Abstract
TŁO I CELE: Rokowanie u starszych pacjentów z ostrą białaczką szpikową (AML) jest zwykle fatalne, podczas gdy prawdziwe przeżycie starszych pacjentów nie włączonych do badań klinicznych nie jest znane. Retrospektywnie oceniono wpływ na przeżycie agresywnego i nieagresywnego podejścia u 1005 pacjentów w wieku >60 lat zarejestrowanych w bazie danych grupy kooperacyjnej GIMEMA. PROJEKT I METODY: Chorzy z grupy A (n=621) otrzymali leczenie agresywne, natomiast chorzy z grupy B (n=384) poddani zostali terapii nieagresywnej. Grupy różniły się pod względem rozkładu czynników ryzyka: chorzy z grupy B mieli wyższą medianę wieku, gorszy stan sprawności (PS) i większy odsetek wcześniejszych zachorowań na chorobę mielodysplastyczną. WYNIKI: Mediana przeżycia całkowitego wyniosła odpowiednio 7 i 5 miesięcy w grupach A i B (p min 0,0001). W analizie wieloczynnikowej następujące czynniki były związane z istotnie krótszym przeżyciem: wiek >71 lat (RR=1,27; 95% CI=1,07-1,50), PS=2-4 (RR=1,44; 95% CI=1,24-1,68), liczba białych krwinek > 10 000 mL (RR=1,37; 95% CI=1,06-1,75) oraz dysfunkcja serca wymagająca leczenia (RR=1,26; 95% CI=1,05-1,50). Nie zaobserwowano różnicy w przeżyciu w zależności od agresywnego lub nieagresywnego leczenia (RR=1,1; 95% CI=0,94-1,32). Pacjenci w wieku min. 70 lat, bez choroby serca, ale z liczbą białych krwinek > 10 000/mL mieli istotnie lepsze przeżycie, gdy byli leczeni agresywnie (mediana przeżycia 7 vs 3 miesiące, p = 0,011). INTERPRETACJA I WNIOSKI: Pomimo oczywistej selekcji chorych o gorszym rokowaniu w grupie B, różnica w przeżyciu pomiędzy obiema grupami była marginalna. Analiza wieloczynnikowa nie wykazała istotnej korzyści w przeżyciu u chorych leczonych agresywnie. Wszystkie te przesłanki wskazują, że u starszych chorych na AML prawdopodobieństwo odniesienia korzyści z agresywnego leczenia jest niewielkie, dlatego powinno być ono proponowane tylko wybranym chorym.