Satyrowie byli rasą duchów leśnych, które najwyraźniej uosabiały wolne, dzikie i nieokiełznane życie lasu.
W okręgach wiejskich było zwyczajem, że pasterze i chłopi, którzy uczestniczyli w festiwalach Dionizosa, przebierali się w skóry kóz i innych zwierząt, i pod tym przebraniem pozwalali sobie na wszelkiego rodzaju figle i ekscesy, którym to okolicznościom niektóre władze przypisują koncepcję Satyrów. W Rzymie utożsamiano z nimi starowłoskie bóstwa drzewne, FAUNÓW, którzy mieli kozie nogi i wszystkie inne cechy Satyrów znacznie wyolbrzymione.
PRIAPUS
Priapus, syn Dionizosa i Afrodyty, był uważany za boga płodności, opiekuna stad, owiec, kóz, pszczół, owoców winorośli i wszystkich produktów ogrodowych.
On zwykle nosi owoce w swoich szatach lub rogaliki w swojej ręce, zawsze jednak zachowując swój wyjątkowo odrażający wygląd. Mówi się, że Hera, chcąc ukarać Afrodytę, zesłała jej tego zniekształconego i brzydkiego syna, a kiedy się urodził, jego matka była tak przerażona jego widokiem, że kazała go wystawić w góry, gdzie został znaleziony przez pasterzy, którzy, litując się nad nim, uratowali mu życie.
Bóstwo to było czczone głównie w Lampsacus, miejscu jego narodzin. Osły były mu składane w ofierze, a on otrzymywał pierwsze owoce z pól i ogrodów, z libacją z mleka i miodu. Kult Priapusa został wprowadzony do Rzymu w tym samym czasie co Afrodyta, i był utożsamiany z rodzimym włoskim bóstwem o imieniu Mutunus.