- Abstract
- 1. Wprowadzenie
- 2. Materiał i metody
- 2.1. Uczestnicy
- 2.2. Analiza statystyczna
- 2.3. Ograniczenia
- 3. Wyniki
- 3.1. Charakterystyka pacjentów
- 3.2. OS
- 3.3. Serum and Ascites Albumin Levels and Serum-Ascites Albumin Gradients
- 3.4. Poziomy glukozy w wodobrzuszu
- 3.5. Ascites Coenocyte and Monocyte Numbers, Coenocyte-to-Monocyte Ratios, and NLRs
- 3.6. Serum and Ascites LDH Levels and Ascites-Serum LDH Ratios
- 4. Dyskusja
- 5. Wnioski
- Skróty
- Zgoda
- Ujawnienie
- Konflikt interesów
- Wkład autorów
- Podziękowania
Abstract
W celu określenia wpływu biochemicznych i cytologicznych właściwości krwi, Aby określić wpływ biochemicznych i cytologicznych właściwości krwi, surowicy i wodobrzusza na przeżycie pacjentów ze złośliwym wysiękiem otrzewnowym (malignant peritoneal effusion – MPeE), w tym złośliwym międzybłoniakiem otrzewnej (malignant peritoneal mesothelioma – MPeM) i rakowiakiem otrzewnej (peritoneal carcinomatosis – PC), przeprowadzono retrospektywne badanie pacjentów z MPeE i zdrowych osób z grupy kontrolnej. Zidentyfikowano następujące potencjalne czynniki prognostyczne: wiek, płeć, stosunek neutrofilów do limfocytów we krwi (NLR), parametry surowicy, parametry wodobrzusza, gradient albumin surowica-oczyszczone oraz stosunek LDH surowica-płytka. W porównaniu z grupą kontrolną, poziom albuminy w surowicy był istotnie niższy, a poziom NLR i LDH w surowicy był istotnie wyższy w grupie MPeE. Całkowite przeżycie (OS) było dłuższe u pacjentów z MPeM w porównaniu z pacjentami z PC. W porównaniu z pacjentami z MPeM, pacjenci z PC mieli wyższe NLR, poziomy glukozy w wodobrzuszu, gradienty albumin w surowicy i w surowicy oraz poziomy LDH. W przeciwieństwie do nich, ich poziomy albuminy w wodobrzuszu i stosunek LDH w wodobrzuszu do surowicy były niższe. Analiza jednoczynnikowa wykazała, że NLR, stężenie LDH w surowicy, stężenie LDH w wodobrzuszu, stężenie koenocytów w wodobrzuszu oraz stosunek koenocytów do monocytów w wodobrzuszu miały wpływ na OS. W analizach wieloczynnikowych tylko stężenia LDH w surowicy i w wodobrzuszu były niezależnymi czynnikami prognostycznymi.
1. Wprowadzenie
Złośliwy wysięk otrzewnowy (MPeE) jest markerem, który często wskazuje na zaawansowaną chorobę nowotworową, a złośliwe wodobrzusze jest poważnym objawem rokowniczym. Nowotwory powodujące karcynomatozę to najczęściej wtórne nowotwory złośliwe powierzchni otrzewnej, takie jak: nowotwory jajnika, jelita grubego, trzustki i macicy. Inne przyczyny to nowotwory pozabrzuszne wywodzące się z chłoniaków, raka płuc i piersi oraz nieliczne guzy pierwotne, takie jak złośliwy międzybłoniak otrzewnej (malignant peritoneal mesothelioma – MPeM). Złośliwe wodobrzusze stanowi około 10% przypadków wodobrzusza. Przeżycie od momentu rozpoznania w tej populacji pacjentów jest niewielkie, a możliwości terapeutyczne są ograniczone, a ich celem jest łagodzenie objawów, do których należą ból brzucha, nudności, wymioty i brak łaknienia.
Postępowanie paliatywne może poprawić jakość życia. Dlatego niezbędne są wiarygodne parametry prognostyczne, które można łatwo włączyć do praktyki klinicznej. Obecnie dostępne są nieliczne badania, które koncentrują się na predyktorach przeżycia u pacjentów z chorobą nowotworową. Badania te identyfikują wiek, płeć, stosunek neutrofilów do limfocytów we krwi (NLR), poziom albuminy w surowicy, poziom dehydrogenazy mleczanowej (LDH) w surowicy, parametry wodobrzusza i gradient albuminy w surowicy i wodobrzuszu, które mogą być związane z rokowaniem u pacjentów z wieloma nowotworami. Jednak niewiele badań skupia się na powyższym wskaźniku u pacjentów z MPeE, w szczególności na związku poziomu LDH w wodobrzuszu z rokowaniem pacjentów z MPeE.
Przedstawiamy badania dotyczące czynników prognostycznych krwi, surowicy i wodobrzusza pacjentów z wodobrzuszem złośliwym. Obecne badanie przeprowadzono w celu określenia, czy na przeżycie pacjentów miał wpływ typ guza jamy otrzewnej oraz parametry krwi, surowicy i płynu otrzewnowego, jak również w celu określenia względnego udziału każdego z tych potencjalnych czynników prognostycznych w przeżyciu.
2. Materiał i metody
Komisja etyczna Centralnego Szpitala Miasta Cangzhou, Cangzhou, Hebei, Chiny, zatwierdziła to badanie.
2.1. Uczestnicy
Pacjenci byli hospitalizowani z powodu wodobrzusza, a ci, którzy kwalifikowali się do włączenia do badania, prezentowali rozproszony MPeM bez innych guzów pierwotnych; pacjentów z PC identyfikowano za pomocą badań obrazowych, histopatologii otrzewnej i testów immunohistochemicznych podawanych przed leczeniem. Kryteria wyłączenia z badania były następujące: niewydolność serca, niewydolność nerek, marskość wątroby lub inne przyczyny wodobrzusza oraz zabieg operacyjny w trakcie leczenia uzupełniającego. Przeprowadziliśmy retrospektywną analizę danych biochemicznych i całkowitego przeżycia (OS) zebranych od 43 pacjentów z MPeM i 82 z PC, którzy byli leczeni w naszym szpitalu od stycznia 2012 r. do stycznia 2017 r. Trzydzieści dwa dopasowane pod względem wieku i płci zdrowe osoby służyły jako kontrole.
Zebrano informacje na temat wieku, płci, lokalizacji guza pierwotnego, NLR, stężenia albuminy w surowicy, stężenia LDH w surowicy, parametrów wodobrzusza (glukoza, albumina, LDH, koenocyty, monocyty i stosunek koenocytów do monocytów), gradientu albuminy w surowicy i gradientu albuminy w surowicy oraz stosunku LDH w wodobrzuszu do surowicy. OS mierzono od daty diagnozy do śmierci. Dane cenzurowane były używane, jeśli pacjent żył lub utracił zdolność do obserwacji. Dane te uzyskano z kart klinicznych lub poprzez rozmowy telefoniczne z krewnymi pacjentów.
2.2. Analiza statystyczna
Obliczenia wykonano przy użyciu programu SPSS w wersji 16.0 (Chicago, IL, USA). Do porównania danych kategorycznych użyto testu Chi kwadrat, do porównania zmiennych ciągłych o rozkładzie normalnym użyto testu t, a zmienne ciągłe o rozkładzie innym niż normalny wyrażono jako mediany i zakresy. Do porównania istotnych różnic między dwiema grupami użyto nieparametrycznego testu U Manna-Whitneya. Zmienne ciągłe, które nie miały rozkładu normalnego, wyrażono jako wartości mediany. Zależność między czynnikami prognostycznymi a wynikami leczenia modelowano za pomocą jednoczynnikowej analizy przeżycia Kaplana-Meiera. Porównania statystyczne przeprowadzono przy użyciu metody Kaplana-Meiera z testem log-rank. Do badania wpływu zmiennych niezależnych (czynników prognostycznych) na OS zastosowano metodę wieloczynnikowej regresji Coxa. Wyniki modelowania regresji Coxa przedstawiono jako współczynniki zagrożeń (HR) z towarzyszącymi 95% przedziałami ufności (CI). oznaczały różnicę istotną statystycznie.
2.3. Ograniczenia
W naszym badaniu istnieją pewne ograniczenia. Wielkość próby jest mała w niektórych kategoriach. Kryteria włączenia są szerokie i istnieje pewien stopień heterogeniczności u pacjentów z różnymi typami guza pierwotnego, a retrospektywna konstrukcja badania jest z nieodłącznym uprzedzeniem. Zarówno jedno-, jak i wieloczynnikowe porównania statystyczne zostały użyte w naszych obliczeniach, a wiadomo, że metoda jednoczynnikowa może zawyżać wielkość efektu. Wybrane przez nas parametry były parametrami powszechnie stosowanymi w pracy klinicznej, a należałoby zbadać większą ich liczbę. Dlatego konieczne jest przeprowadzenie dalszych badań prospektywnych z dużą liczebnością próby.
3. Wyniki
3.1. Charakterystyka pacjentów
W tabeli 1 przedstawiono charakterystykę pacjentów. Wśród osób z MPeE 49 (39,2%) było mężczyznami, a 76 (60,8%) kobietami (stosunek mężczyzn do kobiet = 1 : 1,55).
|
||||||||||||||||||||||||||||||||||||
3.2. OS
W tabeli 2 i na rycinie 1 przedstawiono analizę OS w zależności od typu guza pierwotnego. Mediana przeżycia pacjentów wynosiła 8 miesięcy (zakres, 1-42 miesiące). Czas przeżycia był liczony w miesiącach, a nie w dniach, ponieważ miesiące są standardową zmienną czasową stosowaną w wielu badaniach. Tabela 2 przedstawia analizę przeżycia w zależności od typu guza pierwotnego w następujący sposób: 11 miesięcy dla MPeM, 9,5 miesiąca dla raka jajnika, 7 miesięcy dla raka przewodu pokarmowego i 6 miesięcy dla raka wątroby, żółci i trzustki. Pacjenci z MPeE związanym z MPeM przeżyli dłużej (11 miesięcy; zakres, 1-42 miesięcy) w porównaniu z tymi, u których nowotwory zlokalizowane były w innych miejscach. Chorzy z rakiem wątroby, dróg żółciowych i trzustki mieli najkrótsze przeżycie (6 miesięcy; zakres, 1-25 miesięcy). OS chorych z pierwotnym rakiem otrzewnej – MPeM – było znamiennie dłuższe w porównaniu z OS chorych z PC () (tab. 3).
|
||||||||||||||||||||||||||||||
|
||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
3.3. Serum and Ascites Albumin Levels and Serum-Ascites Albumin Gradients
Compared to those of subjects in the control group, serum albumin levels were significantly lower () in patients with MPeE (Table 4). Nie stwierdzono istotnej różnicy w stężeniu albuminy w surowicy między pacjentami z MPeM a pacjentami z PC (tab. 3). Jednak stężenie albuminy w surowicy nie miało istotnego wpływu na OS zgodnie z wynikami metody Kaplana-Meiera i testu log-rank (tab. 5). Poziom albuminy w wodobrzuszu był istotnie wyższy u chorych z MPeM w porównaniu z poziomem u chorych z PC () (tab. 3) i nie był istotnym czynnikiem prognostycznym (tab. 5). Gradienty albumin surowica-białko u pacjentów z MPeM były niższe w porównaniu z pacjentami z PC () (tab. 3). W grupie chorych na PC było 7 chorych z masywnymi przerzutami do wątroby, u których gradient albuminy w surowicy (17,37 ± 3,48 g/L) był szczególnie wyższy w porównaniu z gradientem albuminy w surowicy chorych na MPeM (6,74 ± 3,32 g/L) (). Jednak gradienty albumin surowica-ascyty u pacjentów z MPeM były nadal istotnie niższe niż u pacjentów z PC z wyjątkiem masywnych przerzutów do wątroby (8,68 ± 3,60 g/L) (). Zmienna ta nie była jednak istotnie związana z OS (tab. 5).
|
||||||||||||||||||||||||||||||||||||
|
|||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
|
aAnaliza jednoczynnikowa: Metoda Kaplana-Meiera; banaliza wielowariantowa: Metoda regresji Coxa.
|
|||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
3.4. Poziomy glukozy w wodobrzuszu
Stopy glukozy w wodobrzuszu były istotnie niższe u pacjentów z MPeM w porównaniu z tymi u pacjentów z PC () (Tabela 3). Jednakże poziom glukozy w płynie wodobrzusznym nie został uznany za istotny czynnik prognostyczny (Tabela 5).
3.5. Ascites Coenocyte and Monocyte Numbers, Coenocyte-to-Monocyte Ratios, and NLRs
Liczby koenocytów i monocytów w wodobrzuszu oraz stosunek koenocytów do monocytów pomiędzy pacjentami z MPeM i tymi z PC nie różniły się istotnie (Tabela 3). Jednowariantowa analiza Kaplana-Meiera wykazała, że krótsze przeżycie było istotnie związane z wyższą liczbą koenocytów w wodobrzuszu () (ryc. 2) i wyższym stosunkiem koenocytów do monocytów w wodobrzuszu () (ryc. 3). Jednak analiza proporcjonalnych zagrożeń Coxa wykazała, że liczby koenocytów w wodobrzuszu lub stosunek koenocytów do monocytów w wodobrzuszu nie były związane z OS (Tabela 5).
W porównaniu do zdrowych kontroli, NLR pacjentów z MPeE był znacznie wyższy () (Tabela 4), a NLR był znacznie wyższy u pacjentów z PC w porównaniu z NLR u pacjentów z MPeM. Jednowariantowa analiza Kaplana-Meiera wykazała, że krótsze przeżycie było związane z wyższym NLR () (Figura 4), chociaż analiza proporcjonalnych zagrożeń Coxa wykazała, że różnica nie była znacząca () (Tabela 5).
3.6. Serum and Ascites LDH Levels and Ascites-Serum LDH Ratios
Serum LDH levels were significantly higher in patients with MPeE () compared to those in healthy controls (Table 4) and were significantly higher in patients with PC compared to those in patients with MPeM () (Table 3). Nie stwierdzono istotnych różnic w stężeniu LDH w wodobrzuszu pomiędzy grupami chorych () (tab. 3). Ascites-serum LDH ratios were significantly higher in patients with MPeM compared to those in patients with PC () (Table 3).
Kaplan-Meier univariate analysis revealed that lower OS was significantly associated with increased ascites and serum LDH levels ( and , resp.) (Figures 5 and 6) (Table 5). Stosunek stężenia LDH w surowicy do stężenia w wodobrzuszu nie był istotnie związany z OS, a analiza proporcjonalnych zagrożeń Coxa wykazała, że wodobrzusze i stężenie LDH w surowicy ( i , resp.) były niezależnymi czynnikami prognostycznymi związanymi z OS pacjentów z MPeE (Tabela 5).
4. Dyskusja
MPeE pozostaje jednym z największych wyzwań onkologicznych. Rutynowo spotykane jest ponure rokowanie przy ograniczonych nadziejach na skuteczne leczenie. Stopień zaawansowania TNM, podtyp patologiczny i stan sprawności zostały konsekwentnie zidentyfikowane jako czynniki prognostyczne raka w praktyce klinicznej. Jednak czynniki te są niewystarczające do indywidualizacji leczenia pacjentów z MPeE. Aby rozwiązać te problemy, przeprowadziliśmy retrospektywne badanie mające na celu zidentyfikowanie czynników prognostycznych u pacjentów z MPeE.
Diagnoza MPeE implikuje słabe przeżycie wynoszące 8 miesięcy (mediana) w obecnym badaniu. OS było istotnie dłuższe u chorych z pierwotnym rakiem otrzewnej-MPeM w porównaniu z chorymi z rakiem przerzutowym do otrzewnej, co jest zgodne z wynikami wcześniejszych badań.
Podzieliliśmy badanych na dwie grupy według mediany wieku, płci, składników krwi, surowicy i parametrów wodobrzusza. Płeć żeńska i wiek < 67 lat były związane z dłuższym przeżyciem w porozumieniu z innymi badaniami, chociaż związek ten nie był statystycznie istotny.
Donoszono, że jakość wodobrzusza pacjentów spowodowana przez raka otrzewnej jest wyraźna z dodatnią cytologią, wysokim poziomem białka w wodobrzuszu i niskim gradientem albuminy w surowicy i wodobrzuszu. W prezentowanym badaniu stężenie albuminy w surowicy było istotnie niższe u pacjentów z MPeE w porównaniu z pacjentami z grupy kontrolnej. Pacjenci z MPeM mieli dłuższe OS, wyższe poziomy albuminy w wodobrzuszu i niższy gradient albuminy w surowicy i wodobrzuszu w porównaniu z pacjentami z PC. Według naszej wiedzy, PC może być związany z masywnymi przerzutami do wątroby z szerokim gradientem albumin surowica-ascyty. Badaliśmy również podgrupę z masywnymi przerzutami do wątroby u pacjentów z PC i stwierdziliśmy, że gradienty albumin surowica-ascyty u pacjentów z MPeM były nadal znacząco niższe niż u pacjentów z PC, z wyjątkiem tych z masywnymi przerzutami do wątroby. Jednak w obecnym badaniu nie określono poziomu albuminy w surowicy i wodobrzuszu oraz gradientu albuminy surowica-ascites wpływającego na czas przeżycia.
Komórki nowotworowe zmniejszają stężenie glukozy ascetycznej . Tutaj stwierdziliśmy, że poziomy glukozy w wodobrzuszu były znacznie niższe u pacjentów z MPeM w porównaniu z tymi u pacjentów z PC. Niskie stężenie glukozy w wodobrzuszu było związane ze zwiększonym obciążeniem guza, chociaż pacjenci z MPeM badani tutaj doświadczyli dłuższego OS. Tak więc, niższe stężenia glukozy są prawdopodobnie wyjaśnione przez długie utrzymywanie się pierwotnego MPeM w jamie otrzewnej.
Wiele ostatnich badań koncentruje się na zapaleniu w raku. NLR we krwi obwodowej jest prostym i cennym wskaźnikiem, który może odzwierciedlać wielkość ogólnoustrojowej odpowiedzi zapalnej u pacjentów z rakiem. W obecnym badaniu, pacjenci z MPeE mieli wyższe NLR w porównaniu ze zdrowymi kontrolami, a NLR były wyższe u pacjentów z PC w porównaniu z tymi u pacjentów z MPeM. Jednowariantowa analiza Kaplana-Meiera wykazała, że krótsze przeżycie było związane z wyższymi NLR. Związek ten można tłumaczyć istotną rolą NLR w miejscowej inwazji guza i powstawaniu przerzutów. Tutaj, wyższy odsetek neutrofili w wodobrzuszu był również związany z krótszym czasem przeżycia, co wykazało, że krótszy OS był związany ze znacznym wzrostem liczby koenocytów w wodobrzuszu, któremu towarzyszył rosnący stosunek koenocytów do monocytów.
LDH, jako regulator hipoksji, odgrywa istotną rolę w glikolizie beztlenowej w nowotworach. Poziom LDH w surowicy, który jest niedrogi i wygodny do pomiaru, służy jako czynnik prognostyczny u pacjentów ze złośliwym międzybłoniakiem i innymi guzami litymi. Wysoki poziom LDH w przestrzeni opłucnej i jego związek ze słabym przeżyciem zostały zgłoszone w mieszanych grupach nowotworowych . Tutaj stwierdziliśmy, że w porównaniu z tym w zdrowych kontrolach, LDH w surowicy było znacznie wyższe u pacjentów z MPeE, wskazując, że LDH w surowicy jest specyficznym markerem diagnostycznym u pacjentów z MPeE od łagodnych zmian. Ponadto stwierdziliśmy, że pacjenci z PC mieli wyższe poziomy LDH w surowicy i doświadczali krótszego OS w porównaniu z pacjentami z MPeM. Przyczyną tego zjawiska może być fakt, że PC jest często zaawansowaną chorobą złośliwą i poważnym znakiem prognostycznym, któremu towarzyszy podwyższony poziom LDH w surowicy w porównaniu z MPeM.
Rzadkie badania koncentrują się na poziomach LDH w wodobrzuszu pacjentów z MPeE lub ich związku z przeżyciem. Tutaj stwierdziliśmy, że nie było znaczącej różnicy w poziomach LDH w wodobrzuszu między pacjentami z MPeM i tymi z PC, chociaż stosunek LDH w wodobrzuszu do sersum był wyższy u pacjentów z MPeM. Przyczyną tych wyników może być fakt, że MPeM wywodzi się z otrzewnej; dlatego też obciążenie nowotworowe otrzewnej jest duże z rozproszonym i trwałym naciekaniem, czemu towarzyszy większe uszkodzenie tkanki wywołane przez beztlenowy szlak glikolizy i wysoki poziom LDH w wodobrzuszu. Głównym modelem wzrostu MPeM jest naciekanie otrzewnej, a przerzuty są niezwykle rzadkie, podczas gdy głównym modelem wzrostu PC jest rozproszone rozprzestrzenianie się poprzez naczynia krwionośne i limfę, co może tłumaczyć wyższe poziomy LDH w surowicy w porównaniu z pacjentami z MPeM. Dlatego LDH w surowicy ma większe znaczenie dla pacjentów z PC, a LDH w wodobrzuszu jest bardziej użytecznym czynnikiem prognostycznym dla MPeM.
W obecnym badaniu wysokie poziomy LDH w surowicy i wodobrzuszu przewidywały słabe przeżycie, co jest zgodne z wykorzystaniem poziomu LDH jako znaczącego wskaźnika wyników przeżycia. Tak więc, LDH może być klinicznie stosowane do wyboru optymalnej strategii terapeutycznej, a pacjenci z niskim poziomem LDH w surowicy i wodobrzuszu mogą być uważani za odpowiednich dla środków, które zapewniają bardziej trwały efekt. Gdy oczekiwane przeżycie jest krótkie, należy rozważyć mniej inwazyjne procedury (np. powtórna abdominocenteza w celu złagodzenia objawów). Ponadto, hamowanie LDH wydaje się być obiecujące w zindywidualizowanym leczeniu nowotworów.
5. Wnioski
Czas przeżycia różnił się w zależności od rodzaju guza pierwotnego u chorych na MPeE. OS był znamiennie dłuższy u chorych na MPeM w porównaniu z chorymi na PCa. Poziomy LDH w surowicy i wodobrzuszu były niezależnymi czynnikami prognostycznymi przeżycia pacjentów z MPeE. Jako marker prognostyczny, stężenie LDH w surowicy ma większe znaczenie w przewidywaniu rokowania u pacjentów z PC, a stężenie LDH w wodobrzuszu w przewidywaniu rokowania u pacjentów z MPeM. Pomiar stężenia LDH w surowicy i w wodobrzuszu może być zatem przydatny w praktyce klinicznej ze względu na większą wygodę i niższy koszt. Uwzględnienie tych czynników może pozwolić lekarzom na bardziej precyzyjne rokowanie i zindywidualizowane strategie terapeutyczne dla pacjentów z MPeE. Przyszłe prospektywne randomizowane badania z zastosowaniem standardowych wartości odcięcia LDH są uzasadnione w celu zwiększenia mocy statystycznej.
Skróty
| MPeE: | Złośliwy wysięk otrzewnowy |
| MPeM: | Złośliwy międzybłoniak otrzewnej |
| PC: | Karcynomatoza otrzewnej |
| NLR: | Stosunek neutrofili do limfocytów |
| LDH: | Dehydrogenaza mleczanowa |
| OS: | Overall survival. |
Zgoda
Pisemna świadoma zgoda została uzyskana od pacjenta lub najbliższego krewnego pacjentów na publikację tego artykułu i wszelkich towarzyszących mu obrazów. Kopia pisemnej zgody jest dostępna do wglądu dla redaktora tego czasopisma.
Ujawnienie
Niniejszy manuskrypt został przedstawiony jako plakat, który jest dostępny pod następującym linkiem: http://onlinelibrary.wiley.com/doi/10.1111/1751-2980.12518/abstract;jsessionid=0377D90903259CB9049DE12B9F0A1FAC.f04t01.
Konflikt interesów
Autorzy deklarują, że nie mają konfliktu interesów.
Wkład autorów
Shan-shan Su i Guo-qi Zheng zaprojektowali badanie i napisali pracę. Wen-jie Yin, Yu-fei Liang, Ying-ying Liu i Hui Song zebrali dane. Ning-ning Sun i Yu-xin Yang przeanalizowali dane. Wszyscy autorzy przeczytali i zatwierdzili ostateczną wersję manuskryptu.
Podziękowania
Ta praca została zatwierdzona przez Cangzhou Science and Technology Research and Development Plan (nr 1213018ZD).
.