Ten artykuł bada pierwsze momenty wyłaniania się „psychometrii” jako dyscypliny, wykorzystując historię testu Bineta-Simona (prekursora testu Stanforda-Bineta) do odpowiedzi na pytanie, w jaki sposób inteligencja stała się „obiektem psychologicznym”. Aby zacząć odpowiadać na to pytanie, wykorzystaliśmy wcześniej nieprzebadany zbiór francuskich tekstów, aby naświetlić negocjacje i współpracę, które doprowadziły Alfreda Bineta (1857-1911) do zidentyfikowania „testów umysłowych” jako obszaru badań wartego kontynuacji. Obejmowało to długotrwałą rywalizację z Désiré-Magloire Bourneville’em (1840-1909), który przez dziesięciolecia przekonywał, że psychiatrzy powinni być profesjonalnymi arbitrami decydującymi o tym, które dzieci zostaną usunięte ze standardowego programu nauczania i skierowane do specjalnych klas edukacyjnych w przytułkach. W przeciwieństwie do niego Binet dążył do tego, by dzieci pozostały w szkołach i wymyślił sposób, w jaki psychologowie mogliby to robić. Wspierany przez Société libre de l’étude psychologique de l’enfant , a także przez wielu współpracowników i przyjaciół, podjął się stworzenia „metrycznej” skali inteligencji i związanej z nią aparatury testowej, aby usankcjonować rolę psychologów w dotychczasowej dziedzinie psychiatrii: identyfikacji i leczeniu „nienormalnych”. Rezultatem była zmiana wcześniejszego prawa nakazującego wszystkim zdrowym francuskim dzieciom uczęszczanie do szkoły w wieku od 6 do 13 lat i uznanie, że normalne dzieci potrzebują czasem specjalnej pomocy: są „powolne” (arriéré), ale nie „chore”. Ta konceptualizacja inteligencji została następnie przeniesiona, poprzez wpływ testu na Lewisa Termana (1877-1956) i Lightnera Witmera (1867-1956), by ukształtować praktycznie całe późniejsze myślenie o testach na inteligencję i ich roli w społeczeństwie.
.