Katrina Phillips is een social media manager die een social media nachtmerrie beleeft: ze heeft net een nieuwe telefoon en heeft per ongeluk haar “Bootybook” profiel (een app waar je anoniem de seksuele prestaties van jongens kunt beoordelen) gesynchroniseerd met de rest van haar openbare online profielen. Terwijl haar telefoon volstroomt met jongens uit haar verleden, sommige gevleid, andere boos, hoort ze van “degene die weg is gekomen”. Misschien blijkt dit toch niet zo’n nachtmerrie te zijn …
OMG. Ben je gek geworden?
Katrina Phillips keek even naar het sms’je van haar beste vriendin, Samantha, en negeerde het. Ze had geen tijd voor drama. Ze zat in de metro en ze was te laat met het posten van de Deal of the Day voor een van haar klanten, Mind & Body Yoga, op al haar sociale netwerksites. Ze had op zijn minst de handleiding van haar nieuwe telefoon moeten doornemen, maar ze had bedacht dat het een telefoon was en geen vliegtuig. Ze had een dozijn eerdere smartphones gehad, elk eenvoudiger uit te vogelen dan het voorgaande model.
Behalve deze. Al haar apps en contacten en gegevens waren overgezet, maar het leek een soort van interne breiwerk te doen van elke individuele account die ze had, weven ze in een klonterige, rommelige stapel van informatieve garen. Dat herinnerde haar eraan. Ze moest de breiclub, waar ze in een opwelling lid van was geworden, vertellen dat ze ermee stopte. Ze was slecht in breien. Alleen kon ze dat niet doen omdat ze haar verdomde telefoon niet snapte. Haar telefoon ging weer over en het was een sms van Bryan, een jongen met wie ze twee keer uit was geweest en die had afgesproken dat ze de rekening voor cocktails zouden delen, maar die het wisselgeld in zijn zak had weten te stoppen toen ze niet keek, waardoor hij haar vijf dollar afhandig had gemaakt. Waarom zou hij contact met haar opnemen na twee maanden van wederzijdse ontwijking? Trut. Goed dat hij de moeite had genomen om dat van zich af te zetten. Geërgerd verwijderde ze de tekst. Alleen om er een andere voor in de plaats te krijgen.
Hey, baby, wassup? Lang niet gesproken. Oké. Dat was Dirk, een vriendje van het jaar ervoor. Heet, grappig, geweldig in bed. Niet iemand die de volgende dag belt, zoals ze had ontdekt. Waarom zou hij uit het houtwerk kruipen? Samen met James, met wie ze twee maanden uitging. En Seth. En Michael.
De sms’jes en e-mails rolden binnen, de een na de ander, als een This is Your Sex Life retrospectief, en ze dacht dat OMG ongeveer gelijk had. Dit kon geen toeval zijn. Gealarmeerd schoof ze op haar plastic stoel, het gehoest van de andere passagiers en het gerommel van de trein luider dan ze gewend was. Ze negeerde niet iedereen met haar oordopjes in, zoals ze gewoonlijk deed, omdat ze haar telefoon niet kon gebruiken. En had ze al gezegd dat ze haar telefoon niet snapte?
Waarom? Ze sms’te Samantha, plotseling heel erg bezorgd.
Ga naar je profiel.
Uh-oh.
Het kostte haar een kwellende minuut om uit te vogelen hoe ze alle eerste eisen die haar telefoon aan haar stelde kon omzeilen. Eerlijk gezegd, het was erger dan haar moeder en nee, ze zou niet graag de GPS ingeschakeld op dit moment, ze freaking wist waar ze was. Maar toen ze eindelijk op haar profiel kwam en zag wat haar glorieuze stukje elektronica precies had gesynchroniseerd, wilde ze een GPS om haar naar het dichtstbijzijnde gat te leiden om haar hipster kont in te kruipen en te sterven.
Haar BootyBook app had gesynchroniseerd met haar persoonlijke pagina.
Nu was elk detail over elke man die ze had ingelogd op haar handige, en lichtelijk smakeloze, app-equivalent van een klein zwart boek nu voor iedereen zichtbaar. Inclusief beoordelingen van hun manieren, kleding, gesprek tijdens de date, en ja, de grootte van hun penis als ze hem aan de haak had geslagen. Samen met of ze al dan niet een orgasme had gehad, de kwaliteit van het voorspel, en haar algemene indruk van zijn seksuele bekwaamheid.
OMG werd OMFG.
Delete, delete, delete. Haar handen begonnen te trillen, haar oksels begonnen massaal te zweten en haar hart ging zo snel tekeer dat ze zich afvroeg of een stressaanval mogelijk was op haar vierentwintigste. “Kom op, kom op,” mompelde ze tegen haar telefoon, kwaadaardig klein stuk stront dat het was, en klikte en scrolde en kneep en las, proberend uit te vinden hoe ze in godsnaam kon wegkrijgen wat ze zojuist had gezien. Voor altijd.
Toen ze dacht dat ze de mysterieuze verbinding had verbroken, ververste ze de site en herinnerde zich eindelijk te ademen. Het was weg. Ze riep Samantha. “Kijk eens of het er nog is!” flapte ze er zonder begroeting uit, haar telefoon glibberend in haar bezwete hand. Er was geen airco sterk genoeg in de wereld om klamme handpalmen te voorkomen in deze situatie.
“Het is weg!” Zei Samantha, haar stem triomfantelijk. “Godzijdank. Wat is er in godsnaam gebeurd?
“Ik weet het niet precies.” Ondanks het feit dat tegen een metroraam leunen nooit een goede hygiënische keuze was, had ze de steun nodig. Ze zakte achterover. “Maar het maakt niet uit hoe. Het is gebeurd en ik wil er niet aan denken hoeveel mensen het gezien hebben.” Gezien de gangbaarheid van instant meldingen op status updates, konden het er veel zijn. Iedereen op haar vriendenlijst. Inclusief haar moeder.
Haar telefoon ging over in haar oor. En toen nog een keer. Katrina sloeg met haar achterhoofd zo hard tegen het raam dat ze de man naast haar een blik waardig wierp, geen geringe prestatie in New York, waar oogcontact in de metro een sociale no-no was. “Ik ga dood,” zei ze tegen Samantha.
De man keek weer weg. Het kon hem niet schelen.
“Ik zie je bij jou thuis,” zei Samantha tegen haar. “Ik zal wijn meenemen.”
“Dank je.” Het was iets. We zullen een strategie bedenken om de schade te beperken. Niet schrikken. Ja, te laat. “Oké, bedankt. Ik zie je straks. Dag.” Katrina streek haar haar achter haar oor, beet op haar lip en wierp een voorzichtige blik op haar telefoon die in haar schoot op haar rode skinny jeans rustte, bang om te zien van wie de laatste sms’jes waren.
Maar eentje was van Drew Jordan, haar beste vriend op NYU, haar geheime crush voor vier jaar, dan haar eenmalige minnaar na een zuipavond op een kunsttentoonstelling. Haar keel schraapte toen ze verwoed de tekst las, zich maar al te bewust van wat hij gezien moest hebben.
Magnifieke penis huh? Ik ben een beetje sprakeloos.
En daarmee was haar vernedering compleet.
Want hoewel er nogal wat BootyBook-items waren die ze zich alleen in de vaagste zin herinnerde, herinnerde ze zich duidelijk wat ze over Drew had geschreven in de eerste vlaag van gelukzaligheid ’s ochtends toen hij haar appartement had verlaten. Ze had hem een negen gegeven, en niet de volle tien, omdat ze geen echte relatie hadden en omdat ze hem pas na veel wodka-tonics het bed in had gekregen. Voor zoenen had ze hem een tien gegeven, samen met de beschrijving “dromerig.” Zijn penis was beoordeeld als, nou ja, prachtig, zoals hij had gemerkt.
En ze had geschreven: “Nu begrijp ik wat iedereen zegt. Seks met iemand van wie je houdt is beter. Gelukkige zucht.”
Maar die gelukkige zucht was veranderd in weken van ellende toen duidelijk werd dat geen van beiden wist hoe om te gaan met de seksuele nasleep van het overschrijden van die grens in hun vriendschap. Ze had zich vreemd gedragen, hem te veel ge-sms’t. Hij had zich teruggetrokken. Ze had gepronkt met een jongen voor zijn neus op een concert. Hij zei dat ze te veel dronk. Toen kwam die noodlottige dag dat ze besefte dat hij haar helemaal ontliep. En ze had zichzelf absoluut en volkomen vernederd door hem dronken te sms’en dat ze hem miste. Dus eigenlijk, in de context van die sms, wist ze niet zeker of ze het nog erger had gemaakt. Haar leven was voorbij. Geen enkele man zou ooit nog met haar uit willen. Een uur later voelde Katrina zich alsof ze in een QVC-infomercial zat. Maar wacht, er is meer! Net toen ze dacht dat er niets meer aan haar winkelkarretje van sukkels kon worden toegevoegd, kwam er weer een nieuwe sms of e-mail binnen, die bewees dat het altijd erger kon.
“Wie is James ook alweer?” vroeg Samantha.
“Hij is die vent die geen condoom bij zich had en toen ik erop stond dat hij er een moest zoeken, kwam hij terug met een boterhamzakje en zei dat hij dat wel kon regelen.”
“O, walgelijk, dat klopt.”
Er was een moment van stilte waarin Samantha de verschrikking van dat moment overdacht, en Katrina het opnieuw beleefde. Op dat moment leek het misschien wel een van de ergste dingen die haar ooit was overkomen. O, de naïviteit. Dit was zo, zo veel erger.
De rest van haar leven datumloos en glijden in gekke kat dame status een kattenbak in haar appartement op een moment was de echte top van de vreselijke ijsberg. Want blijkbaar had ze niet alleen haar BootyBook-informatie op haar persoonlijke sociale-mediasite geplaatst, maar had ze zichzelf ook als spreadsheet geüpload naar haar bedrijfspagina.
“Hoe kan dat eigenlijk?” eiste Samantha, terwijl ze de kurk op hun tweede fles pinot grigio ontkurkte. Het was zo’n avond.
“Ik moet op de deelknop hebben gedrukt toen ik mijn telefoon aan het instellen was en toen is het naar al mijn accounts geüpload,” zei Katrina, terwijl ze wenste dat ze een schop had om zichzelf mee op het hoofd te slaan. Ze zou zelfs genoegen nemen met een tuinschepje.
Maar dit was Brooklyn, niet haar geboortestad in het noorden van het land. Er hing geen gereedschap rond haar appartement, tenzij je de buurman meetelde die drie keer per week ging zonnen. Haar handpalmen waren gevoelloos van het tot vuisten knijpen van haar handen. “Ik kan me niet herinneren dat ik het zo opgezet heb, maar je weet hoe het gaat. Je wordt efficiënt. Je begint te klikken en te verbinden en voor je het weet, ben je Facebook vrienden met de moeder van je ex-vriend. We zijn altijd maar één tikje verwijderd van een complete ramp.”
Samantha duwde het rode montuur van haar bril omhoog, haar pony begon de bovenkant te raken. Ze was in de granny chic look, met Peter Pan kragen en veel bloemmotieven en blouses, en ze was slim genoeg om geen BootyBook account te hebben. “Trina, je moet de schade beperken.
“Hoe doe ik dat?” eiste ze, terwijl ze haar glas bijgevuld wilde hebben maar niet in staat was van haar bank af te komen en de drie treden naar haar pseudo-keuken te lopen. Het was eigenlijk maar een ruimte van een halve meter in de hoek, uitgerust met apparatuur die beter geschikt was voor een kabouterfamilie, maar ze kookte toch niet. Ze had van een oud dressoir een provisorisch eiland gemaakt voor de rij kastjes en de minikoelkast, en Samantha leunde erop terwijl ze een glas wijn inschonk.
Katrina haalde haar paarse sjaal van haar nek en gooide hem op de salontafel. Het was te verleidelijk om zichzelf ermee te wurgen. Ze had al verschillende e-mails gekregen van klanten die een verklaring eisten, en de waarheid was, dat ze die niet had. Niemand zou geloven dat ze gehackt was. De informatie was te gedetailleerd, en het zou voor een hacker geen ander doel dienen dan haar te vernederen, en dat was over het algemeen niet hun werkwijze. Nee, iedereen zou weten dat het haar fout was en die van haar alleen.
“Nou, je moet een verklaring afleggen, zowel op je persoonlijke pagina als op je professionele pagina. Ik bedoel, het werkte voor Kristen Stewart, toch? Ze verontschuldigde zich binnen een paar uur en RPattz was weer van haar. Ze is ook niet werkloos. “
“Ik weet niet zeker of het hetzelfde is. En ze zijn uiteindelijk toch niet bij elkaar gekomen.” Maar Samantha had gelijk. Katrina zuchtte. “Ik denk dat ik dat moet doen voordat ik dronken word.”
“Ja, laten we het probleem niet groter maken. We schrijven de verklaring, schrijven hem op, dan gaan we uit eten en doen alsof er niets gebeurd is. Je kunt je telefoon thuislaten. Het was een plan, maar niet echt een plan. Katrina was aan het debatteren over het gebruik van de uitdrukking “oprecht spijt” versus “diep spijt” terwijl haar telefoon bleef ontploffen. Uiteindelijk koos ze voor “spijt me zeer van een ongelukkige technische fout waardoor privégegevens op een openbaar forum zijn verschenen.” Ze ging verder met te zeggen dat de geziene informatie was noch accuraat noch feitelijk op geen enkele manier, maar slechts een mening gebaseerd op persoonlijke waarnemingen en dat ze oprecht verontschuldigde voor eventuele verlegenheid veroorzaakt.
Afschuwelijk. Zo simpel als wat. “Ik ben klaar. Slechte schadebeperking, maar daar heb je het. Ik ben een social media manager. Dat is mijn werk. Maar ik heb net bewezen dat ik mijn eigen niet kan beheren. Grote steun voor mijn bedrijf. Geweldig.”
Samantha ging naast haar zitten. “Het stond er ongeveer drie minuten. Waarschijnlijk heeft niemand van je klanten het gezien. En bekijk het van de zonnige kant. Als je ooit een moment had waarop je wilde dat een man echt wist hoe je je voelde, dan heb je ze gewoon allemaal samengeklonterd.”
Katrina trok een wenkbrauw op. “Hoe moet ik me daardoor beter voelen?”
“En weet je, het zou een soort openbare dienstmededeling kunnen zijn. Al die kerels die dachten dat ze de shit in bed waren, weten nu hoe het zit. Misschien worden ze gevoeliger, misschien vragen ze om seksuele aanwijzingen. Misschien ontdekken ze waarom clitorissen belangrijk zijn. Dus ik veroorzaakte een golf van mannen in New York die hun bekwaamheid controleerden en op een seksuele odyssee gingen? Ze snoof. “Ja, ik betwijfel het.”
Haar telefoon ging voor de negenduizendste keer over. Ze zuchtte en keek naar het scherm. “Shit, het is Drew weer.”
“Wat zei hij?”
Hart bonkte met een snelheid meer geschikt voor een kolibrie, ze ontgrendelde haar telefoon en tikte op het bericht.
Wil met je praten. Ik werk vanavond. Kun je naar boven komen?
“Omigod, hij wil dat ik hem vanavond in de bar ontmoet. Hij is aan het werk, maar hij wil met me praten. Wat denk je dat dat betekent?”
“Dat hij met jou wil praten.”
Katrina gooide haar wijn achterover en dronk het halve glas in één teug naar binnen. “Ja, maar waarom? Ik bedoel, wat valt er te zeggen?” Anders dan dat ze een mislukkeling was? Dat was een feit; dat hoefde niet besproken te worden.
“Misschien wil hij praten over zijn prachtige penis. Misschien wil hij je zijn prachtige penis laten zien.”
“Wat moet ik zeggen?”
Samantha keek haar aan alsof ze de eerste idioot was op de commandobrug van de USS Moron. “Dat je hem zult ontmoeten. Kijk, we zijn bezopen, je zeurt al jaren over hem, ik zeg dat je er voor gaat. Het kan onmogelijk nog gênanter worden dan het al is.”
Dat viel nog te bezien, maar ze was net masochistisch genoeg om te willen weten wat Drew tegen haar zou zeggen. “OK, maar dan kap ik mezelf af van wijn. Geen alcohol meer of ik eindig huilend in zijn bijzijn. Je weet dat ik een huilerige dronkaard ben. “Oh, ja, dat weet ik.” Samantha bestudeerde haar. “Wat is er toch met Drew? Ik bedoel, hij is leuk en zo, en ik kan zien waarom hij uw vrouwelijke delen laat fladderen, maar je wilde legaal met hem daten, nietwaar?”
Dat had ze. Een minuut lang dacht ze na, terugdenkend aan haar jaren als student, nieuw in de grote stad, zich heel gewoontjes voelend naast medestudenten uit Hongkong en Hollywood en Istanbul. Studenten die valedictorians waren, overpresteerders, met geweldige stijl en razende zelfverzekerdheid. Zij was gewoon Trina, een A-minus student uit de voorstad zonder bijzondere vaardigheden, maar gedreven om iets voor zichzelf te laten gebeuren. Drew was een van de eerste klasgenoten bij wie ze zich op haar gemak voelde. Hij was niet pretentieus, of arrogant, en hij had naar haar geluisterd.
Vele late nachten had ze doorgebracht in haar slaapzaal op haar bed, hun benen uitgestrekt, luisterend naar muziek en pratend over van alles, van jeugdherinneringen tot hoe je de ultieme meerval kon uithalen. Het waren veel kleine dingen en het was één groot ding.
“Toen mijn vader een hartaanval kreeg, was iedereen helemaal ‘oh, het spijt me,'” vertelde ze Samantha, die ze eigenlijk het semester daarna had ontmoet. “Maar Drew spijbelde en ging met me mee in de trein naar huis. Hij liet me huilen tot ik op zijn schouder in slaap viel, en hij ging met me mee naar het ziekenhuis.” Ze zwierde met de wijn die nog in haar glas zat en staarde ernaar, met een brok in haar keel. “Daarom heb ik altijd het gevoel dat hij degene is die is ontsnapt. Hij is een goede jongen en we hadden een diepe vriendschap.”
“Dan moet je hem zeker zien. Zelfs als het nooit een relatie wordt, moet je proberen jullie vriendschap te herstellen.”
“Je hebt gelijk.” Katrina tikte een antwoord uit.
Zeker. Zorg dat je er rond elf uur bent.
Cool.
De smiley gaf haar een beter gevoel. Hij kon niet super boos zijn als hij positieve emoticons gebruikte. Wat het verder betekende, had ze geen idee van, maar ze ging zichzelf maar één minuut toestaan om te denken dat het was dat hij die magnifieke penisprestatie wilde herhalen.
Ze zette de timer op haar telefoon. “Wat ben je in godsnaam aan het doen?”
“Ik geef mezelf precies zestig seconden om te fantaseren dat Drew bij me wil zijn.”
Ze sloot haar ogen en herinnerde zich de sensatie van zijn mond op de hare, die haar met passie en intensiteit kuste. Tegen de tijd dat zijn lippen over haar borsten en haar meisjesdelen naar beneden trokken, piepte het telefoonalarm.
Ze opende haar ogen. “Oké, ik ben in orde.”
Samantha duwde haar bril omhoog. “Je bent een freak.”
“Waarheid.”
Excerpted from PERFECT 10, by Erin McCarthy, Copyright 2014. Uitgegeven door Harlequin. Dit is de nieuwste roman in de Cosmo Red-Hot Reads van Harlequin boekenlijn. Bestel uw exemplaar vandaag.