Od czasów baroku kompozytorzy zachodnioeuropejscy używali siódemki zmniejszonej jako interwału melodycznego w celu przekazania intensywnych, czasem niespokojnych emocji. Richard Taruskin (2010, s. 258) zwraca uwagę na opadające figury melodyczne w basowej (pedałowej) partii organowego preludium chorałowego J.S. Bacha z Orgelbüchlein, „Durch Adam’s Fall”:
„To, co jest potężną niespodzianką i kolejnym dowodem na wyjątkową śmiałość wyobraźni Bacha, to specyficzna forma, jaką przybiera partia pedału obbligato w tej chorałowej oprawie: prawie nic poza dysonansowymi kroplami siódemki – upadek Adama stał się słyszalny! I nie tylko upadek, ale także towarzyszący mu ból i cierpienie są przedstawione (i w pewien sposób przywołane), ponieważ tak wiele z tych siódemek jest zmniejszonych.”
Wyrazowy potencjał interwału nie został utracony przez Mozarta, zwłaszcza gdy, jak Dennis Matthews (1971, str. iii) stwierdził, „Mozart zarezerwował tonację molową dla swoich najbardziej niepokojących wypowiedzi.” Temat otwierający Koncert fortepianowy c-moll K491, zawiera wznoszące się zdrobniałe siódemki:
Bardziej zaskakujący jest finał 40 Symfonii g-moll, K550 Mozarta, który krytyk Charles Rosen (1971, s324) nazywa „dziełem pasji, przemocy i żalu”. W części rozwojowej pojawia się dezorientująca sekwencja zmniejszonych septym:
Dramatyczna siła interwału była dalej wykorzystywana przez kompozytorów operowych w XIX wieku. Robert Donington (1963, s. 175) słyszał mroczne, nastrojowe Preludium do opery Zygfryd Wagnera jako „rodzaj elementarnego zamętu… Jego materiałem jest niespokojna sekwencja tercji nisko w basie, oddzielona zmniejszoną siódemką.”:
.