De eerste beweging in de richting van een classificatiesysteem kan worden gezien in de 15e eeuw en de eerste helft van de 16e eeuw, toen de grootste karveelschepen van de marine (zoals de Mary Rose, de Peter Pomegranate en de Henri Grâce à Dieu) werden aangeduid als “grote schepen”. Dit was alleen op basis van hun ruw geschatte grootte en niet op basis van hun gewicht, bemanning of aantal kanonnen. Toen deze karvelen later in de 16e eeuw werden vervangen door de galjoenen nieuwe stijl, werd de term “groot schip” gebruikt om de grootste schepen van de marine formeel af te bakenen van de rest.
Het Stuart-tijdperkEdit
De vroegste categorisering van de schepen van de Royal Navy dateert uit de regeerperiode van koning Hendrik VIII. Henry’s Navy bestond uit 58 schepen, en in 1546 verdeelde de Anthony Roll ze in vier groepen: ‘ships, galliasses, pinnaces, and row barges.’ “:128
Het formele systeem van indeling van de oorlogsschepen van de marine in een aantal of groepen of “tarieven” ontstond echter pas in het zeer vroege deel van het Stuart tijdperk, met de eerste lijsten van een dergelijke categorisering die rond 1604 verschenen. In die tijd werden de oorlogsschepen van de “Navy Royal” ingedeeld naar het aantal manschappen dat nodig was om ze op zee te bemannen (d.w.z. de grootte van de bemanning) in vier groepen:
- Royal Ships (de grootste schepen in de vorige “grote schepen” groepering) met 42-55 kanonnen en met ten minste 400 man aan boord;
- Great Ships (de rest van de schepen in de vorige “grote schepen” groepering) met 38-40 kanonnen;
- Middelschepen met 30-32 kanonnen; en
- Kleine schepen met minder dan 30 kanonnen
In een lijst uit 1612 werden vier groepen genoemd: koninklijke, middelgrote, kleine en pinnaces; maar definieerde ze naar tonnage in plaats van naar kanonnen, beginnend bij 800 tot 1200 ton voor de koninklijke schepen, tot minder dan 250 ton voor de pinnaces.128
In de eerste jaren van de regering van Karel I waren deze vier groepen omgedoopt in een numerieke volgorde. De koninklijke schepen werden nu ingedeeld in de eerste rang, de grote schepen in de tweede rang, de middelmatige schepen in de derde rang en de kleine schepen in de vierde rang. Spoedig daarna werd de structuur opnieuw gewijzigd, waarbij de term rang nu werd vervangen door tarief, en de vroegere kleine schepen nu werden onderverdeeld in het vierde, vijfde en zesde tarief.
De vroegste rangschikking was niet gebaseerd op het aantal kanonnen, maar op de vastgestelde aanvulling (het aantal manschappen). In 1626 werd in een door Karel I opgestelde tabel de term tarieven voor het eerst gebruikt in een classificatieschema in verband met de marine. De tabel vermeldde het bedrag van het maandloon dat een zeeman of officier zou verdienen, in een geordend schema van zes rangen, van “eerste rang” tot “zesde rang”, waarbij elke rang in twee klassen was verdeeld, met een verschillend aantal manschappen voor elke klasse. In deze tabel van 1626 werd geen specifiek verband gelegd met de grootte van het schip of het aantal bewapende manschappen aan boord, en voor zover bekend had dit uitsluitend betrekking op de loonklassen voor matrozen.:128
Dit classificatieschema werd eind 1653 ingrijpend gewijzigd toen de scheepsbezetting van individuele schepen werd verhoogd. Vanaf ongeveer 1660 ging de classificatie over van een classificatie gebaseerd op het aantal manschappen naar een classificatie gebaseerd op het aantal boordkanonnen dat een schip voerde.
Samuel Pepys, toen secretaris van de Admiraliteit, herzag de structuur in 1677 en legde deze vast als een “plechtige, universele en onveranderlijke” classificatie. De classificatie van een schip was van administratief en militair nut. Het aantal en het gewicht van de kanonnen bepaalden de grootte van de bemanning, en dus de hoeveelheid soldij en rantsoenen die nodig waren. Het gaf ook aan of een schip krachtig genoeg was om in de slaglinie te staan. De oorspronkelijke indeling van Pepys werd bijgewerkt door verdere definities in 1714, 1721, 1760, 1782, 1801 en 1817 (de laatste was de strengste, omdat daarin werd bepaald dat ook de carronades, die tot dan toe buiten beschouwing waren gelaten, bij de telling van de kanonnen werden betrokken). Over het geheel genomen was de tendens dat elk tarief een groter aantal kanonnen kreeg. Zo stond Pepys een eerste rijn 90-100 kanonnen toe, maar in de regeling van 1801 had een eerste rijn 100-120 kanonnen. Het bereik van een zesde tarief liep van 4-18 tot 20-28 (na 1714 werd elk schip met minder dan 20 kanonnen niet geclassificeerd).
Eerste, tweede en derde tarief (schepen van de linie)Edit
Een schip van de eerste, tweede of derde rang werd beschouwd als een “schip-van-de-linie”. De eerste en tweede rang waren driedekkers; dat wil zeggen dat zij drie aaneengesloten dekken met kanonnen hadden (op het benedendek, middendek en bovendek), gewoonlijk met daarnaast kleinere wapens op het achterdek, het voordek en het achterdek.
De grootste derde rangschepen, die van 80 kanonnen, waren eveneens driedekkers van de jaren 1690 tot het begin van de jaren 1750, maar zowel vóór als na deze periode werden schepen met 80 kanonnen gebouwd als tweedekkers. Alle andere derdeklassers, met 74 kanonnen of minder, waren eveneens tweedeks, met slechts twee aaneengesloten dekken met kanonnen (op het benedendek en op het bovendek), naast kleinere wapens op het achterdek, het voordek en (als ze er een hadden) het achterdek. Een reeks belangrijke wijzigingen in het classificatiesysteem werd van kracht vanaf begin januari 1817, toen de door elk schip gedragen carronades werden opgenomen in het aantal kanonnen (voorheen waren deze meestal weggelaten); het eerste tarief vanaf die datum omvatte alle driedekkers (de toevoeging van hun carronades had ertoe geleid dat alle driedekkers nu meer dan 100 kanonnen hadden), het nieuwe tweede tarief omvatte alle tweedekkers van 80 kanonnen of meer, met het derde tarief verlaagd tot tweedekkers van minder dan 80 kanonnen.
Vierde, vijfde en zesde tariefEdit
De kleinere vierde tarieven, van ongeveer 50 of 60 kanonnen op twee dekken, waren schepen-van-de-lijn tot 1756, toen men vond dat dergelijke 50-kanonnen schepen nu te klein waren voor veldslagen. De grotere schepen van 60 kanonnen werden nog steeds als linieschepen beschouwd, maar er kwamen weinig nieuwe schepen van dit type bij. De schepen van 60 kanonnen werden in de volgende decennia verdrongen door de schepen van 64 kanonnen van de derde serie. De marine behield wel enkele vierdeklassers voor konvooibegeleiding, of als vlaggenschepen op verafgelegen stations; zij bouwde ook enkele Oost-Indiëvaarders om voor die rol.
De kleinere tweedekkers vervaagden oorspronkelijk het onderscheid tussen een vierdeklasser en een vijfdeklasser. Aan de lage kant van de vierde klasse bevonden zich de tweedeks schepen met 50 kanonnen van omstreeks 1756. Aan de hoge kant van de vijfde rang bevinden zich de tweedekkers van 40 of 44 kanons (vanaf 1690) of zelfs de demi-batterijschepen van 32 en 36 kanons uit de periode 1690-1730. De vijfde klasse aan het begin van de 18e eeuw waren over het algemeen “demi-batterij” schepen, met een paar zware kanonnen op het benedendek (die vaak de rest van het benedendek gebruikten als rijpoorten) en een volledige batterij kleinere kanonnen op het bovendek. Deze werden echter geleidelijk afgeschaft, omdat het lage vrijboord (d.w.z. de hoogte van de onderdekse geschutspoorten boven de waterlijn) betekende dat het bij ruw weer vaak onmogelijk was de onderdekse geschutspoorten te openen.
Vijfde en zesde rang werden nooit tot de schepen-van-de-lijn gerekend. In het midden van de 18e eeuw werd een nieuw type van de vijfde rang ingevoerd, het klassieke fregat, zonder poorten op het benedendek en met de hoofdbatterij uitsluitend op het bovendek, waar het onder alle weersomstandigheden kon worden ingezet.
Schepen van de zesde rang waren over het algemeen nuttig als konvooibegeleiders, voor blokkades en het vervoeren van verzendingen; door hun geringe afmetingen waren ze minder geschikt voor de algemene kruistaken die de fregatten van de vijfde rang zo goed deden. In wezen waren er twee groepen fregatten van de zesde rang. De grootste categorie bestond uit de fregatten van de zesde rang met 28 kanonnen, voorzien van een hoofdbatterij van vierentwintig 9-ponder kanonnen en vier kleinere kanonnen op hun bovenbouw. De tweede categorie bestond uit de “postschepen” van 20 tot 24 kanonnen. Deze waren te klein om formeel tot de fregatten te worden gerekend (hoewel ze er in de volksmond vaak mee werden gegroepeerd), maar vereisten toch een postkapitein (d.w.z. een officier met de rang van kapitein) als hun commandant.
Ongeclassificeerde schepenEdit
Het classificatiesysteem behandelde geen schepen kleiner dan de zesde rang. De overige schepen waren eenvoudig “zonder classificatie”. De grotere schepen zonder rating werden over het algemeen allemaal sloepen genoemd, maar die nomenclatuur is nogal verwarrend voor schepen zonder rating, vooral als het gaat om de finesses van “ship-sloop”, “brig-sloop”, “sloep-of-war” (wat in marinejargon eigenlijk gewoon hetzelfde betekende als “sloep”) of zelfs “corvette” (de laatste een Franse term die de Britse marine pas in de jaren 1840 ging gebruiken). Technisch gezien omvatte de categorie “oorlogssloep” elk gevechtsschip zonder classificatie – in theorie omvatte de term zelfs bom- en vuurschepen. Tijdens de Napoleontische oorlogen verhoogde de Royal Navy het aantal sloepen in dienst met ongeveer 400%, omdat zij grote aantallen van deze kleine vaartuigen nodig had voor het escorteren van konvooien (zoals in elke oorlog ontstond er door de invoering van konvooien een enorme behoefte aan escorteschepen), het bestrijden van kapers en het zelf innemen van prijzen.