Tak więc, słyszysz smutne opowieści jak ten z 72-letniej babci, której nazwa nie używam, aby zapobiec dalszej niezgody. Przeprowadziła się do Południowej Kalifornii w zeszłym roku, aby pomóc swojemu synowi i jego żonie z ich nowym dzieckiem, jej pierwszym wnukiem. „Spodziewałam się, że będę miała ręce do pracy, niańcząc dzieci wieczorami”, powiedziała mi.
Nie sprawdziło się to w ten sposób. Jej synowa, której nie znała dobrze przed ciążą, „nie chciała, żebym była blisko”, powiedziała, i nie przyjmowała prezentów i ofert pomocy.
Wśród znajomych kobiet w jej wieku, które mają synów, „prawie każda mówi to samo: synowe trzymają ich z dala od dzieci”, powiedziała. „A synowie nie bronią swoich matek; muszą być lojalni wobec swoich żon”. Czując się wykluczona, babcia planuje relokację i będzie odwiedzać rodzinę co kilka miesięcy.
Yikes.
Przyznajmy, jak wiele zmiennych może wpływać na więzi pokoleniowe, jak prosta geografia, zdrowie i to, czy dziadkowie pracują, czy są na emeryturze. Finanse mają znaczenie, ponieważ dochód rozporządzalny ułatwia odwiedziny z daleka.
Następnie rozważmy niekończące się zawiłości dynamiki rodzinnej. Pomimo rzekomej przewagi matrylinearnej, znam kilka ciężko pracujących nowych babć zapewniających regularną opiekę dla dzieci swoich synów, a wszystko wydaje się polubowne.
Ponadto, wszyscy znamy kobiety usztywniające własne matki. Nauka społeczna bada trendy w grupach ludzi, ale nie może przewidzieć, co dzieje się w indywidualnej rodzinie.
Still, pielęgniarka na Long Island o imieniu Susan (poprosiła mnie o pominięcie jej nazwiska, aby nie przyczyniać się do rodzinnego napięcia), zapewnia rodzaj przypadku testowego: Ma ona dorosłego syna i córkę, z których każdy mieszka w odległości około 15 minut.
.