W teorii literatury tekstem jest każdy obiekt, który można „czytać”, niezależnie od tego, czy jest to dzieło literackie, znak uliczny, układ budynków w bloku miejskim, czy styl ubioru. Jest to spójny zestaw znaków, który przekazuje jakiś komunikat informacyjny. Ten zestaw znaków jest rozpatrywany pod względem treści komunikatu informacyjnego, a nie pod względem jego fizycznej formy lub medium, w którym jest reprezentowany.
W ramach dziedziny krytyki literackiej, „tekst” odnosi się również do oryginalnej zawartości informacyjnej danego utworu; to znaczy, że „tekstem” utworu jest ów pierwotny symboliczny układ liter, tak jak został on pierwotnie skomponowany, z pominięciem późniejszych zmian, zniszczeń, komentarzy, tłumaczeń, paratekstów itd. Dlatego też, gdy krytyka literacka zajmuje się określeniem „tekstu”, zajmuje się odróżnieniem oryginalnej zawartości informacyjnej od tego, co zostało dodane lub odjęte od tej zawartości, tak jak pojawia się ona w danym dokumencie tekstowym (czyli fizycznej reprezentacji tekstu).
Ponieważ historia piśmiennictwa poprzedza pojęcie „tekstu”, większość tekstów nie została napisana z myślą o tym pojęciu. Większość prac pisemnych mieści się w wąskim zakresie typów opisywanych przez teorię tekstu. Pojęcie „tekstu” staje się istotne, gdy i kiedy „spójny przekaz pisemny jest ukończony i trzeba się do niego odwoływać niezależnie od okoliczności, w których powstał.”
.