W późnym klasycyzmie wokół jeziora Pátzcuaro żyły co najmniej dwie grupy etniczne spoza P’urhépecha: osoby posługujące się językiem nahuatl w Jarácuaro i niektóre kultury Chichimecan na północnych brzegach, przy czym populacja Nahua była drugą co do wielkości.
Zgodnie z Relación de Michoacán wizjonerski przywódca P’orhépecha o imieniu Taríacuri postanowił zebrać społeczności wokół jeziora Pátzcuaro w jedno silne państwo. Około 1300 roku dokonał pierwszych podbojów i ustanowił swoich synów Hiripana i Tangáxoana panami odpowiednio Ihuatzio i Tzintzuntzan, sam zaś rządził z miasta Pátzcuari. Do śmierci Taríacuriego (ok. 1350 r.) jego ród kontrolował wszystkie główne ośrodki wokół jeziora Pátzcuaro. Jego syn Hiripan kontynuował ekspansję na tereny wokół jeziora Cuitzeo.
Hiripan, a później jego brat Tangáxuan I zaczęli instytucjonalizować system trybutarny i konsolidować polityczną jedność imperium. Stworzyli biurokrację administracyjną i podzielili obowiązki i daniny z podbitych terytoriów między lordów i szlachtę. W kolejnych latach do coraz bardziej scentralizowanego państwa włączono najpierw sierrę taraskańską, a następnie dorzecze Balsas.
Pod rządami cazonci Tzitzipandáquare wiele regionów zostało podbitych, ale zostały one utracone przez bunty lub strategiczne wycofanie się w obliczu azteckiej ekspansji. W 1460 roku państwo Tarascan dotarło do wybrzeża Pacyfiku w Zacatula, posunęło się do doliny Toluca, a także, na północnym skraju, dotarło do dzisiejszego stanu Guanajuato. W latach 70. XIV wieku Aztekowie pod wodzą Axayacatla zdobyli serię miast granicznych Tarascan i zbliżyli się do serca Tarascan, ale ostatecznie zostali pokonani. To doświadczenie skłoniło taraskańskiego władcę do dalszego ufortyfikowania azteckiej granicy za pomocą ośrodków wojskowych wzdłuż granicy, takich jak Cutzamala. Pozwolił on również Otomiom i Matlatzincas, którzy zostali wypędzeni ze swych ojczyzn przez Azteków, osiedlić się w strefie przygranicznej pod warunkiem, że wezmą udział w obronie ziem Tarasków. Od 1480 r. aztecki władca Auitzotl nasilił konflikt z Taraskańczykami. Popierał on ataki na ziemie Tarasków ze strony innych grup etnicznych sprzymierzonych lub podporządkowanych Aztekom, takich jak Matlatzincas, Chontales i Cuitlatecs. Tarascanie, prowadzeni przez Caconzi Zuangua, odparli ataki, ale dalsza ekspansja Tarascanów została zatrzymana aż do przybycia Hiszpanów dwa lata po objęciu rządów przez ostatniego Caconzi niezależnego państwa Tarascanów, Tangáxuan II.
.