksassistent, Paul Haynes (aka “The Kid”) en onderzoeksverslaggever Billy Jensen, met een nawoord van McNamara’s echtgenoot Patton Oswalt. Het resultaat is, voor deze schrijver en McNamara’s vele andere fans, een genre-busting meesterwerk dat aangrijpende true crime schrijven mengt met een memoires van het True Crime Diary blogger’s eigen leven en haar brandende behoefte om dit mysterie op te lossen, dat – zoals ze zelf toegeeft – ontaardde in obsessie en zelfvernietiging. (McNamara’s verslagen van de huisinbraken, levendig maar niet luguber, kunnen je ook doodsbang maken om ooit in een huis met een glazen schuifdeur te gaan wonen).
In de serie van HBO breidt de met een Emmy bekroonde regisseur Liz Garbus de thema’s uit het boek verder uit en ontvouwt ze nog meer. De docu-serie gaat over de misdaden, de slachtoffers en de overlevenden, van wie velen zich voor het eerst uitspreken. Over de kwetsbare interviews die door de serie heen te zien zijn, zegt Garbus dat, hoewel ze haar mede-medewerkers erkent, “alleen al het feit dat ze deel uitmaakte van Team Michelle veel goodwill met zich meebracht. En, denk ik, het gevoel dat dit een diepgaand onderzoek zou worden – ze zouden niet gereduceerd worden tot een soundbite van het meest verschrikkelijke wat ze ooit hadden meegemaakt. Het zouden driedimensionale mensen zijn die een reis achter de rug hadden.”
Het belangrijkste is echter dat I’ll Be Gone in the Dark over McNamara zelf gaat, en de manieren waarop de druk van een dreigende creatieve deadline botste met haar vele andere rollen: onderzoeker, dochter, zus, vriendin, echtgenote, en moeder van een jonge dochter, Alice. “There’s a scream permanently lodged in my throat now,” schrijft ze op een bepaald moment, te midden van de vele slapeloze nachten waarin ze brute geweldsverslagen en bloederige foto’s van de plaats delict bestudeerde, een noodzakelijk onderdeel van het werk waar ze van hield.
“Zelfs als je een ondersteunende partner hebt, die zegt: ‘Ga maar, ik geef je de tijd om te creëren’, heb je als nieuwe ouder zoiets van: ‘Maar dit is tijd die ik met mijn kind wil doorbrengen. Ik wil deze tijd met hen niet missen,” vertelt Patton Oswalt aan OprahMag.com over de strijd van zijn overleden vrouw om een balans te vinden. “Het gaat niet over het niet hebben van het ondersteunende netwerk. Zelfs als ik het ondersteunende netwerk heb, wil ik er dan gebruik van maken? Wil ik niet gewoon bij mijn kind zijn?”
Hoewel de doodsoorzaak van Michelle McNamara openbaar is, wordt er in het boek niet uitgebreid op ingegaan. In een interview uit 2016 met de New York Times geeft Oswalt echter details over de gebeurtenissen, en terwijl het verhaal een nieuwe vorm krijgt in de HBO-serie, gaan Garbus, Oswalt en leden van McNamara’s familie de feiten noch het emotionele gewicht van wat er is gebeurd uit de weg.
Oswalt liet op 21 april 2016, nadat hij Alice naar school had gebracht, rond 9.40 uur koffie staan bij McNamara’s bed, niet om haar uit haar broodnodige slaap te wekken omdat ze steeds meer stress had gekregen. Maar toen Oswalt een paar uur later bij haar ging kijken, ontdekte hij dat ze niet ademde en belde 911.
Paramedici verklaarden McNamara ter plekke dood. Ze was 46 jaar oud. In een verklaring van februari 2017 aan de Associated Press zei Oswalt: “We hebben vandaag geleerd dat de combinatie van drugs in Michelle’s systeem, samen met een aandoening waar we ons niet bewust van waren, dodelijk bleek.” Een autopsierapport vrijgegeven door Radar vond dat McNamara’s dood een ongeluk was, waarbij de hartaandoening werd opgemerkt en “effecten van meerdere drugs” werden genoemd, waaronder Xanax en de synthetische opioïde Fentanyl.
Door middel van sms’jes tussen McNamara, haar man en haar vrienden, en Oswalt’s herinnering aan wat er is gebeurd, ontstaat een duidelijker beeld over wat en hoe het is gebeurd – of, zo duidelijk als het maar kan zijn, aangezien McNamara er niet meer is.
“Ik heb niet echt bewust gekozen of niet te kiezen om iets te delen,” zegt Oswalt over het selecteren van wat te onthullen in de serie. “Ik heb al het materiaal aan Liz gegeven, net zoals ik al het materiaal aan Billy heb gegeven toen we het boek probeerden te voltooien. Het was een enorme daad van vertrouwen.”
“Michelle heeft zeker niets uit het verhaal van haar eigen leven geredigeerd, dus ik ga nu niet hetzelfde doen met dit,” vervolgt hij. “En ik dacht dat Liz het geweldig deed door dat te dienen, en ervoor te zorgen dat het respectvol, maar eerlijk werd gedaan.”
I’ll Be Gone in the Dark wordt zondags om 10 p.m. EST op HBO uitgezonden. Luister naar de bijbehorende podcast, gepresenteerd door Nancy Miller, op alle belangrijke podcastplatforms, waaronder Apple Podcasts en Spotify.
Voor meer manieren om je beste leven te leiden en alles over Oprah, schrijf je je in voor onze nieuwsbrief!