Najwyższym nakazem biologii jest rozmnażanie się. Jak więc kałamarnice Humboldta wytwarzają więcej kałamarnic Humboldta? Jak wszystkie gatunki kałamarnic, mają one oddzielne płcie męską i żeńską. Również jak wszystkie kałamarnice, samce Humboldta pakują swoje plemniki w spermatofory, które są przekazywane samicom podczas godów. Samice przechowują te spermatofory, dopóki nie będą gotowe do tarła, w którym to czasie użyją przechowywanej spermy do zapłodnienia swoich jaj przed wypuszczeniem ich do wody w ogromnej galaretowatej masie.
Większość tego, co wiemy o rozmnażaniu się kałamarnicy Humboldta, to wykształcone zgadywanie. Niektóre inne gatunki kałamarnic gromadzą się w przewidywalnych miejscach, aby łączyć się w pary i składać ikrę, ale żadne takie zachowanie nie jest znane w przypadku kałamarnicy Humboldta. Profesor Gilly mógł zobaczyć parę kojarzącą się raz, w Zatoce Kalifornijskiej, ale doświadczenie było krótkie na intymnych szczegółach.
Samica kałamarnicy Humboldta może kojarzyć się i przechowywać spermę od młodego wieku. Najczęstszym miejscem do znalezienia przechowywanych spermatoforów na ciele samicy jest jej błona policzkowa, obszar tkanki otaczający jej usta. Jeśli spojrzysz na czerwono-purpurową błonę wokół dzioba kałamarnicy i zobaczysz miękkie białe igiełki, centymetr lub mniej w długości, to są to spermatofory. Możesz również zobaczyć spermatangia – małe białawe krostki pełne plemników. W jakiś sposób plemniki z wnętrza spermatoforów migrują do tych spermatangiów, ale mechanizm pozostaje tajemnicą.
Jak również na błonie policzkowej, spermatofory są czasami znajdowane przyczepione do ramion lub głowy samicy. Rzadko, mogą być one nawet znalezione na samcu kałamarnicy. Naukowcy nie mogą określić, czy kałamarnica Humboldta jest samcem czy samicą, patrząc na zewnątrz, i możliwe jest, że kałamarnice nie są całkowicie pewne albo.
Gdy jaja samicy są dojrzałe, jej pierwszym zadaniem jest zmieszanie ich z galaretą wewnątrz jej płaszcza. Ma ona dwa różne gruczoły, które produkują dwa różne rodzaje galarety. Gruczoły jajowodowe pokrywają każde jajo galaretą, która ułatwia rozwój. (Wiemy o tym, ponieważ udane laboratoryjne zapłodnienie jaj kałamarnicy Humboldta wymaga dodania ekstraktu z gruczołów jajowych). Galareta z gruczołów nidamentalnych nie wydaje się być niezbędna do rozwoju, ale zapewnia strukturę masy jajowej i może odstraszać drapieżniki i pasożyty.
Paralara z wysuwającym się w dół sondą. Photo by Danna Staaf
Samo tarło nigdy nie było bezpośrednio obserwowane. Podczas rejsu badawczego w Zatoce Kalifornijskiej w 2006 roku, kilka samic w akwariach na pokładzie statku złożyło ikrę, ale stało się to w środku nocy i nikt ich nie widział. Oto nasza robocza hipoteza, jak powstaje masa ikry: samica miesza ikrę i galaretkę wewnątrz płaszcza, wydziela tę mieszankę przez lejek, a następnie trzyma ją w ramionach. W środku ramion znajduje się jej usta, wraz z otaczającą je błoną policzkową oraz zmagazynowanymi spermatoforami i spermatangiami, więc taka pozycja pozwala plemnikom w końcu wykonać swoje obowiązki i zapłodnić jaja.
Jak u prawie wszystkich kałamarnic, nie ma opieki rodzicielskiej. Mama Humboldt uwalnia masę jajową do otwartego oceanu i zajmuje się swoimi sprawami. Prawdopodobnie będzie nadal jeść i rosnąć jak ona składa resztę swoich jaj, w ciągu kilku tygodni lub miesięcy. Samice kałamarnicy Humboldta mają około 10 milionów jaj każda, a jedyna masa jajowa kiedykolwiek znaleziona i zbadana przez naukowców zawierała od pół miliona do miliona jaj. Matematyka sugeruje, że udana samica może zrodzić 10-20 mas w swoim życiu.
Znalezienie tej jednej masy jajowej było fantastycznym przypadkiem. Na tym samym rejsie 2006, gdzie samice złożyły ikrę na pokładzie, niektórzy naukowcy poszli nurkować w środku Morza Korteza, aby zebrać meduzy. Około 16 metrów (52 stóp) pod powierzchnią, podpłynęli do galaretowatej plamy wielkości małego samochodu. Zebrali jego części do słoików i przynieśli je z powrotem na łódź. Słoiki były pełne jaj kałamarnic, które zaczęły się wykluwać tej samej nocy, a późniejsza analiza genetyczna potwierdziła, że były to młode kałamarnice Humboldta.
Doświadczenia laboratoryjne wskazują, że trwa to tylko tydzień dla kałamarnicy Humboldta, aby rozwinąć się od zapłodnienia do wyklucia, więc masy jajowe są rzeczami efemerycznymi. To jeden z powodów, dla których tak trudno je znaleźć. Innym jest to, że nie są one ani na powierzchni, ani na dnie, ale pływają w środku ogromnego trójwymiarowego środowiska.
Wylęgarnie nazywane są paralarvae, termin, który został wymyślony, aby opisać wszystkie małe ośmiornice i kałamarnice. Prawdziwa larwa, jak gąsienica, przechodzi kataklizmiczną metamorfozę, której ośmiornice i kałamarnice nie przechodzą. A jednak fizycznie bardzo różnią się od dorosłych, stąd określenie „paralarva”. W przypadku kałamarnicy Humboldta i kilku innych spokrewnionych z nią gatunków kałamarnic, największą różnicą między paralarvą a dorosłymi jest sonda. Wyrasta ona z ramion zwierzęcia, przypominając nieco trąbę słonia, i ostatecznie dzieli się na pół, tworząc dwie dorosłe macki. Nikt nie wie dlaczego. Jest to kolejna zagadka w dziwnym i cudownym życiu kałamarnicy Humboldta!
Gilly WF, Elliger CA, Salinas-Zavala CA, Camarillo-Coop S, Bazzino G, Beman M (2006) Spawning by jumbo squid Dosidicus gigas in the San Pedro MĂ¡rtir Basin, Gulf of California, Mexico. Mar Ecol Prog Ser 313:125—133
Staaf DJ, Camarillo-Coop S, Haddock SHD, Nyack AC, Payne J, Salinas-Zavala CA, Seibel BA, Trueblood L, Widmer C, Gilly WF (2008) Natural egg mass deposition by the Humboldt squid (Dosidicus gigas) in the Gulf of California and characteristics of hatchlings and paralarvae. J Mar Biol Assoc UK 88:759-770
.