- Abstract
- 1. Wprowadzenie
- 2. Materiały i metody
- 2.1. Patient Selection and Study Design
- 2.2. Zakresy referencyjne dla markerów tarczycowych
- 2.3. TSH, FT4, anty-TPO i anty-Tg Testy
- 2.4. Udział pacjentów i społeczeństwa
- 2.5. Analiza statystyczna
- 3. Wyniki
- 3.1. Anti-TPO as an Early Predictive Marker
- 4. Dyskusja
- Dostępność danych
- Zatwierdzenie etyczne
- Konflikt interesów
- Wkład autorów
- Podziękowania
- Materiały uzupełniające
Abstract
Even though most thyroid subjects are undiagnosed due to nonspecific symptoms, universal screening for thyroid disease is not recommended for the general population. W tym badaniu, naszym motywem jest pokazanie wczesnego pojawienia się autoprzeciwciała tarczycy, anty-TPO, przed wystąpieniem zaburzeń hormonów tarczycy; stąd dodanie anty-TPO w połączeniu z tradycyjnymi markerami tarczycy TSH i FT4 pomogłoby zmniejszyć długoterminową zachorowalność i związane z tym problemy zdrowotne. W sumie 4581 osób poddano wielokrotnym badaniom TSH, FT4, anty-TPO i anty-Tg i obserwowano przez 2 lata. Podzieliliśmy badanych na dwie grupy, A1 (eutyreoza przy pierwszej wizycie, ale przekształcona w subkliniczną/ jawną niedoczynność tarczycy podczas wizyt kontrolnych) i A2 (eutyreoza przy pierwszej wizycie, ale przekształcona w nadczynność tarczycy podczas wizyt kontrolnych). Wyniki badań wskazują, że 73% osób z niedoczynnością tarczycy (grupa A1) i 68,6% osób z nadczynnością tarczycy (grupa A2) miało anty-TPO odpowiednio 252 (±33) i 277 (±151) dni przed wystąpieniem zaburzeń czynności tarczycy. Zarówno w przypadku subklinicznej/ jawnej niedoczynności, jak i nadczynności tarczycy stwierdzono istotnie wyższy odsetek osób, u których przed wystąpieniem dysfunkcji tarczycy stwierdzono obecność anty-TPO w porównaniu z grupą kontrolną. Nie stwierdzono natomiast istotnej różnicy w grupie osób, które miały anty-Tg wcześniej niż grupa kontrolna. Dalsza ocena wykazała, że tylko anty-TPO może być stosowane jako samodzielny marker, ale nie anty-Tg. Nasze wyniki wskazują, że anty-TPO pojawia się przed wystąpieniem zaburzeń czynności hormonalnej tarczycy; dlatego też badanie anty-TPO w połączeniu z TSH znacznie ułatwiłoby identyfikację osób potencjalnie zagrożonych i zapobiegałoby długotrwałej chorobowości.
1. Wprowadzenie
Dysfunkcja tarczycy, którą definiuje się jako szerokie spektrum zaburzeń związanych z gruczołem tarczowym, ma ogromny wpływ na zdrowie człowieka. Około 20 milionów ludzi cierpi z powodu jakiejkolwiek formy choroby tarczycy w Stanach Zjednoczonych. Częstość występowania zaburzeń czynności tarczycy różni się w poszczególnych populacjach, co można przypisać czynnikom geograficznym/środowiskowym, pochodzeniu etnicznemu, wiekowi, płci itp. Funkcjonalne choroby tarczycy są głównie podzielone na niedoczynność tarczycy (niedoczynność tarczycy) i nadczynność tarczycy (nadczynność tarczycy), które są dalej podzielone na jawne i subkliniczne choroby. Szacuje się, że około 4,6% populacji USA cierpi na niedoczynność tarczycy (0,3% klinicznie i 4,3% podklinicznie), a 1,3% na nadczynność tarczycy (0,5% klinicznie i 0,7% podklinicznie). Wiele osób z chorobami tarczycy pozostaje niezdiagnozowanych, ponieważ objawy rozwijają się stopniowo i są mało specyficzne. Chociaż badania przesiewowe w kierunku chorób tarczycy wydają się właściwe, powszechne badania przesiewowe nie zostały jednomyślnie zatwierdzone ze względu na brak badań klinicznych, które ustalają korzyści z późniejszej terapii .
Pomimo że powszechne badania przesiewowe nie są zalecane, niektóre badania wskazują, że wczesne leczenie, zwłaszcza w przypadku subklinicznej niedoczynności tarczycy, może być korzystne w zapobieganiu rozwojowi jawnej niedoczynności tarczycy i związanej z nią zachorowalności oraz zapobieganiu przyszłym chorobom serca poprzez korektę profilu lipidowego surowicy . Niektóre badania podkreślają, że choroba tarczycy jest związana z nieprawidłowym profilem lipidowym i zaburzeniami pracy serca, dlatego też wczesne rozpoznanie i leczenie może wyeliminować potrzebę stosowania drogich terapii obniżających poziom lipidów. Ponadto, wczesne rozpoznanie i leczenie zmniejszyłoby koszty oceny i leczenia niespecyficznych objawów. Jednak częste badania przesiewowe są zalecane dla grup wysokiego ryzyka, takich jak kobiety w ciąży, ponieważ niewykryta subkliniczna niedoczynność tarczycy i obecność autoprzeciwciał tarczycowych w czasie ciąży mogą niekorzystnie wpływać na przeżycie płodu i są związane z nadciśnieniem tętniczym i toksemią. Badania wykazały jednak opłacalność powszechnych badań przesiewowych dla kobiet w ciąży w porównaniu z badaniami przesiewowymi tylko dla kobiet w ciąży wysokiego ryzyka bez badań przesiewowych. Nie tylko kobiety w ciąży, ale również kobiety, które są w wieku rozrodczym powinny być badane i leczone wcześnie, ponieważ dane sugerują, że subkliniczna niedoczynność tarczycy jest związana z zaburzeniami owulacji i niepłodności .
Autoimmunologiczna choroba tarczycy jest najczęstszą formą dysfunkcji tarczycy, powodując kilka form zapalenia tarczycy, począwszy od niedoczynności tarczycy (zapalenie tarczycy Hashimoto) i nadczynności tarczycy (choroba Gravesa). Autoimmunizacja tarczycy charakteryzuje się obecnością autoprzeciwciał tarczycowych, zwłaszcza anty-TPO i anty-Tg. W ostatnich latach autoprzeciwciała wykazują wartościowe wyniki jako wczesne markery diagnostyczne w wielu chorobach, takich jak nowotwory, reumatoidalne zapalenie stawów czy celiakia. Niestety, autoprzeciwciała tarczycowe są rutynowo oznaczane dopiero po stwierdzeniu nieprawidłowości w zakresie hormonów tarczycy, zwłaszcza TSH i FT4. Ale ich występowanie nawet przed markerem TSH, który jest podstawowym markerem, nie zostało docenione.
W tym badaniu skupiamy się na pokazaniu wczesnego pojawienia się autoprzeciwciał tarczycowych u osób z eutyreozą, które później rozwinęły się w niedoczynność i nadczynność tarczycy. Nasze wyniki wskazują, że pomiar anty-TPO w połączeniu z TSH i FT4 byłby korzystny w identyfikacji osób z eutyreozą z potencjalnym ryzykiem rozwoju choroby tarczycy, a tym samym byłby pomocny w ścisłym monitorowaniu, częstych badaniach kontrolnych i wczesnym podejmowaniu decyzji o leczeniu, aby zapobiec długoterminowej zachorowalności i chorobom towarzyszącym, takim jak choroby układu krążenia
2. Materiały i metody
2.1. Patient Selection and Study Design
Kwalifikująca się populacja badawcza obejmowała 4581 osób, które były wielokrotnie badane w Vibrant America Clinical Laboratory pod kątem minimum czterech markerów choroby tarczycy (wolny hormon T4 (FT4), TSH, anty-TPO, anty-Tg) między kwietniem 2016 a kwietniem 2018 (2 lata). Ta retrospektywna analiza została zakończona przy użyciu deidentyfikowanych danych klinicznych i wyników badań, stąd była zwolniona z formalnej oceny etycznej przez Western IRB (Washington, USA). Obiekty zostały skategoryzowane jak poniżej dla celów analizy.
Grupa A1: Eutyreoza przy pierwszej wizycie, ale przekształcona w subkliniczną / jawną niedoczynność tarczycy w późniejszych wizytach.
Grupa A2: Eutyreoza przy pierwszej wizycie, ale przekształcona w subkliniczną / jawną nadczynność tarczycy w późniejszych wizytach.
Demograficzne dane demograficzne podmiotów są wymienione w Tabeli 1.
|
|||||||||||||||||||||
2.2. Zakresy referencyjne dla markerów tarczycowych
Zakresy referencyjne hormonów tarczycy zależą od laboratorium, w którym wykonywany jest test. W tym badaniu, podążaliśmy za zakresami referencyjnymi, które większość laboratoriów wykorzystała. Zakresy referencyjne hormonów i poziomy autoprzeciwciał w zdrowej kontroli używane w tym badaniu są pokazane w tabeli 2. Subkliniczna niedoczynność tarczycy, subkliniczna nadczynność tarczycy, jawna niedoczynność tarczycy i jawna nadczynność tarczycy zostały przypisane przy użyciu tych zakresów.
|
||||||||||||||||
Kategoryzację stanu choroby tarczycy poprzez ocenę poziomu TSH i FT4 stosowaną w tym badaniu przedstawiono w tabeli 3.
|
||||||||||||||||||||||||
2.3. TSH, FT4, anty-TPO i anty-Tg Testy
TSH, FT4, anty-TPO i anty-Tg były mierzone przy użyciu komercyjnego analizatora Roche e601 (Roche Diagnostics, Indianapolis, IN, USA), zgodnie z zaleceniami producenta. Odczynniki zostały zakupione w firmie Roche Diagnostics (Indianapolis, IN, USA). Próbki surowicy ludzkiej były używane do elektrochemiluminescencyjnych testów immunologicznych na analizatorach Elecsys immunoassay. W skrócie, test Elecsys TSH wykorzystywał przeciwciała monoklonalne skierowane specyficznie przeciwko ludzkiemu TSH. Przeciwciała znakowane kompleksem rutenu składają się z chimerycznej konstrukcji z komponentów specyficznych dla człowieka i myszy. W rezultacie, zakłócające efekty spowodowane przez HAMA (ludzkie przeciwciała anty-mysie) zostały w znacznym stopniu wyeliminowane.
W przypadku testu Elecsys FT4, oznaczenie wolnej tyroksyny zostało wykonane za pomocą specyficznego przeciwciała anty-T4 znakowanego kompleksem rutenowym. Ilość użytego przeciwciała była tak mała (równoważna około 1-2% całkowitej zawartości T4 w normalnej próbce surowicy), że równowaga pomiędzy związaną i niezwiązaną T4 pozostała praktycznie niezmieniona.
Rekombinowane antygeny i poliklonalne przeciwciała anty-TPO zostały użyte w teście Elecsys anty-TPO, podczas gdy ludzki antygen i monoklonalne ludzkie przeciwciała anty-Tg zostały użyte w teście Elecsys anty-Tg.
2.4. Udział pacjentów i społeczeństwa
Niniejsze badanie nie obejmuje żadnego udziału pacjentów ani społeczeństwa, a badanie opiera się na retrospektywnej analizie niezidentyfikowanych danych laboratoryjnych, w związku z czym zostało zwolnione z formalnej oceny etycznej przez Western Institutional Review Board (WIRB).
2.5. Analiza statystyczna
Przetwarzanie i analiza danych klinicznych pochodzących od niezidentyfikowanych osób zostały wykonane za pomocą Java for Windows w wersji 1.8.161. Dane zostały wyrażone jako średnia ± odchylenie standardowe (SD) o rozkładzie gaussowskim. Do oceny obecności zmiennych klinicznych zastosowano analizę wielokrotnej regresji logistycznej. P < 0,05 uznano za istotne.
3. Wyniki
3.1. Anti-TPO as an Early Predictive Marker
Próbowaliśmy ocenić wczesne występowanie markerów anty-TPO i anty-Tg u osób z autoimmunologiczną chorobą tarczycy. Osoby badane podzielono na dwie grupy: grupa A1 składała się z osób, które były w stanie eutyreozy podczas pierwszej wizyty, ale w trakcie wizyt kontrolnych przeszły na subkliniczną/ jawną niedoczynność tarczycy, a grupa A2 składała się z osób, które były w stanie eutyreozy podczas pierwszej wizyty, ale w trakcie wizyt kontrolnych przeszły na subkliniczną/ jawną nadczynność tarczycy. Rozkład procentowy kodów ICD-10-CM (International Classification of Diseases, Tenth Revision, Clinical Modification) podawanych przez lekarzy posłużył do dostarczenia informacji klinicznych o osobach z grupy A1 i A2. Zgodnie z oczekiwaniami, odpowiednio 25,7% i 46,6% osób z niedoczynnością i nadczynnością tarczycy skarżyło się na niedobór witaminy D (ICD-10-CM-E559), a 25,0% osób z niedoczynnością i 56,8% osób z nadczynnością tarczycy skarżyło się na inne zmęczenie (ICD-10-CM-R5383); oba objawy są niespecyficzne. Podobnie 23,0% osób z niedoczynnością tarczycy i 46,6% osób z nadczynnością tarczycy jako przyczynę badania wymieniło niedoczynność tarczycy (ICD-10-CM-E039). Rozkład procentowy pełnego spektrum kodów ICD-10-CM badanych z grupy A1 i grupy A2 przedstawiono w tabeli uzupełniającej S1.
Grupa A1 miała łącznie 152 badanych, u których rozwinęła się niedoczynność tarczycy, a 127 z nich przekształciło się w subkliniczną niedoczynność tarczycy (83,5%) i 25 przekształciło się w jawną niedoczynność tarczycy (16,5%) podczas 2-letnich wizyt kontrolnych. Grupa A2 miała w sumie 118 osób, u których rozwinęła się nadczynność tarczycy, a 95 z nich przekształciło się w subkliniczną nadczynność tarczycy (80,5%) i 23 przekształciło się w jawną nadczynność tarczycy (19,5%) podczas 2-letnich wizyt kontrolnych.
Rysunek 1 pokazuje częstość osób w grupie A1, które miały anty-TPO i anty-Tg wcześniej niż początek subklinicznej / jawnej niedoczynności tarczycy podczas 2 lat oceny kontrolnej. Oceniliśmy liczbę osób, które miały anty-TPO przed wystąpieniem subklinicznej/wtórnej niedoczynności tarczycy i porównaliśmy je z grupą kontrolną (osoby z anty-TPO równolegle, po wystąpieniu lub nigdy przed wystąpieniem subklinicznej/wtórnej niedoczynności tarczycy). Jak przedstawiono na rycinie 1, 111/152 (73,0%) badanych miało anty-TPO przed wystąpieniem subklinicznej/overtnej niedoczynności tarczycy, 21/152 (13,8%) miało anty-TPO równolegle z wystąpieniem subklinicznej/overtnej niedoczynności tarczycy, 1/152 (0,7%) miało anty-TPO po wystąpieniu subklinicznej/overtnej niedoczynności tarczycy, a 19/152 (12,5%) nie miało anty-TPO. Ostatnie 3 grupy (równoległa, następująca i nigdy) zostały połączone w grupę kontrolną (41/152 (27,0%)) w celu porównania znaczenia anty-TPO występującego przed wystąpieniem subklinicznej/ jawnej niedoczynności tarczycy. Częstość występowania dodatniego wyniku anty-TPO przed wystąpieniem subklinicznej/overt niedoczynności tarczycy w grupie A1 była istotnie wyższa (p<0,0001) niż w połączonej grupie kontrolnej, a wynik anty-TPO był dodatni średnio 252(±33) dni przed wystąpieniem subklinicznej/overt niedoczynności tarczycy. W tej samej grupie oceniano występowanie anty-Tg. Jak przedstawiono na rycinie 1, 83/152 (54,6%) badanych miało anty-Tg przed wystąpieniem subklinicznej/overtnej niedoczynności tarczycy, 13/152 (8,6%) miało anty-Tg równolegle z wystąpieniem subklinicznej/overtnej niedoczynności tarczycy, 0/42 (0%) miało anty-Tg po wystąpieniu subklinicznej/overtnej niedoczynności tarczycy, a 56/152 (36,8%) nie miało anty-Tg. Częstość występowania dodatnich wyników anty-Tg w okresie wcześniejszym niż początek subklinicznej/niewidocznej niedoczynności tarczycy nie była istotna.
Występowanie anty-TPO (anty-TPO-Early, niebieski) i anty-Tg (anty-Tg-Early, pomarańczowy) przed wystąpieniem subklinicznej/overt niedoczynności tarczycy w porównaniu z połączonymi grupami kontrolnymi. Połączona grupa kontrolna anty-TPO (niebieska) składa się z anty-TPO-Parallel, anty-TPO-Following i anty-TPO-None. Połączona grupa kontrolna anty-Tg (pomarańczowa) składa się z anty-Tg-Parallel, anty-Tg-Following i anty-Tg-None.
Taką samą ocenę przeprowadzono dla osób z grupy A2. Jak przedstawiono na rycinie 2, 81/118 (68,6%) osób miało anty-TPO przed wystąpieniem subklinicznej/nadczynności tarczycy, 17/118 (14,4%) miało anty-TPO równolegle z wystąpieniem subklinicznej/nadczynności tarczycy, 2/118 (1,7%) miało anty-TPO po wystąpieniu subklinicznej/nadczynności tarczycy, a 18/118 (15,3%) nie miało anty-TPO. Częstość występowania dodatniego wyniku anty-TPO wcześniej niż początek subklinicznej/nawrotnej nadczynności tarczycy była istotnie wyższa (p<0,0001) niż w połączonej grupie kontrolnej, a wynik anty-TPO był dodatni średnio 277 (±151) dni przed początkiem subklinicznej/nawrotnej nadczynności tarczycy. W tej samej grupie oceniano występowanie anty-Tg. Jak przedstawiono na rycinie 3, 58/152 (49,2%) badanych miało anty-Tg przed wystąpieniem subklinicznej/overt nadczynności tarczycy, 7/152 (5,9%) miało anty-Tg równolegle z wystąpieniem subklinicznej/overt nadczynności tarczycy, 0/42 (0%) miało anty-Tg po wystąpieniu subklinicznej/overt nadczynności tarczycy, a 53/152 (44,9%) nie miało anty-Tg. Częstość występowania dodatniego wyniku anty-Tg wcześniej niż początek subklinicznej/niewidocznej nadczynności tarczycy nie była istotna.
Występowanie anty-TPO (anty-TPO-Early, niebieski) i anty-Tg (anty-Tg-Early, bordowy) przed wystąpieniem subklinicznej/nadczynności tarczycy w porównaniu z połączonymi grupami kontrolnymi. Połączona grupa kontrolna anty-TPO (niebieska) składa się z anty-TPO-Parallel, anty-TPO-Following i anty-TPO-None. Połączona grupa kontrolna anty-Tg (bordowa) składa się z anty-Tg-Parallel, anty-Tg-Following i anty-Tg-None.
Porównanie częstości występowania anty-TPO (jasnoniebieski/ciemnoniebieski), anty-Tg (pomarańczowy/bursztynowy) i kombinacji anty-TPO lub anty-Tg (szary) u osób z subkliniczną/ jawną niedoczynnością tarczycy (grupa A1) i nadczynnością tarczycy (grupa A2).
Następnie, staraliśmy się ocenić zdolność każdego przeciwciała do wykonywania jako samodzielnego testu. Ocenialiśmy badanych w grupach A1 i A2. W grupie A1 ocenialiśmy trzy kategorie i porównywaliśmy je ze sobą: osoby, które miały anty-TPO lub anty-Tg przed wystąpieniem subklinicznej/overt niedoczynności tarczycy, osoby, które miały anty-TPO przed wystąpieniem subklinicznej/overt niedoczynności tarczycy i osoby, które miały anty-Tg przed wystąpieniem subklinicznej/overt niedoczynności tarczycy. Podobną analizę przeprowadzono dla grupy A2. Jak przedstawiono na rycinie 3, 126/152 (82,9%) osób z grupy A1 miało anty-TPO lub anty-Tg przed wystąpieniem subklinicznej/overtnej niedoczynności tarczycy w porównaniu z 111/152 (73,0%, p= 0,0522) z anty-TPO i 83/152 (54,6%, p<0,0001) z anty-Tg. Podobnie, 93/118 (78,8%) osób z grupy A2 miało anty-TPO lub anty-Tg przed wystąpieniem subklinicznej/ jawnej nadczynności tarczycy w porównaniu do 81/118 (68,6%, p= 0,1033) z anty-TPO i 58/118 (49,2%, p<0,0001) z anty-Tg. Nie stwierdzono istotnej różnicy w przypadku oznaczania samego anty-TPO w porównaniu z łącznym oznaczaniem występowania anty-TPO lub anty-Tg przed wystąpieniem subklinicznej/oczywistej niedoczynności i nadczynności tarczycy. Natomiast znacznie mniejszą liczbę badanych odnotowano, gdy anty-TG było rozpatrywane samodzielnie w porównaniu z łączną oceną pomiaru anty-TPO lub anty-Tg.
4. Dyskusja
Celem tego badania jest przedstawienie wczesnego pojawienia się autoprzeciwciał anty-TPO, przed wystąpieniem zmian biochemicznych w hormonach tarczycy, TSH i FT4. Pomiar anty-TPO wraz z TSH i FT4 jest korzystny jako marker predykcyjny w diagnostyce osób z eutyreozą, które mogą być zagrożone potencjalnymi zaburzeniami czynności tarczycy. Wiele osób może nie szukać pomocy lekarskiej z powodu stopniowego rozwoju objawów lub z powodu niespecyficznych objawów. Było to wyraźnie widoczne podczas oceny objawów klinicznych zgłaszanych przez lekarzy tych osób pod kątem kodów ICD-10-CM. ICD-10-CM jest systemem uznawanym na całym świecie, opracowanym przez Światową Organizację Zdrowia (WHO) i używanym przez lekarzy i innych pracowników służby zdrowia do zgłaszania diagnoz, objawów i procedur w postaci unikalnego kodu alfanumerycznego, specyficznego dla każdej choroby, zaburzenia, urazu, infekcji i objawu. Wyszczególnia on informacje niezbędne dla specyficzności diagnostycznej i klasyfikacji zachorowalności w USA i na świecie. Obliczyliśmy i uszeregowaliśmy rozkład procentowy kodów ICD-10-CM, które lekarze zgłosili na podstawie objawów, zachowania i historii pacjenta. Najwyżej sklasyfikowanym kodem ICD-10-CM był niedobór witaminy D (ICD-10-CM-E559), a następnie zmęczenie (ICD-10-CM-R5383) i niedoczynność tarczycy (ICD-10-CM-E039). Choroby tarczycy i niedobór witaminy D mają pewne wspólne objawy, takie jak zmęczenie i wypadanie włosów. Może to być związane z dużą liczbą zgłoszonych kodów ICD-10-CM dla niedoboru witaminy D i zmęczenia. Ponadto, znacząco niskie poziomy witaminy D zostały udokumentowane u pacjentów z autoimmunologiczną chorobą tarczycy . Widzieliśmy jednak, że 46,6% lekarzy zgłosiło kod ICD-10-CM, który jest dla niedoczynności tarczycy dla swoich pacjentów, ale ich biochemia surowicy zgłosiła nadczynność tarczycy. Niedoczynność i nadczynność tarczycy mają wspólne niespecyficzne objawy, dlatego możliwe jest, że większość z tych objawów może prowadzić lekarza do raportu jako niedoczynność tarczycy (ICD-10-CM-E039), biorąc pod uwagę, że niedoczynność tarczycy jest bardziej powszechne niż nadczynność tarczycy.
Terapia lub częste testy nie są uzasadnione u osób, których poziomy TSH nie są wykolejone lub graniczne. W niniejszym badaniu wykazaliśmy, że obecność anty-TPO nawet bez zaburzeń w poziomie hormonów tarczycy wskazuje na możliwe ryzyko rozwoju dysfunkcji tarczycy. Zgodnie z naszymi wynikami, 73% osób z niedoczynnością tarczycy i 68,6% osób z nadczynnością tarczycy miało anty-TPO odpowiednio 252 (±33) i 277 (±151) dni przed wystąpieniem dysfunkcji tarczycy. Wyniki porównano z grupą kontrolną złożoną z osób, u których anty-TPO wystąpiło w tym samym czasie co dysfunkcja tarczycy, później niż początek dysfunkcji tarczycy oraz u których nie stwierdzono anty-TPO. Zarówno w przypadku subklinicznej/ jawnej niedoczynności, jak i nadczynności tarczycy zaobserwowano wysoki odsetek osób, u których anty-TPO wystąpiło przed wystąpieniem zaburzeń czynności tarczycy w porównaniu z grupą kontrolną. Nie stwierdzono natomiast istotnej różnicy w grupie osób, które miały anty-Tg wcześniej niż grupa kontrolna. Jest to oczekiwane, ponieważ anty-Tg jest dobrze ugruntowanym markerem w diagnostyce zróżnicowanego raka tarczycy (DTC) i jest uważany za mniej specyficzny marker w chorobach tarczycy w porównaniu z anty-TPO . Mimo że nasze badanie było ograniczone do 2 lat, nasze wyniki korelują z wynikami badania przeprowadzonego przez Hutflessa i wsp., którzy wykazali występowanie autoprzeciwciał anty-TPO i anty-Tg na 7 lat przed rozpoznaniem choroby Hashimoto (66% i 57% odpowiednio dla anty-TPO i anty-Tg) i choroby Gravesa-Basedowa (57% i 47% odpowiednio dla anty-TPO i anty-Tg) u 174 pacjentów.
Ponieważ przeciwciała anty-TPO były dominujące w stosunku do przeciwciał anty-Tg we wszystkich naszych wynikach, przeanalizowaliśmy, czy te dwa markery mogą być używane jako samodzielne markery. Nasz ostateczny zestaw wyników w grupie A1 i grupie A2 wykazał, że nie było znaczącej różnicy, gdy anty-TPO było wykonywane samodzielnie w porównaniu z kombinacją oceny anty-TPO lub anty-Tg. W związku z tym, nie było znaczącego wpływu dodania markera anty-Tg do wyników anty-TPO i dlatego może on być stosowany jako samodzielny marker. Jednak, gdy pozytywność anty-Tg była oceniana samodzielnie i porównywana z połączoną oceną anty-TPO lub anty-Tg, połączona grupa anty-TPO lub anty-Tg wykazywała znacząco wyższe wyniki niż sama anty-Tg. W związku z tym wyraźnie zweryfikowano, że anty-Tg nie jest korzystnym samodzielnym markerem i jeśli jest wykonywany, powinien być zawsze łączony z anty-TPO.
W tym badaniu naszym celem było przedstawienie korzyści wynikających z dodania anty-TPO, jako testu pierwszego rzędu w połączeniu z TSH i FT4; stąd osoby z prawidłowym TSH i podwyższonym poziomem autoprzeciwciał nie byłyby zaniedbywane, ale kierowane na częste badania kontrolne. Dodanie jednego testu mogłoby potencjalnie zaoszczędzić wydatków na choroby długoterminowe, takie jak jawna choroba tarczycy i związane z nią choroby, zaburzenia funkcji rozrodczych, zwłaszcza u kobiet w wieku rozrodczym, oraz choroby układu sercowo-naczyniowego. Należałoby jednak przeprowadzić duże badanie w celu oceny innych zmiennych, które mogą wpływać na status choroby tarczycy, takich jak aktualne leczenie tarczycy i nałóg palenia tytoniu. Podsumowując, nasze wyniki wykazały, że autoprzeciwciała tarczycowe poprzedzają subkliniczną/niewidoczną niedoczynność i nadczynność tarczycy. W związku z tym korzystne może być rozważenie badania anty-TPO w połączeniu z podstawowymi markerami tarczycowymi, TSH i FT4, aby zapobiec długoterminowej chorobowości.
Dostępność danych
Zestawy danych używane i/lub analizowane podczas obecnego badania są dostępne u autora na uzasadnioną prośbę.
Zatwierdzenie etyczne
To badanie jest oparte na retrospektywnej analizie niezidentyfikowanych danych laboratoryjnych i dlatego zostało zwolnione z formalnej oceny etycznej przez WIRB. Dane i materiały zawarte w tym manuskrypcie nie zostały opublikowane gdzie indziej i nie są rozważane przez inne czasopismo.
Konflikt interesów
Siriwardhane i Ashman są pracownikami Vibrant America LLC. Krishna, Ranganathan, Jayaraman, Wang, Bei, Rajasekaran (K), Rajasekaran (J), i Krishnamurthy są pracownikami Vibrant Sciences LLC.
Wkład autorów
Thushani Siriwardhane, Hari Krishnamurthy, Karthik Krishna, i Tianhao Wang przeprowadzili badania. Thushani Siriwardhane, Hari Krishnamurthy, John J. Rajasekaran, Sarah Ashman, Karenah Rajasekaran, and Vasanth Jayaraman zaprojektowali badanie. Thushani Siriwardhane, Hari Krishnamurthy, Kang Bei i Vinodh Ranganathan dokonali analizy danych. Thushani Siriwardhane i Hari Krishnamurthy napisali artykuł.
Podziękowania
Wdzięczni jesteśmy firmie Vibrant America LLC za wsparcie tego badania.
Materiały uzupełniające
Tabela S1: rozkład kodów ICD-10-CM zgłoszonych przez lekarza dla osób z niedoczynnością i nadczynnością tarczycy. (Materiały uzupełniające)
.