Meduza, która żyje u wybrzeży Australii i Filipin, może aktywnie pływać, osiągając prędkość ponad 7 kilometrów na godzinę. Dieta tych stworzeń składająca się z małych ryb oznacza, że często pływają one w płytszych wodach, gdzie ludzie również mają tendencję do gromadzenia się.
Obecnie nie ma skutecznego leczenia użądleń meduz; jak wyjaśniają autorzy obecnego badania, „Główną przeszkodą w opracowywaniu nowych terapii jest ograniczone molekularne zrozumienie działania jadu.”
Grupa naukowców z Centrum Charlesa Perkinsa na Uniwersytecie w Sydney w Australii badała, jak działa jad tego stworzenia.
„Przyglądaliśmy się temu, jak działa jad, aby spróbować lepiej zrozumieć, w jaki sposób powoduje on ból”, wyjaśnia profesor nadzwyczajny Greg Neely, jeden z prowadzących badanie.
Badając mechanizm, naukowcy natknęli się na możliwy sposób blokowania działania tej silnej substancji chemicznej.
Zespół wykorzystał techniki edycji całego genomu CRISPR, aby zidentyfikować dokładnie, w jaki sposób jad zabija ludzkie komórki; proces ten określają mianem rozbioru molekularnego.
W swoim badaniu naukowcy wykorzystali miliony ludzkich komórek, wybijając w każdej z nich inny gen. Następnie, dodali jad meduzy i czekali, aby zobaczyć, które komórki przeżyły. W ten sposób mogli ustalić, które geny były niezbędne dla jadu, aby utrzymać jego śmiertelną moc.
Używając tego procesu, zidentyfikowali, że działanie jadu opiera się na cholesterolu. To ma sens: cholesterol jest głównym składnikiem błon komórkowych i jest głównym celem dla wielu innych toksyn.
Naukowcy zaprojektowali już wiele leków, które wchodzą w interakcje z cholesterolem. Naukowcy postanowili przetestować istniejący lek, o którym wiedzieli również, że jest bezpieczny dla ludzi.
Najpierw przetestowali lek na ludzkich komórkach w laboratorium, a gdy to się udało, przenieśli się do modelu mysiego. Co ważne, lek zapobiegł śmierci komórek nawet wtedy, gdy badacze zastosowali go do 15 minut po wprowadzeniu jadu.
„Stwierdziliśmy, że może on zablokować blizny tkanek i ból związany z użądleniami meduz. To jest super ekscytujące.”
Główny autor Greg Neely
Inny z głównych autorów, Raymond (Man-Tat) Lau, jest podekscytowany przyszłością tego procesu eksperymentalnego, wyjaśniając, że jest to pierwszy raz, kiedy ktokolwiek użył molekularnej dysekcji do zbadania mechanizmów działania jadu.