Wiązanie metaliczne, siła, która trzyma atomy razem w substancji metalicznej. Takie ciało stałe składa się z blisko upakowanych atomów. W większości przypadków, najbardziej zewnętrzna powłoka elektronowa każdego z atomów metalu pokrywa się z dużą liczbą sąsiednich atomów. W konsekwencji elektrony walencyjne nieustannie przemieszczają się z jednego atomu do drugiego i nie są związane z żadną konkretną parą atomów. Krótko mówiąc, elektrony walencyjne w metalach, w przeciwieństwie do elektronów w substancjach związanych kowalencyjnie, są nielokalne, mogą wędrować stosunkowo swobodnie po całym krysztale. Atomy, które elektrony pozostawiają za sobą, stają się jonami dodatnimi, a interakcja między takimi jonami i elektronami walencyjnymi daje podstawę do siły spójności lub wiązania, która utrzymuje kryształ metaliczny razem.
Encyclopædia Britannica, Inc.
Wiele charakterystycznych właściwości metali są przypisywane do nie zlokalizowanych lub swobodny charakter elektronów walencyjnych. Warunek ten, na przykład, jest odpowiedzialny za wysoką przewodność elektryczną metali. Elektrony walencyjne mogą się zawsze swobodnie poruszać, gdy przyłożone jest pole elektryczne. Obecność ruchomych elektronów walencyjnych, jak również niekierunkowość siły wiązania między jonami metalu, stanowią o kowalności i plastyczności większości metali. Kiedy metal jest kształtowany lub rysowany, nie pęka, ponieważ jony w jego strukturze krystalicznej są dość łatwo przemieszczane względem siebie. Ponadto, nie zlokalizowane elektrony walencyjne działają jako bufor pomiędzy jonami o podobnym ładunku, a tym samym zapobiegają ich zbliżaniu się do siebie i generowaniu silnych sił odpychających, które mogą spowodować pęknięcie kryształu.
.